‘Afscheid’ van een wereldteam

‘Afscheid’ van een wereldteam

Team photo 2017

Al vanaf het moment dat ik kan lopen ben ik lid van een sportvereniging. Atletiek, zwemmen en vanaf de d-tjes ook voetballen. Uiteindelijk is voetbal de enige sport die ik altijd ben blijven beoefenen. In mijn voorlaatste seizoen heb ik voor het eerst in mijn ‘carrière’ een serieuzere blessure opgelopen. In de laatste kampioenswedstrijd van VV Maarssen 3 heb ik nog 30 minuten ‘meegevoetbald’, de 1e seizoenshelft van 2016-2017 stond meer in het teken van herstel. Voor mijn gevoel was dit dan ook direct qua (persoonlijk) resultaat het minst leuke seizoen. Het gevoel overheerst dat je niet alles hebt kunnen geven en geen wedstrijd pijnvrij kan spelen.  Volgens de fysiotherapeut was herstel prima mogelijk, maar is er ook een vorm van slijtage aanwezig. Ik voel me nergens nog oud, maar zulke berichten plaatsen je gevoel toch wel in een bepaald perspectief.

Maar de blessure mag maar een kleine voetnoot zijn, wat heb ik genoten van al die uren op het voetbalveld. In al die jaren zijn we maar weinig kampioen geworden, maar de keren dat we met de schaal in ons handen stonden staan me nog op het netvlies. Bij ons uitstapje naar DOS Utrecht (inmiddels fusieclub DHSC) werden we in het eerste jaar overtuigend kampioen, na jaren in de middenmoot eindigen werden we in het seizoen 2015-2016 met een fris team overtuigend kampioen.

Maar het mooiste van het voetbal is toch wel het team-gevoel. Alles doe je samen, je strijdt met elkaar voor alles. Voor de overwinning of iets wat mooier is dan winnen. Het plezier van het spel. Je deelt met elkaar lief en leed. Kleine kinderen en ‘gesneuvelde’ worden verzorgd aan de zijlijn, liefdes en gebroken relaties worden geanalyseerd tijdens een glas bier. Haartransplantaties worden beoordeeld door experts, blessures door de beste fysio’s opgelost. Twee keer in de week met elkaar onder de douche schept een bloedband die niet snel doorbroken kan worden. Misschien daarom voelt mijn afscheid niet als een echt afscheid, maar als een tijdelijke onderbreking. Voor het eerst heb ik me uitgeschreven als spelend lid bij een voetbalvereniging, dit geeft een vreemd gevoel. Ga ik het voetballen missen, zeker. Al hoop ik tijdens de reis nog wel ergens tegen een bal aan te schoppen of mee te mogen doen met het voetbalteam van Kirgizië. Voetbal is een wereldsport, overal spelen ze het spelletje.

Maar meer dan het voetbal ga ik het team missen. De woensdagavondtrainingen op een achterafveldje, lachen om een mislukte pass of schot wat huizenhoog overgaat. De zaterdagen op kunsgrasvelden waar al jaren geen kunst meer aan is en weer dezelfde speler te laat komt of de ballen is vergeten. Of de schalen met bitterballen en kannen bier, of een trotse vader die zijn tweeling laat bewonderen. Ik ga het missen, maar in gedachte neem ik het ook allemaal mee op reis. Elke zaterdag ga ik me afvragen wat we gedaan hebben, doen we dit jaar weer mee voor de titel, wie was er nu weer te laat?!

Seizoen 2018 – 2019 sluit ik graag weer aan bij dit team vol godenzonen, als ik natuurlijk toegelaten wordt tot de selectie door de leiders! Het ga jullie goed mannen, win en geniet!

Love to share:

9 Comments

  1. Dick

    Mooi en leuk geschreven Erik.
    Ze zullen je zeker weer opnemen in het team als je weer terug komt.

  2. Jochem

    Mooi geschreven Erik! Heerlijk en o zo herkenbaar.
    We zullen jou ook missen, als vaste waarde in de 1e, 2e en 3e helft en als eeuwige optimist die het met iedereen goed kan vinden! Je bent en blijft natuurlijk altijd weer welkom!
    Heel veel plezier komend jaar, wat een waanzinnig avontuur gaan jullie tegemoet!

  3. Marion

    Prachtig geschreven, uit je hart!!

  4. jeanine

    Leuk geschreven Erik, mooie herinnering om op terug te kijken. Jullie krijgen er iets anders geweldig voor terug en na dat avontuur weer naar de mannen !

  5. Lenie

    Alweer zo’n prachtig kippevel-verhaal!! Mooie geschreven Erik!
    Probeer in ieder land een balletje te trappen zodat je getraind en met nieuwe inzichten bij je club terug kunt komen. Groet Egbert en Lenie.

  6. Marion

    Op woensdagavond het komend jaar eten Dick en Marion die overheerlijke maaltijden maar zelf op! Het was van Erik de vaste voetbal trainingsavond , na zijn werk kwam kwam Erik eten,met de vaste slogan dat hij nog nooit ZO lekker had gegeten ja ja, geloof je dat?? Joh we gaan je zeker deze momenten missen, maar ook bij het voetballen langs de lijn voor je pa….knuffels
    Lieve Bertha ook dank je wel voor de bloemen

  7. Lourens

    ❤️ Erik je bent een top vent! Een prachtig verhaal waar ieder teamsporter zich in kan herkennen; jij bent een teamspeler pur sang. Niet alleen in het veld maar ook daarbuiten laat je altijd de interesse en medeleven zien naar ieder teamlid.
    We gaan je missen, veel plezier samen met Bertha en bij terugkomst start je meteen weer in de basis ?

  8. Thea

    Lieve neef Erik,
    Wat een prachtig verhaal heb je geschreven. Je zult in de rimboe vast nog wel eens denken aan je Cluppie. Je bent echt een teamspeler. Ik moet er nu steeds aan denken, dat het al bijna zover is dat Bertha en jij die bijzondere reis gaan maken. We zien elkaar nog. We gaan jullie missen hoor!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top