Week 10-11 Iran: Hartelijk, Hoofddoekjes, Hitte en Hemelsbreed SMOG

Iran, de meest liefdevolle mensen die we tot nu toe ontmoet hebben wonen in dit land. We worden overal uitgenodigd voor een kopje thee, voor een heerlijke lunch of zelfs voor een prachtige logeerpartij van een paar dagen. We hebben ons in Iran vermaakt, maar Iran heeft ons ook vermaakt!

Wat moeten we op de motor lachen om alle filmpjes die door Iraniërs gemaakt worden, met 100 km/uur hangen hele families uit het raam om de perfecte foto of selfie te maken. Het hartverwarmende maar vaak verwarrende Engels wat gesproken wordt werkt ook op onze lachspieren, Bertha is vaak Erik zijn Husband en elk moment van de dag is het Goodmorning. Op de vraag of we Engels spreken komt maar al te vaak hun vervolg “vraag” Thank You. Maar alles met een prachtige glimlach. We zijn gestopt met tellen hoe vaak we met Iraniërs op de foto zijn gegaan.

Selfies

De extreme hitte in combinatie met de hoofdoek en bedekkende kleding, zware smog die op je keel en ogen slaat, verkeer wat werkelijk overal vandaan komt en de soms onbegrijpelijke wetten van dit land vergeet je allemaal wanneer je in de stralende ogen van een Iraniër kijkt. Wat een ongelofelijk gaaf land! We nemen jullie graag mee in de avonturen die we in de afgelopen twee weken in Iran hebben beleefd.

20170806 Route Week 10 -11 = 13.500 km

Zaterdag 22 juli 2017 Esfahan

We ontwaken op een bed van beton en ontbijten op zijn Iraans ‘Mätze’ met geitenkaas en thee. Beetje kinderachtig dat we in Amir Kabir hostel apart voor de koffie of het tweede kopje thee moeten betalen.

Na het ontbijt lopen we naar één van de grootste pleinen ter wereld, het Meidam Emam, oftewel het plein van de Imam. Een prachtig groot plein omringd door een grote bazaar welke helemaal vol staat met veelal bronzen vazen, pannen en handwerk van koper. Overal hoor je de handwerkers met hun hamertje slaan.

De twee moskeeën die we bezoeken, Naghsh-e Jahan en Sheikh Lotfollah zijn werkelijk prachtig en immens groot. In het hart van de koepel van de eerste moskee klappen we een paar keer in onze handen en worden we beloond met een enorme echo. Bertha wordt ineens door een aantal Iraanse jongens aangemoedigd om een liedje te zingen op het middelpunt. Na een paar zinnen van het Wilhelmus barst er een daverend applaus los. Bertha nodigt de jongens uit om ook een liedje te zingen en na een korte aarzeling zingen ze gezamenlijk iets wat lijkt op een aanmoedigingslied van een voetbalelftal. De koepel versterkt de zang prachtig. Erik staat al die tijd schuchter in een hoekje, bang dat hij ook een liedje moet zingen 🙂

20170722 Naghsh-e Jahan Mosque

Na het bezoek aan het plein en de omliggende moskeeën lopen we terug naar het hostel waar we langs een stickerbedrijfje lopen. We laten nog wat extra stickers drukken met het Instagramlogo voor op de motor. Vooral in dit land, waar Facebook verboden is, is Instagram (of Innastagramme zoals ze hier zeggen) helemaal hot. Vaak is al de tweede vraag in een gesprek dat we met mensen hier hebben of we een Instagram account hebben. We plakken ook een sticker achterop de laptop, je weet maar nooit 😉

In het hostel schrijven we verder aan onze blog en kletsen we wat met de ‘medebewoners’. Het valt op dat bijna alle reizigers hier roken. Op zichzelf niet zo gek, een pakje sigaretten kost hier nog geen €2.00, maar we zijn blij dat wij zelf niet roken. Al vermoeden we wel dat we na een jaar ontheroad behoorlijk geasfalteerde longen zullen hebben, vooral in de drukke steden kan de smog je echt op de keel slaan.

’s Avonds trekken we ons eerste biertje in het land open, een malt biertje welteverstaan. Het smaakt niet zoals een kouwe rakker in andere landen, maar het gevoel van weekend proberen we op deze manier toch een beetje te creëren. We kijken elkaar lachend aan en vragen ons af wanneer de laatste keer was dat we zo lang aaneengesloten geen alcohol hebben gedronken. We beginnen ineens hele andere karakters van elkaar te ontdekken 🙂

Zondag 23 juli 2017 Esfahan

In de ochtend zetten we ons blog online. Yes! Als snel krijgen we (heel veel!) leuke en interessante reacties! Super dank hiervoor!! Dit motiveert enorm om door te gaan met wat we doen!!

In de middag worden we opgehaald door Mehdi. We hebben zijn nummer gekregen van Sahar uit Tehran en hij vindt het leuk om ons te ontvangen. Met de motoren rijden we achter hem aan naar één van de betere buitenwijken van Esfahan. We worden welkom geheten in zijn paleis dat minimaal 6x zo groot is als ons appartement in Amsterdam en krijgen zelfs een eigen kamer toegewezen. Samen met een vriendin die uitstekend Engels spreekt maakt Mehdi een heerlijke lunch op de barbecue klaar die we eind van de middag nuttigen. Mehdi spreekt zelf ook redelijk Engels en we voeren lange en boeiende gesprekken wanneer hij niet aan het telefoneren is.

20170723 Iranian BBQ

Na de lunch vertrekken we met de auto naar het centrum richting Meidan Emam. Achter dit 6 na grootste plein van de wereld bevindt zich een drukbezochte moskee waar het avondgebed plaatsvindt. Ook hier is een plein, maar nu vol met tapijten en biddende mensen. Speciaal voor de hogere piefen is er een verlaging gemaakt in de vloer, zodat zij zich geestelijk niet meer dan het volk zullen voelen en het volk dus niet naar hun opkijkt en dat iedereen gelijk is. We vervolgen onze reis richting de groene minaretten. Mehdi wordt ondertussen vergezeld door een andere vriendin die helaas geen Engels spreekt en als een van de weinige Iraniërs minder in ons geïnteresseerd lijkt te zijn. Mehdi geeft Erik een knipoog en adviseert hem ook in Iran te komen wonen 🙂

20170723 Erik and Mehdi at the busy Bazaar

We stappen weer in de auto en rijden richting Khajou Brug. In tegenstelling tot de Si-o-se brug heeft deze ook een klein paleiskamertje in het midden. Daar vertelt Mehdi ons een vreemd verhaal. Aan de zijkant van de brug staan twee leeuwen recht tegen over elkaar. Wanneer je bij de leeuw aan de ene kant gaat staan zie je twee ogen oprichten in het donker bij de leeuw aan de overkant. Dit zelfde geldt ook andersom. Wanneer je echter in de leeuw zijn ogen kijkt terwijl je er naast staat zie je niets oplichten. We hebben elke mogelijke oplossing besproken, twee gaten die het licht van de brug weerkaatst, maar het blijft een mysterie!!

20170723 The mysterious lion at the Khajou Bridge

Langs de Zayandeh rivier rijden we verder naar de Joui Bridge, een voetgangersbrug die mooi verlicht is. In het theehuisje in het midden van de brug laten we ons verwennen met thee in allerlei smaken. Vanaf de brug hebben we uitzicht op de Ferdowsi Bridge. In tegenstelling tot de Joui Bridge die zacht geel verlicht is, is de Ferdowsi een springende regenboog die zelfs in Disneyland nog zou opvallen. Esfahan heeft ook een uitgaansstraat. Het is geen straat met kroegen zoals we die in Nederland kennen, maar één met fastfoodtentjes en ijswinkels. Toch lijken de meeste afspraakjes gemaakt te worden vanuit auto aangezien alle jongeren de hele tijd heen en weer rijden. Wanneer we voor een stoplicht staan zien we dat twee meiden vanuit een auto hun telefoonnummer overhandigen aan twee jongens in een andere auto. Wij staan aan de andere kant en Mehdi opent het autoraam en wijst naar Erik. De meiden laten de jongensauto direct voor wat het is en beginnen giechelend een gesprek met Erik, die toch wel wat interessanter blijkt te zijn. Weer krijgt Erik een knipoog van Mehdi, kom toch in Iran wonen!

Maandag 24 juli 2017 Esfahan

We slapen uit van de uitgaansnacht, Erik lijkt zelfs heerlijk gedroomd te hebben. Wat is het toch heerlijk om in een goed bed te mogen slapen. Mehdi geeft aan dat we gaan ontbijten in de ‘balzaal’, waarna we de stad in gaan. Er staat onverwacht veel op het programma vandaag. We starten de dag op de bouwplaats waar Mehdi de leiding heeft en waar vandaag een aantal grote beslissingen genomen moeten worden. Opvallend genoeg blijken de inspecties vanuit de overheid hier nog meer plaats te vinden dan in Nederland. Erik loopt met Mehdi mee en samen bespreken ze de zaken op de bouwplaats en beoordelen een aantal wapeningstekeningen. Ze knikken uiteindelijk instemmend waarna het werk weer hervat kan worden.

Even een klein stukje geschiedenis. Vanaf 1600 zijn er meer dan 150.000 Armenen gevlucht vanuit Julfa, West-Armenië, naar New Julfa in Esfahan, Iran. De toenmalige koning in Iran behandelde hen goed in de hoop informatie van hen te winnen met betrekking tot het handelen over de Zijderoute.

Dit Armeense stadsdeel in Esfahan bezit momenteel meer dan 15 Christelijke kerken, waarvan één genaamd Bedkhem kerk, gebouwd in 1627. Het is nogal bijzonder om een Christelijke kerk te zien in moslimland en dat is ook op te merken aan de buitenkant van de kerk. De meeste schilderingen van waarschijnlijk naakte mensen zijn witgeschilderd door de moslims. De kerk is gelukkig van binnen nog wel helemaal in tact!

We vervolgen onze weg via de Atashgah Zoroastian Fire Temple en zijn het erover eens dat het nu echt te heet is om deze tempel midden in de woestijn te bezoeken. Bij de shaking towers, Monare Jonban Shaking Minaretes hebben we vervolgens geen geluk. Bij het bouwen van de moskee is er wat misgegaan en het bovenste deel van de minaretten kan makkelijk heen en weer bewegen. Het gekke is daarbij dat wanneer je één van de twee heen en weer schudt, dat de ander dan ook schudt. Voorheen mocht iedereen zelf de torens schudden, maar om de kans van afbreken te verkleinen worden ze nog maar 1x in de anderhalf uur door een medewerker geschud. We besluiten niet zo lang te wachten en schudden zelf wat heen en weer met ons hoofd waardoor het lijkt alsof de minaretten ook bewegen. Lachend kruipen we de koele auto weer in.

20170724 Enjoying lunch Erik, Bertha and Mehdi

We gaan terug naar Emam Square waar de Engelssprekende vriendin van Mehdi ook weer aanschuift. Mehdi kent een wonderlijk theehuisje waar het binnen volhangt met antiek. Overal waar je kijkt hangen theekopjes, man-bags uit 1900, gedroogde vlinders, pakjes sigaretten, waterpijpsmaakjes en lucifersdoosjes. Heel druk maar toch ook een gezellige ratjetoe.

20170724 Meidam Emam

Aan het einde van de dag zijn de zon en de temperatuur wat behaaglijker geworden en bezoeken we het Aali Qapu Palace van de vroegere koning. Vroeger werd er een soort polo gespeeld op het plein. Vanuit het paleis met zijn 3 verdiepingen had je dan het mooiste uitzicht. Op dit uitzichtpunt was er zelfs een zwembad!

We rijden even langs het kantoor van het bedrijf van Mehdi, want ja, er moet ook gewerkt worden. Zijn telefoon gaat zo’n (we overdrijven niet) 100x per dag. Hij geeft ook aan dat hij hem tegen de lunch altijd weer moet opladen. Het is een bedrijf in marmervloeren en wanddecoratie en het bevindt zich in een winkelcentrum vol met winkeltjes in goud- en zilversieraden. Het gehele pand is verpakt in een gebouw dat, net als de Ferdowsi Bridge niet zou misstaan in Disneyland. De Tl-lichten in de kleuren roze, geel, blauw en groen komen je van alle kanten tegemoet.

20170724 Meanwhile at the office…

We sluiten de dag kleurrijk af en rijden de bergen in naar een pretpark dat ook weer volledig fluorescerend verlicht is. Overal waar je kijkt wordt er gepicknickt en waterpijp gerookt. We gaan het park niet in, maar nemen de kabelbaan naar de top van de berg vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op Esfahan dat ook goed verlicht is. Esfahan heeft meer dan 2 miljoen inwoners en vanuit de hoogte is de stad zichtbaar groter dan wij vermoedden.

20170724 A lot of light

Op de weg terug nemen we nog, zoals vele andere Esfahanners, een broodje halal vlees mee als diner, die we om 23.00 uur als diner ‘thuis’ opeten. Het is duidelijk dat de mensen hier andere eettijden aanhouden dan in Nederland.

Dinsdag 25 juli 2017 Esfahan – Mount Barmfiruz

Gelukkig vindt Mehdi het niet erg dat we al zo vroeg willen vertrekken en hij heeft vol trots om 7.30 uur het ontbijt al klaar staan. Met een volle buik stappen we op de motor, eindelijk weer rijden na 4 dagen bijna stil gestaan te hebben. We kunnen niet wachten! We bedanken Mehdi voor zijn gastvrijheid, interessante gesprekken over vrouwen, rente, reizen en diverse cultuurverschillen en verlaten zijn paleis. Vol goede moed en stabiele darmen kunnen we er weer tegenaan. Voordat we Esfahan voorgoed verlaten tanken we de motoren vol. Vandaag rijden we de bergen in en je weet maar nooit wanneer je weer een tankstation tegen komt. Esfahan ligt op 1200 meter, maar na het verlaten van de stad stijgen we al snel meer. Midden op de dag verbreken we ons hoogterecord tot nu toe, de teller tikt 2800 meter aan. Een zeer fijne bijkomstigheid is dat het ook gelijk een stuk kouder is.

20170725 Fruit stop

Onderweg wanneer we wat fruit kopen, stoppen er auto’s om foto’s van ons te maken. Als dank krijgt Erik een zak nectarines. Hangend uit zijn auto nodigt een lachende man ons uit om zijn groentetuintje te bekijken. Stiekem vragen we ons wel af waar al het fruit vandaan komt dat hier midden in de gortdroge woestijn tentoongesteld ligt. Maar aangezien we al een aantal dagen met een gids op pad zijn geweest en vandaag graag een paar kilometers willen maken bedanken we de man vriendelijk voor zijn aanbod. Een paar kilometer verderop langs de snelweg staat de man wild naar ons te gebaren of we toch echt niet op bezoek willen komen. Lachend rijden we door.

Eind van de middag komen we aan bij Pooladkaf Ski Resort dat op 2790 meter ligt. De temperatuur light hier nu op 29 graden, wat lekker koel is voor Iran. Het duurt even voordat ze bij de receptie doorhebben dat we geen kamer willen, maar graag willen kamperen. Door één van de medewerkers worden we naar een nabij gelegen nomadenkamp gebracht. Er staan houten palen waarover een overkapping is gebouwd. De ruimte is opgevuld met tapijten en geeft uitzicht op de bergen. Hier, in het zuidwesten van Iran, is het een stuk groener dan het midden, wat het landschap ook interessanter maakt om doorheen te rijden. We slaan onze tent op onder één van de overkappingen en wanen ons een weg in het nomadenbestaan.

Terwijl we uitrusten op de tapijten komt een ouder meneertje de hele tijd met verse thee aanzetten. Lekker! ’s Avonds zitten we met hem en een Iraanse jongen met handen en voeten te praten bij het kampvuur. Het koelt snel af, de gevoelstemperatuur lijkt wel tegen het vriespunt te liggen. Dat belooft een koude nacht te worden. De mannen vragen wel 3x keer of we geen extra dekens willen hebben en waarom het kampvuur voor onze tent niet aan is. We bedanken ze vriendelijk en denken dat onze 3-seizoenen slaapzakken genoeg moeten zijn.

Wanneer we gaan tandenpoetsen in het half afgebouwde toiletgebouw zit het deze vol met torren, vliegen, motvlinders, kakkerlakken en sprinkhanen. Voor Bertha lijkt het alsof haar grootste nachtmerrie werkelijkheid is geworden. Met haar hoofddoek probeert ze al plassend de beesten van zich af te slaan. Ook bij onze tent hangt een lamp waar veel ongedierte op af is gekomen. De hele tent zit onder de sprinkhanen en om de tent lopen enkele kleine schorpioenen met grote vliegen in hun scharen. Blazend en zwaaiend stappen we in de tent en hopen we maar dat we niets mee naar binnen hebben genomen. Na een grondige controle kruipen we onder onze 3-seizoenen slaapzakken en slapen voor het eerst in een ijskoude tent.

Woensdag 26 juli 2017 Mount Barmfiruz

Aan alles merken we dat de camping nog maar net geopend is. De douche in het toilethokje is bijvoorbeeld al wel aangesloten, maar nog niet op het warme water. Een koude douche dus deze ochtend. Wanneer het oude mannetje ons even later 4 verse eieren en thee komt brengen wijst hij naar het nabijgelegen Ski Hotel. Als we willen douchen kunnen we beter daarheen, maakt hij in gebaren taal in combinatie met zijn Perzische gebrabbel duidelijk. Onderhand is het al goed warm en is een koude douche niet zo erg.

20170726 Waking up with this view

De ochtend lezen we wat en rusten goed uit in ons kamp. Zo’n dag als vandaag, dat we niets op de planning hebben staan en ook niets kunnen doen hebben we nog niet gehad tijdens onze reis. Stiekem heeft je lichaam, maar ook je geest dit wel nodig om alle avonturen van de afgelopen weken te verwerken. Toch krijgen we nog een aantal keren bezoek van nieuwsgierige Iraniërs die met ons en de motoren op de foto willen.

20170726 Tea service

We lunchen in het sjieke hotel, waar het vlees echt super lekker gekruid is, maar de prijzen eerder op Nederlands dan op Iraans niveau zijn. De uitgaven worden gelukkig gecompenseerd wanneer de eigenaar aangeeft dat de nomaden camping deze nachten gratis is. Vermoedelijk omdat de faciliteiten nog niet klaar zijn en er overal angstaanjagende beestjes rondlopen.

De rest van de dag doen we niet veel anders dan thee drinken, spelletjes spelen en lezen. Wanneer we ’s avonds de oude man vergezellen bij het kampvuur geeft hij aan dat hij vandaag al 3x voor ons gebeden heeft. Hij heeft begrepen dat we helemaal naar Australië willen reizen en gebeden voor een goede afloop. Wanneer we duidelijk maken dat we ook naar Mashhad reizen vertelt hij dat hij zelf ook al 2x naar bedevaartsplaats Mashhad (Noordoost Iran) is geweest. Hij had enorm slechte knieën gekregen van het harde werken. Nadat hij in Mashhad had gebeden, liep hij met zo goed als nieuwe knieën weer weg!!

Donderdag 27 juli 2017 Mount Barmfiruz – Shiraz

Na een koude douche kunnen we er weer tegenaan. Dit geldt althans voor Erik. Wanneer Bertha zich aankleedt in de douche galmt haar geschreeuw door de bergen. Er zit een sprinkhaan van zo’n 10 cm in haar motorbroek. Gelukkig was deze angstkreet tot in de nomadentent te horen en kon Erik hulp bieden om de sprinkhaan de natuur in te begeleiden. De paar werklui op het terrein kijken Erik vragend aan, in gebarentaal maakt hij lachend duidelijk hoe klein het ‘probleem’ was.

Na een ontbijt met vers gebakken eieren zadelen we de witte paarden weer op. We drukken het oude baasje nog een lekkere fooi in zijn handen voor al zijn theetjes, eieren en appeltjes en nemen afscheid. We hebben geen diepe gesprekken kunnen voeren maar hebben ons enorm thuis gevoeld bij deze man en zijn vereerd dat hij voor ons heeft gebeden.

Op naar Shiraz!

De stad Shiraz klinkt ons als wijn in de oren! En dit klopt ook, want tot aan de Iraans revolutie in 1979 waren er ook honderden wijnmakerijen. Momenteel is alcohol, dus ook wijn, in geheel verboden. Het gerucht gaat echter dat er rondom Shiraz nog wel veel wijn voor eigen gebruik gestookt wordt. Helaas hebben wij deze niet kunnen ontdekken.

20170727 Many grapes on our way to Shiraz

Langs de weg naar Shiraz wordt er dan ook geen wijn, maar worden er overal rode en witte druiven aangeboden. Super zoet en veelal pitloos, heerlijk! Wanneer we net voor de stad een hamburger scoren (volgens de kok ‘better than McDonalds!’) trekken we de aandacht van veel mannen die knutselen aan motoren in de naastgelegen zaak. Erik moet met zijn motor met iedereen op de foto. ‘Wow, 2 cilinder motoren!’, ontdekt de één. In Iran geldt een restrictie voor motoren, Iraniërs mogen op maximaal 250cc motoren rijden. Met 650cc zijn onze motoren hier dan ook een topattractie voor de mannen. Ook trekt Bertha de aandacht, omdat het hier als vrouw (“your husband?”) niet gebruikelijk is om op zo’n grote motor te rijden. Voor toeristen wordt er gelukkig een uitzondering gemaakt.

Al rond het middaguur komen we aan in Golshan Guesthouse, midden in het centrum van Shiraz. De motoren kunnen we kwijt op een nabij gelegen ‘bewaakte’ parkeerplaats waar een paar verveeld uitziende jonge knaapjes de dienst uitmaken. Met een licht onbehagen nemen we afscheid van onze motoren.

20170727 Karim Khan Citadel Shiraz

’s Avonds lopen we langs de Karim Khan Citadel (stadsmuur) naar Qavam Restaurant. Dit restaurant biedt naast de kebab, die ze hier echt overal serveren, ook vegetarische gerechten aan met aubergine. Nou zijn we beide niet echt vegetarisch opgevoed en houden we wel van een stukje vlees, maar wanneer je al 3 weken lang zowel met de lunch als bij het diner vlees eet gecombineerd met rijst of brood, is een vegetarisch gerecht bestaande uit 2 soorten groente (aubergine en tomaat) op zijn tijd een werkelijk genot. Niet alleen mentaal, maar ook voor de smaakpupillen was dit gerecht fenomenaal. Hier gaan we vaker heen! We sluiten de dag af in Ferdowsi Café. Dit café zou met zijn roestige blik- en hangplanten zeker niet misstaan in Amsterdam. Wederom een perfecte stek!

Vrijdag 28 juli 2017 Shiraz

We doen vandaag een uitstapje op de motor naar Persepolis. Deze trip kun je ook boeken vanuit Shiraz, maar het is natuurlijk gaver en beter voor ons dagbudget om de nederzetting met eigen motor te bezoeken.

Persepolis was achteraf gezien niet echt het bezoeken waard. Een paar oude stenen zijn op elkaar gestapeld en waar her en der bloemetjes op getekend zijn. Knap hoor! En daar moet je dan ook nog entree voor betalen, 5 euro, voor een paar stenen in die bloedhitte! Ze zouden geld moeten toegeven aan de mensen die de graftombes bezoeken om de doden te eren. Maar nu even serieus… Persepolis komt van ‘Parsa’, wat stad van de Perzen betekent en gemaakt is rond 500 jaar voor Christus. Ondanks dat de naam anders doet vermoeden werd er niet gewoond in de stad, maar werd de vestiging gebruikt om vanuit hier het Perzische land te regeren. Sjahs (koningen) hielden hier hun audiënties en verschillende bevolkingsgroepen konden hier hun giften/belastingen aan de Sjahs aanbieden. Naast de vele kamers, zijn er ook graftomes te vinden die hoog in de bergen zijn uitgehakt. De tombes zijn ongeveer 23 meter hoog en 19 meter breed. De grootte van deze tombes die met precisie zijn gegraveerd met vuurrijke tekeningen maakt ze zeer indrukwekkend.

20170728 Entrance Persepolis

In 330 voor Christus plunderde en veroverde Alexander de Grote de stad. Hij haalde de schatkamers leeg en stak de stad vervolgens in brand. Volgens Alexander was dit de meest gehate stad in Azië. Dit kwam omdat de koning waar hij tegen streed, Xerxes, diverse tempels in Griekenland in brand zou hebben gestoken, waaronder Acropolis in Athene. Alexander veroverde met Persepolis het gehele Perzische rijk.

20170728 Persepolis (4)

Na Persepolis rijden we door naar Necropolis (Naqsh-e-Rustam). Hier bevinden zich 4 nog grotere graftombes, allen uitgehakt in de vorm van een kruis. Het is overbodig om hier naar binnen te gaan, aangezien je toch niet binnenin de tombes mag gaan kijken. Bovendien zijn alle schatten geplunderd. Buiten het toegangshek, vanaf waar de tombes ook al goed te zien zijn, maken we wat foto’s.

20170728 Necropolis

Op de weg terug naar Shiraz stoppen we bij een restaurantje dat al 10 km van te voren staat aangegeven. We verwachten dan ook een vol restaurant. Eenmaal aangekomen blijkt het compleet uitgestorven te zijn. Een oud kromlopend vrouwtje komt ons tegemoet en kijkt ons vragend aan. We moeten 10 minuten wachten, de tijd waarin de vrouw vermoedelijk binnen opruimt en de gordijnen opent. Eenmaal binnen worden we voorzien van een heerlijke vleesmaaltijd met rijst. Nadat we betaald hebben mogen we niet eerder weg voordat we nog een flinke pot koffie en thee opdrinken. Na enkele bakken is de bodem van de pot nog steeds niet in zicht en houden we het voor gezien. We bedanken het oude vrouwtje, trekken onze motorjassen weer aan en rijden verder.

Ten zuidoosten van Shiraz ligt het Maharlu Lake, een zoutmeer wat voor het grootste gedeelte droog ligt. Nu wil het geval dat we heel graag nog een keer met onze motoren over zo’n groot zoutmeer willen rijden. Dit staat zelfs in de top 5 van onze bucketlist. Tussen Tehran en Kashan hadden we op afstand ook al een zoutmeer gezien, maar de afstand in combinatie met de hitte toen deed ons besluiten door te rijden. Met 45 graden is het nu ook niet al te koud maar het meer ligt pal aan de snelweg en slechts zo’n 25 km van Shiraz. Kortom, hier moeten we heen!

Voorzichtig rijden we met de motoren het voormalige meer op. Omdat hier tijdens de lente vermoedelijk wel wat water staat kan je snel wegzakken in het zout. Voorzichtig zetten we de motoren op de zijstandaard en laten ons overweldigen door het witte landschap. Wat een gave en spannende ervaring. Op zo’n zoutmeer voel je je zo ontzettend nietig en tegelijkertijd heb je het gevoel alsof je de hele wereld aan kunt. We vergeten de intense hitte en maken zoveel foto’s van het landschap en elkaar waardoor het bijna op een fotoshoot lijkt. Door diverse dampen en de hoge concentratie zout is dit meer op sommige plaatsen roze gekleurd. Een apart gezicht. Zeiknat van het zweet rijden we terug naar Shiraz, dit pakt niemand meer van ons af!

Terug in het hostel nemen we een douche om al het zout af te spoelen en maken ons klaar voor de avond in Shiraz. We lopen naar de dichtstbijzijnde Shah-e-Cheragh Shrine om de rituelen rond het avondgebed van 20.00 uur mee te maken. De vrijdag voor Moslims is wat de zondag voor Christenen is, een rustdag die aan het geloof wordt gewijd. Op vrijdag is dan ook bijna alles dicht in de stad en maken de Moslims extra tijd voor hun geloof.

Aangekomen bij het complex blijkt dat dit niet zomaar iets is. Erik loopt zo naar binnen, maar wanneer Bertha naar binnenloopt via de vrouweningang wordt ze tegengehouden. Het lijkt erop dat je hier als toerist niet vrij kunt rondwandelen. Videoapparatuur moeten we achterlaten en we krijgen al snel een Engelssprekende gratis gids toegewezen. Van de gids krijgt Bertha een chador, waarna ze gekleed in dit gordijn naar binnen mag. Ook worden nog twee Italiaanse meiden toegevoegd, waarna de groep compleet is. De gids blijkt als vrijwilliger te werken en vertelt ons alle ins en outs van de Shah-e-Cheragh (Koning van het licht). Het complex bevat veel blauw en turquoise kleuren, kleuren die symbool staan voor lucht en hemel. Alhoewel we eigenlijk als toerist vanuit het plein niet de Shrine (graftombe van de broers en zoons van de Imams) mogen bezoeken, een regel die hier sinds een half jaar geldt, besluit de gids ons uiteindelijk toch mee naar binnen te nemen. Bij deze heilige tombe zien we veel geld liggen en doen moslims diverse gebedjes te midden van de met spiegels bedekte wanden. De spiegels komen niet uit Iran, maar de spiegelkunst wel, aldus onze gids. Door alle kleine stukjes glas kun je nergens een glad spiegelbeeld van jezelf ontdekken. Dit weerspiegelt het idee van de Islam, ook al zie je Allah niet, weet dat hij er altijd is. Na deze spiegelkamer lopen we over het plein naar de grote gebedsruimte waar mannen en vrouwen gescheiden zijn. Dit is overigens niet zo gek, want anders zit je tijdens het bidden al snel met je hoofd op de kont van iemand van het andere geslacht en zou het een gezellige boel worden. Op aanwijzingen van de spreker buigt iedereen gelijktijdig naar voren, knielen neer en doen gebedjes, soms met behulp van een gebedssteentje bij hun voorhoofd. Dit ritueel herhaalt zich continu. De grote mensenmassa die zich gelijktijdig beweegt maakt grote indruk. Het is overweldigend en het besef dat het geloof hier belangrijk is wordt nog maar eens bevestigd.

Na het gebed verlaten we het plein, bedanken de gids en gaan we eten bij een zogenoemd typisch Iraans restaurant met lokale muziek: Sharzeh Restaurant. Eigenlijk is dit gewoon een toeristenfuik, waar de obers amper Engels spreken. Wij: “Can I have french fries?”, Ober: “You want rice?”, herhaalt dit 6x en druip dan af…. Het vlees wordt bovendien voor Westerse prijzen aangeboden onder het genot van kattengejank. Nee, geen aanrader dit restaurant. Snel vergeten, snel slapen.

20170728 Shiraz at night

Zaterdag 29 juli 2017 Shiraz

Het is zaterdag en dat betekent dat alles weer geopend is. Tijd dus om er op uit te trekken in de stad. Gelukkig zit ons hostel midden in de stad, alle bezienswaardigheden zitten op loopafstand. Voor de rest zijn we overigens niet echt te spreken over het hostel Golshan. De eigenaar is behoorlijk arrogant en wanneer we aangeven dat we enkele spullen missen na een wasbeurt lacht hij ons uit en zegt hij dat ze waarschijnlijk gepakt zijn door een muis of zijn weggewaaid van het dakterras. We speuren zelf nog wat op het dakterras, kunnen ons niet voorstellen dat daar iets over de muren naar beneden kan waaien maar slikken de teleurstelling weg.

Goed, een nieuwe dag met nieuwe belevenissen! We brengen een bezoek aan de Nasir Al Mulk Mosque, een roze moskee die bekend staat om de glas-in-hout ramen die gemaakt zijn zonder lijm, een puzzel op zich.

Daarna zoeken we verkoeling bij de overdekte Vakil Bazaar, waar het echt een doolhof is van straatjes en shops. Erik heeft hier voor een paar euro een nieuwe buffelleren riem op de kop getikt. We willen eigenlijk ook onze sokkenvoorraad, die de hosteleigenaar om zeep heeft geholpen, weer aanvullen, maar nergens was onze maat te vinden.

20170729 Vakil Bazar (2)

Na een bezoek aan de Vakil Mosque, een moskee met vele pilaren, gaan we naar de Karim Khan Zand Boulevard om wat dollars in te wisselen tegen Iraanse Rial. Hier loont het de moeite om wat rond te vragen, want bij de één krijg je veel meer voor je dollar dan bij de ander. Het wisselen en betalen in Iran an sich is soms wat verwarrend. Op de biljetten zijn de bedragen in Rial weergegeven, maar in principe rekent iedereen in dit land af in Toman. Officieel is de Toman in 1932 afgeschaft en vervangen door de Rial, maar in werkelijkheid gebruikt iedereen nog de Toman als spreek- en schrijfgeld. Als we al menukaarten kunnen lezen, staan deze prijzen ook in Toman weergegeven. 1 Toman = 10 Rial. Wanneer je bijvoorbeeld voor een diner 15 moet afrekenen, bedoelen ze 15.000 Toman en dus 150.000 Rial. Het was even wennen in het begin, want je hebt het idee dat je constant belazerd wordt, maar ondertussen beginnen we het systeem door te hebben.

Aan het begin van de middag, wanneer de zon op zijn sterkst is, trekken we ons terug in het hostel met wat fruit en chips en vooral veel water.

Nadat we het kantoor van Erik & Bertha hebben afgesloten gaan we uit eten. Om niet teveel van onze gewoontes af te wijken besluiten we weer te eten bij Qavam Restaurant om vervolgens de avond af te sluiten met koffie+brownie bij Ferdowsi Café.

Zondag 30 juli 2017 Shiraz – Abarkuh – Yazd

Bij het afrekenen van de kamers geven we aan dat we de was niet betalen. De eigenaar doet nu opeens wel aardig en doet alsof het hem spijt. Wanneer hij de onverbiddelijke blik van Bertha ontmoet geeft hij zijn toneelspel op en verzoekt om toch echt de was te betalen. We houden vast aan ons besluit en met scheurende banden verlaten we het hostel. Iets te hard, Bertha moet opeens een noodstop maken midden in het centrum wanneer een auto die door rood rijdt vlak voor haar langs vliegt. Noodstop geslaagd, Erik kan de bandensporen zien en ruiken!

Onderweg stoppen we bij Pasargae, waar de tombe staat van Cyrus de Grote.

Tussen de bergen, over de woestijn rijden we naar Abarkuh. De stad is behoorlijk verlaten en ook de hotels zijn ofwel failliet of nog niet geopend. Vanwege de extreme hitte besluiten we onze plannen te wijzigen en door te rijden naar Yazd.

20170730 Abarkuh – Aghazadeh Mansion windcatcher

De weg naar Yazd gaat dwars door de woestijn waar we af en toe door een stofhoos moeten rijden. De motoren staan vrijwel de gehele weg richting Yazd schuin in de harde wind. Door de vele smalle straatjes bereiken we het hostel waar we enorm vriendelijk ontvangen worden. Wanneer we de motoren in de garage hebben geparkeerd ontdekken we dat al onze bagage al in de grote kamer ligt. We moeten eerst rustig gaan zitten, genieten van de thee en vers fruit en daarna pas de formaliteiten afhandelen. Dit hostel heet niet voor niets Friendly hostel.

Maandag 31 juli 2017 Yazd

We slapen uit. Het reizen kost energie begrijpen we. Wanneer we rond half 11 de deur uitstappen komt er iemand van het hostel vriendelijk naar ons toe. “You want breakfast? Please take, there is some left. You want fried egg?” We hadden eigenlijk al bedacht dat we te laat waren voor het ontbijt, maar zelfs de leftovers van dit ontbijt was luxer dan wat we eerder hebben gezien.

Met een volle maag stappen we de deur uit de hitte in. Yazd is een van de oudste steden van Iran en er wonen zo’n half miljoen mensen. We lopen naar Dowlat Abad Garden. Google maps geeft aan dat het zo’n half uur lopen is, maar met die hitte lijkt het wel uren. Erik lijkt vandaag ook meer last te hebben van de hitte, als een wat oudere man sleept hij zich voort achter Bertha aan.

Toch besluiten we door te lopen aangezien we anders niet veel beweging zouden krijgen tijdens onze reis. Elke 5 minuten stoppen we voor een slokje water in de schaduw. Het water lijkt hier soms niet aan te slepen. We drinken hier al snel zo’n 3 liter water op een dag, dit naast alle thee, frisdranken en doogh (een soort zure karnemelk).

20170731 Yazd

De Dowlat Abad Garden is in 1750 aangelegd en uitgerust met vernuftige watersystemen, zodat elke granaatappelboom of plant voldoende water krijgt. In de tuin staat ook de hoogste badgir (windtoren) van het land, 33 meter. Het gebouw is een beetje zoals een watertoren in Nederland, hol van binnen, maar in de top bevinden zich gaten met sluizen naar beneden, waarmee lucht wordt gevangen. Binnenin de toren wordt deze lucht geventileerd, waardoor het binnen lekker koel is. Natuurlijke airco en eigenlijk nog lekkerder ook!

Na een thee en een fles water lopen we door naar de tombe van Imamzadeh Jafar. Er staat niemand bij de ingang en ondanks dat we toeristen zijn, worden we niet raar aangekeken als we naar binnen gaan. Wel zien we bij de vrouweningang Chadors liggen en Bertha doet er gelijk één om. In tegenstelling tot eerdere tombes die we hebben bezocht, is deze opvallend rustig en enorm groot. Wederom hangen in elke zaal spiegelsstukjes langs de wand en op het plafond en is de vloer bedekt met grote kleden. In de middelste hal ligt de holy shrine (tombe) van Jafar en we hebben al snel door dat ook hier een mannen gedeelte is en een gedeelte voor vrouwen. Wederom overweldigend.

20170731 Imamzadeh Jafar

Bij de uitgang zijn we beide perplex van de grootte van de moskee en prachtige sirene rust die er heerst. Ook op straat zijn overigens weinig toeristen te bekennen. Wanneer we naar het Amir Chaqmaq Complex lopen komen we hier de eerste toeristen van vandaag tegen. Het gebouw is groot en zou indrukwekkend moeten zijn, maar helaas, de fontein in de aanloop naar het gebouw doet het niet en de vijver is zo goed als leeg. Wellicht moeten we hier nog een keer terugkomen wanneer het donker is.

20170731 Amir Chaqmaq Complex

Vlakbij het complex is een watermuseum. In tegenstelling tot het complex is dit wél interessant. Bij de ingang moeten we 7,50 euro betalen. De man achter de counter kan echter niet wisselen en hij geeft aan dat ze mogen betalen bij het verlaten van het museum. Dan zorgt hij ervoor dat hij tegen die tijd wisselgeld heeft. Yazd is bekend om zijn qanats (ondergrondse aquaducten). Met behulp van een foto reportage en verschillende attributen worden we meegenomen in het 2000 jaar oude verhaal van het aanleggen van de ondergrondse kanalen die soms wel tot 300 meter diep gaan. De kanalen zijn maximaal 60 centimeter breed wat het voor de mensen lastig maakte om er doorheen te lopen/kruipen. Ook is er altijd kans op instortingsgevaar en vanwege deze reden zie je dat er vaak twee gaten naast elkaar zijn gemaakt. Wanneer de ene instort, kan men in het gat snel graven naar het tweede gat voor zuurstof. Kortom een gevaarlijke, maar ook betekenisvolle bezigheid. In de meeste steden zien we overigens dat de rijkere mensen in het buitengebied leven, dichter bij de bergen en dus bij het verse water.

Bij de uitgang blijkt er nog steeds geen wisselgeld te zijn, de Iraniër lacht ons vriendelijk toe dat dit onze geluksdag moet zijn en laat ons zonder te betalen vertrekken.

20170731 Erik and a small chicken

Dinsdag 1 augustus 2017 +Woensdag 2 augustus 2017 Yazd

Bloggen – chillen – bloggen – chillen.

In Iran is het niet gebruikelijk om het plastic van nieuw gekochte spullen af te halen. Werkelijk overal zie je nog beschermfolie op zitten. Op tv’s, koelkast, auto’s, autostoelen, restaurantstoelen, maar vooral op garagedeuren. Hieronder een kleine collage.

Protection stickers

Yazd heeft in onze ogen de beste restaurants van Iran. Voor de Kebab adviseren we iedereen om naar Termeh & Toranj te gaan, en voor het enige echte Indiase restaurant waarbij gerechten ook zijn geprepareerd met Indiase kruiden kun je het beste naar het Marco-Polo Rooftop Restaurant gaan. Dit laatste restaurant heeft bovendien een dakterras met het mooiste uitzicht van Yazd.

Donderdag 3 augustus 2017 Yazd – Tabas

We staan om 6 uur op in Hostel Friendly, wat na een paar dagen bijna als thuis voelt. Het personeel is bijzonder vriendelijk, we slapen heerlijk en in het hostel en de stad heerst een relaxte sfeer. Toch gaan we verder, we moeten immers op tijd bij de Turkmeense grens zijn.

We rijden door een bloedhete woestijn met heel veel wind en om de 100 meter waarschuwingsborden voor overstekende kamelen. We kijken overal maar zien ze nergens. Vlak voor Tabas zien we dan eindelijk kamelen. We rijden de woestijn in om ze van dichterbij te bekijken maar de kamelen zitten duidelijk niet op ons te wachten. Zwetend rijden we verder.

Behalve een moskee is er in Tabas weinig te beleven. We moeten hier noodzakelijkerwijs stoppen aangezien we de afstand door de woestijn tussen Yazd en Mashhad niet in één keer kunnen overbruggen. Dit stadje is het enige op het gehele stuk dat een hotel heeft die open is. Dit hotel is gesitueerd aan de overkant van de moskee, waar toevallig vandaag de sterfdag van Imam Reza wordt gevierd. Van een hotelmedewerker lenen we een chador en lopen we naar de overkant van de straat. Het is giga druk. Overal bidden mensen op tapijtjes. Ook zitten er veel gezinnen met een foto van iemand die overleden is en wordt er her en der fruit en snoep uitgedeeld, zoals we eerder hebben gezien bij een moskee in Turkije. Na deze indrukwekkende beleving nemen we nog een biertje en gaan slapen.

 

Vrijdag 4 augustus 2017 Tabas – Mashhad

We staan vroeg op en vertrekken al om half 8 vanuit Tabas. We hebben een lange dag te gaan, bijna 600 km. Het is nog niet extreem warm, maar de woestijnwind is alweer behoorlijk aanwezig. Bijna elk uur stoppen we voor thee, lunch of om te tanken. Hoe dan ook, de motoren werken als een magneet en elke keer moeten we met iedereen op de foto. We moeten ook op de foto met de twee eigenaren van de sandwichbar die we bezoeken voor een lunch. Wanneer we willen afrekenen hoeven we niets te betalen.

20170804 Bertha made friends with the police

In de volle wind rijden we verder richting Mashhad, de op één na grootste stad van Iran met ruim 3 miljoen inwoners. Hier ligt de belangrijke Imam Reza de 8e begraven en vandaag is het de jaarlijkse herdenkingsdag van deze Imam.

20170804 Waterhole

We komen aan bij Guesthouse Vali waar het lekker druk is. Ook Paul is hier aanwezig, hij rijdt op zijn Honda vanuit Oostenrijk naar Bangkok en misschien nog verder. Paul zit in de China groepstour die we al vanuit Nederland geboekt hebben, we gaan hem dus vaker tegenkomen. In het hostel zitten verder een Australiër, Nederlander, Japanner en nog iemand uit Oostenrijk, het is een gezellige boel. Bij de eigenaar eten we ’s avonds met de groep bij het hostel. Het eten smaakt prima, de vibe is goed, maar het hostel zelf is daarentegen behoorlijk smerig. We moeten zelf het bed opmaken met lakens die hopelijk schoon zijn en de kruimels of het afval dat we produceren blijven gedurende ons hele verblijf (en voor eeuwig) liggen op dezelfde plaats als waar we ze achterlaten. Vali herhaalt de hele tijd dat alles gratis is…. Maar breakfast is $2, dinner is $5, oh and I forgot to say that parking the bike is $2 per bike per day. Niet zo vriendelijk om dit achteraf te vertellen, maar goed, we zijn dood moe van een lange dag en vallen als een blok tussen de bed wantsen in slaap.

Zaterdag 5 augustus 2017 Mashhad

We ontbijten met de twee Oostenrijkers Paul en Simon, waarna we naar het Turkmeense Consulaat gaan. Het is al vroeg druk, maar na een beetje duw-en-trekwerk staan we vooraan bij de balie voor een visum. Na een tijdje elkaar aangestaard te hebben blijken we bij de Afghaanse ambassade te staan! Stom, stom, op zoek naar de Turkmeense. Daar moeten we door een minuscuul luikje in de muur van 20x10cm onze paspoorten afgeven. Ondanks dat we een uitnodiging en goedkeuring mee hebben van het Turkmeense consulaat uit Frankfurt, moeten we nogmaals alle visumformulieren opnieuw invullen en met pasfoto erbij inleveren. Wanneer we willen afrekenen blijkt de mevrouw achter het luik alleen genoegen te nemen met nieuwe ongekreukte dollarbiljetten. Van de $ 110 dollar die we moeten betalen, blijkt ons $ 100 biljet met een minuscuul nietgaatje erin niet te voldoen aan de Turkmeense standaarden. Terwijl Bertha de wachtrij in de gaten houdt, haalt Erik nieuwe dollarbiljetten op uit het hotel. De biljetten die we destijds bij de bank in Nederland gepind hebben blijken veelal niet aan de standaard te voldoen; te gekreukt, inkt op de zijkant, lijkt niet echt, te oud van voor het jaar 2010. Uiteindelijk vinden we de juiste biljetten, maar hopen we stiekem dat we met de overige biljetten nog wel in Turkmenistan zelf kunnen betalen. Anders blijft er weinig geld meer over en dollars opnemen in dit land is zo goed als onmogelijk.

Om 16.00 uur mogen we ons opnieuw melden om de visums op te halen. Bij de wachtrij zien we de 4 Japanners van vanmorgen ook. Helaas heeft één van hen geen visum gekregen met als reden dat hij al vaker in het land is geweest. Omdat we eerder verhalen hebben gehoord van toeristen die zonder reden geen visum kregen voor dit land, duimen we hard voor ons visum. Erik kijkt door het piepkleine raampje, lacht vriendelijk naar de dame en krijgt de paspoorten inclusief visum en juist aangevraagde in- en uitgangen (dit wil nog wel eens verschillen met de aanvraag) weer terug. Yes, yes, yes, de eerste stap is gezet!! Na een fruitshake gaan we terug naar het hostel, waar we nog even kunnen chillen.

20170805 Cheers to Imam Reza with Paul and Simon

Samen met Paul lopen we ’s avonds in de richting van de holy shrine Imam Reza. Deze moskee is de grootste ter wereld en is bijna 600.000m2 groot. Gisteren, op vrijdag (holy Friday) 4 augustus werd de sterfdag van Imam Reza hier gevierd, en waren hier rond dezelfde tijd zo’n 1 miljoen bezoekers op het complex. Vandaag is het waarschijnlijk wat rustiger, maar desalniettemin is bijna elke vierkante meter bezet.

De moskee is zoals vele moskeeën die we al gezien hebben bedekt met veel glas en overal waar je kijkt zitten, liggen of staan mensen te bidden. Wat wel opvalt is dat de mensen hier met nog meer passie, soms met tranen, bidden. Ook zijn hier opvallend veel minder valide mensen. Het is mooi om te zien dat het voor kleine kinderen net een speeltuin lijkt. Overal kruipen ze overheen of ze zwemmen in één van de fonteinen. Ook als niet-moslim voelen we ons welkom. Erik wordt diverse keren aangesproken en bij de holy shrine is er zelfs iemand die wat aanvullende informatie geeft. Helaas mocht Bertha als vrouw niet dichtbij de shrine komen, Erik heeft hem wel gezien. Qua uiterlijk is deze niet veel anders dan de andere shrines die we al gezien hebben, maar omdat deze plek voor de Iraniërs vrijwel de belangrijkste is, is het toch wel bijzonder. We lopen nog een tijdje rond in het complex, verdwalen diverse malen en gaan met veel mensen lachend op de foto. Het blijft een prachtig land.

Zondag 6 augustus 2017 Mashhad – Bajgiran

We staan wat later op en ontbijten samen met Paul en de vreselijk smakkende Vali. De eigenaar is in de basis een aardige man, maar je merkt aan alles dat het om het geld verdienen draait. We negeren hem ondertussen een beetje, betalen voor de kamer en pakken onze spullen. Paul knoopt twee reserve banden op zijn motor en neemt afscheid. Hij gaat ook naar Turkmenistan, maar heeft een andere grensovergang toegewezen gekregen.

20170806 Our motorbikes made a new friend

We vertrekken naar het grensdorpje Bajgiran, zo’n 200km verderop. Het is niet zo heel ver rijden, maar aangezien we een lastige grensovergang verwachten willen we graag in de buurt overnachten, zodat we de volgende dag één van de eersten kunnen zijn voor de oversteek naar Turkmenistan.

20170806 Our route through the mountains

Onderweg nemen we een Iraanse sandwich terwijl tientallen mannen zich vergapen aan onze motoren. Bij de grens aangekomen controleren we of deze morgen open is en dat is gelukkig het geval. Daarna zoeken we een hotel. Er zijn twee hotels in het dorp, maar helaas beide gesloten of failliet. Achter het politiebureau is een mooi picknickveldje waar we van de jonge politieman mogen kamperen. Na zijn akkoord gegeven te hebben wordt Erik nog even terug geroepen, of we toevallig niet een flesje Wodka voor hem hebben…

Wanneer we onze tent hebben opgezet komen er ineens meerdere mensen aan, bijna allemaal doen ze mee aan de Mongol Rally. Deze internationale auto rally begint in Europa en eindigt in Ulan Bator, Mongolië. De auto’s die meedoen hebben een limiet van 1000cc en 1 liter tank, oude barrels dus. Het is grappig om te beseffen dat deze auto’s dezelfde offroad routes nemen als ons door de Stan-landen. Tegelijkertijd is het dan ook niet gek dat slechts 70% van de auto’s de finish haalt. Naast de rally rijders kamperen er twee Italianen en twee Duitse jongens op het veld. Een drukte van jawelste! ’s Avonds maken we een hoop lol met de plaatselijke inwoners en praten we over Clown Trump en de president van Turkmenistan die zichzelf verheerlijkt als Rambo, we wisselen wat geld en gaan wederom op de foto!

20170806 Wildcamp near the border

We hadden een rustige kampeeravond verwacht, maar uiteindelijk is het hartstikke druk geworden. We zijn benieuwd naar morgen, wat het volgende land Turkmenistan ons gaat brengen, maar het Rambo filmpje van vanavond, met de huidige president van Turkmenistan in de hoofdrol, heeft ons enorm nieuwsgierig gemaakt!

Love to share:

11 Comments

  1. Dave

    Wederom genoten van jullie prachtige belevenissen. Ontzettend leuk om te lezen. Op naar het volgend avontuur!

  2. Dick

    Heerlijk om jullie reis ervaring te lezen.
    Mooie foto’s.
    Als je het zo lees is Iran n Mooi, en om te reizen n vriendelijk land.
    Zeker ook de mooie rondleiding die jullie hebben gehad van Mehdi.
    Julli laten je ook niet snel bedonderen de iemand.
    Geniet samen.
    Kus.

  3. Loes

    Mooie ervaringen! Prachtige foto’s bij het zoutmeer. Sprinkhaan in je broek, niet alles is leuk natuurlijk….!
    Liefs Loes

  4. Marion

    Vanuit een regenachtig Nederland is het heerlijk om jullie blog weer te lezen, en bij een keer blijft het niet bij, een super lang blog met prachtige foto`s ! Wat is het heerlijk om zulke vriendelijke mensen te ontmoeten, en die je ook een rondleiding geven zoals Mehdi. Zelfs werkgerelateerd ook nog op de bouwplaats. Die lieve oude baas bij de nomadencamping die zomaar voor jullie bid, prachtig!! Hoop dat jullie wat extra tijd in kunnen lassen om al die enorme indrukken goed op je te laten inwerken!! Knuffels Marion

  5. Lenie en Egbert

    Het blijkt, dat Iran zeker een land is om te bezoeken met zeer vriendelijke mensen. Ook de vele moskeeën zijn groot en prachtig gebouwd, en de tombes vol met spiegelstukjes.
    Erik heeft kennelijk zijn “oude” vak nog opgepakt en kan vermoedelijk daar zo aan het werk. Talpa hebben ze daar niet, dus Bertha moet dan nog even om zich heen kijken.
    Het amuseren met zoveel ongedierte, stond dat ook op jullie bucketlist?
    Het weekblad De Noordoostpolder heeft jullie verhaal en de foto’s geheel overgenomen. Hierop hebben we al vele leuke reacties gekregen.
    We hebben nu al weer zin in de volgende blog, want jullie zijn zelf ook benieuwd over de belevenissen in Turkmenistan.
    Liefs van heit en mem.

  6. Barbara

    Wat leuk om jullie te volgen. Voelt bijna of ik er bij ben. Goeie reis verder en ik reis via het blog lekker mee.

  7. jeanine

    Geweldig weer om deze blog te lezen. Iedere keer weer genieten van jullie avonturen . Petje af hoor, zou niets voor mij zijn. De foto’s zijn ook erg mooi. Goede reis verder en op naar de volgende blog.

  8. Krijn (Universal)

    Super leuk en interessant om te lezen! Veel bewondering voor jullie lef om zo’n avontuur aan te gaan! Heel veel plezier nog en ik blijf jullie volgen.

  9. Margreet Baas en Aart Trappenburg

    Super om de reis een beetje mee te maken. Jullie zijn een goed team. Fijn om te lezen dat er zoveel aardige mensen op de wereld zijn. Geniet van de reis, leuk dat wij een beetje meereizen naar onbekende oorden. Liefs en take care. Aart en Margreet0

  10. Jan Baas

    Wederom met verbazing gelezen. Prachtig beschreven en wat doen jullie veel indrukken op. Veel zal vergeten worden maar dan is het teruglezen weer het oproepen van herinneringen. Succes verder met jullie reis.

  11. Thea

    Het is nogal eens improviseen en afwachten of de documenten echt wel goed zijn. Dat is wel spannend. Ben benieuwd of jullie nog op schema zitten. Als jullie na zo’n stevige tocht een bed hebben gevonden, dan is het wel een feest. Jullie zijn echt niet bang uitgevallen en passen je aan op de momenten als het moet. Mooie foto’s zijn er toegevoegd, zo wordt de indruk nog beter.
    Goede reis samen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top