Week 12 Turkmenistan: Een wereld van verbazing

Soms heb je van die momenten dat je je motor op de grond wilt smijten, dat je je afvraagt waarom je in hemelsnaam deze route ook alweer per motorfiets wil afleggen. Soms, heel soms, denk je dat je niet meer verder kunt, dat elke kilometer teveel is en dat Australië misschien toch wel te ver is. Gister, was zo’n dag. Zo’n dag waarop je kunt janken van verdriet, van de pijn in je kont, schouders, nek en armen (waar niet?) en dat elk gat in de weg er één te veel is. De zware afsluiter eergisteren helpt dan ook niet mee. We reden door mul zand en zijn beide wel 10x onderuit gegaan, opstaan en doorgaan, opstaan en doorgaan. Uitgeput van de woestijnhitte hebben we uiteindelijk opgegeven….

Opgeven is niets voor ons, maar we hebben opgegeven om dé toeristische attractie van Turkmenistan in ieder geval niet per motor te bereiken. Wat we wél hebben gezien in Turkmenistan heeft ons enorm doen verbazen.

20170810 Route Week 12 = 14.000 km

Maandag 7 augustus 2017 Bajgiran – Ashgabat

Wanneer we 7.45 uur bij de grens aankomen zijn we niet de eersten. Enkele andere Mongol Rally Riders zijn ons voor. Toch gaan de handelingen, met name het stempelen van de Carnet de Passage om Iran uit te komen vrij snel. Eenmaal bij de Turkmeense grens krijgt Erik het voor elkaar om als eerste wat stempels binnen te halen, waardoor onze motoren vooraan komen te staan bij de ingang van het land.

Tot nu toe loopt alles voorspoedig, maar dan begint het lange wachten. Officiers die op hun post hadden moeten zitten, zitten er nog niet. Drie kwartier later komt de papierfabriek weer op gang. Naast alle stempels moeten we 12 USD per persoon entree betalen en 68 USD per persoon voor de motor; 1 USD desinfectie (die niet wordt uitgevoerd), 15 USD voor het invoeren, 24 USD brandstofcompensatie aangezien de brandstof in dit land bijna gratis wordt weggegeven, 15 USD motorverzekering, 5 USD administratiekosten, 4 USD wisselkoerskosten en 4 USD bankkosten. Voor de bedragen die we niet gepast kunnen betalen, wordt er wel wisselgeld gegeven, maar met een wisselkoers die nog niet eens de helft haalt van het bedrag wat je er op de zwarte markt voor kunt krijgen. Na de financiële paperassen worden alle koffers en tassen gecontroleerd. “Do you have weapons? Do you have any drugs? Why not? Are you sure?” Tegen onze wil in beginnen we ons al een beetje te irriteren aan het machogedrag van de mannen. Ze willen werkelijk alles zien, pakken alles uit, en het kost ons vervolgens veel tijd om het weer netjes in te pakken. Dan komt er opeens een man aangelopen. Ondanks dat hij niet gekleed is in uniform lijkt iedereen hem te kennen en gedragen de douaniers zich onderdanig naar hem toe. Met alcoholdampen uit zijn mond stapt hij op de motor van Bertha en doet alsof hij een toertje maakt. “Broem Broem.” Hij valt nog net niet om met de motor, maar Bertha durft ook niets te zeggen, want wanneer we minder meewerken, zullen de douaniers alleen maar nóg moeilijker doen. Wanneer de medicijndoos gevonden wordt in één van de koffers, haalt de alcoholist een doosje tabletten eruit en probeert hij deze te slijten bij één van zijn vermoedelijke collega’s. Bertha kookt ondertussen van woede, maar probeert rustig te blijven. We kunnen niet anders dan toekijken. Dan vertelt Erik dat het doosje medicijnen helpt tegen muggenbeten. De alcoholist heeft per direct zijn interesse verloren in het doosje en geeft het snel terug aan Bertha. Hij was waarschijnlijk op zoek naar hallucinerende pijnverdovende middelen, maar deze weet hij tussen alle Nederlandse etiketten niet zo snel te vinden. In Mashhad heeft Erik bovendien een grondige check op alle medicijnen gedaan op voornamelijk codeïne en morfine. Deze pijnstillers zijn namelijk verboden de grens over te nemen naar Turkmenistan en Oezbekistan. Ook zijn de douaniers niet heel happig op drones en gps-apparatuur. De GPS-tracker die we mee hebben, hadden we dan ook goed opgeborgen. Mochten ze één van deze spullen wel vinden dan kun je behoorlijk in de problemen komen.

De agenten knikken, alles is in orde. Onze troef, een pakje Marlboro gekocht voor 2 EUR in Iran en dat hier zo’n 20 EUR waard is, blijft nog even in de jaszak van Erik zitten. Deze hebben we gelukkig nog niet nodig gehad. We weten dat we niets verkeerd doen, maar het is en blijft spannend zo’n grensovergang. 3,5 uur verder zetten we voet aan Turkmeense grens.

20170807 Entering Turkmenistan

Wanneer we net over de grens langs de kant van de weg een sanitaire stop doen en alle formulieren weer opbergen, komen er twee over-het-paard-getilde-met-streepjes-bedekte douaniers aan: “No stop, no stop here!!! Ride! Ride! Go!!” Blijkbaar mag je in het gebied tussen de grens en de eerstvolgende stad Ashgabat niet stilstaan. Overal zien we camera’s hangen en hoge wachttorens. Oeps!

Op het moment dat we Ashgabat binnenrijden gaat er een nieuwe wereld voor ons open. Het lijkt wel alsof we ons in de Truman Show bevinden, waarin alles om ons heen nep of gespeeld is. De huizen zijn groot en vrijwel geheel bekleed met marmer, de auto’s zijn wit, alle bomen en planten zijn ondanks dat we ons midden in de woestijn bevinden knalgroen, alle straten zijn bedekt met het nieuwste asfalt en bovendien kaarsrecht, alle verkeersborden- en zuilen zijn uitgerust met gouden randen, alle beelden zijn van goud, er wordt niet getoeterd op straat en de weinige weggebruikers die er zijn stoppen al wanneer het verkeerslicht nog niet eens op oranje gesprongen is. Welkom in de wereld van Ashgabat, een wereld gecreëerd door de voormalige president Saparmurat Niazov.

De president hernoemt zich tijdens zijn presidentschap tot Turkmenbashi (Leider van de Turkmenen). Toen deze president in 1994 werd herkozen werd elke Turkmeense inwoner gratis voorzien van water en gas. In 1999 werd hij wederom herkozen en nu als president voor het leven, dus geen verkiezingen meer. De president is nogal vol van zichzelf en overal, voornamelijk in Ashgabat, staan gouden standbeelden van hemzelf of van zijn familieleden. Zijn hoofd staat op bankbiljetten en er worden vliegvelden, stadions, wodkaflessen en er is zelfs een meteoriet naar hem vernoemd. Turkmenbashi heeft een boek geschreven genaamd Ruhnama, een soort autobiografie met zijn ideologieën, aangevuld met de geschiedenis van Turkmenistan en teksten uit de Koran. Elk jaar worden de Turkmeense ambtenaren getest op hun kennis van de Ruhnama. Iedereen die het boek 3x gelezen heeft, gaat sowieso naar de hemel, aldus Turkmenbashi.

Overige opvallende veranderingen door Turkmenbashi:

  • De maand Januari liet Turkmenbashi naar zichzelf vernoemen, de maand april werd ‘moeder’ in het Turkmeens.
  • Er is een feestdag ingevoerd voor ‘meloenen’ en ‘tapijten’, de twee grote exportproducten van Turkmenistan naast het ‘gas’. En er is een nationale feestdag voor de ouders van Turkmenbashi.
  • In Ashgabat staat een 75 meter hoog standbeeld van Turkmenbashi dat met de zon mee draait.
  • Schoolmeisjes moesten een bonten mutsje dragen, want dat vond Turkmenbashi schattig.
  • Baarden en lang haar voor mannen was verboden.
  • Gouden tanden waren een tijd lang verboden. “I watched young dogs when I was young. They were given bones to gnaw to strengthen their teeth. Those of you whose teeth have fallen out did not chew on bones. This is my advice…”
  • Vrouwen op tv mochten geen make-up dragen, omdat ze van zichzelf al mooi genoeg waren.
  • Turkmenbashi’s laatste idee was het bouwen van een ijspaleis “groot genoeg voor 1000 mensen”, aldus de president. Dit ijspaleis moest worden gebouwd in de bergen vlak buiten de hoofdstad Ashgabat en met de hoofdstad verbonden worden met een kabelbaan. Het is maar goed dat dit idee niet door is gegaan midden in de woestijn.

In 2006 is Turkmenbashi aan een hartstilstand overleden en komt Goerbangoeli Berdymoechammedov aan de macht.  Deze huidige president draaide sommige wetten terug, maar blijft in de schaduw van zijn voorganger. Hieronder een filmpje van de huidige president. Helaas spreken of schrijven we geen Russisch, maar van de mensen om ons heen hebben we begrepen dat dit filmpje bloedserieus genomen dient te worden.

Kortom, het is een gekkenhuis hier in het geïsoleerde Turkmenistan. Een lange tijd waren toeristen niet welkom in het land. Momenteel is het nog steeds moeilijk om een visum te krijgen. Voor ons was een transit visum van 5 dagen de beste optie en deze werd gelukkig geaccordeerd.

Bertha is opgelucht dat ze in dit land de hoofddoek af mag laten en gezamenlijk zijn we blij dat we weer de straat op kunnen in een korte broek en een shirtje zonder dat iemand ons gek aankijkt.

20170807 Bank Ashgabat

Bertha had op internet een bank gevonden waarbij we dollars kunnen pinnen, welke je nodig hebt om de hotels in de stad te kunnen betalen. Behalve in de hotels wordt alles betaald in de lokale munteenheid, Manat. Bertha toetst 1000 in bij het bedrag en staat volslagen verbaast te kijken wanneer het geld eruit komt. Oeps, we hebben 1000 Manat gepint in plaats van 1000 USD. Dit is weliswaar maar 250 EUR, maar aangezien de brandstof en het eten hier zo goedkoop is, raken we deze Manats hier in 5 dagen nooit kwijt. Er is daarnaast geen wisselkantoor in het land die Manats wil omwisselen voor Dollars. We besluiten de zoektocht naar een bank voor dollars op te geven, gelukkig hebben we nog wel wat. Dat wordt luxe eten vanavond!

Ashgabat is een dure stad met betrekking tot logies. Het kan zijn dat de goedkopere hotels geen toeristen mogen accepteren, want bij de eerst twee hotels waar we naar binnen stappen worden we volledig genegeerd. Een laatste optie die we hadden opgeschreven was het goedkoopste hotel van de duurdere die we konden vinden. Hotel Ak Altyn is met zijn 110 USD per nacht een schappelijke prijs hier. Gelukkig kunnen we deze betalen met creditcard. We hopen deze uitgaven hier enigszins te compenseren met het goedkopere eten en tanken. De benzine kost hier immers maar 0,25 euro per liter! Hoppa!!

’s Avonds gaan we uit eten in een Westers uitziend Steakhouse waar we heerlijke biefstuk kunnen bestellen. Bier blijken ze hier helaas niet te hebben, dus drinken we onze eerste biertjes ’s avonds in het hotel. Na 3 weken geheelonthouding is een koud biertje in de hoteldisco met 40 graden goddelijk!

20170807 Enjoying our first beers in Ashgabat

Dinsdag 8 augustus 2017 Ashgabat

Wanneer we willen vertrekken op de motor blijkt Bertha’s ketting behoorlijk slap te hangen. Gisteravond zijn er naast onze motoren nog twee Roemenen op de motor aangekomen. Zij adviseren ons de ketting eerst te reinigen, aangezien hij ook niet helemaal lekker loopt. Wanneer we aangeven dat we dit nog nooit gedaan hebben beginnen ze te lachen. “Ai, je zou dit elke 5000km wel moeten doen.” Ze hebben blijkbaar voor hun vertrek nog wat tijd over en voordat we het weten staat één van de mannen met een borstel en wat benzine de ketting van Bertha te poetsen. De kantjes worden er niet vanaf gelopen en na een halfuur is hij blinkend schoon. Één van de schakels blijkt helaas nog wel vast te zitten, dus klikt de ketting elke ronde. We vetten de ketting nog een keer in, zetten hem nog iets strakker en laten het verder voor wat het is. Wie weet houdt hij het nog wel een paar duizend kilometer vol en gelukkig hebben we twee reservekettingen mee.

We stappen op de motor en doen een sightseeing tour door Ashgabat die we beginnen bij het Yikham Inspiration Park dat vol staat met beelden van dichters, onderzoekers en filosofen. Het is gek dat er in zo’n groot park niemand loopt of in de schaduw zit. Er is gewoon helemaal niemand.

Vervolgens rijden we naar Ertogrul Gazy Mosque. Bertha is haar hoofddoek vergeten en moet helaas buiten wachten. Binnen is er een dienst bezig en krijgt Erik lekkere koekjes aangeboden.

In het Independence park staat het Monument of Independence. Het monument is 118 meter hoog, en dit is de som van 27+ 91, op 27 oktober 1991 heeft Turkmenistan getekend voor onafhankelijkheid. Standbeelden van leiders en schrijvers staan rondom dit monument.

Bij een andere ingang van het park staat een gigantische kopie van het boek Ruhnama. Elke avond om 8 uur zou dit boek opengaan en zou Turkmenbashi’s boek uit de speakers te horen zijn. Wij weten echter niet of dit momenteel met de nieuwe president nog zo is.

Bij elk monument staan een paar militairen. Ondanks dat er geen verbodsborden staan is het in de regel verboden om monumenten te fotograferen. Het is een kunst te filmen en fotograferen zonder dat ze het zien of voordat de militairen bij ons zijn.

In de gigantische Berkarar Shopping Mall parkeren we onze motoren onder één van de honderden overdekte parkeerplaatsen met schaduw. Het lijkt wel alsof de hele stad zich hier heeft verstopt, hier is het best druk met auto’s. Toch lijkt het in het winkelcentrum zelf weer niet overdreven druk. We kopen wat blikgroenten, pasta, blikvlees en water in voor onze oversteek door het land morgen.

Na een ijsje vervolgen we onze weg naar het westen van de stad, naar het Monument of Constitution en naar de grote trots van de stad, het Indoor Ferris Wheel. Dit is het grootste indoor reuzenrad van de wereld en staat daarmee in het Guinness Book of Records. Eenmaal aangekomen valt de hoogte ons een beetje tegen. Het reuzenrad draait niet en er is ook verder niemand te bekennen.

Dan opeens komt er een man met een busje aangereden en schreeuwt naar ons. We besluiten te wachten en hij komt naar ons toe. Hij is zeer geïnteresseerd in waar wij vandaan komen en waar we heen gaan op onze motoren en blijkt zelf een Toyota dealer te hebben in Ashgabat. Vanwege diverse restricties van het land mag hij geen motoren importeren of verkopen, maar hij mag wel kleine onderdelen importeren. Het kan zijn dat deze restricties zeer snel minder worden, zodat hij meer kan handelen. Wij hebben hem aangegeven dat hij spekkoper zou zijn in dit land. Ondanks dat er dagelijks toeristen met de motor het land doorkruizen is er nu nog geen motordealer met de juiste banden te vinden. Wanneer Erik begint over kettingspray (een zoektocht die hij al in Azerbeidzjan is gestart), knikt de man meteen. “Ik denk wel dat ik dat heb liggen….” We spreken af om 18.00 uur bij ons hotel, om de spray te kopen en nog even verder te praten.

De laatste activiteit van vandaag is de Walk of Health. Deze trappen vormen een voetpad midden door de Kopet Dag bergen, aangelegd om de gezondheid van de inwoners te verbeteren. Er zijn twee afstanden, één van 8km en één van 37km. Turkmenbashi verplichtte destijds alle ambtenaren om eenmaal per jaar het lange pad af te leggen en adviseerde de inwoners van de stad om hetzelfde te doen. Zelf nam hij elk jaar de helikopter naar het eindpunt aangezien het hem niet goed leek voor zijn hart. Waarschijnlijk zou dit ook kloppen, omdat hij later aan een hartaanval overleed. Toch was de 37km ook niet verantwoord voor de inwoners van de stad. Het is een pad zonder bomen en dus zonder schaduw in één van de meest extreme klimaten van de wereld, waarbij het in de zomer kan oplopen tot 50 graden.

Wanneer wij op onze motoren aankomen bij de start van het pad, worden we tegengehouden door een militair. Hier zijn ze ook niet gediend van toeristen. We vragen of we de ingang van het korte pad wél mogen bezichtigen en dit blijkt met een afkeurende blik te mogen. Snel een foto maken en wegwezen. Het blijkt wel weer dat ze in dit land de toeristen liever kwijt dan rijk zijn.

20170808 Stairs of Health

Wanneer we om half 6 aankomen bij het hotel blijkt dat de Toyota dealer al is langs geweest en een pakketje met twee keer kettingspray heeft achtergelaten als een gift! Wat een top service!

20170808 Gift chain lube

Woensdag 9 Augustus 2017 Ashgabat – Darvaza

We staan vroeg op, op zoek naar jerrycans. De oversteek van Ashgabat naar het noorden van Turkmenistan, Kunye-Urgench, is zo’n 600 km. Op deze route zouden er geen benzinestations zijn en degene die er zitten zouden geen benzine hebben. Met onze motoren kunnen we in ieder geval 300 km rijden met een volle tank à 15 liter. We besluiten dus nog minimaal 30 liter extra mee te nemen. Helaas is er in de hele stad geen winkel te vinden die jerrycans verkoopt. We besluiten naar de Russische Bazaar te gaan en hier hebben ze alleen watertanks van 20 liter, die gelijk enorm groot zijn. Bij de tankstations zullen ze ze vast wel hebben en zo gaan we drie tankstations af. Uiteindelijk hebben we één van 5 liter gratis gekregen en één van 20 liter op de kop weten te tikken. Beide zijn gebruikt voor olie, maar deze spuiten we goed schoon alvorens we ze voltanken. Tezamen met de tankjes die we al op de motoren hebben zitten, hebben we nu 31 liter extra bij ons. Dit moet genoeg zijn!

20170809 Motorbikes with spare fuel

Terwijl we bij de tankstations wachten zien we dat de auto’s richting de wasstraat af- en aanrijden. Er staan zelfs 3 schone politieauto’s in de rij. Het is in het land verplicht een schone auto te hebben. Met een vieze auto riskeer je de kans op een boete.

Het is een lange rechte weg door de woestijn naar Darvaza, een punt halverwege. Onderweg zien we opeens een oase! Echt heel bizar! Ook zien we veel kamelen lopen, ze lopen zelfs over de weg heen. Bertha heeft bijna een aanvaring met een kameel gehad, midden in de woestijn!

20170809 Camels on the road

Dan, 40 kilometer voor aankomst valt de 20 liter jerrycan van Erik zijn motor af. De jerrycan heeft nu een gat onderin, en we besluiten dus als een gek beide motoren te vullen met benzine. De 20 liter is te groot om in één keer in de motor te schenken dus elke keer vullen we eerst de 5 liter can, waarmee we de motor vullen. We gebruiken de bovenkant van een plastic fles als trechter. Na een kwartiertje bikkelen zijn beide motoren gevuld. We hebben nu nog 2 vaatjes van 3 liter over. Hopelijk gaan we dit redden!

Darvaza is de locatie van één van de hoogtepunten van Turkmenistan. De Darvaza gas krater ligt midden in de Karakum woestijn, ongeveer 220 km van Ashgabat. Darvaza heeft één van de grootste gasreserves ter wereld. Tijdens het boren in 1971 vonden geologen per ongeluk een ondergrondse grot gevuld met aardgas. De grond onder de boortoren stortte in, waardoor een groot gat met een diameter van ongeveer 70 meter ontstond. Om ontlading van giftig gas te voorkomen, werd besloten het gas af te branden. Geologen hoopten dat het vuur uit zou gaan na een paar dagen, maar sindsdien brandt het gat nog steeds. Lokale bewoners gaven het gat de naam: Poort naar de Hel.

Wanneer we bij de ‘ingang’ komen van weg naar de krater rusten we even uit van de heftige rit. Hoe perfect het asfalt in Ashgabat is, zo weinig asfalt ligt er op de route naar Darvaza. De eerste twee uren gingen nog wel, maar de laatste 3 uren was het bikkelen en focussen over de weg die meer gaten had dan asfalt.

Vanaf de snelweg naar de krater is het nog zo’n 8 km rijden, waarvan de helft door veelal mul zand. Bijna tegelijk met ons arriveren enkele auto’s van de Mongol Rally en zij doen een poging de eerste berg door het mulle zand te bestijgen. Zonder succes. Ze komen echter wel los en doen nog zo’n 5 pogingen, waarin de eerste auto alle kanten op stuitert. We horen gejuich, de eerste is boven. Dan probeert Erik het ook op een motor en rijdt de eerste in 1x omhoog. Wanneer hij de tweede motor omhoog rijdt gaat het echter goed mis, hij beland stuiterend in de berm. De gashendel is wat verdraaid en de koffers hebben gelukkig veel van de val opgevangen. Ai, dit had anders af kunnen lopen. Met behulp van locals krijgen we de motor overeind en duwen we hem door het losse zand omhoog. Bovenop de berg blijkt dit echter deel 1 te zijn van de vele enduro tracks die nog gaan komen. We rijden gezamenlijk iets verder, maar niet veel later valt Bertha weer om in het zand. Door twee locals wordt ze voortgeduwd, gassen, vallen, opstaan, motor omhoogtrekken en weer verdergaan, gassen, vallen, opstaan, motor omhoogtrekken en weer verdergaan. Dit ritueel herhaalt zich nog een paar honderd meter. Bertha is al niet meer in staat om na te denken. De hitte en de energie hebben haar gegrepen en zonder na te denken rijdt ze in de overlevingsstand achter Erik aan. Dan draait Erik zich plotseling om en kijkt Bertha aan. “Dit kan zo niet langer, we moeten stoppen. Op deze manier halen onze motoren Australië niet.” Omdat we ondertussen alle tassen en koffers al in een 4×4 auto hadden geladen die achter ons aan reed, besluiten we om niet hier de tent op te zetten, maar om terug te rijden naar de snelweg en daar ergens de tent op te zetten, zodat we morgenochtend niet weer hoeven te prutsen op de weg terug. Wat een teleurstelling. Na 2 uur bikkelen zijn we weer terug bij af, langs de kant van de snelweg. De locals die ons hebben geholpen slaan hun slag en proberen ons sigaretten en geld af te troggelen. We willen uiteraard nog enorm graag naar de krater en dat weten ze. Voor 200 Manat (50 USD) en een bijna vol pakje sigaretten maken we een deal.

Met het laatste beetje energie koken we een maaltijd, die ons weer een beetje bij zinnen brengt. Om 9 uur ’s avonds worden we opgehaald door een paar locals met een 4×4 terreinwagen die ons in een half uurtje (ook met moeite) door de woestijn bij de krater brengt. Wanneer we de volledige 8km afleggen in de auto zijn we wederom blij dat we omgekeerd zijn. Het had uiteraard wel gelukt, maar of de motoren nog heel waren gebleven was een tweede vraag. Tijdens onze rit naar de krater zie we nog veel Mongol Rally auto’s ploeteren in het zand, niet wetende dat er nog een lange weg te gaan is.

De krater is al van kilometers afstand te zien, volledig verlicht. Maar wanneer we dichterbij komen zien we pas echt de omvang van het gat. Het is adembenemend! Het is gigantisch! We hadden dit echt niet willen missen!

Even later brengt de auto ons weer terug naar de tent, waar uiteindelijk blijkt dat de deal volgens hen toch wel iets meer pakjes sigaretten omvatte. Sigaretten is goud in Turkmenistan. Het leek wel alsof het geld hen niets deed en ze alleen maar sigaretten wilden. We gebaren dat we niet meer hebben en behoorlijk boos en geïrriteerd laten ze ons uiteindelijk met rust. Het laatste uur voordat we slapengaan brengen we door op onze stoeltjes, kijkend naar de vele sterren en het licht van de maan die zelfs een schaduw veroorzaakt. Wederom prachtig!

Donderdag 10 augustus 2017 Darvaza – Konye-Urgench

We staan half 6 op om de zon in de woestijn voor te zijn. Inpakken en wegwezen! De 280km lange weg leggen we af in 8 uur. Wat een hel! Asfalt maakt plaats voor puin, puin maakt plaats voor grind. Op de meeste stukken is het beter om naast de weg te rijden door het zand dan over de weg.

20170810 Bad roads in Turkmenistan

100km voordat we Konye-Urgench bereiken doemt er opeens een winkeltje op. Gelukkig, water!! We hadden gister 12 liter meegenomen, maar in die hitte is deze 12 liter er snel doorheen gegaan. Samen met ons arriveert er een stel dat meedoet aan de Mongol Rally. We horen dat zij wél bij de krater hebben geslapen, maar er wel een kapotte uitlaat aan over gehouden hebben. Bij het winkeltje worden we met zijn vieren getrakteerd op een heerlijke meloen. Terwijl we smullen van de meloen zien we een aantal rally auto’s met veel kabaal en getoeter passeren, de meeste klinken niet al te goed meer en een busje wordt zelfs voortgesleept.

20170810 Kids giving us melons

Wederom blij met onze beslissing stappen we weer op de motor. Tot onze verbazing kunnen we 10 kilometer verder tanken. Nog 80 kilometer bikkelen en we zijn er. Het maakt niet meer uit dat het enige hotel in de stad net voor de grens met Oezbekistan een vervallen bunker is waar we de hoofdprijs 160 Manat (40 EUR) voor moeten betalen. Gelukkig kunnen we ons teveel gepinde Manats hier nog een beetje slijten. We hebben een douche en een kamer met airco en dat is nu het belangrijkste. Met een taxi rijden we naar een restaurant wat gesloten blijkt te zijn. We doen boodschappen en besluiten op de kamer te koken met onze gasbrander onder het genot van een welverdiend biertje. Kapot met de hoofdletter K!

Love to share:

14 Comments

  1. Eddo

    Pfff petje af doorzetters!

  2. Dick

    Zo, dat was zo te lezen n paar behoorlijk zware dagen.
    Dat zal best wel eens goed tegen vallen.
    Maar zo tussen de regels door kan je begrijpen dat jullie je er goed bewust van zijn dat het erg zwaar kan zijn.
    Hou het koppie er bij samen.
    Lieve gr Dick.

  3. Marion

    oh oh Bertha en Erik,wat een enorme doorzetters zijn jullie ,met zoveel pech en tegenslag de moed erin houden, zo trots op jullie!! Had er al veel van gelezen, de weg naar de krater, dus was ook erg benieuwd hoe jullie dat gingen doen, ik dacht die gaan met een lokal gids en auto , maar eerst zelf proberen …Kan me voorstellen dat de krater een enorme indruk op jullie maakten, de nacht met de sterren, zo bijzonder!Blijf goed nadenken wat een juiste keus is. Mooi toch ook de hulp weer zoals de ketting spray van die dealer, en de hulp bij het schoonmaken van de kettingen, liefs met knuffel

  4. jeanine

    En alweer zo’n pakkend verslag. En wat een avontuur. Inderdaad petje af voor jullie enthousiasme en doorzettingsvermogen.
    Geniet en hou vol! Goede reis en op naar de volgende blog.

  5. Suus

    Wat een bazen zijn jullie toch. Opstaan en weer doorgaan. Ik lees het met plezier! Succes en veel plezier kanjers

  6. Mooi stukje weer hoor!!!

    “Bertha toetst 1000 in bij het bedrag en staat volslagen verbaast te kijken wanneer het geld eruit komt. Oeps, we hebben 1000 Manat gepint in plaats van 1000 USD. Dit is weliswaar maar 250 EUR, maar aangezien de brandstof en het eten hier zo goedkoop is, raken we deze Manats hier in 5 dagen nooit kwijt.”
    Dus als je 1000 USD had gepint, had je er nog 3 weken kunnen leven 😉

    Groetjes je broertje

  7. Thea

    Wat een enorme doorzetters zijn jullie, wat een reis met best veel hindernissen, en die enorme hitte in de woestijn, pfff,pfff, jullie zijn wel super verstandige wereld reizigers, ondanks de hitte, vermoeidheid, pech, het koppie blijft helder. Bertha is ook krachtig hoor en Erik houdt zijn hoofd er goed bij ondanks die verzwelgende hitte. Ik krijg het zelf warm als ik het lees, maar ben ook blij, ze fiksen het wel die twee kanjers. Mooie dingen komen jullie tegen en een enorme uitdaging. Onderweg ook mooie dingen om te zien, dat is een belevenis, dat blijft je altijd bij. Goede reis en ook af en toe vakantie houden en lekker uitslapen.
    Thea

  8. Timo

    Het is een vergrote versie van de Dakar Rally wat jullie aan het doen zijn. Ga zo door zal ik zeggen want de verhalen van jullie avonturen zijn erg leuk om te lezen.

    Groet Timo

  9. Lenie en Egbert

    Lieve Bertha en Erik,
    Wat een belevenissen weer!!! Het lijkt wel dat we een spannend boek lezen, maar het is de keiharde werkelijkheid die onze eigen dochter en vriend meemaken!! Jullie hebben geploeterd en doorgezet, ondanks een aantal dipjes. Uiteindelijk een verstandig besluit genomen.
    Dit nemen ze jullie niet meer af!
    Wij zijn net terug bij Chris vandaan, uit het veilige Sauerland, waarbij de grensovergang tussen Nederland en Duitsland niets voorstelt, in vergelijking met wat jullie bij de diverse grensovergangen meemaken.
    We wachten weer af wat jullie in het volgende land meemaken en blijf vooral genieten.
    Lieve groetjes van heit en mem.

  10. "tantie"

    Lieve Bertha en Erik,
    Wat een spannende wereldreis maken jullie mee en weer onder de indruk van jullue schrijfstijl. Leest zo heerlijk weg. Ik mag die nieuwe president van Turkmenistan wel omdat hij vrouwen verbiedt om makeup te dragen omdat ze mooi zijn van zichzelf?
    Onze vakantie is ook bijna een feit maar wij maken het niet zo spannend hoor. Blijven namelijk in Nederland, daar valt niet zoveel te beleven maar hebben er wel zin in. Goeie reis verder en geniet.
    ?

  11. Jan Baas

    Weer fijn om te lezen. Sluit me volledig aan bij alle mensen die al iets over jullie geschreven hebben. Wat een prachtige blauwe luchten bij jullie. En dat met die dikke motorpakken aan. Zal wel lekker zweten zijn. Succes met jullie verdere tochten.

  12. Loes

    Hey lieve family friends, alles goed met jullie? Ben weer benieuwd naar de volgende blog. Maar hoop vooral dat jullie nog steeds veel mooie vredige mensen tegenkomen. Zet em op hè! Groet loes

  13. Aart en Margreet

    Superspannende reisverhalen. Jullie moeten buiten aan jezelf en elkaar denken ook denken voor en aan de twee motoren. Knap dat de zorg voor de motoren jullie goed af gaat. We vinden het fijn om de reis van jullie te volgen en een beetje mee te maken. Zorg goed voor elkaar and take care.
    Liefs Aart en Margreet

  14. Lourens

    Behoorlijk heftig zeg dit stukje van de reis! ???

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top