Week 13: Oezbekistan

Dat de zoektocht naar benzine een dagelijks ritueel zou worden hadden we vooraf nooit kunnen bedenken. Vrijwel elk tankstation is leeg, overgenomen door de natuur of door de plaatselijke agrariër in gebruik genomen als opslag voor materieel en dieren.

De geur van een motorpak na drie maanden door stof en uitlaatgassen gaat nooit meer uit ons systeem, de wegen zijn niet veel beter dan in Turkmenistan, de douaniers nog arroganter en het buikloopvirus bezoekt ons in dit land wederom.  En tot slot van rekening ook nog een motor die ons in de steek laat in de middle of nowhere… Oezbekistan, een land vol onverwachte belevenissen!

Vrijdag 11 augustus 2017 Konya-Urgench (Turkmenistan) – Nukus (Oezbekistan)

Hoofd aan hoofd worden we wakker in onze éénpersoonsbedden die zo doorgezakt zijn dat het doet denken aan een kapotte trampoline. Ons eigengemaakte ontbijt bestaat uit brood wat naar saucijzen smaakt met een klodder aardbeienjam. Niet bijzonder smakelijk maar het valt als een baksteen in de maag waardoor we met de juiste energie richting de grensovergang kunnen gaan. Onze motorpakken stinken inmiddels enorm naar woestijn en onaangename lichaamsgeuren, we moeten snel een plek vinden waar we de pakken kunnen wassen.

De laatste kilometers over de Turkmeense wegen zijn nog steeds een aardige off-road training, elke spier van ons lichaam trilt. Alleen de wegen in Asjchabad waren meer dan perfect, alles buiten de stadsgrens was vreselijk. In de berm rijden was vaak nog het beste. Hopelijk zijn de wegen in Oezbekistan wat beter.

In de verte verschijnt de eerste slagboom waar we ons gelijk wat zorgen maken. Er staan een aantal auto’s en vrachtwagens langs de kant van de weg geparkeerd met veel ‘picknickers’ ernaast. Toch gaat de poort voor ons open wanneer we ons paspoort laten zien en proberen duidelijk te maken waar we vandaan komen. Voorbij het eerste ‘checkpoint’ moeten we de motoren omdraaien om een foto te kunnen maken van ons kenteken. Dit is een terugkerend ritueel, bij veel grensovergangen kunnen ze alleen een foto maken van de voorkant.

Nadat we de gebruikelijke formulieren hebben ingevuld wordt alles in het eerste grote kasboek genoteerd. Hierna moeten we door de bodyscanner. Het ding blijft bij Erik piepen wat eigenlijk goed van pas komt. De GPS-tracker zit in een verborgen binnenzak van de jas, in Oezbekistan is een tracker in principe niet toegestaan. Erik treuzelt en haalt wat geld, sleutels en een aansteker uit zijn zak waarna de douanier het zat is en ons maant om door te lopen. Hij heeft de tracker dus niet opgemerkt. Hierna begint het lange wachten. Elke douanier lijkt er geen zin in te hebben of heel laag in zijn energielevel te zitten. Ook bij het tweede tafeltje moeten al onze gegevens in een groot kasboek genoteerd worden. Toch raken we gewend aan het stroperige systeem en laten ons niet gek maken.

Na alle administratieve beslommeringen zijn onze bepakte motoren aan de beurt. Tassen en zijkoffers moeten allemaal open maar behalve de medicijnen hebben ze vrij weinig aandacht voor de bagage. We pakken alles in en willen vertrekken als we erachter komen dat ze een stempel vergeten zijn. We moeten weer terug naar het eerste hokje om daar weer te wachten op een douanier die een stempel wil zetten. Wanneer deze na 20 minuten eindelijk met een verveeld gezicht een stempel zet zijn we echt klaar om Oezbekistan te ontdekken! Helaas zijn de wegen niet veel beter dan in Turkmenistan maar in een klein uurtje bereiken we Nukus.

Bij het Jipek Joli hotel staat een auto van de Mongol Rally voor de deur die net uit de fles getankt wordt. Benzine is heel schaars in Oezbekistan dus zullen we zelf ook dagelijks moeten zoeken naar brandstof. We hebben een prachtige grote kamer met ligbad wat ons gelijk aan de stinkende pakken doet denken! Hier kunnen we goed wassen en vrijwel direct hierna staat Bertha al met pak en al onder de douche! De eerste tien minuten komt er alleen maar zwart water van de pakken af. Woestijnzand en uitlaatgassen stromen weg door het afvoerputje. Maar na een flinke tijd boenen zien de pakken er bijna weer als nieuw uit. Dit gaan we vaker doen!

Na het wassen zoeken we een restaurant op waar we in volledige eenzaamheid genieten van vlees met aardappels, groente en een koud biertje. Een mooie beloning voor een dag rijden.

20170811 Marriage in Nukus

Wanneer we na het eten langs een voetbalveld lopen mag Erik na een tijdje langs de zijlijn te hebben ‘warmgelopen’ invallen voor een voetballer die een blessure veinst. Het niveau ligt vrij laag en er is totaal geen samenspel of tactiek maar de spelvreugde spat er vanaf. Na 20 minuten fluit een oud baasje langs de zijlijn af, de volgende groep is aan de beurt. Erik is blij dat het bij 20 minuten is gebleven, compleet bezweet en oververhit strompelt hij terug richting het hotel. Op de binnenplaats staat nog een motor, een Italiaans stel rijdt samen op een BMW GS. We proberen een praatje te maken maar ze spreken vrijwel geen Engels en maken een niet al te geïnteresseerde indruk waardoor we al snel afhaken.

Zaterdag 12 augustus 2017 Nukus

We hebben heerlijk geslapen en het ontbijt is ook meer dan perfect. Een fijn hotel en in vergelijking met Turkmenistan zijn de prijzen van een overnachting ook een stuk vriendelijker voor ons budget. Vandaag werkt Bertha aan onze blog en probeert Erik op de bazaar jerrycans te vinden. De bazaar is een chaos van taxibusjes die elke voetganger wel dood lijken te wensen, vleesverkopers met meer vliegen dan een werkende koeling en talloze andere soms ondefinieerbare artikelen. Na twee uur zoeken heeft Erik nog steeds geen jerrycans gevonden maar gelukkig wel een stuk snoer om zijn gescheurde rokstraps te herstellen. De straps gebruiken we om de bagage achterop vast te snoeren als een soort spanband. Maar de vraag is of de straps gemaakt zijn voor een langdurige motorreis waar de zon een aanslag is op al onze materialen.

In de middag gaan we samen naar de bazaar om te lunchen. Uiteraard hebben ze hier geen menukaart of een speciaal toeristenmenu, we zijn de enige buitenstaanders hier. Na wat wijzen naar andere tafels krijgen we aardappelsoep met groenten en vlees samen met een grote kan limonade. Tijdens het eten probeert een dronken kerel vanaf een tafeltje naast ons Erik uit te dagen voor een partij boksen. Erik bedankt vriendelijk waarna zijn iets minder dronken tafelgenoot zich probeert te excuseren voor de bokser. Uiteindelijk lachen we er allemaal om en gaan we zonder te boksen uit elkaar.

Terug in het hotel staat de binnenplaats vol met motoren alsof het een garage is. Een stel uit Japan, Tsuyoshi en Asuha zijn op honeymoon met een oude African Twin en een Honda XR250. De Twin heeft al veel van de wereld gezien en ruim 300.000 op de teller staan. Vol enthousiasme vertelt hij over zijn reisverhalen en dromen wij weg over een bezoek aan Japan. Dit stel moeten we zeker een keer bezoeken!

Het andere stel komt uit Duitsland op twee grote BMW’s met aangepaste benzinetank. Na een kort praatje komen we erachter dat Holger en Anja ook deel uitmaken van onze (helaas) georganiseerde China-reis. Leuk om elkaar zo onderweg al tegen te komen. We proosten in het hotel-restaurant op een behouden vaart en leren elkaar wat beter kennen.

Zondag 13 augustus 2017 Nukus

Vandaag hebben we een luxe-dag. We slapen heerlijk uit waarna we verder werken aan de blog. In de middag gaan we met de taxi richting het Aral meer. Omdat er maar één weg richting het meer gaat en de brandstof in Oezbekistan zo moeilijk te krijgen is hebben we besloten om dit keer de motoren op de binnenplaats te laten staan en ons te laten taxiën. Goed voor ons zitvlees 🙂

Onderweg stoppen we bij de Mizdahkan begraafplaats net buiten de stad waar al vanaf de 11 eeuw mensen begraven worden in mausoleums, gemetselde graven en bovengrondse afgeschermde graven. Ook zeer recent overleden mensen worden hier begraven, het geheel maakt een bijzondere maar ook macabere indruk op ons. Sommige graven zijn volledig ingestort waardoor je het gevoel krijgt zo de kist in te kijken. Snel lopen we weer terug naar onze taxi om de hobbelige weg richting Aral meer te vervolgen.

Na ruim 2,5 uur rijden zien we de eerste scheepswrakken al liggen. Het Aralmeer ontstond ongeveer tien- tot twintigduizend jaar geleden, toen de rivier Amu Darja van richting veranderde en in plaats van naar de Kaspische Zee te stromen de laaglanden van Sarakamysj met water begon te vullen.

In het begin van de twintigste eeuw strekte het Aralmeer zich over 450 kilometer uit van zuidwest naar noordoost en had het een breedte van 290 kilometer. De grootste diepte bedroeg 69 meter. Het meer had in 2004 nog een gemiddelde diepte van 20 tot 23 meter en een grootste diepte van 58 meter. De oppervlakte bedroeg in 2004 ongeveer 17160 km². Daarmee was het Aralmeer in grootte het achtste meer ter wereld. De Syr Darja en de Amu Darja waren de belangrijkste rivieren die afwaterden op dit voormalige meer dat ’s winters voor een groot deel dichtvroor.

Het Aralmeer is vanaf de jaren zestig aanzienlijk kleiner geworden. De uitdroging van het meer wordt beschouwd als een van de grootste milieurampen van onze tijd. Het zoetwatermeer, dat het Aralmeer aan het begin van de 20e eeuw nog was, is inmiddels voor de helft veranderd in een zoutwoestijn en voor de helft in een aantal zoutwatermeren. Voornaamste oorzaak is de irrigatie ten behoeve van de katoenteelt, die veel water aan de aanvoerende rivieren onttrekt.

Wanneer je bekend bent met het ontstaan van het meer maakt het bezoeken ervan een trieste indruk, vooral wanneer je weet dat de toenmalige Russische regering ook ingecalculeerd had dat het meer zou verdwijnen vanwege de katoenteelt wat in hun ogen een stuk belangrijker was.

Toch maken we veel foto’s en proberen de scene uit Titanic na te spelen. Terug in het hotel bestellen we avondeten wat Bertha uiteindelijk amper opeet omdat ze zich behoorlijk slecht begint te voelen. Weer een buikgriepje?

20170813 Wedding Muynac

Maandag 14 augustus 2017 Nukus – Xiva

Na een slechte nachtrust voor Bertha is het er allemaal niet veel beter op geworden. Ze is niet helemaal fit en heeft behoorlijke buikpijn, maar geeft zich toch niet gewonnen en kruipt op de witte motor. Voor het hotel gooien we onze tank nog vol met onze eigen benzinetankjes en vertrekken richting Xiva. Voor de lunch is het wegdek nog in redelijk staat maar al snel is er amper asfalt te bekennen. We moeten constant uitwijken voor diepe potholes of delen waar totaal geen wegdek meer aanwezig is. Een slopende rit, vooral wanneer je je niet fit voelt. Erik probeert Bertha nog op te peppen maar merkt al snel dat hij zichzelf ook niet al te best voelt. En dan opeens valt de motor van Erik stil. Eerst denkt hij verkeerd te schakelen, maar terug in de 1e versnelling valt de motor echt helemaal stil. Na een paar keer opnieuw proberen te starten zet hij de motor op de standaard en gaat samen met Bertha op onderzoek uit. Al snel ziet Bertha dat de vacuümleiding van de brandstoftank los is waardoor de motor niet meer start. Wellicht is er een slangklem losgeschoten door de slechte wegen. Nadat we de vacuümleiding weer vastmaken met 2 tie wraps start de motor zoals vertrouwd direct.

Na het klussen en na 40 km door de berm gereden te hebben komen we aan in Xiva waar we ons nu allebei bijzonder slecht voelen. We checken snel in bij Alibek Hostel, douchen het stof van ons af en gaan met een huilkussentje op bed liggen. We nemen Imodium als avondeten en proberen de buiksteken zoveel mogelijk te negeren. Gelukkig is de kamer één van kleinste tot nu toe, Erik moet veel te vaak naar de wc die bijna naast het bed staat zodat Bertha lekker mee kan genieten.

Dinsdag 15 augustus 2017 Xiva

Na een slechte nacht zit Erik met een kop als een oorwurm naar het ontbijt te staren terwijl Bertha zich al een stuk beter voelt en kan genieten van het ontbijt wat amper op de eettafel past. Het ontbijt wordt op de 1e verdieping geserveerd op het balkon vanaf waar je een mooi uitzicht hebt op de stadsmuur van Xiva. Dit is voor vandaag de plek van Erik om op krachten te komen, de hele dag ligt hij op een matrasje zielig te doen terwijl Bertha wat aan de blog werkt en enthousiast de millennium-trilogie van Lars Kepler leest.

’s Avonds neemt Bertha Erik mee op sleeptouw om binnen de stadsmuren van Xiva een soepje te eten. Het gaat allemaal niet van harte maar er moet toch wat gegeten worden. Gelukkig kun je elkaar op dit soort momenten een beetje helpen.

Woensdag 16 augustus 2017 Xiva

Wakker worden en je goed voelen, een geluksmomentje voor Erik. Hij is nog niet helemaal op oorlogssterkte maar kan al weer lachen om de eerste grapjes van Bertha. Samen gaan we naar de bazaar op zoek naar jerrycans en slangenklemmen.

20170816 Motor Parts Bazar

Ook hier zijn de jerrycans niet te vinden waarna we gebruikte olieflessen gebruiken als beste alternatief. Bij het hotel spoelen we ze zeer grondig om, soppen we ze uit met Dreft wat we nog uit Nederland hebben meegenomen. We laten ze goed drogen in de zon en zijn tevreden over onze vindingrijkheid.

Na onze poetsbeurt kunnen we dan eindelijk de stad gaan verkennen. De stad stamt uit de 17e eeuw en is door Unesco als eerste locatie in Oezbekistan tot werelderfgoed verklaard. De binnenstad welke omringd is door een stenen stadsmuur bevat talrijke musea, de ene meer interessant dan de ander. Het ontbreekt echter aan Engelse verklaringen in de museums, heel vreemd als je bedenkt dat dit één van de meest bezochte toeristische steden van Oezbekistan is.

Het muziekmuseum is zonder verklaring nog wel te begrijpen maar wanneer het over politieke aspecten of etnische minderheden gaat is het een ander geval. Toch genieten we van de mooie binnenstad en passen zelfs gekke kleding. Ook gaan we op de foto met één van de vele bruidsparen die we in het stadje tegenkomen.

Na de vrolijke excursie in het stadje gaan we terug naar ons hostel om te relaxen. Vanaf het balkon besluiten we dat we op de stadsmuur en bijhorende wachterspost de ondergaande zon willen bekijken. Bertha heeft ergens gehoord dat je via de noordelijke ingang over de stadsmuur naar de wachterspost kan wandelen, maar daar aangekomen blijkt het dood te lopen waardoor we terug moeten lopen naar de westelijke ingang, vlakbij ons hostel.

We stappen stevig door maar komen net te laat, we kunnen geen entreekaart meer kopen. We slikken de teleurstelling weg en besluiten om morgen nog een poging te wagen. Wanneer we vlakbij het hostel Holger en Anja tegenkomen met een gebraden kippetje uit de oven besluiten we om hun voorbeeld te volgen en ook aan de kip te gaan. We zien de ondergaande zon de stadsmuur mooi verlichten en komen tot de conclusie dat het uitzicht vanaf het hostel misschien wel net zo mooi is.

Donderdag 17 augustus 2017 Xiva

Na het ontbijt gaan we samen met de eigenaar van het hostel met de motor naar de zwarte markt om benzine te scoren. Hij zit bij Erik achterop en vraagt hem telkens om harder te rijden en waarom hij een motorpak aanheeft. Erik lacht een beetje, geeft af en toe een beetje extra gas maar houdt het allemaal behoorlijk beschaafd (of saai…). Vanuit cola- en olijfflessen worden onze motoren en oliekannen volgegooid met benzine of iets wat er op lijkt. We betalen ongeveer € 1 per liter, altijd nog goedkoper dan in Nederland maar behoorlijk aan de prijs. Hoe dan ook, een volle tank stelt ons toch weer gerust.

20170817 Refill the bikes with Black Market Benzin

Terug naar het hostel schreeuwt de eigenaar weer tegen Erik dat we vol gas moeten, vooral als we richting het hostel rijden! Op het laatste rechte stuk trekt Erik dan toch het gas maar even open waarna de eigenaar lachend afstapt voor het hostel. We zetten de jerrycans voor de deur van ons kamertje neer en trekken de stad weer in om de resterende musea te bekijken en alvast een kaartje te kopen voor de wachttoren.

Vlak voor zonsondergang nemen we de juiste ingang richting de wachttoren en zien we de zon mooi over het hostel en stadje wegzakken. Er staan hier veel toeristen foto’s te maken, het is moeilijk om een mooi shot te maken. Na een tijdje geven we het op en gaan naar een naastgelegen restaurant op het dak van een heerlijk vleesgerecht genieten. Holger en Anja zijn hier inmiddels ook aangekomen zodat we met zijn vieren nog een biertje drinken.

Vrijdag 18 augustus 2017 Xiva – Buchara

Na het monsterontbijt monteren we onze jerrycans op de koffers en starten onze lange reis richting Buchara. We hebben geen idee hoe de omstandigheden van de wegen zijn richting Buchara en of onze voorgenomen 500km niet teveel is. Maar vroeg vertrekken en onderweg maar zien begint een beetje ons motto te worden. Niet druk maken en als we het niet halen zetten we gewoon ergens de tent op. De 1e 100km van de dag etappe begint slecht, maar daarna rijden we over bijna perfect aangelegde betonnen wegen. Het gas kan open! Wanneer de tank vrijwel leeg is stoppen we langs de kant van de weg en gebruiken onze zelfverzonnen jerrycans om de motor weer vrijwel vol te gooien. Het duurt allemaal wat langer dan wanneer je bij een regulier tankstation stopt maar vol is vol. Tijdens het tanken rijden er in tegenovergestelde richting een aantal motorrijders langs, enthousiast zwaaien we naar elkaar. Het is al een tijdje geleden dat we tijdens het rijden andere motoren tegenkomen waardoor we het zwaaien bijna verleerd zijn 🙂

20170818 All gasstations in Uzbekistan are empty and not used anymore

Ook de laatste 100km zijn de wegen behoorlijk slecht en met natrillende spieren melden we ons bij het Grand Nodirbek hotel waar we ontvangen worden door een stel tieners die net boven de receptie uitkomen. Engels spreken ze redelijk maar begrijpen doen ze vrijwel niets. Op internet adverteert het hotel met private parking, maar hier blijkt in de werkelijkheid niets van waar te zijn. We kunnen de motoren voor de deur parkeren onder de camera. Dat is toch ook veilig? We proberen ze duidelijk te maken dat dit niet hetzelfde is en vragen wie er dan naar de camerabeelden kijkt maar ze kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. Licht geïrriteerd door de gecombineerde onnozelheid en onverschilligheid besluiten we de motoren te laten staan en duiken onder de douche. We spannen een waslijn in de kamer tussen oude spijkers aan de muur en doen een kleine handwas waarna we in de stad wat gaan eten.

Zaterdag 19 augustus 2017 Buchara

Wanneer we om 07:30 ons melden bij het ontbijt staat het licht nog uit wat we zelf dan maar aandoen. We schrikken als we zien dat er al een ander stelletje in het restaurant zit, blijkbaar zaten zij al zwijgend in het donker op het ontbijt te wachten. Tijdens het gehele ontbijt wisselen ze geen woord met elkaar, wellicht hadden we het licht beter uit kunnen laten?

Ook in Buchara gaan we op zoek naar benzine. We proberen het nog even bij de receptie, maar omdat ze daar werkelijk niets begrijpen gaan we met de motoren zelf op onderzoek uit. Na een aantal keren in gebarentaal duidelijk te maken dat we op zoek zijn naar benzine kunnen we achter iemand aanrijden naar een tankstation. Het ziet er allemaal zeer verlaten uit maar achter een getralied huisje zit zowaar iemand die ons benzine kan verkopen. Het gaat exact per liter, de slang stopt niet zoals gebruikelijk wanneer de tank vol zit. Dus vragen we een aantal keer om een x-aantal liters en morsen her en der wat benzine over de motoren maar zijn weer voorzien! Lachend rijden we terug naar het hotel, negeren de kinderen achter de receptie en trekken andere kleren aan om de stad te verkennen. Buchara is een mooi stadje, te klein om eigenlijk een volledige dag aan te besteden maar op een heerlijk rustig tempo maken we toch nog een zelf uitgezette wandeltocht van 6km langs diverse bezienswaardigheden.

De eerste stop is een mini moskee.

Vervolgens lopen we naar de Mir-i-Arab Madrash en de Kalyan Tower. Deze 48 meter hoge toren wordt ook wel de Tower of Death genoemd, omdat hier tot 1920 mensen vanaf werden gegooid als straf.

Via de Bolo Hauz Mosque, die niet op onze routeplanning stond, maar wel heel mooi blijkt te zijn, lopen we door naar het Ismael Samani Mausoleum en de Zindan gevangenis. De kleine gevangenis staat bekend om zijn Bug Pit. Dit is een gat van 4 meter diep waar mensen gevangen werden gehouden voor soms meer dan een jaar en werden vergezeld met schorpioenen en dergelijk ongedierte. Ja, Buchara staat bekend als een gezellig stadje :-).

We eindigen onze route bij de centrale vijver, waar we getuige zijn van tientallen huwelijken in een paar uur.

Zondag 20 augustus 2017 Buchara – Samarkand

Het ontbijt is vandaag een stuk uitgebreider maar staat nog maar half klaar als het eerste blik toeristen opengetrokken wordt wat gisteravond laat nog is gearriveerd. We hebben goed geslapen, maar wat betreft verzorgingsniveau valt er in dit hotel nog een hoop te leren. Wanneer we op de motor zitten lachen we nog om de slechte service en de domme blikken vanachter de receptie. Het zal er vreemd uitgezien hebben, twee lachende Nederlanders op een motor door het oude stadscentrum.

20170820 Ready to go with 4 extra spare canisters with benzin

Vandaag rijden we richting Samarkand, de laatste dagen begint de omgeving alweer een stuk groener te worden. Overal is landbouw en er wordt veel fruit verkocht langs de kant van de weg. Wanneer we zelf in een bushokje een pauze houden ruilen we met een klein enthousiast mannetje snoep tegen appels. Vooral wanneer je door de binnenlanden rijdt zijn de mensen meer vriendelijker en nieuwsgierig, in de grote steden zijn de mensen waarschijnlijk meer gewend aan toeristen of reizigers.

20170820 Lunch break

Wanneer we bij het Sim-Sim hostel aankomen vragen we eerst aan de eigenaar of hij weet waar we benzine kunnen krijgen. Maar op zijn aangeven adres is geen druppel te vinden en ook met de handige I-Overlander-app vinden we geen benzine. Maar wanneer we aangesproken worden door een inwoner die vrijwel vloeiend Engels spreekt en andere mensen vraagt waar we heen moeten vinden we na twee uur zoeken eindelijk benzine. In een lange straat staan bij vrijwel elke woning de inmiddels bekende colaflessen met benzine. Een klein lachend wat dikker jongetje tankt onze motoren vol terwijl we allerlei vragen van Russische motorrijders op ons afgevoerd krijgen. Maar bij elk antwoord dat we geven kijken ze ons onbegrijpend aan, hun Engels is toch niet zo goed als ze dachten.

20170820 Mostly children working to refill the bikes with black market benzin

Terug bij het hostel proberen we de eigenaar duidelijk te maken dat op zijn adres geen benzine te vinden is, maar hij blijft stug volhouden dat we niet goed gezocht hebben. We trekken onze schouders op, frissen ons op en gaan snel de stad in om verloren tijd in te halen. Helaas zijn we te laat om nog bij het Registan, het grote plein in het hart van Samarkand naar binnen te mogen. Vanwege een groot muziekfestival zijn de bezoekerstijden aangepast en mogen na 1600 uur enkel dansers naar binnen voor de grote generale repetitie. Wanneer we ‘s avonds langskomen hebben we goed zicht op het plein en de generale repetitie, wat alles nog een beetje goedmaakt.

Het bezoek aan de Shah-i-Zinar Necropolis stond eigenlijk wat lager op het bezoeklijstje, maar omdat we niet bij Registan naar binnen mogen bezoeken we het toch. Het is prachtig om te zien, dit had hoger op het lijstje moeten staan!

De Bibi Khanym moskee valt daarentegen flink tegen, vooral omdat meer dan de helft meer op een ruïne lijkt en de entree veel te duur is (5 USD p.p.). Dat ze al vanaf 1974 aan het restaureren zijn is moeilijk voor te stellen, wat is er allemaal gebeurd in die periode?!

20170820 Cheers from Samarkand

Maandag 21 augustus 2017 Samarkand – Boysun

Vanaf Samarkand vertrekken we richting Boysun, een tussenstop vlak voor de grens van Tadzjikistan. We rijden mooi door de bergen en komen weer eens boven de 1000m uit waardoor de temperatuur gelijk wat aangenamer is.

20170821 Empty filling stations

Ook de wegen zijn niet al te slecht waardoor we een mooi ritje maken. In Boysun is het eerste hotel na onderhandelen ons te duur waarna we richting het 2e hotel in het dorp rijden. Bertha moet de eigenaar wakker maken die bij de receptie ligt te slapen, maar hij verwelkomt ons vriendelijk en laat zien waar we de motoren kunnen parkeren. Wanneer hij geld wil zien voor het wassen van de motor wat Erik zelf heeft gedaan en ook de motoren uiteindelijk ’s avonds nog op een andere plaats wilt hebben staan is zijn vriendelijkheid toch ineens wat verder weg. 5 dollar voor het gebruik van de hogedrukspuit is veel te veel en Erik maakt de eigenaar duidelijk dat 1 dollar de kosten meer dan voldoende dekt. Hij kijkt boos maar begrijpt de blik van Erik vrijwel direct.

In het stadje vinden we na een tijdje zoeken een klein restaurantje waar ze gevulde bladerdeeg met vlees en uien serveren. Er zitten veel mensen en het smaakt nog lekker ook! We bestellen er nog een paar onder het genot van een kop thee en hoeven na afloop maar een schijntje te betalen. Zo komen we nooit van onze laatste Oezbeekse Sums af!

20170821 On the road between Samarkand and Boysun

Dinsdag 22 augustus 2017 Boysun – Dushanbe (Tadzjikistan)

We staan vroeg op en maken ons eigen ontbijtje in de hotelkamer waarna we richting de grensovergang vertrekken. Inmiddels zijn we al behoorlijk wat grenzen gepasseerd maar het blijft toch elke keer een beetje spannend. Oezbekistan in was al geen pretje, het land verlaten was al niet veel beter. Weer moeten we de motor terugrijden om een foto van de kentekenplaat te laten maken en moeten alle gegevens in grote kasboeken genoteerd worden. Na het 4e hokje vol met formulieren mogen we naar buiten voor de motorinspectie. Dat alle koffers en tassen opengemaakt moeten worden zijn we inmiddels gewend, maar dit keer bekijken de douaniers ook onze telefoons. Foto’s worden bekeken, de video van de Turkmeense president die nog op de telefoon van Erik staat trekt behoorlijk de aandacht. Heel naar, een directe inbreuk op je privacy die je gelaten moet ondergaan. Gelukkig is dit waarschijnlijk het enige land waar dit gebruikelijk is bij de grensovergang. Toch mogen we na ruim drie uur het land verlaten en rijden we door het kleine stukje niemandsland naar de eerste toegangspoort van Tadzjikistan, onze volgende bestemming!

20170822 The route from Boysun to the Tadzjikistan border

Love to share:

9 Comments

  1. Dick Baas

    Was weer mooie om al lezende jullie reis ervaring mee te maken.
    Ziek zijn is geen pretje op zo’n verre reis.
    Mooi ook dat jullie het probleem met de motor zelf op hebben kunnen lossen.
    Zo zie je maar weer het profeit wat je kan hebben van zo’n sleutel cursus.
    Gek toch dat benzine zo moeilijk soms is te krijgen.
    Foto’s zijn ook erg mooi.
    Op naar jullie volgende reis ervaring.
    Liefs Dick.

  2. Jan

    Mooie verhalen en ervaringen. Anderzijds moey je wel erg stevig in je schoenen staan om ook de “ellende” te overwinnen. Gelukkig vergeet je de nare dingen snel en worden die ook weggepoetst door de verrassingen. Succes verder.

  3. jeanine

    Wow alweer zo’n leuk geschreven blog vol positiviteit, na ook wat minder leuke ervaringen.
    Ik zie mooie foto’s, blije mensen en een spannend verhaal/blog om te lezen.
    Kijk weer uit naar de volgende.
    Heel goede reis verder in Tadzjikistan. En hopelijk geen buikloop en zoektocht naar benzine….
    Veel geluk en genieten !

  4. Marion

    Pfff dat was even wachten op een blog, her en der werd ons al gevraagd of het goed ging met jullie!! Gelukkig hebben we als ouders af en toe app contact, maar blijft een spannende gewaagde reis, dat blijkt wel uit dit bijzonder verhaal. Benzine zoektocht met de vindingrijkheid van de lim. flessen,motorpech en zelf maken, buikklachten wat lijkt op eeuwige buikloop.
    En dan die enorme doorzettingskracht en samenwerking van elkaar. Gelukkig geen potje gebokst, en ook niet stiekum getrouwd toen jullie al die stelletjes zagen.
    Prachtige foto`s en een boekwaardig verhaal moeten jullie echt over nadenken.
    Was het teveel gepinde geld uiteindelijk op voordat jullie de grens overgingen? De persoonlijke foto`s moeten laten zien aan de douana, nou ja zeg, wel een les wat je er op zet.
    Ik ben ongelofelijk trots op jullie, na vandaag 15 weken op pad, met knuffels liefs Marion

  5. Ida Baas

    Wat héérlijk om te lezen!
    Lieve groet, Ida

  6. Eddo

    Bertha, Erik, Weer een top blog! Elke keer weer heerlijk om mee te mogen genieten van jullie avontuur. Ik hoop dat de Uzebeki haircut een rage gaat worden, leuke foto

  7. Dave

    Het is weer genieten van jullie avonturen. Ben nu al nieuwsgierig naar jullie volgende episode. Safe travels.

  8. Lenie en Egbert

    Fijn te lezen, dat jullie de problemen onderweg praktisch en met de nodige vindingrijkheid oplossen. Top! De controles bij de grensovergangen blijven spannend en vergen de nodige geduldigheid. Bijzonder knap, dat jullie zonder “kleerscheuren” het altijd weer lukt de diverse landen binnen te komen. Daar zijn wij als ouders trots op.
    Gelukkig zijn de buikgriepjes van korte duur en werkt het zelf genezend vermogen van jullie lichaam optimaal.
    lieve groeten uit Bant.

  9. Lourens

    Blijft toch een genot om al die verhalen zo te lezen! Ga gelijk door naar de volgende om de schade in te halen ?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top