Pakistan, met zijn natuur misschien wel het mooiste land tot nu toe! Maar ook een land met enorme tegenstellingen. Hoe prachtig de Hunza Vallei is met haar sneeuwtopbergen, zo onwerkelijk smerig zijn de steden in dezelfde omgeving. In het noorden is er de strak belijnde lege Karakoram Highway, iets zuidelijker is er de Grand Trunk Road waar je tussen de vele scooters en Pakistani trucks de weg bijna niet meer kunt zien. In het noorden is er frisse ijle strakblauwe lucht, terwijl we in het zuiden kuchend en proestend door de smog de zon bijna niet meer kunnen zien. Pakistan, een prachtig maar ook verrassend land!

Donderdag 28 september 2017 Grens China – Passu

Via de Khunjerab Pass, de hoogste grensovergang ter wereld op 4.693 meter hoogte, rijden we door een laagje sneeuw Pakistan binnen. Gelijk horen we van alle kanten “Welcome in Pakistan!” en “Selfie, can I take a selfie with you?”. Het lijkt Iran wel! Wat een vrolijke en lachende gezichten. Dit is een hartelijk welkom in Pakistan. Wat een verademing na alle regeltjes en politie-checkpunten in China.

We proberen geld op te nemen bij de hoogste bankautomaat ter wereld, maar deze werkt helaas niet. Snel naar beneden, want het is koud hier! Het beklimmen van de Khunjerab Pass ging bijzonder langzaam vanwege de protesterende motor van Erik, bergafwaarts gaat het gelukkig een stuk beter. De Karakoram Highway, of KKH, is één van de hoogst gelegen geasfalteerde wegen ter wereld en boven verwachting strak aangelegd. We verbazen ons echter over de rijstijl van de Pakistanen. Nadat diverse auto’s ons hebben ingehaald, blijven ze links rijden. Wat asociaal! Maar dan, na zo’n 15 minuten rijden valt het kwartje…. We moeten hier aan de linkerkant rijden! Wat een geluk dat we tot nu toe nog geen tegenliggers zijn tegengekomen!

 

Onderweg zien we op verschillende plekken dat de weg compleet weg is gevaagd door een aardverschuiving, een fenomeen wat hier veel voorkomt. Als alternatief is er een stuk offroad aangelegd.

We komen aan bij de ingang van het Khunjerab National Park waar we 8 USD p.p. entree moeten betalen. Dave schiet ons het geld voor, voor hem dé manier om van zijn Chinese Yuan Renminbi af te komen. Zestig kilometer na de grens komen we rond 15.00 uur aan bij de officiële grenspost van Pakistan in Sost. Het gaat allemaal snel en makkelijk. We vullen onze gegevens in, we wisselen 200 USD om voor Pakistaanse Roepies tegen een wisselkoers van 102, en we mogen met Dave, Karin en een douanier aan tafel zitten om de Carnet de Passage te tekenen. De douanier blijkt echter dit formulier nog nooit te hebben ingevuld en wij besluiten hem uit te leggen hoe het werkt. Kortom, het gaat heel gemoedelijk in Pakistan.

Na een uurtje zijn we Pakistan binnen! We tanken de motoren vol, de tank van Erik is bijna leeg na die bergbeklimming van vandaag. Bertha heeft geen idee hoe vol of leeg haar tank is, aangezien de brandstofmeter al sinds Iran het begeven heeft. Het tanken in Pakistan is een feest, € 0,67 per liter. We willen overnachten in Sost, maar na het zien van de slecht uitziende hostels besluiten we dat we beter door kunnen rijden naar de eerstvolgende grote stad Passu. Van een Pakistaanse motorrijder hebben we eerder de tip gekregen om in het Ambassador Hotel te slapen in Passu, met een goede prijs-kwaliteitsverhouding (30 USD) en schone kamers. Holger, Anja, Dave, Karin, Claudio en Kori zijn er ook! Wat een gezelligheid.

’s Avonds krijgen we een heerlijke curry voorgeschoteld met Yak stoofvlees en een thee. De komende weken zullen we nuchter moeten doorbrengen in het land waar alcohol verboden is!

 

Vrijdag 29 september 2017 Passu – Karimabad

Vannacht heeft het enorm hard gewaaid, dus Erik is nog even bij de motoren gaan kijken, aangezien deze als dominostenen stonden opgesteld. Maar gelukkig bleef alles overeind staan.

Na het ontbijt rijden we naar restaurant Glacier Breeze in Passu. Hier kunnen we de motoren parkeren en een wandeling maken richting de Passu Gletsjer. Beide hebben we nog nooit een gletsjer gezien, dus een primeurtje! Volgens de eigenaar van het hotel was het maar een half uurtje lopen, maar in werkelijkheid lopen we al snel 2,5 uur heen en terug. Toch is de wandeling tussen de bergen prachtig en het uitzicht op de gletsjer bijna onwerkelijk.

Vanuit Passu rijden we door richting Karimabad dat op 2438 meter ligt, terwijl we gister nog op 4693 meter reden! Vandaag zien we pas echt hoe mooi Pakistan is. Gister moesten we al bijna huilen van blijdschap toen we door het prachtige landschap reden, maar nu we wederom over strak asfalt tussen de bergen rijden met aan weerszijden de bomen in herfstkleuren stralen we van oor tot oor! Dit is misschien wel het mooiste land tot nu toe!

Onderweg stoppen we bij een koffietentje waar we de motoren parkeren om naar de Husseini Suspension Bridge te lopen. Pakistan heeft vele touwbruggen die over rivieren heen gespannen zijn, maar deze is één van de hoogste en langste van Pakistan. Met bewondering zien we een vrouw, met op haar rug hooi gespannen, zonder handen op de ‘leuningen’ van de brug afkomen. De houten treden van de brug liggen ver uit elkaar en het is niet mogelijk om je aan beide kanten tegelijkertijd vast te houden. Erik stapt op de brug, maar merkt al snel dat hij het best eng vindt. Na enkele minuten waagt Bertha zich er ook aan, maar zij komt niet verder dan 5 meter. Van de overkant komen voetgangers aangelopen en de hele brug schommelt heen en weer. Toch weet Erik zijn angst te overwinnen om tot de helft van de brug te lopen. Het is een bijzonder enge ervaring.

Terug bij de motoren worden we in een klein winkeltje uitgenodigd voor een koffie. Terwijl de kopjes in het naastliggende schone beekje afgewassen worden signeren we een steen die geluk zal brengen tijdens onze reis door Pakistan.

Het verbaast ons dat Karimabad bovenal veel dure hotels heeft. Na vele hotels bezocht te hebben, besluiten we te kiezen voor Mulberry Inn Hotel (20 USD). Een slechte keuze blijkt later, want de hele nacht zijn we omringd door schreeuwende Pakistanen.

Zaterdag 30 september 2017 Karimabad

Het hotel serveert geen ontbijt, dus gaan we er om 08.00 uur zelf op uit. Helaas blijkt alles in het stadje rond dit tijdstip nog gesloten. Rond 09.00 uur vinden we een hotel met goed ontbijt: HillTop Hotel. Direct na het hotel gaan we op zoek naar een beter, schoner en vooral rustiger hotel. Zonder motoren en motorkleding aan is dit wat relaxter, en al snel vinden we het Hunza Inn Hotel. De kamer heeft een fantastisch uitzicht op de vallei en omdat het laagseizoen is mogen we de kamer, die normaal 40 USD per nacht is, voor 20 USD. We besluiten gelijk dat we 4 nachten willen blijven. Yes!

De rest van de dag doen we boodschappen, werken we aan de blog en lezen we wat.

Wanneer we ’s avonds in bed liggen horen we plotseling weer veel lawaai rond 22.00 uur. Nu zijn het geen schreeuwende maar zingende Pakistanen. Beneden in de stad oefenen ze voor de optocht in verband met de start van Muharram morgen. Muharram is de eerste maand van de Islamitische kalender en één van de meest heilige maanden, waarin veel geofferd wordt. De Pakistanen klappen en slaan zichzelf hard op de borst terwijl ze iets zingen dat klinkt als “Is-la-a-a-a-a-ha-ma-bad”. Indrukwekkend dat dit door de hele vallei heen galmt!

 

Zondag 1 oktober 2017 Karimabad

Er gaat niets boven een goed ontbijt! We bestellen omelet, pannenkoeken, french toast en thee. Veel te veel blijkt achteraf, maar het was wel lekker! Na het ontbijt lopen we snel naar beneden, de vallei in. De optocht in verband met Muharram begint om 09.00 uur in het dorpje Ganish. Wanneer we worden aangesproken door een aantal begeleiders die voorop lopen in de optocht, worden we gelijk weggestuurd. We mogen als toeristen niet direct langs de weg staan, maar het is beter als we een beetje uit het zicht gaan zitten tussen de bomen. Dus dit doen we. Wanneer we vervolgens de eerste politieauto’s zien gevuld met politiemannen met mitrailleurs en iets wat lijkt op een afweerraket worden we helemaal weggestuurd. We mogen hier niet zijn. Het is te gevaarlijk voor toeristen en blijkbaar is er een te grote kans op een aanslag. Stiekem weten we ook wel dat het verstandiger is om samenscholingen en grote evenementen in Pakistan te vermijden. Maar we zijn er nu en dit offerfeest is iets speciaals wat we eigenlijk niet willen missen.

 

We lopen over een stenen pad omhoog terug naar de grote weg. Vanuit hier kunnen we ze nog wel horen. Toch besluiten we nog een poging te wagen en lopen over de grote weg naar een kruising waar de optocht over een kwartiertje langs zal komen. De kruising is afgesloten, maar van een afstandje kunnen we de weg zien en we worden niet weggestuurd door de plaatselijke bevolking die hier al staat opgesteld. Toeristen zijn er overigens helemaal niet te zien. Al snel zien we de twee jongens door wie we in eerste instantie op een afstandje zijn gehouden en ze geven een goedkeurend knikje. Dan komt er plotseling een man aangelopen. “Mijn excuses dat jullie zojuist zijn weggestuurd door de politie. De politie is een landelijk orgaan en zij zijn niet verantwoordelijk voor onze veiligheid. En van ons, de plaatselijke bevolking, mogen jullie het evenement zien.” Als Erik wil, mag hij zelf meelopen in de optocht. We bedanken hem en besluiten het spektakel te bekijken van een afstandje. De politiewagens moeten immers ook nog langskomen en wie weet worden we anders wéér weggestuurd.

Wanneer de optocht langskomt zien we pas goed met hoeveel passie de mannen zichzelf met de armen op de borst slaan. Sommige mannen lopen met ontbloot bovenlijf, hun borst helemaal rood geslagen. De optocht, waarbij de mannen richting twee kanten van de vallei zingen zal nog de hele dag duren. De KKH is dan ook de hele dag afgesloten. Kleine jongetjes die op een auto meerijden schreeuwen hard door een microfoon heen. Het geheel maakt veel indruk op ons. Wellicht des te meer omdat we de enige toeristen zijn.

 

Maandag 2 oktober 2017 Karimabad

De afgelopen dagen merken we dat alles in Pakistan anders is als de landen die we tot nu toe hebben bereisd. De faciliteiten en de hygiëne standaarden liggen hier een stuk lager. De stroomvoorziening in dit dorp ligt op 20%. Voor 80% van de dag valt de stroom weg. Dit wordt deels opgevangen met generatoren. Het geluid van generatoren is dan ook kenmerkend voor de gehele Hunza Vallei. De meeste generatoren zijn echter niet heel sterk en kunnen enkel voorzien in licht. Het internet is traag en warm water in dit dorp is een grote luxe.

 

Omdat deze ochtend de stroom weer weggevallen is, we voor de vierde keer onder een koude douche staan, willen we eigenlijk vertrekken. Maar wanneer we van een Australische motorrijder horen dat het in het zuidelijker gelegen Gilgit en omstreken niet veel beter is besluiten we toch maar te blijven. Veel beter dan dit zal het in Pakistan niet worden. Bovendien is het genieten in een schone kamer met een adembenemend uitzicht. Behalve de stroomuitval heeft dit hotel nog een minpuntje, de was ‘service’. Wanneer we de waszak na 3 dagen wachten terugkrijgen, blijkt de was er nog ongewassen in te zitten. Wat een prutsers! We besluiten het zelf maar met de hand te wassen.

 

Sinds Muharram wordt er bijna ononderbroken gesproken en geschreeuwd uit de minaretten van de moskee. Het enige nadeel hier is dat de preken doorgalmen in de vallei, waardoor het preken een beetje eng klinkt. Het klinkt indoctrinerend als je het de hele dag door hoort, alsof je wel moet geloven in de Islam.

 

Eind van de middag komen Dave en Karin langs op de motor. Ze slapen in het naastgelegen hotel en we besluiten ’s avonds met zijn viertjes uit eten te gaan. Eindelijk vinden we een restaurant met curry-gerechten! Samen met een lassi (een soort karnemelk) is het smullen geblazen!

 

Dinsdag 3 oktober 2017 Karimabad

Erik hangt midden in de nacht de slingers op voor Bertha’s 30^e verjaardag. Vet lief! De slingers op reisformaat zijn gemaakt door oud collega’s van Bertha bij Talpa en gegeven als afscheidscadeautje. Om ‘overal ter wereld een feestje te kunnen vieren’! Het is de eerste keer tijdens onze reis dat ze gebruikt worden, maar het is gelijk een feestje in de kamer. Bedankt collega’s!!!

’s Ochtends wacht ons beide nog een verrassing: er is stroom! En stroom betekent een warme douche! Genieten! Wat een goed verjaardagscadeau! Na een heerlijk warme douche presenteert Erik een ontbijtje à la Hunza op ons balkon met grandioos uitzicht op de vallei: thee, french toast met mulberry jam, cake, ei en versgeplukte appeltjes uit de hoteltuin. Hmmm!!

Voor haar verjaardag heeft Bertha van Erik een armbandje, een schrijfboekje en een lange brief vol lieve woorden gekregen. Het boekje is bedoeld om het hoofd te ordenen en leeg te maken. Tijdens het motorrijden denkt Bertha al vaak aan het leven na deze reis. Wat te doen qua werk? Wellicht een eigen bedrijfje beginnen? Of weer verder reizen? Het is goed om erover na te denken, maar het moet geen last worden…. Het is een goed idee om je gedachten en prioriteiten zo af en toe op te schrijven.

Na het ontbijt besluiten we (op wens van Bertha) een dag te wandelen. We lopen eerst naar het Baltit Fort en krijgen daar een rondleiding van een zeer enthousiaste Pakistaan. Het fort is al 800 jaar oud en mooi gerestaureerd in een relatief korte periode van 6 jaar. We worden door de verschillende kamers geleid maar “mind your head”. De doorgangen zijn zo klein gemaakt zodat het voor inbrekers bij een aanval lastiger zou zijn om het fort snel in te komen. We komen in de bibliotheek, waar de gids een scriptie van een Nederlandse VU-student tevoorschijn tovert. De scriptie gaat over welke invloed de toeristen hebben op de plaatselijke Hunza-cultuur. In de conclusie staat, wellicht een open deur, dat de stroom toeristen de plaatselijke Hunza cultuur deels zal doen veranderen.

Het doel is om vandaag naar het basiskamp te wandelen van Ultar Meadow, een berg van 7388 meter. Het kamp zelf ligt op zo’n 3500 meter, 1000 meter hoger dan waar wij ons nu bevinden. Helaas komen we na 15 minuten lopen aan bij een kruising waar 2 mannen druk aan het werk zijn. Zij geven aan dat we niet verder kunnen, want voor het aanleggen van de irrigatiekanalen verderop gebruiken ze dynamiet, wat een lawine kan veroorzaken. Het resultaat hiervan zien we inderdaad wanneer we halverwege de dag teruglopen; wat een mooi helder beekje was, is veranderd in een dikke volle modderrivier.

Als alternatief kunnen we wel de andere kant omhoog wandelen richting het uitzichtpunt Eagle’s nest, wat we besluiten dat te doen. Het is een mooie route, maar wel enorm stijl omhoog met stukken zand en stenen en tot slot uitzichten over de heide. We zien ook veel diepe afgronden naast ons wandelpad. Na 2 uur wandelen lunchen we op een afgelegen plek met prachtig uitzicht over Karimabad, het fort, de vallei en de twee sneeuwtop bergen Rakaposhi (7788 m) en Diran (7266 m). Wat gaaf om hier met zijn tweeën doorheen te lopen en verder niemand tegen te komen!

Na de lunch lopen we in een klein half uurtje richting het hotel. We doen een handwas, nemen een douche en chillen wat.

Eind van de middag komen Dave en Karin op bezoek om Bertha te feliciteren en ons uit te nodigen om vanavond met een deel van de groep te eten (Bernd & Claudia, Alex & Alice zitten ook in hetzelfde dorp). Alice is vandaag toevallig ook jarig, 32 jaar geworden. Na het diner zegt Bernd “We have watermelon with Vodka in the fridge for dessert!”. We denken eerst dat hij een grapje maakt, maar het blijkt echt! Hij heeft de fles per ongeluk vanuit China over de grens gesmokkeld in zijn koelkast. We genieten met zijn allen van de gevulde watermeloen! De jarigen mogen het laatste sap ‘achter over slaan’ en voelen zich zo echt jarig!!

Woensdag 4 oktober 2017 Karimabad – Gilgit

Wederom vroeg in de ochtend een koude douche, snel weg hier! We rekenen af, 100 USD voor 4 nachten, 3x ontbijt en 1x diner, eigenlijk teveel geld voor wat we gekregen hebben, maar goed. We rijden via Aliabad, waar we na 5 verschillende bankautomaten geprobeerd te hebben eindelijk geld kunnen pinnen met VISA bij El Habib bank. Alhoewel, het verloopt niet helemaal vlekkeloos. We toetsen 20.000 Roepies in en krijgen 10.000 Roepies eruit. Maar gelukkig hebben we geld en wordt het juiste bedrag van de rekening afgeschreven.

 

Onderweg naar Gilgit zien we veel pickup politieauto’s waarbij de zwaar bewapende mannen met zijn 6-en achterin zitten. In Gilgit zien we weer een pickup met een afweerraket achterop. Het geheel blijft best indrukwekkend, al doet de politie hier Bertha gelijk denken aan de militairen uit Perugina in de film Abeltje, strak geschoren baard, grote wapens, soms langer zwart haar en altijd een dikke zonnebril. Soms lijkt het zelfs wel alsof het allemaal niet echt is, alsof we in een film zitten. Hoe dan ook, we voelen ons nooit onveilig in Pakistan, al wordt Bertha in Gilgit wel volop nagestaard of zelfs nageroepen “Hey Baby”. Het vreemde is dat we in Gilgit alleen maar mannen op straat zien. In Karimabad was dit ook al het geval, maar het valt nu nog meer op.

In de middag lopen we door de stad, genietend van wat er om ons heen gebeurt, terwijl Bertha een cadeautje voor Erik probeert te scoren. Bij een klein computerzaakje proberen we de e-reader van Bertha te laten maken die sinds China kapot is. Een man sleutelt en soldeert een uur lang, maar uiteindelijk doet hij het nog steeds niet. Gek genoeg hoeven we de man niet te betalen voor zijn diensten. Het is hem niet gelukt om de e-reader te maken, dus hoeven we hem toch ook niet te betalen?!

De hele middag zien we in totaal drie vrouwen, terwijl we duizenden mannen zien. De vrouwen zijn volledige bedekt, gesluierd. De mannen dragen een linnen broek, met daar overheen een linnen gewaad. Wij dragen ook een lange broek, maar vallen uiteraard op. We zien gedurende de hele dag geen enkele toerist, een gekke gewaarwording.

’s Avonds gaan we uit eten bij een lokaal tentje. Ze koken alles in een grote pan en hebben dan ook maar één gerecht op de kaart staan. Een kipgerecht met limoen, koriander, gember, komkommer en yoghurt voor nog geen 3 EUR totaal! En super lekker!

 

Donderdag 5 oktober 2017 Gilgit – Skardu

Ook dit hotel heeft geen warm water, maar ze kunnen ons wel twee emmers heet water brengen, wat een heerlijke oplossing is. We spreken 07.00 uur af, maar 06.55 uur staan de emmers al voor de deur. Mooi op tijd! Dat zijn we niet gewend hier! Het Medina Hotel in Gilgit stelt ons zeker niet teleur!

 

We proberen in Gilgit bij verschillende banken geld op te nemen, maar niet één automaat lijkt onze Europese (credit)kaarten te accepteren. De enige bank die werkt is de groene El Habib bank dus deze gelijk maar leeggehaald. Op naar Skardu!

 

We rijden nog een klein stuk over de KKH voordat we bij een gammel bruggetje uitkomen. We moeten wachten totdat de 3 auto’s vanaf de overkant zijn gepasseerd, één voor één over de brug. En dan mogen wij, Bertha mag als eerste en rijdt de houten planken er bijna uit. Wat spannend!

De route langs het diepe ravijn is prachtig en bovendien goed geasfalteerd. Toch gaan we niet harder dan 40 km per uur en moeten we oppassen voor tegemoet komend verkeer, want er is maar 1 rijstrook en er zijn weinig uitwijkmogelijkheden. Onderweg zien we veel trucks beplakt met bloemetjes, slingers en veel toeters en bellen. De Pakistani Truck Art is soms net een schilderij, zoveel details, prachtig.

Rond half 1 stoppen we voor lunch bij een klein eettentje. Kip en bonen met aardappelen in een currysausje met brood staat er vandaag op het menu. De tent voldoet waarschijnlijk niet aan de HACCP voedselveiligheidsregels, de kip laten we uit voorzorg maar staan, maar het eten is heerlijk. We hebben er thee bij besteld. Echter wanneer je niet expliciet om groene thee vraagt krijg je in dit land standaard Pakistaanse thee. Dit is zwarte thee met enorm veel melk en suiker, walgelijk! Toch hebben we het maar opgedronken, want goed drinken is belangrijk in dit land. Tijdens de lunch komt de landrover van de Strayflowers (Claudia en Kori) voorbij gereden. Zij gaan ook naar Skardu.

Op de route naar Skardu moeten we nog 2x stoppen voor politiecheckposten waar we zelf onze namen mogen opschrijven in het grote boek.

Net voor het donker komen we aan in Skardu. Bijna 9 uur totaal gedaan over 200 km! We slapen in Dewan-e-Khas hotel, waar we na lang onderhandelen uiteindelijk toch een doubleroom krijgen. Deze was eerst niet beschikbaar, maar het lijkt alsof één van de medewerkers zijn kamer heeft moeten opofferen voor ons (1800 Rp / 15 EUR per nacht) excl. eten. ’s Avonds eten we in het hotel-restaurant, dat overigens een zeer uitgebreide menukaart heeft en waar het dan ook gezellig druk wordt.

 

Vrijdag 6 oktober 2017 Skardu

Om 04.45 uur schrikken we wakker. Balen! Toch een verkeerde keuze gemaakt met dit hotel, want het staat bijna naast de moskee die nu met de grootste overtuiging oproept voor het eerste gebed! Het lijkt wel alsof de speaker naast ons bed staat. Na een half uur praten en zingen mogen we weer verder slapen…

Na het ontbijt wandelen we richting het Kharphocho Fort. Het duurt ‘maar’ een half uurtje maar gaat stijl omhoog. Bij aankomst lijkt het fort dicht, maar dan gaat er een klein deurtje open, waar we doorheen moeten klimmen om binnen te komen. De entree is 200 Rp / 1,50 EUR p.p., waarschijnlijk voor de beheerder om zijn sigaretten te bekostigen.

Het fort is niet veel waard, enorm vervallen en niet gerestaureerd. Maar vanaf het fort is het uitzicht op de plek waar de Shigar en de Indus rivier samenkomen met drooggevallen landschappen en bomen prachtig.

De volgende stop is het gratis K2 museum in het PTDC-motel in een grote tent op het terrein. De tent waarin het museum zich bevindt heeft ooit zelf ook een tijdje op het basiskamp gestaan. Een man die jaren in het basiskamp (vanuit waar de expedities starten en dat op 4.950 meter hoogte ligt) heeft gewerkt vertelt ons vol enthousiasme over hoe de eerste man, een Italiaan, in 1954 de top heeft bereikt en welke routes er zijn om de top te bereiken. De K2 is met 8.611 meter de twee na hoogste berg van de wereld, maar technisch wel de moeilijkste berg om te beklimmen. De Mount Everest is met 8.848 meter net iets hoger. Tot nu toe hebben ongeveer 600 mensen de top van de K2 bereikt, onder wie een Amerikaanse vrouw nog dit jaar. Ook geeft hij aan dat van degenen die het proberen, 25% de klim niet overleeft.

Zaterdag 7 oktober 2017 Skardu – Astor

De vorige avond hebben we afgesproken met de eigenaar dat we om 08.00 uur willen ontbijten. Wanneer we om 08.00 uur beneden komen, is er nog niemand. We wachten een kwartiertje, maar besluiten dan tanden te poetsen en weg te rijden. We ontbijten wel ergens onderweg. Net wanneer we wat geld onder de deur willen schuiven voor de overnachting opent de eigenaar de ontbijtzaal. We besluiten dan toch maar hier te ontbijten en nemen 2 pannenkoeken mee voor onderweg.

Om 9 uur vertrekken we. We rijden langs het Satpara Lake, maar helaas is het enorm bewolkt.

Na een uur komen we aan bij een politiepost en bij de entree van het Deosai National Park. Na even rijden ziet Erik plots dat mensen in een hoteltuin bezig zijn een koe te slachten. Vier man houden de koe in bedwang terwijl de vijfde man de keel doorsnijdt. Dit hoeven we niet verder te zien!

De weg door het Deosai NP is bedekt met grove stenen en keien, erg slecht en lastig te berijden. Onderweg hebben we veel rivercrossings (with pirates and crocodiles). De uitzichten vanaf de weg zijn echter wel prachtig, diepe valleien. De weg wordt steeds slechter en het is dan ook qua motorrijden een zware dag voor ons. Bertha valt vandaag 4x, waarvan 2x uit stilstand. Erik valt zelfs een keer, volledig in het water!

We rijden over het Deosai Plateau dat met een hoogte van 4.114 meter het twee na hoogste plateau ter wereld is. Het is dan ook niet gek dat het opeens begint te hagelen. Snel trekken we de regenpakken aan, want het is al zo koud. Door de hagel zien we weinig, gewoon gas houden en doorgaan.

Vlak na de top zien we asfalt. Yes!

Kort daarna zien we de uitgang van het park en weer een politiepost. Net buiten het park komen Dave & Karin ons tegemoet rijden in Chilum. Wat een toeval. Ze willen vandaag nog naar Skardu rijden. Een route van 90 km waar wij vandaag 6 uur over hebben gedaan. Het is nu al 3 uur, om 18.00 uur is het donker dus we raden het ze af. Ze geven aan dat Holger en Anja met een kapot koelsysteem op de motor van Anja zijn achtergebleven in Astor in het Kamran Hotel. Dat is nog maar 60 km dus we besluiten daar ook heen te rijden. Terwijl we even bijkletsen komt er iemand die vertelt een politieman te zijn. Hij wil onze gegevens noteren.

Wanneer we twee uur later in Astor aankomen gebeurt precies hetzelfde. Twee mannen maken foto’s van onze paspoorten en vragen waar we heen gaan en hoe laat. Beetje gek.

Wanneer we aankomen bij het Kamran Hotel zien we Holger en Anja balen. Ze hebben al reserveonderdelen besteld om in Lahore te laten bezorgen. We ontvangen gelijk thee bij ontvangst, dat zonder kloppen de kamer in wordt gebracht terwijl Bertha zich staat om te kleden. Nog geen vijf minuten later moeten we de kopjes alweer inleveren, de thee hebben we nog niet eens op. We dineren in het hotel, lekkere curry met 2 paprika’s die we de kok zelf hebben gegeven. Zo komen we tenminste aan onze groentes.

 

We zitten nog wat na en willen om 21.45 uur eigenlijk naar bed gaan als de eigenaar eraan komt: “Please sit, I make some sweet!”. Om 22.00 uur zien we het gezicht van een medewerker vanuit de keuken om het hoekje kijken en ziet ons bijna slapend op een stoel zitten, niet wetend of en waarop we moeten wachten: “5 minutes!”. Om 22.30 uur komt de eigenaar met een pannetje warme pap aanzetten met veel suiker en pistache nootjes erin. We hadden stiekem iets met alcohol gehoopt, aangezien de eigenaar ook maar een rare is. Hebben we hier nou drie kwartier op moeten wachten?! Ondanks een volle buik smaakt het ‘welkomst-toetje’ heerlijk, maar we zijn blij wanneer we even later naar bed mogen.

 

Zondag 8 oktober 2017 Astor – Chilas

We hebben heerlijk geslapen, zonder een moskee die ons om half 5 wekt. Zelfs uitgeslapen tot 8 uur! We betalen 3000 Rp (24 EUR) voor de kamer+diner+ontbijt wat echt een fantastische prijs is voor het geheel. Op naar de voet van de Nanga Parbat (GPS: 35.491105, 74.591062). Na de korte route van 60 km blijkt het hotel waar we willen verblijven gesloten te zijn vanwege het laagseizoen. Een ander hotel in de buurt is daarentegen wel open, maar veel te duur. We willen vandaag naar Fairy Meadows, een hoogvlakte op 3.300 meter, vanwaar je Nanga Parbat op 8.126 meter hoogte kunt zien. De eerste 40 km van de trail is echter te lastig met een motor met volle bepakking en een taxi naar het begin van de walking trail kost 7000 Rp, bijna 70 USD voor 40 km! Dat zijn echt absurde prijzen. Vanaf daar is het nog zo’n 4 uur lopen naar de hoogvlakte, en we weten niet zeker of de hotels daar nog open zijn. Al met al besluiten we dan maar door te rijden naar Chilas. We hebben waarschijnlijk gedurende onze reis al mooiere plekken gezien!

Onderweg komen we 4 jongens tegen uit Engeland. Zij zijn via Iran Pakistan binnengekomen met politie escort en doen nu een retourritje omhoog en weer terug naar Lahore. In tegenstelling tot de 4,5 maand dat wij onderweg zijn, zijn zij nog maar 6 weken van huis. Wij hebben er al 21.000 kilometer op zitten versus 13.000 voor hen. Voor hen betekent het een gemiddelde van meer dan 300 kilometer per dag. Poeh, dat is echt veel te veel voor ons.

In de middag komen we aan in Chilas. We mogen niet bij de goedkopere hotels slapen van de militairen in de stad, maar alleen bij het dure Shangrila Hotel voor 5000 Rp (40 EUR). Geen internet, maar wel mooie ruime kamers. Het lijkt wel een beetje op een kasteel.

 

Bertha brengt bij aankomst Eriks verrassing naar de koelkast in de restaurantkeuken. Wanneer Bertha de flesjes maltbier aangeeft is het eerste wat de man zegt “No alcohol!!”. Bertha geeft aan dat er geen alcohol in zit en uiteindelijk wordt het toegestaan. Er zit overigens een dik kabelslot op de koelkast. Wel vreemd. Zou er zoveel gestolen worden??! Volgens de militairen hoeven wij ons hier geen zorgen te maken, zij passen wel op ons. Al willen ze wel weer een foto maken van onze paspoorten.

Rond half 5 komt Bertha’s verrassing, alvast voor Erik’s verjaardag morgen. We weten tenslotte niet waar we morgen zitten en hier is het uitzicht zo mooi dus daarom hier een cocktailparty! Bertha heeft voor Erik allerlei sapjes gekocht (granaatappel, ananas en maltbiertjes met appel- en perziksmaak). Omdat Erik zijn verjaardag dit jaar niet met echte biertjes kan vieren, kunnen we met deze cocktails proosten om het verjaardags- en feestgevoel nog een beetje te creëren. Het is aan Erik de taak om na elk drankje te raden welke fruitsoort er is gebruikt. Geen alcohol helaas, maar wel veel lol.

We hebben uitzicht op hockey en cricket spelende kinderen op het strand aan de rivier. Opvallend is dat ze tussendoor het water uit de bruine rivier drinken….

 

Naast de kamer is ook het eten in het hotel-restaurant aan de prijs. Een slappe koffie voor 2,50 EUR vinden we echt te veel en we vragen gewoon een mok heet water om vervolgens onze eigen Nescafé oploskoffie er door te roeren. Tenminste lekker sterk!

Ook hier komt deze avond een jongen aan onze tafel en zich voorstellen als politieman. Hij heeft een groot geweer, dus we geloven hem al snel. Hij vraagt waar we morgen heen gaan. Wij zeggen dat we dat nog niet weten, maar daar neemt deze jongen geen genoegen mee. Hij vertrekt zelfs niet van onze tafel voordat hij het precieze tijdstip van vertrek weet. Het wordt steeds gekker in dit land! We denken erover volgende keer toch maar legitimatie te vragen.

 

’s Nachts checken mensen nog tot 00.00 uur in, en Pakistanen lijken onderling alleen maar schreeuwend te kunnen communiceren. Niet heel fijn, wanneer je aan het begin van de gang slaapt.

 

Maandag 9 oktober 2017 Chilas – Naran

Vandaag wordt Erik 37 jaar! Hoera! Bertha heeft gisteravond laat nog de slingers opgehangen. Ze kon toch niet slapen met al het lawaai. Vol verwachting pakt Erik zijn cadeautjes uit: nieuwe sokken! Altijd handig op reis!

 

De jarige beslist vandaag, dus het wordt een luxe ontbijtbuffet deze ochtend. Terwijl we de tassen opzadelen worden we aangesproken door een aantal militairen. We krijgen vandaag politie-escort. Wanneer we aangeven dat we dat niet willen zeggen ze: “You have to deal with it!” “Why?” “Because it’s not safe here!”.

Vanuit Chilas naar de eerstvolgende kruising, 7 km verderop krijgen we escort nummer 1. We nemen onze tijd om water te kopen in het stadje in de hoop dat ze hun geduld verliezen en wegrijden, maar ze blijven midden op straat staan. Alle auto’s moeten voor hen wijken. Achter de rookwolken van de politieauto aan rijden we naar het kruispunt. Op het kruispunt bij Thalpan staat een politiepost. We laten onze paspoorten en visa’s zien en krijgen escort nummer 2. Dit keer een jeepje met nóg meer stofwolken. De weg naar Naran heeft een pas van 4.145 meter en de jeep heeft er duidelijk moeite mee. Al direct na de politiepost besluiten we de jeep in te halen en hen achter ons te laten. Met handgebaren en terwijl ze ons bijna van de weg af rijden maken ze ons duidelijk dat dit niet de bedoeling is. Het is een leuke sport hier, de politie afschudden, wat ons eigenlijk vrij gemakkelijk af gaat. Wanneer we een uurtje later een sanitaire stop houden, komt de jeep voorbij. We leggen uit dat de zwarte dampen niet gezond zijn voor motorrijders en dat begrijpen ze enigszins. We krijgen in ieder geval een goedkeurend knikje, maar niet eerst voordat we een selfie maken!

Na de stop halen we ze dan ook gelijk weer in. Bovenop de Babusar Pass stoppen we. De kilometerteller en snelheidsmeter van Bertha doen het niet meer sinds ons vertrek vanmorgen uit Chilas. Er zitten wat kabels losser aan de voorkant, misschien heeft het daarmee te maken. Terwijl Erik aan de motor sleutelt wordt hij omcirkeld door een tiental mannen. De één zegt dat hij monteur is en de ander zegt het nóg beter te weten. Tijdens de werkzaamheden wil iedereen ook nog eens met ons op de foto “selfie, selfie”.

Ondanks de minimale afstand tot zijn toeschouwers weet Erik zijn hoofd koel te houden en binnen een uurtje weer alles op zijn plaats te brengen. Maar helaas, het probleem is hiermee nog niet opgelost. Op een later en rustiger moment nog maar eens uitzoeken. Nu door naar Naran. De politiemensen die het eerste half uurtje nog stonden toe te kijken hebben ook de benen genomen naar het eerstvolgende politiekantoor. Ze stonden te klappertanden “It’s too cold here”.

Na de pas krijgen we niet opnieuw begeleiding, gelukkig! Je voelt je zo opgejaagd en in de gaten gehouden! We komen langs Lulusar Lake waar veel lokale toeristen foto’s nemen.

 

Ook in Naran is het koud. Nog nét voor een stortbui weten we een hotel te vinden (Yard Hotel), dat luxe is en toch goedkoop (1500 Rp / 12 EUR). Uiteindelijk in de kamer van 40m2 blijkt deze toch niet zo luxe…. Warm water is alleen in de kamers beneden, dus krijgen we twee emmers met warm water om ons op te frissen. Ondanks dat het kwik buiten gedaald is tot zo’n 5 graden, is er geen verwarming binnen aanwezig. Met alle truien en jassen aan zet Bertha het Kirgizië blog online, want goede wifi is er wel!

 

Tussen de regendruppels door proberen we een restaurant te vinden in het dorpje waar ondertussen ook de stroom is uitgevallen. Eenmaal in een restaurantje waar we binnen kunnen zitten, worden we aangesproken door een Pakistaanse jongen. Vol trots vertelt hij dat hij onze filmpjes op YouTube heeft gezien en dat hij dat echt te gek vindt dat we Pakistan zo promoten. We vertellen hem dat we wel filmpjes maken, maar niets op YouTube hebben gezet en helemaal nog geen filmpjes over Pakistan. Hij begrijpt ons niet en blijft aan zijn eigen verhaal vasthouden. Zenuwachtig vraagt hij of hij mag aanschuiven bij zijn idolen. Natuurlijk! Mohammed komt uit Islamabad en is nu op zakenreis naar Hunza waar hij vandaan komt. Hij biedt ons graag een soep aan. Wel handig om er iemand bij te hebben die de taal spreekt. Zo krijgen we nu ook gelijk een groene thee in plaats van de Pakistaanse thee. Zo bestellen we nu ook voor het eerst een salade met tomaat en komkommer. Dit staat niet op de kaart, maar blijken ze in bijna elk restaurant wel te reserveren. Wel zo lekker bij een maaltijd met enkel vlees en brood.

We hebben een gezellige avond en nemen afscheid in stijl: met selfies! Het hotel waar we eigenlijk twee nachten wilden blijven is nog steenkoud en we besluiten morgenochtend nog te vertrekken.

 

Dinsdag 10 oktober 2017 Naran – Abbottabad

Tijdens het ontbijt horen we van Pakistaanse toeristen die selfies met ons maken dat we zeker langs het Saif-ul Maluk Lake moeten rijden. Dit meer ligt maar 10 kilometer buiten de stad, dus het is het proberen waard.

Het meer ligt zo’n 1000 meter hoger dat Naran, op 3.228 meter. Dat wordt een flinke klim. Het eerste deel is geasfalteerd, maar al snel gaat de weg over in gravel en voornamelijk modder. Door de heftige regenval gisteravond is het spekglad. Twee kilometer voor het uitzichtpunt is een landverschuiving geweest en we zien een modderpad lopen zo’n halve meter diep. 4×4 jeeps zeggen ons door te rijden, maar wij weten wel beter… We hebben geen zin in natte moddervoeten en al helemaal niet in een motor en bagage onder de modder. We besluiten om te keren, zonder een glimp van het meer gezien te hebben. De motoren hier achterlaten en verder lopen vertrouwen we niet in een land waar veel mensen onder de armoedegrens leven. Het keren in de modder is een uitdaging, maar na een half uurtje staan we weer beneden, nog met schone kleding.

Op naar Abbottabad! Onderweg zien we hele vreemde verkeersborden.

Vlak voor Abbottabad begint het al behoorlijk druk te worden. In de stad proberen we geld te pinnen, maar alle 8 bankautomaten spugen de Maestro en Visa met een error melding weer uit. Gelukkig vinden we uiteindelijk een plek waar we geld kunnen wisselen (GPS: 34.189534, 73.234717), want we hebben geen rooie Roepie meer. Het wisselkantoor zit op de 1^e verdieping, maar hoe komen we daar? Een bewaker wijst Bertha vol trots de weg. Hij begeleidt haar naar binnen en helpt haar bij het wisselen. Sommige mensen hier zijn oprecht aardig en behulpzaam. Aangekomen bij de motoren heeft Erik een heel peloton aan mensen verzameld die met hem op de foto gaan. Wanneer Bertha er is, willen ze ook met haar op de foto. Dit vragen ze overigens vaak aan Erik, maar Erik zegt dan: “vraag maar aan haar zelf, ze kan zelf ook praten”. Je merkt dat jongens en mannen hier totaal geen ervaring hebben om met onbekende vrouwen te praten. Helemaal zenuwachtig worden ze dan en lopen rood aan.

 

Het Alaf Laila Guesthouse is lastig te vinden. Op Maps.Me staan de verkeerde GPS coördinaten en straatnamen of huisnummers kennen ze hier niet. Volgens Booking.com zou het tegenover Usmania Restaurant zitten. Uiteindelijk vinden we iemand die dit kent en we worden 4 km terug gestuurd. Daar vinden we dan eindelijk bordjes naar het guesthouse in een wijkje waar we nog 3 keer verkeerd rijden. Best heftig met 30 graden, geen wind, dik motorpak op zoek naar een guesthouse in een drukke stad met veelal eenrichtingsverkeer. Na een uur zoeken vinden we het uiteindelijk en blijkt het zoeken de moeite waard (GPS: 34.192777, 73.227052).

We worden verwelkomd door twee onnozele mannen (zouden ze hier subsidie voor krijgen?), maar het huis, de kamer en de tuin blijken prachtig. We frissen ons op en besluiten naar Usmania Restaurant te lopen. Ook hierbij verdwalen we bijna, maar gelukkig hebben we de kaart van Maps.Me bij ons, weliswaar zonder wegen, maar wel met een indicatie welke kant we op moeten. Usmania Restaurant kent een mannenkant en een familiekant. Als stel word je naar de familiekant verbannen, waar we zien dat veel vrouwen hun hoofddoek laten zakken. Van alle kanten worden we ook hier benaderd voor selfies. Voor een schappelijke prijs eten we sinds een lange tijd weer vis, jummie!

Bij terugkomst blijkt de locatie van het guesthouse ook als filmlocatie in gebruik. De hele cast en crew van een Pakistaanse dramaserie blijkt er bovendien ook te slapen. Hysterische Pakistanen met strak geschoren baarden en make-up. Geinig!

 

Woensdag 11 oktober 2017 Abbottabad

We slapen uit. Het ontbijt in het guesthouse is walgelijk, schimmel in de jam en het wordt uitgeserveerd op smerige gebruikte borden. De service is niet goed hier, maar dat is ook niet zo gek met die twee onnozele. Ze hebben wel een wasservice, maar ook daar hebben we geen vertrouwen in, we doen het liever zelf. Terwijl Erik de was doet en zich nogmaals op de kilometerteller van Bertha stort, zoekt Bertha de reis verder uit. De landen na India, met name Myanmar en Thailand, zijn lastig te bereizen met eigen motoren. Dit wisten we van te voren. In Myanmar hebben we, net als in China, een gids nodig, wat zo’n 3.000 EUR kost voor 2 weken. In Thailand zijn de regels per april 2017 aangepast, dus daar was tot nu toe weinig bekend over wat de regels precies zijn. We hebben contact gehad met Nick en Beernt die met hun Volkswagen Golf 2 momenteel vanuit Nederland richting Indonesië rijden. Zij geven aan dat je een permit nodig hebt om Thailand in te rijden. De kosten zijn 950 USD per voertuig. Tel daar nog wat papierwerk bij op en dan komen we uit op 2.500 USD voor alleen het invoeren van 2 motoren. Het oorspronkelijke plan was om twee keer door Thailand te rijden, vanuit Myanmar naar Laos (de grens tussen deze twee landen is dicht voor toeristen) en van Cambodja naar Maleisië. Twee keer 2.500 USD is heel veel geld en daar komen nog de kosten voor een gids en reis/verblijf bij. Van dit geld kunnen we in andere landen veel langer reizen. We besluiten om deze landen in ieder geval niet met de motoren te doorkruisen, maar wellicht met de backpack te doen, nu of later. We zullen dus de motoren vanuit Nepal of India moeten verschepen, maar waarheen? Er zijn zoveel avontuurlijke opties!! We hebben wat verschillende opties momenteel liggen, maar de definitieve route horen jullie later! 🙂

 

Na een dag hard werken heeft Erik de gebroken snelheidsmeterkabel gevonden. We zullen een nieuwe moeten zien te vinden in Pakistan, India of Nepal.

 

Donderdag 12 oktober 2017 Abbottabad – Islamabad

We eten kip met brood als ontbijt. Dit konden we gister meenemen als restje uit het restaurant. Alles is beter dan het ontbijt hier. We rijden naar een Honda dealer in de stad (GPS: 34.175157, 73.226342), maar die kijken ons gapend aan wanneer we naar een snelheidsmeterkabel vragen. Wellicht in Islamabad of Lahore nogmaals proberen.

 

We rijden verder naar een speciale historische locatie, het huis waar Osama Bin Laden 5,5 jaar heeft gewoond (GPS: 34.16941, 73.242641). Voor de lezers die hem nog niet hebben gezien, bekijk de film Zero Dark Thirty over de zoektocht naar Osama Bin Laden!

 

Osama Bin Laden heeft 5,5 jaar geleefd en geschuild in dit huis in Abbottabad, voordat hij op 2 mei 2011 gevonden en doodgeschoten is in zijn huis door US soldaten. Tot die tijd leefde hij in een huis dat behoorlijk groter was dan de rest van de huizen in de omgeving. De 5,5 meter hoog omheinde muren en de muren van het huis waren dik. Amerikaanse architecten waren zelfs onder de indruk van de bouwstijl. Het 3500m2 terrein had twee toegangspoorten en het huis zelf had weinig ramen. Op het terrein was een groentetuin en er liepen konijnen, 100 kippen en een koe. De koe loopt er overigens nog steeds.

De overige benodigde producten, voornamelijk A-merken als Nestlé en Coca-Cola, werden gehaald bij de supermarkt om de hoek (Rasheed’s Corner Store) en werden gehaald door de ‘broers’ van Osama Bin Laden.

Osama Bin Laden zelf verbleef alleen op de 3^e verdieping, waar hij een ommuurd balkon had. Het huis is uiteindelijk ontdekt doordat één van zijn voormalige koeriers Abu Ahmed al-Kuwaiti het huis bezocht. De CIA kwam er zo achter dat het huis gebouwd is om een belangrijk iemand te huisvesten en het vermoeden was uiteindelijk dat Osama Bin Laden hier zou moeten wonen. De Operation Neptune Spear werd goedgekeurd door president Barack Obama en uitgevoerd door de CIA. Het huis werd nagebouwd in de US, waar de operatie geoefend kon worden, waarna de echte operatie op 2 mei 2011 kon worden uitgevoerd.

 

Bij aankomst van het perceel was er niets van het huis te zien. Het huis is immers met de grond gelijk gemaakt in februari 2012 door de Pakistaanse veiligheidsdienst. De Pakistanen waren er ook zeker niet trots op dat Osama Bin Laden zich hier zo lang heeft schuil gehouden. Wanneer we van de motoren stappen en wat foto’s maken van het terrein voelt het toch gek om te staan op een plek waar één van werelds grootste terroristen zo lang heeft geleefd. We krijgen bezoek van een paar Pakistanen. Een jongen vertelt hoe hij heeft gezien dat één van de twee US helikopters in de tuin landde en dat hij vervolgens enkele schoten hoorde. Bizar om via zo iemand zo dichtbij de gebeurtenis te zijn. Momenteel gaat het leven in deze straat gewoon door al is wel te zien dat de omliggende huizen leeg staan.

We rijden over de drukke N-35 weg door naar de KKH. Hier nemen we de rustige N-125 weg naar Taxila, een stad bekend om haar oude opgegraven universiteitsstad van 1000 voor Christus. Eenmaal aangekomen bij de opgravingsplek is het er druk en heet. We willen onze motoren hier niet achterlaten en besluiten in 1x door te rijden naar het Nexus Grace Hotel in Islamabad. Hier worden we verwelkomd door een enthousiaste Pakistaan die goed Engels spreekt en ons wat tips geeft over de stad. In tegenstelling tot wat we voorheen verwachtten is het in Islamabad relatief rustig rijden. De straten zijn recht en de stad ziet er opgeruimd uit.

 

Vanuit het hotel nemen we de taxi naar de Standard Chartered Bank (GPS: 33.723166, 73.059202) om geld te halen. Wonder boven wonder kunnen we hier ook met Maestro geld opnemen. We lopen verder naar de Shah Faisal Mosque. Onderweg komen we langs een grote boekenwinkel waar ze ook wegenkaarten verkopen van alle landen!! Sinds Europa hebben we deze al niet meer gezien. Blij als een kind lopen we met diverse kaarten de winkel uit. Ook kopen we een wereldkaart die het plannen van de gehele route wat gemakkelijker maakt.

De Shah Faisal Mosque heeft iets weg van een ruimteschip. De moskee is de 4 na grootste ter wereld en is gebouwd met een budget van 120 miljoen USD. Eenmaal daar blijkt hij buiten de missen om gesloten. Wel is het er druk. Er zijn schoolklassen met meisjes die allemaal met Bertha op de foto willen. Soms wel met 4 mobieltjes of camera’s tegelijk. Selfie, selfie??! Ook Erik moet er aan geloven en krijgt veelal eerst van mannen een hand voordat ze hem durven te vragen op de foto te gaan. Het lijkt wel alsof wij de attractie zijn in plaats van de moskee zelf.

Uiteindelijk verontschuldigen we ons om weg te kunnen gaan. We gaan met de taxi naar de grote Centaurus Mall, een winkelcentrum met 5 verdiepingen en hopen daar een nieuwe e-reader voor Bertha te vinden. Maar helaas, er wordt wat rond gebeld, maar er blijken nergens e-readers in Pakistan op voorraad te liggen. Wellicht in India?

We nemen een brownie op de 5^e verdieping waar alle fastfoodketens gevestigd zijn: Subway, McDonalds, Fridays, KFC, etc. Vanuit de mall lopen we terug naar de College Road, kopen een Engels boek voor Bertha en eten op het dak van het Khiva Restaurant. Het was een interessante en succesvolle dag!

Vrijdag 13 oktober 2017 Islamabad

Het ontbijt wordt gebracht op ons privé balkon. Genieten hier! Bertha schrijft in haar dagboek, terwijl Erik wat filmpjes monteert. ’s Avonds gaan we uit eten bij Salt ’n Pepper en kijken we op de hotelkamer naar een film.

 

Zaterdag 14 oktober 2017 Islamabad – Gujrat

We willen de M-2 snelweg nemen zuidwaarts, maar daar worden we tegengehouden door politie. De motorway is alleen voor auto’s, niet voor motoren. Het aantal cc en de snelheid die we kunnen rijden met onze motoren maakt voor hen niet het verschil. Motoren zijn verboden hier! We draaien om en rijden door het drukke Rawalpindi om de vervuilde Trunk Road te bereiken, waar ook de vrachtauto’s overheen moeten rijden.

 

Na 50 kilometer Trunk Road slaan we rechtsaf over de Mandra-Chakwal Road richting de Khewra zoutmijn. De eerste 50 km is druk, een eenbaansweg met veel verkeer. Het tweede deel is een stuk mooier, groener en rustiger. Vlak voor de mijnen gaan we kijken bij het Tourist Inn Hotel in Kallis, maar dit blijkt zonde geld te zijn. We doen het niet en besluiten na de zoutmijn op zoek te gaan naar een hotel. We kunnen de motoren kwijt bij een betaalde parkeerplaats. De mannen lachen wat en geven aan dat ’t wel goed komt. Vanaf hier is het nog 10 minuten lopen naar de ingang waar we als buitenlandse toerist maar liefst 20 USD entree per persoon moeten betalen, waar de plaatselijke bewoners 0,50 USD betalen. Wat een groot verschil!! Maar ja, we zijn hier nu al helemaal heen gereden met een omweg en we hebben beide nog nooit een zoutmijn gezien dus het is een once in a lifetime experience! De Khewra zoutmijn is Pakistans grootste en oudste mijn en ’s werelds 2 na grootste mijn. De mijn is in 320 voor Christus ontdekt door Alexander de Grote toen zijn paarden aan de rotsen begonnen te likken. De mijn is goed voor een productie van 30.000 ton zout per jaar.

 

We rijden met een treintje de zoutmijn in. Al in de trein worden we vaak op de foto gezet, maar wanneer we eenmaal uitstappen is het helemaal raak. De één na de ander wil met ons op de foto, maar voor Bertha begint het een beetje irritant te worden. We krijgen eigenlijk geen kans om de mijn te bekijken zonder dat we op de foto gezet worden. Na een rondje door de mijn gelopen te hebben besluiten we terug te lopen in plaats van met de trein terug. Het is ook een stuk sneller en rustiger!

Wanneer we bij de motoren aankomen is het 16.00 uur. Over 2 uur wordt het donker, iets om rekening mee te houden aangezien er velen zonder licht rijden, er her en der vee op straat loopt en er bovendien als een gek gereden wordt.

 

In Jhelum Cantt, op 100 km afstand zitten 2 hotels. Deze stad ligt ook vlakbij de Grand Trunk Road, dus goed op de route voor morgen. Om 17.45 uur, vlak voordat het donker is en 2 km voordat we aankomen bij één van de hotels worden we staande gehouden. De militairen vertrouwen het niet en we moeten het politiebureautje in en wachten op de manager. De manager vraagt ons 3x dezelfde dingen: “Waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie heen, wat doen jullie hier?”. Ondanks dat wij ons geen moment onveilig hebben gevoeld in Pakistan geeft hij aan dat het niet veilig is hier voor ons. Hij zegt: “Stel dat er wat met jullie gebeurt, dan weet niemand dat jullie hier zijn”. Wij geven aan dat onze ouders weten waar we zijn, maar hij antwoordt met: “Too dangerous here!”. We krijgen een drankje en moeten het verhaal nogmaals aan twee anderen vertellen. Iedereen kijkt serieus en herdenkt het verhaal terwijl wij rustig twee uurtjes wachten. De oplossing twee uur later is dat een politie-escort ons naar het eerstvolgende hotel brengt. Volgens hen is het enige goede hotel voor ons het Tulip Hotel. Bertha geeft aan dat dit hotel waarschijnlijk te duur is voor ons en dat we daar het geld niet voor hebben, maar een ander hotel is voor hen geen optie.

 

We rijden achter een politiewagen aan die gevuld is met 5 gewapende mannen. Achter ons rijdt een scooter waarop ook 2 gewapende mannen zitten. Het Tulip Hotel ligt 2 km verderop. Het hotel blijkt nog duurder te zijn dan dat de politieofficier aan gaf, 70 USD ipv 50 USD. We zien de militairen zelfs schrikken van de prijs en ze proberen voor ons de prijs naar beneden te praten, maar helaas. Op naar een volgend hotel. Het tweede hotel op de GPS blijkt niet te bestaan. Één van de mannen weet nog wel een goed hotel, Skyway Hotel, zo’n 20 km verderop. Ze zullen alleen niet meer meerijden, want dat behoort niet meer tot hun gebied. Lekker dan! Als we buiten hun verantwoordelijkheid vallen, dan kan het ze opeens niets meer schelen wat ons overkomt. Ondertussen is het 20.30 uur, donker, druk op de weg en hebben we nog geen hotel!

 

We rijden naar Skyway, maar dit blijkt alleen een restaurant te zijn. Er zit niets anders op dan door te rijden, op zoek naar een volgend hotel. Nog zo’n 35 km verderop zit de volgende. We houden ons goed in het verkeer, maar het kost heel veel energie! De toeter gebruiken lijkt de enige optie om er doorheen te komen al lijkt sommigen dat ook weinig te schelen.

 

Gujrat blijkt een grote stad, maar het hotel waar we naar zochten blijkt niet open. We stoppen voor het hotel, voor 2 politieofficieren, maar Bertha heeft het niet door. Dan roept Erik via het communicatiesysteem in de helm: “doorrijden, nu! Politie voor ons!”. Ze willen dat we afstappen, maar snel rijden we door en parkeren we de motoren om de hoek uit het zicht. Anders zitten we straks weer 2 uur lang op een politiebureau uit te leggen wat we doen…. Net om de hoek worden we al snel omringd door zo’n 20 Pakistanen die ons met open mond aankijken. Een jongen vraagt in het Engels: “Waar willen jullie heen?”. “We willen een hotel”, roepen we. Hij geeft aan dat we dan hem wel op zijn scooter kunnen volgen en zo doen we een toertje door de stad met nog 4 jongens op scooters. Het ene hotel is nog gekker dan de ander. Één hotel moet nog geopend worden voor ons en de militair die de motoren moet bewaken ziet er niet al te snugger uit. En toch 30 USD vragen. We zien schimmel aan de muren, volle hotels. Uiteindelijk komen we uit bij een hotel dat bij de plaatselijke bevolking bekend staat als Hotel One, maar op het bord staat Euro Heights Hotel. Voor zo’n 30 USD mogen we de bruidssuite betreden. Prima!!! 22.00 uur, maar geen diner gehad. Uitgeteld nemen we een douche en vallen als een blok in slaap. Wat een dag!

 

Zondag 15 oktober 2017 Gujrat – Lahore

Ontbijt op de kamer, wauw, wat een service! Na het ontbijt vertrekken we snel naar Lahore. We bedanken de bewaker voor het passen op de motoren en rijden weg. Na anderhalf uur stoppen we om een slokje water te nemen. Een auto rijdt terug over de vluchtstrook en we moeten op de foto met de hele familie. Ze herkenden ons eerst niet als toeristen met gele kentekens, omdat de nieuwere auto’s hier ook met een geel kenteken rijden. Het familiehoofd had moeite om ons bij te houden, zei hij. “Jullie rijden zo snel!” Tijdens het nemen van de foto’s stopt er ook nog een andere auto. De man gebaart wat naar Bertha en die trekt zich daar niets van aan. Dan ziet Erik dat de hele auto vol zit met gewapende mannen! De man loopt naar Erik en gebaart dat we moeten doorrijden. “Too dangerous here!”. Flauwekul! Maar aangezien de man ons bijna weg wil duwen en we geen ruzie willen, trekken we langzaam onze jas aan en starten onze motoren. Althans, dat proberen we, maar Erik krijgt zijn motor niet aan. Het lampje van de startonderbreking blijft branden. Ojee! Na 5 minuten en vele pogingen doet hij het nog niet en Bertha tovert de reservesleutel tevoorschijn. Maar ook deze verricht geen wonderen. Bertha zegt tegen de politieman die bijna bovenop de motor staat dat het door hem komt. “Bad Karma”. Hij kan er niet om lachen en belt ondertussen versterking. Een auto vol mitrailleurs en AK-47’s arriveert. Nog steeds geen startende motor. Terwijl de politieman zenuwachtig heen en weer beweegt probeert Bertha het een paar keer en plotseling start hij. We laten de motor lopen, kleden ons aan en vertrekken vol gas. Pffff….. gelukkig worden we niet gevolgd door politie-escort dit keer.

 

Net na de middag arriveren we in Lahore, bij Tourist Inn Hotel. Ondanks dat het hotel midden in het oude centrum ligt, met ruim 11 miljoen inwoners, valt het ons mee om ons tussen het verkeer te bewegen. Toegegeven, het is druk. Paard en wagen, riksja’s, brommers, auto’s, motoren en vee. Alles loopt door elkaar. Op sommige stukken voelt het als Tetris. Wanneer er een plekje vrij is en je past er tussen dan moet je gelijk toeslaan! Het went. Ook al is het 35 graden en veel smog van de zwarte uitlaatgassen.

 

We mogen parkeren in de garage, heel fijn! Na een douche trekken we er gelijk op uit de stad in.

In de kleine winkeltjes wordt van alles verkocht; kippen levend (1,20 EUR), dood (0,60 EUR) en gemarineerd (0,70 EUR), schapenkoppen, kippenklauwen, rotte bananen. Alles wat je nodig kunt hebben. Over de Grand Trunk Road kwam de kadaver lucht ons al om de 500 meter tegemoet, maar de hele oude stad lijkt te stinken naar kadaver. En iedereen lijkt de rotzooi van zich af te gooien, voor of naast zich op de grond.

We komen aan bij een restaurantje (Qasim Haveli) aan de rand van het oude fort en eten er een lekkere chicken masala met roti. We lopen via een cricketveldje, waar we dwars door het spel moeten lopen om de toegangsdeuren tot de Badshahi Mosque te bereiken. Bij de moskee moeten we minimaal 100 keer op de foto: “selfie, selfie!”.

Het plein bij de moskee is enorm groot en het is een prachtig gezicht zo met zonsondergang. Het is er erg druk, vooral op de weg tussen de moskee en het fort. We brengen een bezoekje aan het fort (5 USD voor buitenlanders en 0,20 USD voor Pakistanen), maar door de drukte zien we bijna het fort niet meer. Bovendien is het lastig manoeuvreren tussen alle selfie-willende Pakistanen.

Wanneer de duisternis valt worden we gelukkig iets minder snel herkend als toerist. Door het drukke Iqbal Park en langs de Minar-e-Pakistan lopen we langzaam terug naar het hotel. Wat een hectische drukke stad is dit. Op de weg terug nemen we nog een milkshake banaan/ananas. Heerlijk met dit warme weer!

 

Maandag 16 oktober 2017 Lahore

Na een ontbijt in een armoedige ontbijtzaal waar tafels te laag zijn om er überhaupt je benen onder te krijgen en je dus wijdbeens aan tafel moet zitten, stappen we met een milkshake-to-go in een riksja. Wat een avontuur.

Voor 2 EUR brengt de riksja ons 8 km verderop naar de Tomb of Jahangir en Asif Khan, maar niet voordat we het verkeer in Lahore centrum overleefd hebben. Wederom hectiek. We staan een half uur stil op een brug, waar we pogingen doen Tetris te spelen. We zien een paard en wagen. De wagen is gevuld met ijzeren staven en wordt aan één kant aangeduwd door een Pakistaanse vrachtwagen die het niet door heeft. Het paard kan geen kant op, begint te stijgeren en de ijzeren staven gaan dwars door de achterruit van een busje. Het paard hinnikt hysterisch. De vrachtwagen wil achteruit rijden, maar daar staan wij met onze riksja. Onze bestuurder toetert alsof onze levens er vanaf hangen, wat ook zo is. De vrachtwagen stopt gelukkig. En we rijden er snel omheen wanneer het kan.

 

De Tombe van Asif Khan is gemaakt in 1645. In het grote tombe complex staat ook de tombe van Jahangir. Deze komt uit dezelfde periode en staat bekend om haar interieur van marmer. De techniek heet Pietra Dura, de stukken marmer worden gesneden en gepolijst en gebruikt om afbeeldingen in het marmer te krijgen. Het lijkt wel één geheel, zo glad zijn de overgangen. Sommige deuren zijn ook van marmer, die zullen wel heel zwaar zijn om open te krijgen.

Vanaf de tombes nemen we een riksja naar het Race Course Park. Voordat de polo wedstrijd begint willen we nog snel ergens lunchen. Het duurt echter allemaal wat te lang. De hete soep happen we snel weg en de pizza besluiten we mee te nemen naar de Polo wedstrijd. Polo is, naast Cricket, de nationale Pakistaanse sport. Het veld is iets groter dan een voetbalveld, met 2 grote doelpalen. Het wordt buiten 4 tegen 4 gespeeld op 8 paarden met 2 scheidsrechters ook te paard.

 

De wedstrijd is spannend! Geregeld valt er iemand in het heetst van de strijd van het paard of vouwt zich met zijn lichaam om een doelpaal heen. En dan komt de ambulance aangereden! Eindstand 3-3.

We laten de dure BMW’s en Mercedes-en achter ons en nemen een riksja naar het hotel. Vlakbij het hotel zit een bazaar waar we gaan eten. We bestellen de gebruikelijke kip-curry, maar vragen om extra groente erin: tomaat, paprika en ui. De ober vindt het maar gek, maar wil ons graag helpen, aangezien wij zijn unieke toeristen klanten zijn. Met uitzicht op de gemarineerde kippen om ons heen eten we de heerlijke maaltijd op. Het is ook een genot om het drukke verkeer van een paar meter afstand te bekijken. Wat een wereld!

 

Dinsdag 17 oktober 2017 Lahore – grens India

We vertrekken richting de grens. Daar zit een PTDC motel waar we graag willen overnachten zodat we de grens ceremonie van de Wagah Border, het dagelijks sluiten van de grens tussen Pakistan en India vanaf de Pakistaanse kant kunnen zien. Het is maar een half uurtje rijden naar de grens en wanneer we om 10.30 uur aankomen verbiedt de grensbewaarder ons om er te slapen. “Too dangerous! Less security. Not for foreigners!”. We proberen te onderhandelen en geven aan dat we gereserveerd hebben, maar ook dat werkt niet. We besluiten dan maar vandaag naar India te gaan, het is tenslotte nog vroeg en het eerstvolgende stadje Amritsar ligt maar op 30 kilometer afstand. Tijd zat dus.

 

Bij de eerste douanepost aan de Pakistaanse grens worden we aangesproken om geld te wisselen. Het is een aardige wisselkoers en omdat we een dag eerder dan verwacht de grens overgaan hebben we nog flink wat Pakistaanse Roepies over. Wanneer we even later het duanehokje binnengaan geeft een van de heren aan dat we in het vervolg eerst het kantoor binnen moeten gaan en de customs af te handelen en dan pas te wisselen. De corrupte meneer bedoelt gewoon dat we bij hem moesten wisselen! Wanneer hij het kantoor uit is, geeft zijn collega aan dat het zijn eerste dag is hier, maar dat hij het nu al zat is. Hij zegt het niet letterlijk, maar aan alles merken we dat hij zijn collega’s ook niet oké vindt. Deze meneer is duidelijk intelligenter en vertelt over zijn in Barcelona studerende kinderen en zijn verplichte Pakistaanse huwelijk. Hij vraagt ons of wij een liefdeshuwelijk hebben of dat dat van ons ook gearrangeerd was. We kijken elkaar aan en geven het enige goede antwoord!

Ten slotte vertelt hij dat 2 Duitsers in een Landrover ons net voor geweest zijn vandaag (Bernd & Claudia). Daar moeten we maar snel een drankje mee gaan doen in India!