Een aanval van gemene bed wantsen maakt een bezoek aan een ziekenhuis vol giechelende zusters noodzakelijk. Bloedzuigers in een snikhete jungle maken jacht op Nederlands bloed en extreme stortbuien veranderen perfecte asfaltwegen in wilde rivieren! Vervelende oorzaken leiden tot verrassende avonturen in Maleisië!

Zondag 21 januari 2018 Wang Prachan grens (Thailand) – Alor Setar (Maleisië)

Na de soepele grensovergang moeten we al snel in Maleisië onze regenpakken aan. Hitte en kou doorstaan we na al die jaren behoorlijk goed, maar aan regen valt niet te wennen. En de regen in Zuidoost- Azië kan zo intens naar beneden vallen dat straten in een mum van tijd veranderen in wilde rivieren. Ook het motor-regenpak is niet bestand tegen deze hoeveelheden en laat na een tijdje veel water door. Als verzopen katjes komen we uiteindelijk aan in Alor Setar waar we inchecken bij een wat duurder maar fijn hotel. We hangen de regen- en motorpakken op aan alles wat maar beschikbaar is, nemen een douche en gaan op zoek naar medicijnen of verband voor Erik. Het lijkt alsof hij ergens in Thailand te grazen is genomen door bed wantsen.

Bed wantsen zijn gemene beestjes die graag bij je in bed liggen en meerdere keren per nacht bijten. Het jeukt vreselijk en de beetplekken zijn behoorlijk opgezwollen, het lijken wel brandblaren. Vreselijk irritant en ook een onsmakelijk gezicht. Bij een middelgrote drogist worden we geholpen door een vriendelijke meneer die ook bed wantsen vermoedt maar het niet zeker weet. We besluiten enkel om wat verband te kopen voor de lelijkste wonden en de aankomende dagen maar te bezien hoe de bijtwonden zich herstellen. Aan de overkant van de drogist eten we bij een Thais restaurant een kleine maaltijd waarna we teruglopen naar het hotel.

Maandag 22 januari 2018 Alor Setar – Gua Musang

Ondanks de ‘hoge’ kamerprijs is het ontbijt niet inbegrepen zodat we ons eigen ontbijtje in elkaar moeten zetten op de kamer. De motorpakken zijn weer droog en nadat Erik het oliepeil van de motoren heeft gecontroleerd laten we Alor Setar achter ons. Er hangt regen in de lucht, maar dit keer worden we gespaard. Bij onze eerste koffiestop krijgen we gratis koffie en broodjes aangeboden van de eigenaar die ons perfect smaken. Waar we in het begin van onze reis soms nog ietwat onwennig (en soms afwijzend) reageerden op geschenken, zijn we nu inmiddels zover dat we alles met een glimlach aanpakken. De mensen zijn vereerd ofwel met stomheid geslagen dat twee grote blanke motorrijders hun koffie- of eettentje bezoeken.

De kilometers op de Maleisische wegen schieten voorbij. De wegen zijn perfect onderhouden en er is weinig verkeer. We stoppen op verschillende plekken en proberen het perfecte plaatje te maken. Tijdens de lunch worden we vergezeld door de grootste vlinder die we tot nu toe hebben gezien.

We rijden verder en bereiken vroeg in de middag Gua Musang. Een weinig interessant dorpje, maar voor veel reizigers een goede uitvalsbasis naar het Taman Negara nationaal park. We checken in bij Gua Idaman Hotel, de kamer die we krijgen toegewezen is nog kleiner dan onze badkamer in Amsterdam en de schoonmaakster is vermoedelijk ook al een tijdje geleden ontslagen. Maar we hebben niet veel trek om verder te zoeken en nemen ons ‘verlies’. Tijdens een ‘westerse’ pizza om de hoek, werkt Bertha aan de blog, terwijl Erik zielig voor zich uitkijkt. Zijn beetwonden van de bed wantsen zitten hem behoorlijk in de weg. Na kort overleg besluiten we om morgen het plaatselijke ziekenhuis te bezoeken voor een diagnose en eventuele medicijnen.

Wanneer Erik na lang draaien dan eindelijk slaapt wordt hij direct weer wild gewekt door een schreeuwende Bertha vanuit de badkamer. Er zitten twee moddervette kakkerlakken naast de wc, klaar om tegen haar benen op te springen. Erik vangt de eerste terwijl de tweede zich haastig door de spleten in het plafond uit de voeten maakt. We willen niet weten hoeveel er hier nog rondlopen en we beleven dan ook beide een onrustige nacht.

Dinsdag 23 januari 2018 Gua Musang – Kuala Tahan

Met slaperige ogen ontbijten we met pittige rijst en een glas bluswater. Nadat we al onze spullen gecontroleerd hebben op kakkerlakken of andere ongenode gasten verlaten we met gepaste snelheid het hotel en rijden we naar het Gua Musang ziekenhuis, een paar kilometer verderop. Het complex is groter dan we verwacht hadden en we moeten even zoeken naar de juiste locatie. We volgen uiteindelijk een bewaker die ons voor de deur van de spoedeisende hulp afzet. Iedereen moet zich eerst melden bij de counter, na het betalen van RM 100 (EUR 20) mag hij doorlopen naar de meldkamer. Ondanks dat er niemand aanwezig is duurt het nog ruim 20 minuten voordat hij wordt opgehaald door een giechelende zuster. In het midden van een grote ruimte, omringd door lege ziekenhuisbedden zit een vrouwelijke arts vergezeld door nog twee zusters. Terwijl de arts zakelijk blijft, giechelen de zusters verlegen om zijn aanwezigheid. Erik heeft zijn eerste woord nog niet uitgesproken richting de arts, wanneer één van de zusters zijn arm pakt om zijn bloeddruk te meten. Hij doet zijn verhaal en laat de uitslag op zijn arm zien. Wanneer hij ook zijn shirt optilt om de plekken onder zijn arm en rechter borst te kunnen laten zien is de ruimte helemaal te klein voor de twee zusters. Voor het eerst ontwaart hij bij de arts nu ook een verlegen glimlachje. Toch constateren we gezamenlijk dat de bloeddrukwaarde gezond is en er geen sprake is van koorts. Na een grondige inspectie op de arm concludeert de arts dat het aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de beten van bed wantsen zijn. Erik wordt weggestuurd met een verwijzing voor wat zalfjes en medicijnen en neemt afscheid van de dames. Bij de ziekenhuisapotheek haalt hij zijn voorgeschreven middeltjes op waarna hij samen met Bertha de reis gerustgesteld vervolgt.

We verlaten het ziekenhuis met een kleine glimlach die alleen maar groter wordt tijdens het rijden. Prachtig bochtwerk langs wild stromende rivieren en waarschuwingsborden voor overstekende olifanten. Bij een klein wegrestaurantje lachen we wat met de lokale mensen terwijl we heerlijk lunchen.

Na de lunch rijden we nog een kleine 60 kilometer waarna we uiteindelijk diep in de jungle aankomen bij Tahan Guesthouse (RM 60). We worden hartelijk ontvangen door de eigenares die gelijk foto’s van ons begint te maken! Dat ze dat nog eens mee mag maken, twee Nederlanders op een motor bij haar op bezoek. Lachend trekt ze zich terug achter haar receptiebalie waarna haar dochter het inchecken overneemt. We parkeren onze motoren onder een afdakje en betrekken onze simpele, maar door de muurschilderingen verrassend leuke kamer. Vanaf het kleine balkonnetje hebben we uitzicht op de jungle. Het dorpje bestaat uit een kleine straat die ons richting de rivier brengt. Met een boottaxi (EUR 0,20 per persoon) varen we naar de overkant waar we bij de boswachters informeren naar de openingstijden van het Tahan natuurpark. Morgen zijn we al vroeg welkom om het park te ontdekken. We gaan terug met de taxi en dineren op één van de drijvende restaurants die dit dorpje rijk is.

Woensdag 24 januari 2018 Kuala Tahan

We staan vroeg op, trekken onze jungleoutfit aan en zijn klaar om te vertrekken. Aan de rivier nemen we eerst een stevig ontbijt waarna we ons weer melden bij de boswachters. We betalen een klein bedrag, RM 5, voor entree en toestemming om foto’s te maken en gaan op pad. Het Tahan Negara is een groot beschermd natuurgebied welke zich bevindt in drie provinciën. Het park wordt ook wel eens beschouwd als het groene hart van Maleisië en heeft de reputatie van ’s werelds oudste (bladverliezende) regenwoud. Ondanks de reputatie behoort de titel van ‘oudste tropisch regenwoud’ beter tot het Daintree-regenwoud in Queensland, Australië, dat wordt geschat tussen de 135 miljoen en 180 miljoen jaar oud.

Het is warm in de jungle, maar al snel is het meer dan warm en zweten we uit elke porie van ons lijf. We twijfelen gelijk aan onze outfits, hebben we ons bang laten maken door de verhalen over de bloedzuigers die we hier helemaal niet zien? Nadat we een tijdje over het houten wandelpad hebben gelopen gaan we over naar een wat modderiger pad. De zware regenval van gister heeft duidelijk sporen achtergelaten. We glibberen verder en bereiken doorweekt van het zweet het eerste uitkijkpunt.

Na onze fotoshoot lopen we verder door de jungle en bereiken glibberend de loopbrug hoog boven in de bomen (Canopy walkway). Langzaam stijgen we op het smalle houten looppad naar het hoogste punt vanaf waar we (vooral Bertha) een angstaanjagend uitzicht op de junglebodem hebben. Helaas zien we geen wilde dieren maar af en toe horen we wel duidelijk de geluiden van de junglebewoners. Het laatste deel van de loopbrug is helaas in onderhoud waardoor we iets eerder naar beneden moeten. We vervolgen onze weg over het pad welke inmiddels is veranderd in één grote modderpoel. En nu komen onze jungleoutfits toch wel goed van pas, vanaf alle kanten worden we aangevallen door kleine bloedzuigers. Ze zijn razendsnel en kruipen zo over en door onze schoenen heen op zoek naar vers bloed. We moeten elkaar diverse malen bevrijden van vastgehaakte bloedzuigers die eruit zien als kleine regenwormen. We gaan een paar passen sneller lopen en bekommeren ons nu minder om de modder die ons nu om de oren slaat. De jungle is prachtig, maar we kunnen ons nu alleen nog maar op de uitgang richten! Rond 13.00 uur bereiken we doorweekt en met verse modderspetters bedekt de uitgang en trekken bij het eerste restaurant dat we tegenkomen onze schoenen uit om een bloedzuiger-check te doen. Erik is ongehavend uit de strijd gekomen maar Bertha is er ‘slechter’ aan toe. Ze is op twee plekken gebeten en het bloed druppelt langzaam uit de beetplek. De wond bloedt langer door vanwege de stolling remmende stofjes die de bloedzuigers afscheiden. Na een paar uur bloeden de wondjes nog. Geen levensbedreigende situatie maar wel vervelend. Terug in het guesthouse maken we onze schoenen moddervrij, nemen een verfrissende douche en doen een verdiend middagdutje.

Donderdag 25 januari 2018 Kuala Tahan – Malakka

Na het ontbijt nemen we afscheid van het personeel, maar niet voordat er nog meer foto’s gemaakt worden! De eigenaresse zet de foto’s allemaal op booking.com, “geen probleem toch”?! We kijken wat verveeld naar haar camera waarna we eindelijk mogen vertrekken. We leggen zo’n 300 kilometer af en bereiken aan het eind van de dag het River Song Residence Hotel (RM 75) in Malakka, een stad met een rijke Nederlandse geschiedenis. In de periode 1641-1795 was de stad in handen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) en tussen 1818 en 1825 in die van de Nederlandse overheid. De stad was zowel strategisch, vanwege haar ligging, als economisch belangrijk. Onderweg hadden we al een paar keer gefantaseerd over een café in Malakka, vergelijkbaar met de Blauwe Druif in Amsterdam waar zeelieden gerekruteerd werden voor de VOC. Maar hoe goed we ook zoeken, Amsterdamse gezelligheid is hier niet te vinden. We verlaten het opmerkelijk rustige stadscentrum om in een buitenwijk bij Ban Lee Siang Satay Celup een vorkje te prikken. In Kuala Lumpur hebben we fanatiek gefonduud, maar bij dit restaurant is het net even anders. Alle ingrediënten zoals vis, groenten en (orgaan)vlees worden gekookt in pittige pindasaus! Het is even wennen, maar uiteindelijk smaakt het geweldig!

Vrijdag 26 januari 2018 Malakka

Na een goede nachtrust besluiten we om de ketting van Erik zijn motor te gaan vervangen. De ketting vertoont een aantal stijve stukken, is minder buigzaam en om de haverklap moeten we de ketting afstellen. De eigenaar van dit hotel rijdt zelf een Harley Davidson en weet een goede garage in de buurt. Erik en de eigenaar spreken af om na de lunch naar de motorzaak te rijden om de ketting te laten vervangen. Op het dakterras van het hotel met uitzicht op de Malakka rivier werken we aan onze website en genieten van een zelfgemaakte lunch bestaande uit yoghurt en cornflakes. Hierna rijdt Erik achter de hoteleigenaar aan naar de motorzaak waar druk gesleuteld wordt aan grote motoren. Terwijl een monteur zich over een Harley heen buigt met een claxonprobleem, maakt Erik kennis met twee andere monteurs. We wisselen beleefdheden uit waarna Erik alvast begint met het demonteren van het achterwiel. Maar al snel wordt hij aan de kant gebonjourd door de twee monteurs, “wij doen hier het werk”. Hij trekt zich terug en bekijkt de werkzaamheden van de jonge mannen van een afstandje. Ze gaan zeer zorgvuldig te werk en wanneer Erik vragen heeft worden deze vol enthousiasme beantwoord. Het achter tandwiel sputtert wat tegen tijdens het demonteren maar daarna gaan de werkzaamheden voorspoedig en is de motor weer klaar voor nieuwe avonturen. Erik verplaatst de motor waarna we gezamenlijk poseren voor een paar foto’s. De paar kilometer terug naar het hotel zijn een wereld van verschil in vergelijking met gister! Een nieuwe ketting voelt bijna aan als een nieuwe motor!

Terug in het hotel maken we ons langzaam op om de stad in te gaan. We hebben afgesproken om samen met Harm en Loes van SixWheelsEast (Instagram) een paar pitchers bier leeg te drinken. Sterke bierdrinkers zijn we niet meer dus besluiten we eerst onze maag goed vol te eten. In een klein restaurantje in Jonker Walk komen we nog een Nederlands stel tegen, Gyongyi en Jurgen met hun 1-jarige dochter Mirin. Ze komen ook uit Amsterdam en hebben besloten dat dit het moment is om echt van hun dochter te genieten en tegelijkertijd in een tijdspan van een jaar veel van de wereld te zien (mirin.world). Gezellige en dappere mensen.

Met een volle buik arriveren we net iets voor de afgesproken tijd bij het Geographér Café en we besluiten om alvast het eerste kannetje bier te bestellen. Wanneer de bodem bijna in zicht is arriveren Loes en Harm en bestellen we een 2^e kannetje en al snel raken we de tel kwijt… Loes en Harm rijden met een Toyota Landcruiser en een Yamaha XT600 motor al een tijdje over de wereld. Ze zijn net iets voor ons in het voorjaar van 2017 vertrokken uit Nederland. Harm houdt van motorrijden en wilde het avontuur graag op de motor doen. Loes daarentegen rijdt geen motor, maar wil niet achterop zitten bij Harm en bovendien vindt ze het veel te leuk om zelf te sturen. Vanwege de combinatie auto en motor hebben ze de toepasselijke naam SixWheelsEast op Instagram. De voertuigen staan in Kazachstan in een loods te wachten op nieuwe avonturen terwijl zij de winter overbruggen door te backpacken door Azië. Het plan is om via Mongolië naar Vladivostok (Rusland) te rijden, vermoedelijk komen wij ze dus nog een keer tegen tijdens onze reis! Zeker niet vervelend, het is een gezellig stel van ongeveer dezelfde leeftijd en we vormen een mooi drinkteam 🙂 .

Laat op de avond nemen we afscheid van elkaar en schommelen we terug naar het hotel.

Zaterdag 27 januari 2018 Malakka

Nadat we onze roes een beetje uitgeslapen hebben, gaan we op ontdekkingstocht in de stad naar de vele Nederlandse invloeden. We lopen door de pittoreske straatjes en komen aan bij Christ Church Malakka. In 1741, ter nagedachtenis aan het honderdjarig bestaan ​​na de verovering van Malakka, besloot de Nederlandse burgergemeenschap een nieuwe kerk te bouwen ter vervanging van de ouderwetse Bovenkerk welke tot dan toe als belangrijkste parochiekerk van de Nederlandse gemeenschap werd gebruikt.

Voor de deur foto’s maken van de Christ Church is een behoorlijke opgave, er staan ontelbaar veel riksja’s die met vreselijk harde muziek klanten proberen te trekken. De karretjes zijn behangen met neonverlichting en hebben thema’s zoals ‘Hello Kitty’ en ‘Disney-figuren’.

We vluchten voor de riksja’s naar het naastgelegen Stadthuys. Het vroegere stadhuis van Malakka is gebouwd in 1650 en wordt algemeen beschouwd als het oudste Nederlandse bouwwerk in Azië. Vandaag de dag is er een historisch museum gevestigd. In dit museum vinden we niet alleen herinneringen aan de historisch-Maleisische levenswijze, maar worden we ook geconfronteerd met herinneringen aan de koloniale tijd, die zijn opgetekend vanuit een niet-westerse visie. Nederland komt er niet heel goed van af…

Op de fundamenten van de St. Paul-kerk lopen we langs de vele Nederlandse grafstenen. De St. Paul-kerk was oorspronkelijk geen Nederlandse kerk aangezien Nederlanders hun kerken niet naar heiligen vernoemden. Maar na de verovering van Malakka werd de Portugese kerk omgebouwd tot een Nederlands Hervormde Kerk voor de Malakka gemeenschap. De naam was Bovenkerk of Kerk op de Heuvel. Na de bouw van de Christ Church werd het gebruikt als een observatiepunt voor het fort en de omliggende gebieden.

Nadat Bertha een paar keer uitgenodigd is voor een selfie is het de beurt aan Erik. Voor een schoolproject wordt hij geïnterviewd door een paar zenuwachtige jongens. De vragen zijn vrij standaard als “Waar kom je vandaan?” en “Wat vind je van Malakka en haar inwoners?”. Maar Erik geeft enthousiast antwoord op de vragen en maakt er een mooie show van. Hopelijk hebben de jongens een mooi cijfer weten te bemachtigen voor dit schoolproject.

Nadat we de meeste bezienswaardigheden van het stadje hebben bezocht gaan we buiten het centrum eten bij een Pakistaans restaurant. Het terras is afgeladen vol zodat we even moeten wachten op een goed plekje. Maar wanneer we eenmaal zitten worden we verwend met lekkere curry’s en speciaal voor Erik weer eens geitenvlees (mutton). Bertha is er geen fan van, de smaak is behoorlijk intens. Maar Erik gaat terug in Amsterdam zeker op zoek naar een slager die geitenvlees verkoopt.

Zondag 28 januari 2018 Malakka – Kuala Selangor

Na een zelfgemaakt ontbijtje laten we Malakka achter ons en rijden we over de perfecte snelwegen naar Kuala Selangor, zo’n 200 kilometer verderop. Een stadje waar we eerder geweest zijn om naar de vuurvliegjes te kijken. Dit keer brengen we een bezoekje aan de stad om de voorband van Erik te vervangen.

Na een snelle tocht arriveren we vroeg in de middag in de stad en stoppen voor de lunch bij een bekend restaurant. We worden lachend ontvangen door de gezette dame met opvallende wenkbrauwen die ons direct herkent! Nadat we haar bijgepraat hebben over onze avonturen in Maleisië duiken we op het buffet. Helaas smaakt het de 2^e keer een stuk minder lekker. Was het de vorige keer nou echt zo lekker of alleen gezellig? We rijden nog een paar kilometer verder om een kamer te betrekken in het Sun Inns Pasir Penambang (RM 70). Een grote nette kamer, maar wel eentje waarin overtuigend gerookt is! We zetten alle ramen en de deur naar de gang open terwijl de airco op orkaanstand hopelijk de lucht een beetje kan verdrijven. Wanneer de schoonmaakster nieuwsgierig om de hoek kijkt maken we een stikkend gebaar. Als antwoord hierop kijkt ze ons vragend aan waarom we zelf niet roken!

Nadat we ons opgefrist hebben kijken we twee afleveringen van Narcos waarna we op zoek gaan naar een restaurantje. Het hele dorp leeft hier van de visserij zodat het niet verrassend is dat er bijna alleen maar vis op het menu staat bij het River View restaurant. We bestellen een paar gerechten teveel, maar met een koud biertje en uitzicht over de rivier smaakt het uitstekend.

Maandag 29 januari 2018 Kuala Selangor – Georgetown (Penang)

Na een goede nachtrust spoelen we de nicotinegeur van ons lijf en rijden we naar Aric Tayar, de bandengarage en dé reden om dit stadje voor de 2^e keer te bezoeken. We worden ontvangen door de monteur die verrassend goed Engels spreekt. Hij is trots dat hij ons mag helpen en gaat soepel aan de slag. Tijdens het sleutelen vertelt hij trots dat hij veel weet van grote motoren, maar dat hij zelf helaas alleen een brommer heeft. Hij zou heel graag een grote motor willen, maar heeft een groot gezin wat onderhouden moet worden. We zijn zo ontroerd door zijn liefde voor grote motoren dat we bijna besluiten om er eentje voor hem te kopen. Als we eigenaar van deze bandenzaak waren hadden we hem zeker als eindejaarsuitkering een motor cadeau gedaan, eentje waaraan nog flink gesleuteld moet worden. Net wanneer de voorband vervangen is, komt de eigenaar aanrijden op zijn nieuwe Benelli TRK502. Een voor het oog Adventure bike, maar wanneer we beter kijken zien we behoorlijk wat kwetsbare onderdelen die een avontuurlijke reis niet zouden overleven. De eigenaar is een stuk minder sympathiek dan de monteur. Vermoedelijk wordt de monteur zwaar onderbetaald door deze ‘baas’. We betalen met een beetje tegenzin voor de bandenwissel aan de eigenaar, bedanken de monteur vriendelijk en verlaten de garage.

We arriveren vroeg in de middag in Georgetown en checken wederom in bij 100 Cintra Street. Hier hebben we een paar dagen de tijd om onze motorkleding te wassen en ons voor te bereiden op de oversteek naar Indonesië. We gaan gelijk aan de slag en laten eerst de motorbroeken maken. Ze zijn allebei bij de naad gescheurd. Ondanks dat er af en toe wat hersteld moet worden aan de pakken, bevallen ze nog goed. Nadat we bij een plaatselijke kleermaker de broeken hebben laten herstellen, gaan ze de wasmachine in zodat ze hopelijk daarna weer lekker ruiken. Terwijl de wasmachine overuren draait halen we eten om de hoek en dineren we op het terras van 100 Cintra Street. Er zijn veel nieuwe mensen, maar de oude Duitser, de Indiër en de Senegalees zijn er uiteraard nog steeds.

Dinsdag 30 januari 2018 Georgetown

Na een goede nachtrust, toast en zwarte koffie werken we nog meer was weg en werken we aan de website. Ondanks de gedeelde badkamer is het een fijn en rustig verblijf hier bij 100 Cintra Street. Koffie en thee is gratis en er hangt een relaxte sfeer.

Voor de lunch wandelen we een stukje door het centrum om bij een grote supermarkt een pizzabroodje en een croissantje te scoren. Op de trap van de supermarkt genieten we van de broodjes terwijl er een bonte stoet Indiërs voorbij trekt die Thaipusam vieren, een driedaags hindoefestival.

Terug van het lunch uitstapje kruipt Erik weer achter de computer om aan de blog te werken, terwijl Bertha de motorlaarzen poetst. Verrassend feitje; zelfs na ruim negen maanden zweten, rijden door water en modder stinken de schoenen nog steeds niet. Het leer begint wat dunner te worden en de schoenen van Bertha maken een irritant geluid tijdens het lopen (losse stukjes in de hak), maar verder zijn ze nog in goede staat.

Aan het einde van de dag lopen we samen naar de Chinese drankhandel. De winkel zit er al jaren en heeft geen vergunning voor het verkopen van (sterke) drank. Maar met een beetje smeergeld is alles mogelijk in de stad. Op straat staan kleine plastic krukjes waar toeristen samen met de lokale mensen zich te goed doen aan de drank. Het bier is hier behoorlijk goedkoper dan in de supermarkt, 3 blikjes bier voor ongeveer EUR 2, waar je in de supermarkt er makkelijk EUR 5 voor betaalt. Met een tas vol bier en wijn lopen we terug naar het hostel waar we het eerste koude biertje aanbreken.

Woensdag 31 januari 2018 Georgetown

Na een paar dagen flink slaan op het toetsenbord is de blog over het eerste deel van Maleisië dan eindelijk klaar en gaat deze online! Een dagboek bijhouden is over het algemeen nog niet zo veel werk, maar er uiteindelijk een (hopelijk) goed lopend verhaal van maken vergt een behoorlijk doorzettingsvermogen. Samen met de mooiste foto’s de blog online zien staan is voor ons beiden altijd een geluksmomentje!

Na de lunch proppen we zoveel mogelijk bagage die we zonder motor niet gebruiken in een grote roltas. Morgen brengen we de motoren naar Mister Lim, ons contactpersoon voor het verschepen van de motoren naar Sumatra, Indonesië. De motoren zijn eerder met het vliegtuig naar een ander land gebracht, met een schip is de eerste keer. Een spannende dag dus!

De dag vliegt voorbij en nadat we bij de Chinees gedineerd hebben trekken we ons terug op de kamer. Even wat lezen en daarna wegwezen!

Donderdag 1 februari 2018 Georgetown

Na het ontbijt rijden we in een casual outfit naar meneer Lim, slechts een paar kilometer verderop. Zijn kantoor zit op de 1^e verdieping waar het nog benauwder aanvoelt dan buiten, al lijken wij daar als enige last van te hebben. Meneer Lim verstrekt ons wat gegevens voor het ophalen van de motoren in Indonesië terwijl zijn vrouw de laatste formaliteiten afhandelt. Na zo’n 15 minuten is alles geregeld en rijden we samen naar de gratis ferry om naar Butterworth te varen. Bij het douanekantoor regelt meneer Lim al het papierwerk terwijl wij rustig afwachten. Maar met de minuut wordt de man zenuwachtiger en lijkt het alsof hij alle controle aan het verliezen is. Uiteindelijk moet Bertha mee naar de officier om een paar omslachtige vragen te beantwoorden. “So you are from the Netherlands?” vraagt de douanier bijna afkeurend. Gehard door alle grensovergangen trekt Bertha haar schouders op en doorstaat het vragenuurtje. Na een klein uur mogen we het kantoor weer verlaten en rijden we over het haventerrein naar een kleine kantine waar we een koud drankje uit de automaat trekken.

We hebben de eerste slok nog niet genomen wanneer meneer Lim wijst naar onze boot die net komt aanvaren. De Setia Jaya is een houten vrachtschip dat voornamelijk groente en fruit vervoert. Van een afstandje lijkt het schip niet al te zeewaardig, van dichtbij is het niet veel beter. We krijgen van de havenmeester de opdracht om de motor op veilige afstand van het schip te parkeren en hem niet op het stuurslot te zetten. Het schip moet eerst gelost worden, vermoedelijk worden onze motoren vanavond pas aan boord gehesen en zal het schip pas zaterdagochtend vertrekken naar Medan op Sumatra (Indonesië). Al het papierwerk en de douaneperikelen hebben ons niet echt zenuwachtig gemaakt, maar de motoren zo achter te laten geeft ons toch een beetje een vervelend gevoel. Meneer Lim is allang blij dat alles uiteindelijk toch geregeld is en maakt de indruk dat hij zo snel mogelijk wilt vertrekken. Met de scooter zet hij ons af bij de ferry zodat we alleen de oversteek  terug naar Georgetown maken.

Terug bij het hotel is het maar een vreemde gewaarwording dat onze motoren niet voor de deur staan geparkeerd. Wanneer we s ’avonds de slaap proberen te vatten moeten we vaak aan het schip denken. Staan onze motoren er al op? De havenmeester had toegezegd om foto’s van het laden te versturen, maar wanneer we de volgende dag wakker worden, hebben we nog steeds geen bericht gekregen. Hopelijk is geen bericht goed bericht!

Vrijdag 2 februari 2018 Georgetown

Terwijl Erik zich nog een paar keer omdraait loopt Bertha een paar kilometer hard door de stad heen. Ze loopt eerst naar de boulevard aan de noordkant van de stad, waar ze langs een parkje komt, het Esplanade Square, waar vele oudjes in een clubje staan te aerobiccen. Het is een mooi gezicht. Ze vervolgt haar weg langs de kust in zuid oostelijke richting, een verkeerde keuze blijkt later. Dit deel heeft geen stoep en er rijden veel auto’s met schadelijke uitlaatgassen. Het hardlopen wordt er zo niet echt gezond op. Nog net voordat ze terug komt bij het guesthouse trekt ze een sprintje, waarna ze bezweet aan komt. Motiverend wordt ze onthaald door de twee eigenaars “Good job, well done!”. Misschien morgen maar weer?

De rest van de dag werken we aan een filmpje. Het is al veel te lang geleden dat er nieuwe bewegende beelden op onze site te zien waren. Een blog typen is veel werk, een filmpje monteren is helemaal een opgave. Wanneer er tegen etenstijd een stevige onweersbui losbarst bergen we de laptop op en gaan we aan de slag in de keuken. We gaan pannenkoeken bakken! De zelfgemaakte mix is iets aan de dikke kant en de spek niet helemaal zoals thuis, maar de smaak blijft verrukkelijk. Alle andere gasten werpen jaloers een blik op de koekenpan en stralen uit alsof ze maar wat graag mee eten. Maar zo gastvrij als we zijn, dit keer bewaren we al dit lekkers voor onszelf! Na een paar pannenkoeken leunen  we gelukkig achterover en werpen een blik op de stapel pannenkoeken die nog over zijn. Als hongerige hyena’s storten de andere gasten zich alsnog op de pannenkoeken.

Zaterdag 3 februari 2018 Georgetown

Weer een dag op ‘kantoor’ die we doorbrengen met het monteren van een filmpje. Nadat we in de Indiase buurt een goede curry hebben gegeten lopen we snel terug naar het guesthouse. Het is vandaag zaterdag-drink-dag (Drinking Saturday), de enige avond waarop de eigenaar van dit hotel met zijn gasten en zijn Schotse vrienden (whisky!) aan de ronde tafel plaatsneemt om te drinken. Iedereen zit al aan de ronde tafel wanneer we terugkomen, zodat we ons er tussen moeten proppen. Iedereen krijgt whisky, of hij of zij het nu lekker vindt of niet. Zelfs Bertha waagt zich aan een paar glazen en kijkt na het derde glas alsof ze er intens van geniet! Het is een prachtige warme avond met reizigers uit verschillende landen en de gesprekken gaan alle kanten op. Het is onduidelijk of de eigenaar deze avond in het leven heeft geroepen voor de boeiende gesprekken of enkel als excuus voor het achteroverslaan van zijn Schotse vrienden. Maar geslaagd is het zeker.

Zondag 4 februari 2018 Georgetown

Terwijl Bertha de planning voor Indonesië voorbereidt en de laatste was wegwerkt ligt Erik de gehele dag bewusteloos op bed. De Schotse vrienden lijken vandaag een verbouwing in zijn bovenkamer uit te voeren, de hoofdpijn is bijna ondraaglijk! En hij is niet de enige, bijna iedereen ligt de gehele dag op bed. Zaterdag-drink-dag laat zijn sporen na! Na het diner, dat Erik een klein beetje nieuwe energie geeft, trekken we ons terug op de hotelkamer. We kijken de eerste aflevering van Luizenmoeder, en zelfs met een enorme kater kan Erik er een beetje om lachen! We gaan de overige afleveringen zeker ook terugkijken!

Maandag 5 februari 2018 Georgetown – Medan (Indonesië)

04.00 uur staan we naast ons bed en zachtjes maken we ons klaar voor vertrek. We hebben een vroege vlucht naar Medan in Indonesië zodat we direct de motoren kunnen ophalen. Beneden ligt de Senegalese jongen op de ontbijttafel te slapen, een harde ondergrond is volgens hem goed voor de spieren. We knikken alsof we hem goed begrijpen terwijl we een paar witte boterhammen roosteren en de laatste kaas en komkommer opmaken.

Met een taxi rijden we naar de luchthaven waar we iets te vroeg arriveren, we hadden wellicht toch nog iets langer in bed kunnen blijven liggen. Na een paar goede koppen koffie kunnen we inchecken en passeren we de douane. Wanneer we ons uiteindelijk bij de gate melden vraagt een steward of we geen problemen met de beveiliging hebben gehad met onze motorhelmen. We kijken hem vragend aan. Er was niemand die er naar heeft gevraagd. Hij lacht en legt uit dat de procedures van de luchtvaartmaatschappij toch echt wat anders voorschrijven. Maar voor ons wil hij wel een uitzondering maken, we zijn al zo ver gekomen! En zo zitten we een paar minuten later grijnzend met onze motorhelmen op klaar voor een nieuw avontuur! Op naar Indonesië!!