Week 47 Indonesia ~ Bali – Meet the parents

We hebben ze al bijna 11 maanden niet gezien en deze week gaat het gebeuren! Vanuit India hebben we beide ouders uitgenodigd om ons op te zoeken op Bali. Beide? Ja, beide! Na kort twijfelen zeiden ze alle vier “Ja!”. We kijken er al weken naar uit, en vandaag mogen we ze dan eindelijk ophalen van het vliegveld en in onze armen sluiten!

 

Maandag 9 april 2018 Sanur

Een spannende dag vandaag! We gaan onze ouders voor het eerst sinds 11 maanden weer zien! Ze zijn zelf ook best wel zenuwachtig voor de reis. Erik’s moeder zit voordat ze weggaan zelfs op de trap voor de voordeur te wachten op oom Arie die hen naar Schiphol brengt. Nog maar 21 vlieguren en dan is de familiereünie een feit!

Foto 1 – Erik’s moeder zit van enthousiasme op de trap te wachten

Na het ontbijt laten we onze bagage nog even in de kamer bij Ning Homestay staan. We lopen naar Emerald Villa’s, zo’n 10 minuten hier vandaan, waar we moeten inchecken voor ons verblijf de komende week in Bali Golden Villa’s. We hebben de villa geboekt via Airbnb, de eerste keer voor ons, maar tot nu toe lijkt alles goed te gaan. Nu maar hopen dat de foto’s niet veel mooier zijn dan in werkelijkheid! We worden naar Bali Golden Villa gebracht en wanneer we door het hek naar binnen lopen valt onze mond open van verbazing: dit is echt veeeel mooier dan op de foto’s!! Wauw!! Hier gaan we echt een te gekke week hebben!!

De villa heeft drie slaapkamers met aangrenzende badkamer, een grote open keuken met keukentafel en hoge deuren naar buiten toe, waar je naast het zwembad kunt zitten. Omgerekend kost de villa nog geen EUR 12 per persoon per nacht. Na een rondleiding door alle ruimtes worden we alleen gelaten met de schoonmaakster en de tuinman die de laatste werkzaamheden verrichten. Wat we toen nog niet wisten is dat deze huishulpen elke dag hun werkzaamheden hier doen. De tuinman veegt elke ochtend het gras en de tegels schoon en stofzuigt het zwembad. De schoonmaakster maakt elke ochtend de bedden op, maakt de kamers schoon, zorgt voor nieuwe handdoeken en we kunnen zelfs de was laten doen! Wat een service!

Foto 5 – De schoonmaakster staat de komende week tot onze beschikking

We lopen terug naar Ning Homestay, 200 meter verderop, waar we onze motoren pakken en alle spullen vervoeren naar de villa. We hebben de eigenaresse gevraagd of ze weet of we ergens bloemenslingers kunnen laten maken. Een vriendin van haar maakt ze en ze zal zorgen dat er vanmiddag zes stuks voor ons klaar liggen (Rp. 25.000 / EUR 1,50 per stuk)! Tijdens het schoonmaken van de motorkoffers afgelopen week hebben we ook weer een selectie gemaakt van spullen die we eigenlijk niet meer nodig hebben deze reis. Enkele binnenbanden, kleding die we niet meer aan doen, en de waterfilter. Als het goed is kunnen we in Australië weer uit de kraan drinken! We lopen met dit pakketje van bijna 10 kilo richting de Hardy’s supermarkt en hopen onderweg een postkantoor tegen te komen om het naar huis te sturen. En dat heeft Erik geweten. Nergens zien we een postkantoor en het pakketje wordt zwaarder en zwaarder. Ruim drie kilometer in 35 graden lopen is al een flinke workout, laat staan met een pakket van 10 kilo…

Eenmaal in de supermarkt zijn we blij met de airco! We hopen vandaag de meeste boodschappen te doen voor de rest van de week: Bintang biertjes, rosé, rode wijn, nootjes en chips voor de vele borrels. We willen elke ochtend zelf het ontbijt verzorgen en gelukkig hebben ze hier van alles: brood, muesli, yoghurt, emmentaler kaas, diverse vleeswaren, tomaat en komkommer. Tot slot kopen we de meest diverse fruitsoorten die we afgelopen maanden hebben ontdekt, om deze ook aan onze ouders te laten proeven: bananen (pisang tanduk: smaken hier heel anders dan in Nederland), watermeloen, drakenfruit, mango, granadilla en mangosteen. Met twee winkelkarretjes vol lopen we de supermarkt uit. Tsja, en nu? Lopen met alle dozen naar de villa is niet echt een optie. We besluiten een taxi te nemen, deze kan dan ook even langs het postkantoor rijden. Het postkantoor bleek uiteindelijk vlakbij te zitten. We waren er bijna langs gelopen! Terwijl Erik in de taxi blijft zitten en het oeverloze gezwam van de taxichauffeur moet aanhoren, gaat Bertha naar binnen. Net als in Nederland moet je ook hier een nummertje trekken. De bewaker schrijft handmatig nummertjes uit. De nummertjes komen zoals in Nederland echter niet op een groot scherm te staan, maar worden omgeroepen. Ai! Satu (1), dua (2), tiga (3), empat (4), lima (5), zijn de nummers die we de afgelopen weken nogal wat gebruikt hebben, dus die kennen we, maar daarna…? Bertha besluit de kamer rond te lopen op zoek naar het nummertje die voor haar komt (27). Wanneer deze klant aan de beurt is, weet ze dat ze daarna komt. En wanneer nummer 28 wordt omgeroepen loopt ze met volle overtuiging naar de balie. Gelukkig spreekt de man achter de balie een beetje Engels en wordt ze goed en snel geholpen. Er worden wat formulieren ingevuld en dan mag ze het pakketje van 9,5 kilo achter laten. Het kost Rp. 602.000 / EUR 35 om het pakketje naar Nederland per schip te vervoeren. Het zal dan ongeveer na twee maanden aankomen. Gelukkig hebben we de tijd!

Foto 6 – De motoren staan op hun plek voor de komende week

Terwijl Erik de boodschappen in de villa een plekje geeft, haalt Bertha de vers gerijgde bloemenslingers op bij Ning Homestay. Ze zijn prachtig geworden! Hiermee kunnen we onze ouders wel welkom heten op Bali! Terug in de villa hebben we voor het eerst deze reis een volle koelkast. Hoe gek het ook klinkt, ook dit is iets wat je gaat missen op reis! Onderweg hebben we al heel wat 4×4 auto’s gezien met koelkasten, maar op de motor wordt dit toch een beetje lastig.

 

We lunchen, voor het eerst sinds maanden, met bruin brood. Wat een genot! Nomnomnom! Na de lunch hangen we naambordjes op de kamerdeuren en leggen we een overzicht van wat we de komende week allemaal gaan doen op de kamers. Een warm welkom!

Foto 7 – Slaap lekker

We kunnen nog net een duik in het zwembad nemen voordat we ons moeten klaarmaken voor het spannendste gedeelte van de dag. We zijn stiekem allebei de hele dag al een beetje zenuwachtig. Wat zullen de ouders van dit huisje vinden? En van Bali, en van het land? Zijn wij in tussentijd veel veranderd? Zijn onze ouders in tussentijd veel veranderd? De ouders kennen elkaar goed, ze spreken zelfs wel eens af zonder dat wij erbij zijn. Dan gaan ze samen een dagje fietsen of uit varen. Maar tot nu toe hebben we nog nooit langer dan een dag met zijn zessen doorgebracht. Het is dan ook wel een beetje spannend, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het een fantastische week zal worden.

We hebben afgelopen week een lichtblauw Volkswagen busje gespot. Deze kon ook worden ingezet als taxi en leek ons een perfect vervoersmiddel om onze ouders inclusief bagage op te halen. Het busje heeft dan wel geen airco, maar ach, het heeft wel zijn charmes. Met de taxichauffeur hebben we om 17.00 uur afgesproken, maar het is altijd spannend of mensen zich hier aan de afspraak houden. En ja hoor, boven onze verwachting, komt hij al om 17.01 uur aanrijden. Hahaha, dit wordt leuk! Volgens het vluchtschema zouden onze ouders om 17.30 uur aankomen. Maar we hebben net nog even gecheckt, en nu blijkt dat ze al rond 17.00 uur landen. Het wordt dus nog spannend of we wel op tijd komen! En helaas werkt het verkeer rondom Sanur vandaag niet echt mee, het is druk. Voor de zekerheid sturen we onze ouders een sms met de boodschap dat we onderweg zijn, maar dat we wellicht iets te laat zijn. Om 17.35 uur arriveren we op de luchthaven en zijn onze ouders nog nergens te bekennen. Pfieuw! We zijn op tijd en dus begint het wachten… en wachten… en wachten. Het vliegtuig blijkt uiteindelijk nog een half uur rondjes te hebben gevlogen boven Denpasar voordat het mocht landen. En na meer dan een uur wachten zien we opeens vertrouwde gezichten boven de mensenmenigte uitsteken. Daar zijn ze!! Snel steken we, tussen de tientallen taxichauffeurs, onze bordjes in de lucht: “Allerliefste ouders hier melden”. En enthousiast zwaaien we naar elkaar. Wat is dit gek zeg! We rennen naar de andere kant van de hal waar we ze kunnen omhelzen en zoenen. Er vloeien een paar tranen van blijdschap en met gele bloemenslingers verwelkomen we onze ouders: “Welkom op Bali!”.

Wanneer ze het Volkswagen busje zien gieren ze het uit. “Wat leuk zeg!” Al in het busje worden de eerste verhalen over en weer gedeeld en rond 19.30 uur komen we aan in de villa. We hebben ze voor de grap wijs gemaakt dat de villa nogal tegenvalt en totaal niet lijkt op de mooie advertentiefoto’s. Wanneer ze de villa verkennen hebben ze al gauw in de gaten dat we ze in de maling hebben genomen, een prachtige villa waaraan niets ontbreekt!

De eerste biertjes en vaatjes wijn worden opengemaakt en luidkeels wordt er geproost op het samenzijn. Via het naastgelegen hotel laten we Indonesische gerechten bezorgen om zo onze ouders alvast een beetje wegwijs te maken in de Indonesische keuken. De saté en gado-gado is binnen no-time op. Onder het genot van een drankje bij het zwembad vallen de eerste spanningen voor deze week van ons af. Wat is het heerlijk om weer met elkaar te zijn.

Dinsdag 10 april 2018 Sanur

Rustig aan wordt iedereen wakker. Terwijl Erik’s ouders (Dick en Marion) uitslapen, liggen Bertha’s ouders (Egbert en Lenie) in het zwembad en maken wij het ontbijt klaar.

Foto 18 – Calvé Pindakaas en XL pure hagelslag

Na het ontbijt lopen we via de straat waar alle winkeltjes en restaurantjes zich bevinden naar een schildpaddenopvangcentrum aan het strand. Tijdens de wandeling maken we kennis met de Hindoe cultuur waar Bali rijk aan is. Overal zien we offers liggen. En hoewel we in veel landen hebben gezien dat mannen het zware werk doen terwijl  vrouwen voor de kinderen zorgen, zien we juist op Bali dat de vrouwen hier ook het zware werk doen.

De schildpadden leggen hier eieren op het strand. Omdat deze anders kapot gaan of de kleine schildpadden lastig kunnen overleven, worden de eieren in de opvangcentrum uitgebroed en worden de schildpadden los gelaten op het moment dat ze groot genoeg zijn. Rondom Bali zal het lastig zijn om schildpadden met het snorkelen te zien, maar zelf hebben we enkele jaren geleden vele schildpadden rondom de Gili eilanden gezien, ten noordwesten van Lombok.

Foto 24 – Turtle Conservation Centre

We lunchen met de voetjes in het zand en met uitzicht op zee bij een hip eettentje (Soul on the Beach) waar ze heerlijke sandwiches serveren. Na de lunch kunnen we uitbuiken op het strand. We zoeken een plekje in de schaduw met een aantal ligbedjes. De zee is warm, maar werkt toch verkoelend.

Ai, Marion komt het water uit gelopen met een zere teen. Waarschijnlijk is ze in een zee egel gestapt. Een beachboy schiet te hulp. Met behulp van een steen probeert hij de afgebroken stekels van de zee egel verder haar voet in te slaan. Dit lijkt ons niet helemaal de juiste manier, maar de jongen is overtuigd van zijn handelen. Hij geeft aan dat de stekels vanzelf uit de voet zullen groeien. Vervolgens dept hij de wond met sap uit een cactusplant die naast het strand groeit. Het blijkt te helpen want niet veel later heeft Marion geen pijn meer bij het lopen.

Er komt een vrouwtje langs die Ramboetan verkoopt. Ramboetan is een rode harige vrucht die wat op de lychee lijkt. We laten onze ouders zien hoe de vrucht geopend moet worden; met een duim druk je in het midden van de schil, waardoor er een scheur ontstaat en je de schil er in zijn geheel kunt afhalen. Pas op, er zit wel een grote pit in het midden van de vrucht. Lenie heeft het te laat door en kauwt er enthousiast op los. De pit is behoorlijk bitter en komt de smaak van de vrucht niet ten goede.

 

Terwijl Egbert ligt te snurken komt ook Lenie met zere voeten uit de zee gelopen, misschien wel ‘aangevallen’ door dezelfde zee egel. Het is wel raak met de moeders vandaag! Erik herhaalt de handeling van de beachboy, maar laat het slaan met de steen achterwege. Ook deze keer trekt de pijn snel weg. Wat een avonturen zo op de eerste dag!

 

Rond 17.00 uur lopen we weer terug naar de villa, waar we afkoeling zoeken in het zwembad. Met een wijntje en een biertje erbij koelen we helemaal goed af. Poolparty! De ouders verbazen zich over de stand van de zon. De zon draait hier, aan de andere kant van de evenaar, de andere kant op. Hier op het zuidelijk halfrond gaat de zon, net als op het noordelijk halfrond, op in het oosten en onder in het westen. Echter op het noordelijk halfrond gaat de zon van links naar rechts, over het zuiden. Op het zuidelijk halfrond gaat de zon van rechts naar links, over het noorden. En hoe dichter bij de evenaar, hoe sneller de zon onder gaat. De schemering op Bali duurt dan ook nog geen half uur.

Foto 34 – Poolparty

Om 20.00 uur maken we ons op voor het diner. We wandelen opnieuw naar het strand. Via een binnendoor weggetje komen we uit bij een eettentje aan het strand, Warung Pantai Indah. Voor een paar Rupiah krijgen we de lekkerste Indonesische gerechten opgediend: nasi goreng, gado-gado, gegrilde tonijn, bief bamboe en babi (varken) in ketjap saus.

Vanuit de villa wordt er naar het thuisfront gebeld. Robbie, de broer van Erik, is vandaag jarig. Gefeliciteerd Robbie!!

 

Onder het genot van een koffie/thee en een brandy slaapmutsje sluiten we de dag af. ZZZzzzzzz

 

Woensdag 11 april 2018 Sanur – Gianyar – Sanur

We ontbijten vroeg, 07.30 uur, want we willen natuurlijk ook wat zien deze week! Dick maakt deze ochtend roerbak ei met bacon. Smullen! Omdat we onze ouders kennis willen laten maken met de verschillende vruchten op Bali, snijdt Bertha drakenfruit aan. De binnenkant is knalroze en het vruchtvlees lijkt een beetje op dat van een kiwi.

Foto 37 – Drakenfruit

Om de hoek van de villa huren we drie scooters (Rp. 50.000 / EUR 3 voor een 110 cc scooter per dag). De scooters kunnen alleen gehuurd worden met een internationaal rijbewijs. Zowel Dick, als wij hebben er een. Voor ons is dit overigens de eerste keer deze reis dat we het internationaal ook werkelijk moeten laten zien. En dan gaan we op pad. Egbert/Lenie, Dick/Marion en Erik/Bertha elk op een scooter.

We rijden eerst naar de Pasar Sindu, de lokale markt van Sanur. Naast groente, fruit, vis en kip, worden hier ook bakjes gemaakt voor de rituelen, een afzetmarkt die we eigenlijk helemaal niet kennen.

Laten we daarom even ‘kort’ uitleggen waarom deze rituelen plaatsvinden. De Balinese religie wordt Agama Hindu Dharma of Agama Tirta genoemd, de religie van het heilige water. Water speelt een belangrijke rol bij diensten en rituelen. Bali is het enige eiland van Indonesië, het grootste islamitische land ter wereld, waar het hindoeïsme de grootste religie is.

 

De hogere goden van Bali zijn hindoeïstisch en boeddhistisch en allemaal manifestaties van Sang Hyang Widi Wasa, de Oppergod van het universum. Siwa (Shiva), de vernietiger en reïncarnator, staat bij de aanbidding centraal. Ook Brahma, de schepper, en Wisnu (Vishnu), de beschermer, worden aanbeden. In sommige tempels is er voor deze goden een heiligdom met drie zitplaatsen. Dit heiligdom wordt bij ceremonies kleurig versierd: rood voor Brahma, wit voor Siwa en zwart voor Wisnu. De Balinezen aanbidden ook een aantal voor­ouders en geesten van bergen, meren, rivieren en bomen. Andere Indiase in­vloeden zijn het geloof in de ziel en de ge­dachte dat elke actie een reactie oproept. Reïncarnatie wordt veroorzaakt door ongepast gedrag. Het doel is om de cyclus van hergeboorte te ontvluchten en één te worden met het goddelijke Opperwezen.

 

Om de oppergod, Sang Hyang Widi Wasa, te bedanken voor lof en gebed, plaatsen de Balinese Hindoes dagelijkse offers. Zo’n offer gevuld met bloemblaadjes en wierook heet Canang Sari. Canang Sari is te zien in de Balinese tempels (pura), op kleine heiligdommen in huizen en op de grond voor de ingang van een huis of restaurant. Ook voor de ingang van onze villa wordt elke ochtend een offer gelegd om de boze geesten buiten het terrein te houden.

 

‘Canang Sari’ is afgeleid van de Balinese woorden sari (essentie) en canang (een kleine palmblad mand). Een mandje wordt nooit twee keer gebruikt, dus je kunt wel nagaan dat er een enorme vraag naar mandjes is op Bali.

Foto 43 – De offerbakjes op de Pasar Sindu

Een Canang Sari is gevuld met de volgende ingrediënten; peporosan, ceper, raka-raka en sampian urasari.

  • Peporosan is het kernmateriaal en is gemaakt van betelblad, limoen, uncaria blad of gambier blad, prestige blad, tabak en betelnoten. Peporosan symboliseert de Trimurti, de drie belangrijkste hindoegoden. Shiva wordt gesymboliseerd door kalk, Vishnu wordt gesymboliseerd door betelnoot en Brahma wordt gesymboliseerd door uncaria/gambier.
  • Ceper bedekt het Canang Sari, dit is een dienblad gemaakt van palmblad, als een symbool van Ardha Candra.
  • Raka-raka (snacks en fruit) is bedekt met sampiaanse urasari (bamboesliertjes), die op hun beurt worden bedekt door bloemen die in een specifieke richting zijn geplaatst. Elke richting symboliseert een hindoegod (deva):
    • Wit gekleurde bloemen die naar het oosten wijzen als een symbool van Iswara,
    • Roodgekleurde bloemen die naar het zuiden wijzen als een symbool van Brahma,
    • Geelgekleurde bloemen die naar het westen wijzen als een symbool van Mahadeva,
    • Blauwe of groen gekleurde bloemen die naar het noorden wijzen als een symbool van Vishnu.

Een Canang Sari wordt voltooid door bovenop de Canang een wierookstokje en eventueel een hoeveelheid kepeng (muntgeld) of papiergeld te plaatsen, waarvan wordt gezegd dat het de essentie (de “sari”) van het offer vormt. Canang Sari wordt elke dag aangeboden aan Sang Hyang Widi Wasa als een vorm van bedanken voor de vrede die de wereld wordt gegeven. Het is de eenvoudigste vorm van het dagelijkse offeren. De filosofie achter het offer is zelfopoffering in die zin dat ze tijd en moeite spenderen aan het bereiden van de Canang Sari. Canang Sari wordt niet aangeboden als er een sterfgeval is in de gemeenschap of familie.

Foto 46 – Wierookstokjes te gebruiken bij offers op de Pasar Sindu

Wanneer je door de straten van Bali loopt is het oppassen geblazen dat je niet over een van de vele offers struikelt. Het stappen op of over een offer wordt namelijk gezien als een belediging van de cultuur, helemaal wanneer de wierook nog brandt.

Foto 47 – Hoe een Canang Sari is opgebouwd

Terug naar het reisverhaal. We stappen weer op de scooter en rijden richting de Tegenungan waterval (GPS: -8.575124, 115.29083). Maar wanneer we bijna Sanur uit zijn zien we opeens politie. Nou zijn wij over het algemeen niet bang voor de politie, aangezien we bijna alleen maar positieve ervaringen hebben gehad en ze over het algemeen alleen geïnteresseerd zijn in de motor en de reis. Maar nu met zijn zessen op de scooter is het direct duidelijk dat we toeristen zijn en we worden er meteen tussenuit gepikt. We moeten ons internationaal rijbewijs laten zien. Ai! Egbert is de enige van ons allen die in  Nederland in het bezit is van alle rijbewijzen. Maar helaas heeft hij geen internationaal rijbewijs bij de ANWB gekocht. “Een Nederlands rijbewijs moet toch ook genoeg zijn?” Datzelfde zouden wij ook denken en het werkt eigenlijk overal ter wereld, behalve op Bali. De politieman wil Egbert (zelf voormalig politiechef) direct op de bon slingeren. Rp. 1.000.000 / EUR 59 moet hij handje contantje afrekenen, anders zal hij direct voor de rechter worden gesleept en zal de boete ongetwijfeld hoger uitvallen. Erik komt met de bevelhebber van de agent tussen beide staan. “Kunnen we het niet anders oplossen? Hij heeft alle rijbewijzen. Dick, Bertha en ik hebben wel een internationaal rijbewijs, mogen wij anders als bestuurders verder rijden?” Terwijl de agent druk nee blijft schudden en zijn gezicht in de strenge plooi houdt, ontdooit zijn bevelhebber langzaam. Na lang wikken en wegen mogen we verder rijden zonder een boete te betalen. Pfieuw!

 

Bertha, die eerder achterop bij Erik de navigatie deed, stapt nu als bestuurder op de scooter met haar moeder Lenie achterop. Lenie wordt nu bevorderd tot navigator van de groep. Dick blijft rijden met Marion achterop en Egbert stapt achterop bij Erik op de scooter en sluit daarmee het peloton.

 

Na 25 kilometer snelweg slaan we de binnenlanden in. Hier is het gelukkig een stuk rustiger qua verkeer. We stoppen bij een lokaal koffietentje, waar we een banaantje en een bakje koffie pakken. Het scooter rijden vreet immers veel energie!

 

Aan het einde van de ochtend komen we aan bij de Air Terjun Tegenungang waterval. De rit duurde iets langer dan verwacht, want navigator Lenie heeft voor de toeristische route gekozen, met als gevolg dat we een extra rondje hebben gemaakt van zo’n vijf kilometer. We waren er blijkbaar al een keer voorbij gereden. Bij aankomst betalen we een entree van Rp. 10.000 / EUR 0,60 per persoon en lopen de trappen af naar de voet van de waterval waar we prachtige foto’s schieten. In principe kun je bij deze waterval ook zwemmen, echter vinden wij dat het water wat te laag ligt om ook werkelijk slagen te kunnen maken. Op naar de volgende attractie voor vandaag.

Foto 51 – Erik en Bertha voor de Tegenungang waterval 20180411

We rijden weer terug richting Sanur, maar nu via een andere route. We stoppen bij de kunstmarkt Pasar Seni Sukawati (GPS: -8.596479, 115.28238). Hier laten we Bertha’s ouders kennis maken met de nasi campur, oftewel gemixte rijst. Nasi campur bestaat uit een bord met witte rijst, aangevuld met kleine gerechten, waaronder waterspinazie, taugé, kip of vis, garnalen, tempé, tofu, ei, perkedel (gefrituurde aardappel) en sambal. De rijst is warm en de bijgerechten zijn vaak al iets afgekoeld, maar door de sambal proef je daar niets van. 😉 Een bord gaat gepaard met een zelfgemaakte ijsthee en is vaak niet duurder dan Rp. 25.000 / EUR 1,50. Helaas voor Dick en Marion slaan zij deze ronde even over. Marion was niet helemaal 100% vanmorgen. Gelukkig gaat het nu al een stuk beter, maar ze houden het maar even bij bananen deze lunch.

Op de markt kopen de moeders een schattig gebreid wit hoedje. Heel fijn tegen de zon! Voor ons is dit overigens een van de eerste souvenirs markten die we zien deze reis. Normaliter lopen we er altijd met een grote boog omheen, omdat we toch niets mee kunnen nemen op de motor.

Foto 62 – De Pasar Seni Sukawati

We rijden verder zuidwaarts naar een ‘Hidden Cave’ (GPS: -8.611476, 115.29133). Bertha zag per toeval dat we vandaag langs deze attractie zouden rijden, dus waarom de grot dan niet bezoeken? De verstopte grot blijkt echter meer verstopt te zitten dan we van te voren hadden gedacht. Om er te komen zouden we twee uur lang door water moeten zwoegen, langs steile rotswanden klimmen en met touwen onszelf naar de overkant moeten slingeren. Hier zijn we niet echt op gekleed! Bovendien zouden we het niet eens meer redden om voor het donker terug te zijn bij de ingang. Helaas, deze attractie moeten we aan ons voorbij laten gaan.

 

In een rustig tempo rijden we terug naar Sanur. We staan opgesteld voor de stoplichten en dan gebeurt het opnieuw! Ditmaal wordt Dick door een politieagent van de weg af gedirigeerd. Dick doet eerst nog of hij het niet begrijpt en blijft staan waar hij staat. Wanneer de politieagent begint te schreeuwen heeft hij door dat het menens is en rijdt hij zijn scooter met Marion achterop naar de zijkant van de weg. Erik/Egbert en Bertha/Lenie volgen zijn voorbeeld. Dick bleek aan de verkeerde kant van de streep te staan. Op de rijbaan staan drie rijstroken geschilderd, een voor linksaf, een voor rechtdoor en een voor rechtsaf. We zouden rechtdoor rijden, maar hij stond op de rijbaan voor linksaf, en bovendien over de doorgetrokken streep met zijn voorwiel op het zebrapad. Dat hij niet de orders opvolgde van de politieagent ziet deze als een diepe belediging en ook dit zal Dick zwaar komen te staan. Dick heeft geen respect voor zijn autoriteit. De agent legt Dick een boete op van Rp. 500.000 / EUR 30. Terwijl de rest van het gezelschap zich op de achtergrond houdt, stort Erik zijn charmes in de strijd. Hij legt uit dat we momenteel met de motoren van Nederland naar Australië rijden en dat we tot nu toe nog nooit gedoe hebben gehad met de politie. “Speciaal deze week zijn onze ouders hier, we hebben ze 11 maanden niet gezien en we hopen dat we een leuke week samen kunnen hebben. Het zou jammer zijn als er nu een negatieve draai aan wordt gegeven.” De agent kalmeert wat en biedt Erik korting aan: Rp. 250.000 / EUR 15. Erik gaat door met zijn geslijm: “Laten we er niet omheen draaien. Mijn vader zat fout. Hij stond aan de verkeerde kant van de lijn. En dat hij uw orders niet opvolgde was een misverstand. Dit heeft met een cultuur verschil te maken. Wanneer u zwaait met uw hand denken wij ‘wegwezen’, terwijl u bedoelt ‘hier komen’. Ze zijn gister aangekomen, dit was ze nog niet bekend. Wij geven u Rp. 150.000 / EUR 8,80 en dan praten we nergens meer over. U stopt het waarschijnlijk toch in uw laars. De politieagent laat een smerige glimlach zien, pakt het geld direct aan en wenst ons nog een prettig verblijf op Bali.

 

Dick is kwaad, heel kwaad. “Wat een corrupte lul in uniform zeg! Ze pakken gewoon alleen de toeristen!” Hij maakt dat hij zo snel mogelijk weg komt van de agent. In de snelheid krijgt hij echter zijn helm niet vast en dus besluit hij het gas open te draaien zonder dat zijn helm gesloten is. Gelukkig ziet de agent het niet en Marion het wel. Terwijl Dick met stoom uit zijn oren en de snelheid van het licht vertrekt, houdt Marion de helm van Dick op zijn plek. Het zou zo een scene uit een film met Laurel en Hardy kunnen zijn. Het is een mooi tafereel met zijn tweeën op de scooter.

 

Rond 15.30 uur zijn we weer terug bij de villa, waar we direct het zwembad in duiken. Na een dag rijden over Bali, hebben onze ouders ook gezien wat een uitlaatgassen er hier in de lucht hangen. Soms zie je even niets meer wanneer je door de zwarte uitlaatgassen van een vrachtwagen voor je rijdt. Het is dan ook niet gek dat de meeste mensen hier een mondkapje gebruiken tijdens het rijden.

Foto 63 – Mondkapjes zijn hier in alle maten en soorten te koop

Erik doet ondertussen op de scooter nog even de laatste boodschappen: brood, kaas en bier. Rond etenstijd laten we eten bezorgen op de villa, aangezien Marion nog niet helemaal lekker is. Het wordt een mix van Indonesische en Italiaanse gerechten. Marion neemt genoegen met toast met jam. Hopelijk voelt ze zich morgen weer wat beter! We gaan vroeg, 21.30 uur, naar bed. Het was een intensieve dag met 65 kilometer op de teller. Iedereen heeft een beetje kunnen wennen aan het scooter rijden. Morgen gaan we vroeg op, want dan zullen we meer dan het dubbele gaan rijden!

Foto 64 – Route 20180411

Donderdag 12 april 2018 Sanur – Besakih Tempel – Batur meer – Tegallalang rijstterrassen – Goa Gajah – Sanur

Dick staat al om 06.00 in de keuken om het ontbijt voor te bereiden. Eieren koken, koffie en thee zetten, kaas snijden, fruit snijden en de tafel dekken. Om 06.30 uur is iedereen klaar om te ontbijten. Ook Marion. Gelukkig gaat het weer een stuk beter en voelt ze zich zo goed als de oude.

 

Net als we willen vertrekken breekt Egbert de sleutel van hun kamer af. De sleutel zit voor een deel nog in het slot. Ojee, wat nou? Erik pakt zijn gereedschap erbij en begint het gehele slot eruit te schroeven. Samen krijgen ze de sleutel er ook niet uit. We leggen een briefje neer voor de schoonmakers, hopelijk kunnen zij het probleem verhelpen.

Foto 65 – Erik pakt zijn gereedschap erbij

Uiteindelijk zitten we om 08.00 uur op de scooter, klaar voor nieuwe avonturen vandaag. Het rijden gaat vandaag een stuk relaxter dan gister, iedereen is meer gewend geraakt. Onderweg stoppen we diverse keren om foto’s te maken, van Indonesiers met van alles op hun hoofd of op of om hun scooter. We zien veel bloemenbogen ter voorbereiding op een bruiloft. Ook moeten we tanken. Naast de grotere tankstations, heb je in Indonesië ook kleinere tankstations bij mensen thuis. Hier wordt de benzine met de hand naar boven gepompt.

Na twee uur rijden stoppen we voor een bakje koffie en hebben we uitzicht over de mooie rijstvelden van Bukit Jambul. Vanuit hier kunnen we in de verte ook nog de zee zien! Om ons heen zien we iedereen enorm netjes gekleed. De dames in mooie witte jurken met kant, de heren in een gekleurde sarong, witte blouse en een doek om hun hoofd geknoopt. “Waar zullen ze toch naar toe gaan?”, vragen we onszelf af. Wanneer we even later aankomen bij Besakih Tempel, zien we waarom!

Foto 72 – Uitzicht Bukit Jambul

Pura Besakih, oftewel de Besakih tempel, is de belangrijkste, de grootste en de meest heilige tempel van de Hindoe religie op Bali. Het ligt op 1000 meter hoogte, op de vulkaan Mount Agung. Ja, dit is inderdaad de vulkaan die in november en december 2017 nog voor grote uitbarstingen en chaos zorgde. De 23 tempels van dit complex zijn gebouwd op zes terrassen. De grootste en drukste tempelceremonie dit jaar wordt gehouden van 31 maart tot en met 21 april, genaamd Batara Turun Kabeh. De Balinese kalender heeft 210 dagen in het jaar en zij vieren deze speciale 10e volle maan, Purnama Kedasa, bijna een maand lang. Tijdens de Batara Turun Kabeh nodigen de Balinese Hindoes de goden en hun vergoddelijkte voorouders uit voor hun zegeningen. Bijna elke Balinese Hindoe maakt in deze weken een zuiveringsbedevaart naar de Besakih tempel en brengt dan erfstukken, tempelobjecten en andere offers met zich mee naar de geheiligde waterbronnen. Voor de bedevaartstocht maken ze zich op in hun mooiste kledij.

Foto 73 – Klaar voor een bezoek aan de Besakih Tempel

Nadat we de scooters geparkeerd hebben, de entree hebben betaald (Rp. 60.000 / EUR 3,55) en een sarong (een verplichte rok) om gekregen hebben, lopen we de kilometer naar de tempel toe. Al van een afstand is te zien dat het er enorm druk is en eenmaal in de tempel is het lastig om elkaar niet kwijt te raken. Overal om ons heen zien we mensen offers brengen. We nemen een kijkje in een tempel waar muziek wordt gemaakt met fluiten en xylofoons. Groepen vrouwen dansen, terwijl ze hun ogen en vingers gebruiken om hun expressie uit te drukken. Iedereen die een offer in de tempel wil brengen, wordt gereinigd met heilig water, waarbij eerst het offer wordt gereinigd en vervolgens de beide handen en het hoofd. Het is een indrukwekkende belevenis.

Enkele gedeeltes van de tempel zijn helaas, maar begrijpelijk, afgesloten voor toeristen. Ook wanneer je ongesteld bent, mag je de tempels niet betreden. Hoe dan ook, wanneer we de lokale mensen vragen stellen, worden deze vragen met enthousiasme beantwoord. Ook worden we vrijwel direct uitgenodigd om verder de tempels in te komen om op te gaan in de muziek, de dans en de rituelen.

Foto 99 – Erik en Bertha bij de Besakih tempel

Nadat we zelf ook gereinigd zijn, stappen we weer op de scooter. Het is nog 25 kilometer rijden naar het Batur Lake. Met het uitzicht op het meer, nemen we plaats in het Lakeview restaurant. We kunnen lunchen van het luxe buffet wat er staat opgesteld, maar niet voordat Erik heeft onderhandeld over de prijs. En dat het onderhandelen met een groep zin heeft dat blijkt! Binnen no time weet hij de btw à 21% eraf te praten. Dat scheelt weer een slok op de Indonesische borrels!

Foto 100 – Onderweg naar het Batur meer zien we diverse tempels

Vanaf het meer rijden we weer zuidwaarts richting Sanur. Ondertussen zien we de donkere wolken om ons heen zich verzamelen. We hebben de afgelopen dagen geen wolken of regen gezien, maar dit lijkt de verkeerde kant op te gaan. We geven volop gas! Lenie de navigator en Bertha de bestuurder zijn een goed team. Toch ontkomen we er niet aan om vandaag zo’n tien keer te draaien. En normaal is dit niet zo erg, maar met de donkere wolken om ons heen is enige spoed gewenst. We scheuren door de kleine dorpjes en tussen de palmbomen en rijstvelden door naar het lager gelegen Tegallalang. In dit dorp, net boven Ubud, bevinden zich de mooiste rijstterrassen van Bali. En hier maken we een paar prachtige foto’s!

We rijden verder naar het zuiden, waarbij we door het nemen van enkele shortcuts in de meest afgelegen dorpjes terecht komen. Het is gaaf om op deze manier wat mee te krijgen van het echte leven van de Balinezen. Uiteindelijk komen we uit bij een gesloten hek waar geen beweging in te krijgen is. Ja, we moeten weer DRAAIEN! De mensen in dit dorp kijken ons met verbazing aan. Het is duidelijk dat hier niet veel toeristen komen.

Foto 110 – Vissenwinkel op de scooter

Na een paar keer extra draaien in de drukke stad Ubud, komen we aan bij Goa Gajah (Rp. 15.000 / EUR 0,90 per persoon inclusief sarong). Deze grot ten zuiden van Ubud wordt ook wel de olifantengrot genoemd, naar de olifant koppige zoon van Shiva, genaamd Ganesha. De olifantengrot is gebouwd in de 11e eeuw na Christus en is een van de oudste monumenten op Bali. Pas in 1923 werd de grot ontdekt, door de Nederlanders welteverstaan. Momenteel staat de tempel op de UNESCO werelderfgoedlijst.

De tempel en de andere monumenten liggen op ongeveer 15 meter diepte. De grot zelf heeft een grote ingang, de mond van een duivel, met gebeeldhouwde omringende rotsen. Binnen in de rots is een kleine T-vormige kamer. Links staat het ongeveer één meter hoge beeld van de vier armige olifanten god Ganesha. Rechts staan drie vruchtbaarheidsbeelden van Lingam (staat voor energie van Shiva, beeldt het origine of de vulva uit) en Fallus (staat voor mannelijke kracht en vruchtbaarheid, beeldt een stijve penis uit).

Op de binnenplaats is een grote badplaats, waar zes stenen nimfen staan met kannen waaruit heilig water stroomt.

 

Wanneer we weer uit de grot omhoog lopen is het al 18.30 uur en begint het al een beetje schemerig te worden. We rijden vanuit hier direct naar Sanur, maar redden het helaas niet om voor het donker weer terug bij de villa te zijn. De laatste 20 kilometer moeten we in het donker rijden. Voor Erik en Bertha, die al eerder in het land in het donker hebben gereden is dit geen probleem. Maar wanneer je voor het eerst in het donker rijdt, zie je tientallen scooters in je spiegels op je afkomen en dit kan best spannend zijn! En we moeten de verkeersregels tegelijkertijd natuurlijk niet uit het oog verliezen. Zo staan we bij het punt waar we gistermiddag zijn aangehouden, dit keer keurig met zijn drieën binnen de strepen. Erik moet nog een keer hard remmen, waarvan zijn passagier Egbert zo schrikt, dat hij vanachter bijna zelf de handremmen vastgrijpt.

Foto 116 – Route 20180412

Na 135 kilometer en een zere kont, maar vele ervaringen rijker, komen we weer terug bij de villa. Ze hebben gelukkig de sleutel van de kamer uit het slot gehaald en een nieuwe laten maken voor Rp. 25.000 / EUR 1,50. “Voor dat geld kan ik deze week nog wel een paar sleutels breken”, grapt Egbert. We frissen ons snel op en gaan dan uit eten in de buurt bij Stars Bar & Bistro, waar we heerlijke Indonesische maaltijd(en/salades) bestellen. Na een borreltje bij het zwembad gaat om 23.00 uur het licht uit.

 

Vrijdag 13 april 2018 Sanur – Ubud – Sanur

Egbert wordt wakker met een stijve nek. Misschien veroorzaakt door het scooter rijden of de airco? Na een massage van Lenie gaat het gelukkig al weer iets beter.

 

Na het ontbijt gaan de vrouwen met zijn drieën op stap, ze gaan vandaag een yogales volgen! Met de taxi rijden ze naar Yoga by the sea (Rp. 20.000 / EUR 1,20). Tijdens de taxirit zijn Lenie en Marion getuige van de onderhandeling skills van Bertha. Terwijl ze de conversatie begint met een bedrag van Rp. 600.000, weet ze uiteindelijk voor de middag een taxichauffeur en taxi te regelen van 15.30 – 22.00 voor Rp. 400.000 / EUR 24. Voor de moeders handig om te weten hoe het onderhandelen werkt, volgende week staan ze er (samen met hun man) alleen voor!

 

Om 10.30 uur begint de yogales. We zijn een half uurtje te vroeg, dus alle tijd om ons een beetje in te lezen in de les. Vinyasa yoga, de les die we gaan volgen (Rp. 100.000 / EUR 6), wordt ook wel flow yoga genoemd. De houdingen gaan allemaal geleidelijk en soepel in elkaar over, zoals een dans. Vinyasa betekent adem-gesynchroniseerde beweging. De ademhaling is een essentieel onderdeel van deze dans, omdat de series bewegingen gesynchroniseerd met de adem worden uitgevoerd.

 

Lenie vraagt aan Bertha: “Gaan we ook de zonnegroet doen? Ik hoop het niet, deze vind ik zo lastig.”. Wat we toen nog niet wisten is dat de helft van de oefeningen tijdens de les uit de zonnegroet bestaat.

Foto 117 – De Zonnegroet

Om stipt half 10 begint de les. We pakken allemaal een matje en wat blokken om op te zitten. Bij het zitten in de lotushouding is het belangrijk dat je voeten zich boven je heupen bevinden. Dit is bij ons alle drie absoluut niet het geval, dus verhogen we onze heupen door op het blok te gaan zitten. Na 10 minuten ademhalingsoefening, beginnen de praktische oefeningen. Tot wel tien keer toe doen we de zonnegroet en wanen we ons in allerlei andere ingewikkelde posities. Soms is het lastig om je evenwicht te bewaren wanneer je ondersteboven op een gebogen been staat. We hebben alle drie eerder al eens Bikram Yoga gedaan, een yogasoort waarbij je een vaste rij oefeningen doet in een verwarmde ruimte tussen de 35 – 42 graden Celsius. Tussen elke oefening heb je hierbij een korte rust om op adem te komen. Hier op Bali is de temperatuur hetzelfde, maar krijgen we in de anderhalf uur maar eenmaal de tijd om kort op adem te kopen. Het is zweten geblazen! Bezweet, opgerekt, een beetje licht in ons hoofd, maar voldaan stappen we om 11.00 uur de ruimte uit. Poe, dat was pittig zeg! We besluiten de drie kilometer over de boulevard terug te lopen naar de villa, zodat het laatste zweet rustig ons lichaam kan verlaten.

Aangekomen bij de villa zitten de mannen relaxed een krantje te lezen. De ouders hebben speciaal voor ons allerlei soorten zaterdagkranten voor ons meegenomen. Het is heerlijk om weer eens een Nederlandse krant in je handen te hebben!

 

We lunchen met een yoghurt en muesli en zwemmen in het zwembad.

 

Om 15.30 uur pakken we de afgesproken taxi naar Ubud. De taxichauffeur is een vriendelijke man die ons maar al te graag informatie geeft over Bali en haar inwoners. Erik draait zijn standaard riedeltje af: “Do you live in Sanur? Are you married? Do you have children? How many?”. Samen praten ze over de verschillen tussen Bali en Nederland op het gebied van samenwonen, trouwen en kinderen. Op Bali wordt er niet samengewoond totdat er getrouwd is. En wanneer je getrouwd bent is het gek wanneer je niet binnen een jaar een kindje krijgt.

Foto 121 – Onderweg rijstvelden met tempeltjes

Onderweg stoppen we bij een houtbewerkingsbedrijf. Ze maken hier van hout allerlei soorten souvenirs en beeldjes. Enorm mooi. Zij geven aan dat er veel verschil zit in kwaliteit van de beeldjes die je hier koopt en die je op de markt in Ubud koopt. De houtsoort is verschillend. Hier gebruiken ze een hardere houtsoort, die langer mee zou gaan. Zou het waar zijn of is het slechts een verkooptruc om de bizar hoge prijzen te verklaren?

Door de taxichauffeur worden we afgezet bij Jalan Gootama, een van meest gezellige straatjes van Ubud. Her en der lopen we bij wat winkeltjes naar binnen, we zien zelfs nog een massagesalon die naar Lenie, zelf masseur, is vernoemd. Na het windowshoppen nemen we plaats bij Warung Bendenga waar we diverse rijsttafels en curries bestellen. Het is een enorm chique tent, overal druppelen watervallen, fonteintjes en alle beelden zijn bedekt met goud.

Foto 129 – Warung Bendenga

Iets voor 19.30 uur kopen we een kaartje (Rp. 100.000 / EUR 6,00) voor een Legong & Barong Dans in het Peliatan Koninklijk Paleis, dat gelegen is midden in de stad. We zijn al een beetje aan de late kant dus moeten we achterin de zaal plaatsnemen. Gelukkig biedt dit wel de mogelijkheid om soms ook even te staan. De dans bestaat uit acht aktes, elk met een eigen verhaal. De show begint met een muzikaal intro door het orkest. De muziek wordt gamelan genoemd en bestaat voornamelijk uit slaginstrumenten zoals drums, kulintangs, gongs en xylofoons, maar ook bijvoorbeeld fluiten. De muziek is mooi, maar het gejengel doet na een half uur herhaling ons ook wel een beetje denken aan de jostiband… De dans begint in de tweede akte en is gebaseerd op het goede en het kwade. De dans wordt uitgevoerd door de leeuw-draak Barong en Rangda de heks. Verschillende dansen uit de show hebben we al eerder gezien, namelijk, gister in de tempel.

Uiteindelijk overwint het volk, dat offers brengt, de leeuw-draak en de heks. Eind goed, al goed! Alhoewel, niet voor iedereen. Van het stilzitten, is Egbert zijn nek behoorlijk vast gaan vastzitten. Hij heeft een zware rit in de taxi terug naar huis. Een bijkomend nadeel is dat de airco op de kamer van Egbert en Lenie niet goed werkt. Midden in de nacht besluiten ze uiteindelijk om maar in de keuken op de grond op stoelmatjes te gaan liggen en zo pakken ze na een wat onrustige nacht uiteindelijk toch nog een beetje nachtrust.

Foto 133 – Route 20180413

Zaterdag 14 april 2018 Sanur – Uluwatu tempel – Pandawa beach – Sanur   

Deze ochtend ontbijten we weer op vakantietijd: 8.30 uur. Egbert zijn nek is helaas nog niet heel veel beter dan gister. Erik is op de motor even langs Bread Basket gereden voor vers brood en heerlijke bolletjes en croissants. Tijdens het eten is het lastig beslissen, gaan we vandaag met de scooter of met de auto. De taxi van gister was toch ook wel goed bevallen, dus uiteindelijk valt het besluit op de taxi. We maken een deal, de hele dag voor Rp. 500.000 / EUR 30.

 

Om 10.30 uur vertrekken we met de taxi naar de Uluwatu tempel, gelegen op het zuidelijke schiereiland van Bali. Onderweg stoppen we bij een koffie- en theeshop (-8.829616, 115.13631). We mogen hier voor Rp. 50.000 / EUR 3,00 per bakje de speciale Luwak Kopi uitproberen. Deze koffie komt van origine uit Indonesië waar ‘Kopi’ koffie betekent en ‘Luwak’ de civetachtige kat is. De luwak is een klein beestje dat iets weg heeft van een das en een kat. Het heeft een spitse snuit en leeft ’s nachts. De luwak komt voornamelijk in tropische gebieden voor en dus ook in landen waar koffie verbouwd wordt. In tegenstelling tot veel andere dieren, vindt de luwak koffiebessen erg lekker en eet deze graag de rijpe op. Wanneer een mens een kers met pit en al zou opeten zal het lichaam het vruchtvlees afbreken en gebruiken. De pit kunnen we echter niet verteren en deze zal uiteindelijk in zijn geheel ons lichaam weer uitgewerkt worden. Hetzelfde gebeurt met een koffiebes. In de bes zitten (meestal) twee koffiebonen, de bessen gaan door het verteringssysteem van de luwak heen en de bonen komen er uiteindelijk in zijn geheel weer uit.

De smaakbeleving van de luwak koffie valt ons allemaal wat tegen. De koffie heeft niet een heel uitgesproken smaak en is wat slap. Misschien wordt de negatieve smaakbeleving deels veroorzaakt doordat we uitzicht hebben op de luwak katten die zielig in de hokjes worden vastgehouden? Naast de koffie krijgen we ook nog twaalf verschillende soorten thee en koffie voorgeschoteld. Vooral de thee van mangosteen en de mokka koffie vallen bij de groep in de smaak!

Niet veel later zet de taxichauffeur ons af bij de Uluwatu tempel. De Uluwatu tempel ligt op een klif met een schitterend uitzicht over de Indische Oceaan. De tempel is gebouwd in de 11e eeuw en ligt zo’n 80 meter boven de zee. Het is een van de belangrijkste zee tempels van Bali. Voordat we de tempel binnenlopen (Rp. 30.000 / EUR 1,77) krijgen we wederom een sarong omgeknoopt. Rondom de tempel bevinden zich tientallen apen, klaar om eten, een flesje water of een zonnebril af te pakken. Om dit te voorkomen bergen we de (zonne-)brillen en al het eten op in de rugtassen. Her en der zien we namelijk best veel brillen met kapotte pootjes op de grond liggen. De tempel biedt vooral een prachtig uitzicht over zee.

Foto 147 Uluwatu tempel

Rond 13.00 uur rijden we door Pandawa Beach. Dat dit strand vooral onder de locals goed bekend staat, komen we eigenlijk pas achter op het moment dat we al bij het strand staan. Tientallen bussen met schoolkinderen uit Java komen speciaal hierheen. “Mister, mister, picture?”, horen we vaak om ons heen. Erik is, voordat hij op het strand is aangekomen al driemaal op de foto gezet. Tegen die tijd heeft Bertha er al twee korte schoolinterviews op zitten. Bij een klein eettentje eten we met zijn allen een lokale lunch: nasi campur, nasi goreng en kokosnoot!

Eenmaal op het strand lijkt het nog drukker dan op de parkeerplaats. Het valt op dat er voornamelijk moslims komen, vanuit het naastgelegen eiland Java. Veel bezoekers hebben nog nooit een blank persoon gezien, laat staan een blank persoon in zwembroek of bikini. We nemen een duik in de zee en lezen en luieren wat op het strand. Toch kunnen we helaas niet optimaal genieten hier. Elke vijf minuten worden we gestoord door iemand die een foto wil maken of ongevraagd een foto maakt. In het begin was het nog wel grappig, maar het wordt uiteindelijk zelfs een beetje irritant. Maar ja, ook dit is deel van het avontuur en laat zien wat een cultuurverschillen het eiland kent.

We hebben met de taxichauffeur om 17.30 uur op de parkeerplaats afgesproken. Dit was niet helemaal volgens zijn plan. Hij vond eigenlijk dat we ons rond 15.30 uur moesten melden. De taxiservice heeft nu volgens hem wel lang genoeg geduurd. Hoe dan ook, we hebben de deal gemaakt voor de hele dag, dus hij zorgt maar dat hij er staat! Wanneer we 17.15 uur aan komen lopen, staat de chauffeur al wild met zijn armen te zwaaien. “Opschieten, hier staat de taxi”. Maar dan ziet Lenie opeens een aanhanger vol fietsen staan en maakt een gezellig praatje met de chauffeurs. Erik ziet het gebeuren en mengt zich ook bewust in dit gezelschap. “De chauffeur kan wel even wachten, we zijn immers toch eerder dan afgesproken.” Geduldig zit de chauffeur met Marion, Dick, Egbert en Bertha al in de auto te wachten. Zuchtend en steunend kijkt hij op zijn horloge. Zo’n tien minuten later komen ook Lenie en Erik enthousiast aangelopen: “Ze hadden zelfs Nederlandse fietsen!”. Erik neemt plaats naast de bestuurder, maar besluit dat het wijs is om zijn vragenvuurtje aan de chauffeur maar even te staken. De rit terug naar Sanur verloopt drie keer zo snel als de heenweg, maar in diepe stilte. Max Verstappen is er niets bij. We staan deze rit doodsangsten uit en vanaf de achterbanken wordt er regelmatig “oe”, “nee”, “pffff” en “stop” op een gedempte toon geroepen. Wonder boven wonder zet de chauffeur ons wel voor de villa af en niet ergens op de hoek van de straat vlakbij. Hij wil blijkbaar toch een goede indruk achterlaten? We betalen hem het afgesproken bedrag en trekken snel het hek van de villa achter ons dicht terwijl we in lachen uitbarsten. Wat was die man boos en gestrest!

Foto 162 – Een pickup vol fietsen

Na een verfrissende douche gaan we uit eten aan de andere kant van de stad, zo’n anderhalve kilometer verderop. Onderweg koopt Dick nog een mooie ronde hoed, à la Rick Felderhof. Het plaatje is nu helemaal compleet. Onze ouders hebben al de hele week het gevoel alsof ze op bezoek zijn bij Villa Felderhof; beetje praten over het leven en van alles en nog wat, drankje erbij, lekker in de buitenlucht met een zwembad en een luxe villa op de achtergrond.

 

Het plan was om uit eten te gaan bij Warung Beach Breeze, maar helemaal daar aangekomen blijkt deze om onduidelijke reden vandaag gesloten te zijn. Gelukkig hebben we onderweg genoeg andere leuke restaurants gezien. Het is altijd een beetje lastig kiezen met zo’n grote groep, maar uiteindelijk geeft Marion de doorslag en kiest voor het gezellige Cafe Jepun. De vrouwen kiezen voor vis: gamba’s en vis met kaas- en tomatensaus. De mannen kiezen voor vlees: saté! Op de terugweg komen we langs Massimo, de Italiaanse ijssalon van Sanur. Vorige week zagen Erik en Bertha hier al rijen dik mensen staan. Reden genoeg om het ijs te proberen: pistache, kers, mokka, ze hebben er meer dan dertig smaken!

Eenmaal terug in de villa duiken Egbert en Lenie weer in het zwembad. Zij krijgen hun wijntje vanaf de kant aangereikt. De rest zit gezellig aan het zwembad zijn of haar borrel te drinken. Behalve Erik. Hij is niet helemaal lekker. Het avondeten is niet goed gevallen. Het lijkt wel met hoe meer mensen we zijn, hoe groter de kans is dat er iemand ziek is!

Foto 165 – Route 20180414

Zondag 15 april 2018 Sanur

De laatste dag voordat we afscheid van elkaar moeten nemen. Erik heeft vannacht niet geslapen en de hele nacht op het toilet doorgebracht. Ook deze ochtend voelt hij zich slecht. Tijdens het ontbijt bespreken we met de rest de plannen voor vandaag. We zouden eigenlijk van 10.00 uur tot 12.00 uur een kookcursus doen met zijn allen. “Maar wat als de sfeermaker ziek is, wat moeten we dan?” De ouders besluiten dat het beter is of met zijn allen te gaan of niet. We proberen de kookcursus af te zeggen. De kok is al wel naar de markt geweest om de ingrediënten te halen, maar gelukkig heeft hij vanmiddag ook nog een klas, waar hij de ingrediënten kan gebruiken. Kortom, geen probleem! Fijn!

Na de koffie gaan de ouders met zijn vieren op stap. De hoofdstraat Jalan By Pass Ngurah Rai, is vandaag voor al het gemotoriseerde verkeer afgesloten vanwege een fietsevenement. Dit was ook de reden dat Lenie gister de aanhanger met fietsen zag staan. Echter, eenmaal aangekomen op de hoofdstraat blijkt deze alweer open en het evenement voorbij. Dat is snel! Ze doen nog een rondje door de stad en komen rond de lunch weer terug.

Foto 168 – Een rustig bakje koffie in de villa

De rest van de dag doen we rustig aan en genieten nog optimaal van het samenzijn. We zwemmen onder het genot van een hapje en een drankje en voordat we het weten is de avond alweer ingetreden. Erik komt er beetje bij beetje ook weer bovenop. Het laatste avondmaal samen nuttigen we om de hoek bij White Orchid. Dick eet er de lekkerste buikspek ooit en samen genieten we van alle lekkernijen. Terug in de villa beseffen we dat we nog flink aan de bak moeten: alle drank moet op! We toasten het een na het andere drankje, terwijl Erik het vanavond jammer genoeg bij water moet houden. Tegen middernacht proosten we nog een laatste keer en wensen elkaar goede nacht.

 

Maandag 16 april 2018 Sanur – Bali / Lombok / Java

Gelukkig heeft iedereen afgelopen nacht lekker geslapen. We genieten nog een laatste keer gezamenlijk van het heerlijke ontbijt en dan is het tijd om in te pakken. De koffers en motoren zijn gepakt en het is tijd om afscheid te nemen. We omhelzen elkaar. Wat een gek idee dat het nu weer maanden duurt voordat we elkaar weer zien! We hebben zo’n intense week met zijn zessen gehad! Het is enorm gaaf om onze ouders op deze manier enigszins deelgenoot te laten maken van onze wereldreis, ons avontuur. Deze week zullen we nooit vergeten! Er vloeien enkele traantjes en dan staat de taxi van de beide ouders voor de deur. Iedereen zal vandaag een andere kant op rijden en vanavond op een ander Indonesisch eiland verblijven. De ouders zullen beide apart nog een week vakantie vieren in het land voordat ze weer terug naar Nederland vliegen. Bertha’s ouders (Egbert en Lenie) worden afgezet bij de ferry van Padangbai naar Lombok, waar ze een paar dagen zullen verblijven voordat ze gaan eilandhoppen op de Gili eilanden ten noordwesten van Lombok. Erik’s ouders (Dick en Marion) pakken dezelfde taxi, maar laten zich twee uur verder afzetten in Amed, vanuit waar ze dagtripjes kunnen maken en mooi kunnen snorkelen. Wij, Erik en Bertha, rijden vandaag met de motor naar het westen van Bali en nemen daar de ferry naar Java. In twee dagen rijden we naar Surabaya waar we de motoren zullen schoonmaken en op de boot zullen zetten naar ons laatste continent deze reis: Australië! Maar meer daarover in onze volgende blog!!

Foto 169 – Tot over een paar maanden!
Love to share:

8 Comments

  1. Loes

    Wat een mooie afsluiting van Bali! Op naar de kangaroes.

  2. Dick Baas

    Bij het lezen van weer n mooi reis verslag en zeker de week die we samen met z’n zessen hebben beleefd krijg ik n beetje natte oogje’s.
    Lieve gr Dick??

  3. Marion Baas

    En nu heb ik het gelezen…….een prachtige week om op terug te kijken .
    Door jullie varierend programma een bijzondere indruk van Bali gekregen, de indrukwekkende ceremonie, lieve hartelijke inwoners.
    Maar het mooiste was jullie weer te zien, te omhelzen en alle verhalen te horen.
    Met Egbert en Lenie wordt hier in Nederland nog wel meer dan een keer afgesproken!!!
    Knuffels Marion

  4. Jeanine

    Ja Dick dat zal best even slikken zijn om terug te lezen. Geweldig om elkaar zo te ontmoeten en te beleven. Mooie herinneringen om op terug te kijken en koesteren.
    En nu op naar Australië, ben benieuwd.

  5. Jan

    Dat was optimaal genieten en wederom dank voor alle details en uitleg. Veel plezier bij de Aussies.

  6. Rita

    Wat een geweldige verhalen! Hartstikke leuk om te lezen.
    Wat moet het voor jullie allemaal fijn geweest om elkaar weer te ontmoeten.

  7. atrappenburg@casema.nl

    Heerlijk om te lezen. Wat zijn jullie aktief geweest. Nu moeten Erik en Bertha weer alleen verder. Zal best even moeilijk zijn. Wij wensen jullie een avontuurlijke voortzetting van de prachtige reis om de wereld. Take care en tot ziens. Lieve groeten Margreet en Aart

  8. Lenie en Egbert

    De week van ons leven: samen met Bertha/Erik en zijn ouders een week gezamenlijk vertoeven op Bali. Geweldige dagen om nooit te vergeten.

    Veel verhalen, lekker gegeten, veel gelachen en een onvergetelijk programma afgewerkt.
    Ook het verblijf op het eiland in drie afzonderlijke “chalets” met zwembad was uniek.

    Bertha en Erik nogmaals dank voor jullie voorbereiding/ planning en alvast veel reisplezier in het land van de kangoeroes.

    groeten van Mem en Heit.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Top