“Week 19 China: “Go as fast as you can!”

Vier maanden zijn we nu op reis, samen op de motor, vrij om te gaan waar we willen. Maar dit is China, alles is hier anders! We zijn verplicht om te reizen met een gids, rijden van checkpoint naar checkpoint, gaan bijna de cel in wanneer we ‘wild’ plassen en lopen een kleine gehoorbeschadiging op van al het geslurp en gerochel! Dit is China!

Maandag 25 september 2017 Grens Kirgizië – Kashgar (China)

Na het eerste Kirgizische checkpoint, waar de motor van Karin was gevallen melden we ons bij de grenspost. De motoren moeten naast elkaar geparkeerd worden en bij een norse douanier leveren we onze registratiepapieren in.  Deze papieren hebben we bij de grensingang van Kirgizië ontvangen en na een tijdje zoeken vinden we ze in de koffer. Hierna mogen we allemaal in de rij staan om een exit-stempel in ons paspoort te laten zetten. Het duurt allemaal wat langer maar uiteindelijk staan we weer buiten. De motoren worden door een douanier wat afwezig bekeken waarna we door mogen rijden. Op naar China!

In China is het verboden om als toerist met eigen motorvoertuig ‘alleen’ te rijden. Een gids is verplicht. Via de website horizonsunlimited.com zijn we in contact gekomen met andere overlanders uit Engeland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Nederland die rond dezelfde periode door China wilden reizen, vanuit Kirgizië naar Pakistan. Op deze manier kunnen we de hoge kosten die een Chinese gids met zich mee draagt delen. Vanaf het moment dat we Kirgizië verlaten wordt het peloton van zeven motoren (Dave & Karin uit Nederland elk op een Yamaha Ténéré, Holger & Anja uit Duitsland elk op een BMW F 650 GS Dakar, Paul uit Oostenrijk op Honda en Bertha & Erik uit Nederland op een Honda Transalp XL 650 V) gevolgd door de twee Landrovers (Claudio & Kori uit Zwitserland en Bernd & Claudia uit Duitsland) die samen met ons de China-groep vormen. De Britse Toyota van Alex & Alice is nog nergens te bekennen…

20170925 De Chinese grens

Bij het eerste checkpoint ontmoeten we onze gids voor de aankomende paar dagen, Abdul. Een wat forse Chinees die direct chagrijnig en met de grootste overgave zuchtend en steunend naar ons schreeuwt! Pak NU je bagage, geef me NU je paspoort zo snel als je kan! Als makke lammetjes volgen we zijn instructies op en vragen ons ondertussen af of de Britse Toyota nog op tijd zal arriveren. Na een korte wachtperiode buiten is Abdul terug om ons richting de X-ray te commanderen. Stel geen vragen en doe alles zo snel als je kunt, anders moeten we straks uren wachten! We volgen zijn commando op en zetten de motoren in een lange rij voor de X-ray. Daar is dan eindelijk ook de Toyota met Alex en Alice. Ze konden nergens de registratiepapieren van Kirgizië vinden en hadden zo bijna de China-groep gemist. Maar met een paar Kirgizische Som hebben ze de douaniers weten te verleiden. Gelukkig is de groep nu compleet.

De auto’s moeten als eerste door de X-ray. Na diverse malen in- en uitrijden staan ze eindelijk goed en kunnen gescand worden. Hierna is het de beurt aan de motoren, we moeten wiel aan wiel parkeren zodat de scan in één keer uitgevoerd kan worden. We laten de motoren lachend achter en bekijken vanaf een veilige afstand het scannen. De motor van Bertha is eerder in Turkije al gescand, dit lijkt er een beetje op alleen worden er nu meerdere motoren tegelijk gescand.  Lijkt bijna efficiënt….

 

Na de scan rijden we de motoren naar buiten en parkeren naast de douane-ingang. We denken met 7 motoren vrij netjes te hebben geparkeerd, maar dit is China! Een legerofficier is niet tevreden en na een kort gesprek met Abdul krijgen we het commando om de motoren in een perfecte lijn te parkeren. Abdul niet-begrijpend aankijken blijkt al snel geen goed idee, hij zucht, steunt en vertelt ons constant dat hij niet begrijpt waarom wij China niet begrijpen! En dan begint het lange wachten, de douaniers gaan eerst pauzeren. Niet zoals wij in Nederland gewend zijn, 30 minuten tot een uur. Nee, hier duurt een middagpauze drie uur! We pakken onze E-readers er maar bij en nemen China zoals het is. In de tussentijd gaat Erik nog even op de foto met een Chinees die een rondreis maakt op zijn Harley langs de gehele Chinese grens. Met handen en voeten hebben ze een gesprek en lachen ondertussen de tijd weg. Na een handtekening op zijn 10.000 miles club vlag vertrekt hij met een brullende uitlaat naar de volgende grenspost.

Na een paar lange uren meldt Abdul zich om het commando gelijk weer op te pakken. Doe wat ik zeg, stel geen vragen en schiet in godsnaam een beetje op! Hoe meer hij ons toespreekt hoe vreemder hij wordt. Maar we hebben eindelijk een stempel in ons paspoort en mogen verder naar het volgende obstakel. De motoren en auto’s moeten op het douane-terrein vannacht achtergelaten worden totdat er toestemming is om te vertrekken.

20170925 Yes, we zijn in China

We moeten het douane-terrein verlaten om te verzamelen buiten de poort. Hier staat Abdul ook weer, zelf uiteraard met de auto richting de uitgang gereden, terwijl wij de afstand van bijna een kilometer met alle bagage moeten lopen. Voor het eerst is hij wat rustiger en legt uit dat we vanavond geen toestemming hebben om in het dichtstbijzijnde hotel te overnachten. We moeten hier wachten op nog een aantal motorrijders en dan vertrekken we met de bus naar Kashgar, de dichtstbijzijnde stad. Gelukkig hebben ze bij het naastgelegen winkeltje bier en pinda’s, de hele groep plundert de winkel en buiten is het direct gezellig. De groep motorrijders waar we op wachten zijn een stuk minder gezellig, strontchagrijnig melden ze zich bij de bus. Fu*^ing China, met alle regels en wachttijden! Onze groep is gelukkig een stuk relaxter, niet alleen door de biertjes. Er heerst een goede sfeer.

20170925 Eerste avond bij de Chinese grens

Nadat we een half uur onderweg zijn komen we bij de eerste van ontelbaar-veel-meer-komende politieposten waar we ons paspoort moeten laten scannen en een gezichtsfoto laten maken. De scanner moet drie keer opnieuw opgestart worden om het eerste paspoort te kunnen scannen. Na ruim een uur oponthoud kan de bus weer vertrekken. En dan beginnen alle biertjes bij veel mensen zijn tol te eisen, we moeten plassen! Maar dit is China, je kan niet zomaar ergens plassen! De buschauffeur begrijpt niet helemaal wat we bedoelen maar als hij moet stoppen voor een tolpoortje springt de halve bus de berm in. Er wordt wat geschreeuwd door aanwezige agenten maar iedereen plast vrolijk verder. Wanneer we later een uitbrander van Abdul krijgen over ons plas-incident halen we lachend onze schouders op, als je moet dan moet je!

 

En dan zijn we eindelijk in Kashgar en slapen we boven verwachting in een luxe hotel. Bij de grensovergang had iedereen nog wilde plannen om het café in te gaan, maar nu we eindelijk zijn aangekomen duikt iedereen uitgeput zijn kamer in. Er staat een groot tweepersoonsbed klaar en de douche is heerlijk warm. Dit hebben we wel verdiend!

 

Dinsdag 26 september 2017 Kashgar

Na een heerlijke nachtrust melden we ons vroeg bij het ontbijtbuffet. Maar goed ook, alles is al bijna op. Er wordt hier vol overgave gegeten, vanaf elke tafel hoor je wel iemand slurpen of zijn neus stevig ophalen. Ze spugen hier nog net niet op de grond, maar het is echt wennen aan alle bijgeluiden tijdens het eten. Zachtjes slurpen wij ook maar onze veel te pittige noedels, tofu en thee weg.

Omdat we om 13:00 uur een briefing krijgen van commando Abdul gaan we vroeg op pad om Kashgar te ontdekken. Tijdens de wandeltocht voelen we aan onze ogen en luchtwegen dat hier veel smog aanwezig is en zien dat ze dat hier ook proberen te bestrijden. Er rijdt een grote waterwagen langs die de stad lijkt te bevochtigen, het ziet er grappig uit maar of dit nou direct de oplossing is vragen we ons wel af.

20170926 Bevochtigingsvrachtauto in de smogstad Kashgar

Via het standbeeld van Mao Zedong, de ‘grote’ dictatoriale leider lopen we richting het oude centrum.

20170926 Mao Zedong

Vanwege de grote ontwikkelingen in de stad zijn vrijwel alle authentieke huizen met de grond gelijk gemaakt en ingeruild voor lelijke torenflats. Er staat nog maar een klein stukje oude stad overeind wat vermoedelijk binnenkort ook door bulldozers verslonden zal worden. De huizen ogen zeer armoedig en sommige zelfs gevaarlijk, maar de authenticiteit straalt eraf. Koeien, schapen en kippen wonen samen met de laatste paar bewoners van de oude huizen. We mogen als toerist niet naar binnen, het is alleen toegestaan om er omheen te lopen.

We verlaten het oude gedeelte en vinden een bazaar achter (alweer) een politie controlepost. We hebben tijdens onze reis al aardig wat bazaars gezien, maar de bazaar in Kashgar is van een ander kaliber.  Werkelijk alles is hier te koop, van gedroogd fruit tot opgezette dieren en vossenvachten. Ook al het plastic troep wat je in Nederland in de Action koopt is hier vrijwel gratis beschikbaar. We besluiten alleen om wat gedroogd fruit te kopen en lopen verder naar de toeristische ‘oude’ stad.

20170926 Granaatappelsap schijnt gezond te zijn

De Kashgar ‘oude’ stad is niets meer dan een nagemaakte stad waar souvenirs verkocht worden aan voornamelijk Chinese toeristen. Met gemengde gevoelens lopen we door dit namaak-dorpje, het voelt een beetje vreemd. Als we even later iemand “koffie” horen roepen blijken er een hoop van onze groep hier in een koffietentje te zitten. We schuiven aan en betalen de hoofdprijs voor een slappe bak. Even later wordt Erik op zijn schouder getikt en krijgt een telefoon onder zijn neus gedrukt. Of we even voor de lokale televisie een stukje willen opnemen. We oefenen de tekst “Happy National Day” een paar keer, waarna we met de groep voor de camera plaatsnemen. Lachend worden we gefilmd. Misschien worden we wel beroemd in China?!

Na de filmopnames lopen we langzaam terug richting hotel. We willen wel op tijd komen voor de briefing van Abdul. Vlakbij het hotel vinden we een restaurant waar we bijna gratis heerlijke noedels en thee naar binnen slurpen.

Om 13.00 uur staan de meesten klaar met hun bagage om te vertrekken, wij hebben onze stadskleding nog aan. Maar goed ook, Abdul belt de receptie iets na 13.00 uur en we krijgen te horen dat we om 15:30 uur klaar moeten staan om onze motoren op te halen. We besluiten in onze luxe  hotelkamer een kleine powernap te doen waarna we ons omkleden en bij de receptie melden. Hopelijk kunnen we straks onze motoren ophalen…

 

Met de bus bereiken we na ongeveer twee uur het parkeerterrein van de douane waar onze motoren met een deel van de bagage nog veilig staan. Na kort overleg met Abdul wordt de groep in tweeën gedeeld, één groep gaat rechtstreeks naar het hotel en de andere groep gaat eerst langs het tankstation. Niets gaat zomaar in China, maar tanken als toerist al helemaal niet. In dit gedeelte van China zijn alle tankstations zwaar bewaakt, mogen scooters of motoren niet het terrein op vanwege brandgevaar en is het voor buitenlanders vrijwel onmogelijk om te tanken. Abdul weet een tankstation waar de motoren wel kunnen tanken, maar hiervoor moeten we de snelweg verlaten en binnendoor rijden. Op zich geen probleem, maar wanneer het donker begint te worden en we de snelweg verlaten is het motorrijden ineens niet zo leuk meer. Er rijden veel Chinezen zonder licht en er wordt overal op het randje van de dood ingehaald. Wanneer we eindelijk het tankstation bereiken mogen we de tank volgooien met gieters die ons over het prikkeldraad worden aangereikt. In Oezbekistan hebben we op deze manier getankt op de zwarte markt, maar als je de benzinepomp op nog geen 15 meter vanachter een rand prikkeldraad ziet is het toch een beetje vreemd.

Na het tanken vertelt Abdul ons dat we straks gewoon rechtdoor moeten rijden richting het hotel en voordat we het goed en wel in de gaten hebben is hij er al vandoor met de auto. Bertha heeft haar navigatie meegenomen en rijdt voorop richting het hotel. Terug op de snelweg is het een stuk aangenamer rijden en bereiken we vrijwel vlekkeloos het hotel. We parkeren de motoren in de garage, kleden ons snel om en eten met Karin en Dave in het hotel-restaurant een heerlijke maaltijd.

20170926 Chique uit eten met Dave en Karin

We genieten van het eten en de biertjes maar worden er uiteindelijk uitgezet omdat het personeel naar huis wil. We lusten nog wel een biertje en gaan in Kashgar op zoek naar een café. Niets te vinden natuurlijk, maar na lang zoeken vinden we een klein winkeltje waar een grappige man nog een paar biertjes in de koelkast heeft liggen en daarnaast zelfs wijn verkoopt. Bertha en Karin onderhandelen met de man over de prijs terwijl Erik en Dave buiten achter de getraliede ingang geduldig wachten op de biertjes.

Woensdag 27 september 2017 Kashgar – Tashkurgan 

Na een goede nachtrust zijn we klaar om te vertrekken. We rijden de motoren de garage uit en gaan in konvooi op pad naar de volgende stad, Tashkurgan. Vanaf Kashgar naar de eerste stad in Pakistan is het nog ruim 500km rijden, we moeten onderweg nog minimaal 1 keer tanken. Dinsdag verzekerde Abdul ons nog dat het enige tankstation waar wij mogen tanken halverwege is, vandaag blijkt het tankstation al na 80 kilometer te zijn. Hier in China verandert alles met de snelheid van het licht. Na het tankstation moeten we dan nog ongeveer 420km rijden, wat voor onze motoren niet haalbaar is op één tank. We zoeken in de groep naar een grote jerrycan, gelukkig kunnen Kori en Claudio met hun prachtige witte Landrover ons helpen. Rijden maar!

De auto’s rijden voorop wat niet altijd even gunstig is, vooral de Toyota van Alex & Alex rookt bergopwaarts als een stoomtrein. Proestend bereiken we uiteindelijk het zwaarbeveiligde pompstation. En daar beginnen de problemen. Zonder politietoestemming mag er niet getankt worden, al helemaal niet door toeristen! Abdul verzamelt met veel gezucht en gesteun alle paspoorten en vertrekt richting de politiepost om hopelijk toestemming te krijgen. Ondertussen verzamelen zich steeds meer mensen voor de poort en maken de Chinezen enthousiast van alles en iedereen foto’s.

We wachten geduldig ruim twee uur voor de gesloten poort als Abdul eindelijk terugkeert. De auto’s mogen maximaal 300 liter diesel tanken, de motoren maximaal 200 liter benzine. De poort gaat open en iedereen rijdt naar binnen. Erik meldt zich als eerste bij de pomp en vraagt de pompbediende/agent vrolijk om zijn motor vol te gooien. Maar dan werkt de pomp niet, er is een technisch probleem! En wederom kan de hele groep wachten. We besluiten ter plaatse te lunchen en wachten geduldig af. Na ruim een uur sleutelen komt er iemand pikzwart van de olie achter het pompstation vandaan en kan er getankt worden! De motoren en auto’s worden getankt, maar wanneer we de 20-liter jerrycan willen vullen verandert de zaak weer. Dat is niet toegestaan in China, mag niet! We leggen Abdul meerdere malen duidelijk uit dat 420 kilometer met een volle tank voor ons onhaalbaar is en we zo Pakistan niet halen. Maar hij herhaalt zijn, inmiddels stopwoordje, “This is China” wederom en roept “Impossible”! Wanneer de halve groep in protest komt en Abdul nu echt zijn kookpunt bereikt en bijna ontploft mag de jerrycan van de politie opeens wel volgetankt worden. We halen de jerrycan snel weer van het dak van de Landrover af en tanken hem vol met benzine voordat de politie van gedachten verandert. Na een oponthoud van ruim 3 uur kunnen we eindelijk verder en lijken we voldoende benzine te hebben om het eerste benzinestation in Pakistan te bereiken.

 

Vanaf het tankstation richting het eerstvolgende tankstation mogen we ‘vrij’ reizen, heerlijk om weer eens niet iemand te volgen. Onderweg kunnen we stoppen waar we willen om foto’s te maken, wat te drinken of om warme kleren aan te trekken.

Bij het Karakul-meer verzamelen we weer waar Abdul alweer druk aan het commanderen is. We moeten hier snel weg, anders komen we te laat!! This is China!! Maar iedereen is zo moe geslagen van al zijn wilde woord- en armgebaren dat het lijkt alsof hij tegen een muur praat. Iedereen neemt rustig de tijd om foto’s van het Karakul-meer en de omgeving te maken.

Na het Karakul-meer rijden we weer gezamenlijk achter Abdul aan. Voordat we Tashkurgan bereiken moeten we nog langs twee politieposten.

20170927 Een van de vele politieposten in China

Bij de eerste politiepost werkt de paspoort-scanner weer niet waardoor we weer in een lange rij staan te wachten. Bij de tweede politiepost moeten de vrouwen plassen. Nergens een wc, maar achter een muurtje wordt er afgaande op de lucht vaker geplast. Boos loopt Abdul op de achterblijvende mannen af. Dit mag niet! Plassen moet aan de andere kant! Hij zucht en steunt, begrijpt niets van ons westerlingen en scheurt weg in zijn auto.

 

Na een slopende dag arriveren we aan het einde van de dag dan eindelijk in Tashkurgan, dit keer bij een stuk minder luxe hotel. Het lijkt tegen het vriespunt in het hotel en de bedden in onze kamer zijn al beslapen. We proberen het Abdul uit te leggen maar die roept alweer “This is China!”. Na een paar pogingen krijgen we gelukkig een andere kamer.

 

Met de gehele groep gaan we op zoek naar een restaurant, na een tijdje rondlopen komen we uit bij een smoezelig tentje. De wc is vermoedelijk al sinds de oprichting in 1890 niet meer schoongemaakt, hoe de keuken eruit zag hebben we gelukkig niet gezien. Maar we zitten met de hele groep aan een ronde tafel, het eten smaakt meer dan uitstekend en er is genoeg bier voor iedereen! En als we de rekening krijgen lijkt het alsof we voor één persoon gegeten hebben, een toptent dus.

 

We lopen terug naar het hotel waar we onze laatste biertjes opdrinken. Morgen rijden we, als China het toelaat, naar Pakistan waar alcohol niet toegestaan is.

20170927 Biertjes drinken met de groep op de parkeerplaats in Tashturgan (vlnr Alice, Claudio, Alex, Erik, Karin, Holger, Kori en Dave)

Donderdag 28 september 2017 Kashgar – Grens Pakistan

Rillend worden we wakker, echt alles is koud in dit hotel en kleden ons snel aan. Bij het ontbijt is het weer een wonderlijke wereld van smakkende, slurpende en rochelende mensen. We zijn er inmiddels aan gewend en doen bijna vrolijk mee.

Om 08.00 uur staat iedereen klaar om te vertrekken, maar….. dit is China! We moeten wachten op groen licht van de douane. We zetten een kop koffie, pakken onze E-readers erbij en in het ochtendzonnetje wachten we rustig af.

20170928 Kom maar op bij Tashkurgan hotel

Rond half tien is daar Abdul als een duveltje uit een doosje, “We moeten NU weg! Waarom zijn jullie nog niet klaar?! We moeten nu weg anders komen we te laat!” Iedereen sprint op de motor of in de auto en we vertrekken om na twee kilometer alweer te parkeren. Dit keer op het parkeerterrein van de douane. We moeten de voertuigen in één rechte lijn opstellen, en ook dit gaat niet vanzelf. Abdul: “This is not a straight line!!!!” Even later schudt ook de douanier zijn hoofd dat de lijn niet recht is, en we moeten tot driemaal toe in een andere hoek op de parkeerplaats een lijn proberen te vormen. Eerst bij het hek, dan een stuk naar voren en uiteindelijk toch maar naast het kantoortje. Het lijkt wel alsof ze ons in de maling nemen! Inmiddels ondergaan we dit China-circus lachend, we laten ons niet meer gek maken!

20170928 De groep compleet in Tashturgan (vlnr Alex, Alice, Kori, Claudio, Claudia, Dave, Anja, Erik, Holger, Karin, Bertha en Paul)

We leveren onze paspoorten bij Abdul in en genieten buiten van het ochtendzonnetje en wachten rustig af. Na een uur moeten we ons binnen melden. Het computernetwerk werkt niet en we moeten handmatig een formulier invullen. Omdat alles in het Chinees vermeld staat weten we niet goed wat er ingevuld moet worden en luisteren goed naar Abdul. Maar Abdul is Abdul, uitleggen en geduld gaan niet hand in hand. De formulieren worden regelmatig tot een prop gereduceerd en opnieuw ingevuld. “Owwwww god!!”, roept Abdul regelmatig en uiteindelijk vult hij voor iedereen zelf de formulieren maar in. Wellicht was dit bij de eerste al een goed idee?!

 

Na het invullen van de formulieren wachten we buiten op ons volgende avontuur. Na twee uur besluit de douane dat het wellicht beter is om ons naar een ander kantoortje te verplaatsen en braaf lopen we achter Abdul aan. Bij het tweede kantoortje lijkt alles wat soepeler te gaan en na controle van onze visums mogen we weer terug naar de motoren. “Wacht daar tot ik je kom halen”, schreeuwt Abdul. Wanneer hij bij de motoren komt, mag Karin als eerste met de motor naar de douanier rijden. Maar waar is Karin? Die staat nog bij de paspoortcontrole, aangezien ze daar achteraan de rij is gezet. “Aaaaah”, Abdul lijkt zijn geduld te verliezen en er ontstaat chaos in zijn hoofd. Hard rent hij naar de paspoortcontrole. Na lang wachten komt hij uiteindelijk iedereen om de beurt ophalen. Bij het passeren drukt hij snel het Chinees rijbewijs en de kentekenplaat in onze handen, heel handig als we nog maar een paar kilometer van de Pakistaanse grens verwijderd zijn. We besluiten dat dit niet het moment is om grapjes hierover te maken.

20170928 Chinees kenteken en rijbewijs

Nadat alle auto’s en motoren verzameld zijn voor het tweede kantoortje krijgen we onze paspoorten terug. Maar na een paar minuten moeten we deze alweer inleveren bij de militairen die het laatste stuk met ons meereizen richting de Pakistaanse grens. Alle paspoorten gaan in een mooi koffertje en na dit prachtige toneelstuk mogen we eindelijk richting de grens rijden. De motoren mogen voorop en kunnen tot aan de laatste politiepost hun eigen tempo bepalen.

 

We rijden richting de Khunjerab pass, met een hoogte van 4.693 meter de hoogste geasfalteerde grensovergang ter wereld. De motor van Erik krijgt opeens last van hoogteziekte en begint te protesteren. We gaan te hoog! Langzaam verliest hij vermogen en uiteindelijk kan hij de andere motoren niet bijhouden. In de slipstream van Bertha, die een stuk meer vermogen heeft, rijden we met maximaal 50 km/uur richting het hoogste punt. Ook de luxe Landrover van  Kori en Claudio kan niet goed tegen de hoogte en kruipt omhoog. Uiteindelijk bereiken we als een ezeltje lachend de laatste politiepost. We rillen omdat het hier behoorlijk koud is, maar zijn ontzettend blij wanneer we ons paspoort terugkrijgen en naar de Pakistaanse grens mogen rijden.

Wat was China een ongemakkelijke, maar zeer bijzondere ervaring. We hadden graag echt iets gezien van dit land, niet op de manier waarop het moest maar vrij zoals we (tot nu toe) door elk land gereden hebben. Wanneer we onder de Khunjerab pass doorrijden voelen we een soort van bevrijding en worden we lachend onthaald door de eerste Pakistanen. Welcome in Pakistan friends!!

20170928 Yes, we zijn in Pakistan

 

Love to share:

7 Comments

  1. Dick Baas

    Nou zo te lezen hebben jullie in China heel wat moeten doorstaan.
    Lijk mij op deze manier niet prettig om door zo’n land te reizen.
    Maar het is n mooi verhaal om te lezen.
    Ik hoop dat het in Pakistan iets beter gaat maar het biertje zullen jullie daar wel missen.
    Lieve gr .Dick.

  2. Marion

    Read as fast as you can???
    Tjonge wat een regiem daar.Nietemin hou ik wel van rechte lijntjes, maar minder van geschreeuw en gespuug en gerochel,dus IK ga er niet heen ha ha..
    Het heerlijke eten , goedkoop, en de sfeervolle groep heeft veel goedgemaakt, een ervaring om zeker niet te vergeten!!
    Wederom een prachtig hoofdstuk,met mooie foto`s!! knuffels Marion

  3. Jeanine

    Wat een avontuur weer. Abdul, is dat een Chinese naam…..komt ook in jullie verhaal niet sympathiek over. Sowieso China op deze manier, nou nee niet voor mij. Jullie blijven positief, de foto’s met vrolijke gezichten. Ben alweer benieuwd naar jullie Pakistan avontuur.

  4. Ireen

    Weer in één adem gelezen. Wat een avontuur daar in China en wat een mooie foto’s zaten er weer bij. Hopelijk hebben jullie in Pakistan minder oponthoud en zijn de mensen daar een stuk vriendelijker. Have fun!

  5. Jeroen

    Mooi verhaal weer. Bizarre en mooie onvergetelijke avonturen! Ik ben er jaloers op :-). Veel plezier en blijf ervan genieten.

  6. Jan

    Ik heb een rondreis gemaakt door China en ook de hoofdstad bezocht. In al jullie verhalen herken ik gelukkig niets. Ik heb me eigenlijk altijd super vrij gevoeld maar misschien kwam dat wel door de organisatie. Ja China is smerig en ik ben blij te lezen dat jullie niet ziek zijn geworden. Ja ook wij moesten met iedereen op de foto want sommige mensen hadden nog nooit buitenlanders gezien en zeker niet van die grote. Heb jullie verslag van Pakistan al met even veel plezier gelezen. Groetjes Jan

  7. Lenie en Egbert

    一個美麗的故事和一些經驗。 訪問很短但激烈,永遠不會忘記。
    直到下一個博客。
    尊敬的Egbert和Lenie的問候

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top