Week 22-26 India: Een heilige koe op mijn grote teen!

India, qua oppervlakte één van de grootste landen waar we tijdens onze reis doorheen rijden. Ook één van de meest vervuilende landen. Dagelijks trotseren we dikke wolken smog die onze motorpakken binnen een paar uur van kleur doen veranderen en ontwijken we rondslingerend afval of heilige koeien. En het verkeer, een levensgevaarlijke mengeling van slechte wegenbouw, ontoereikende politiecontroles, vrachtwagens op oorlogspad en onervaren chauffeurs die blind de snelweg oversteken of onbeschaamd spookrijden. Voor het eerst voelen we ons onveilig en raken we betrokken bij een vreselijk ongeluk. India, een land van extremen!

 

Dinsdag 17 oktober 2017 Grens Pakistan (Wagah border) – Amritsar

Eindelijk zijn we de Pakistaanse grens over en worden we door twee breed grijnzende douaniers welkom geheten in India! We vertellen ze dat Pakistan geen knip voor de neus waard is en we niet kunnen wachten om India te ontdekken. Nu kunnen we helemaal niets meer fout doen en mogen zelfs foto’s maken, iets wat niet vaak voorkomt bij een grensovergang.

 

Foto 1 Bij de grens Pakistan – India 20171017

Deze grensovergang is überhaupt anders dan anders. We staan middenin een grote arena, schouwspel voor de dagelijkse sluitingsceremonie van de grens tussen Pakistan en India. We hebben veel gelezen over deze ceremonie en komen één dezer dagen zeker terug om dit mee te maken!

Wanneer we de arena verlaten rijden we via een lachende besnorde Indiër en een stokdove militair naar de echte paspoortcontrole. Hier moeten we ons paspoort en Carnet de Passage inleveren en wachten totdat we geholpen worden. Ondertussen kunnen we van een wonderlijk schouwspel genieten. Een dove man geeft iedereen onduidelijke instructies. Ga staan, nu naar het loket, ga toch maar weer zitten! Het lijkt alsof hij iedereen voor de gek houdt, maar toch luistert bijna iedereen naar deze man. Na een half uur wachten worden we gewenkt en moeten we met de motoren naar een andere plek rijden. Hier wordt de motor grondig gecontroleerd. Kenteken, chassisnummer en identificatienummer van het motorblok. Alles volgens het boekje. Wanneer we een goedkeurend knikje krijgen rijden we met de motor naar de andere kant van het douanekantoor om het Carnet en de paspoorten op te halen. Weer een mooie stempel in het paspoort!

De eerste paar kilometers in India zijn gelijk een ‘goede’ kennismaking. Er hangt een dikke laag smog over het land, we komen overal koeien tegen en het vuil ligt overal waar je kijkt. Hopelijk is dit niet in heel India het geval. In de stad Amritsar (1,1 mln. inwoners) is het overvol op straat en toetert werkelijk iedereen. De combinatie van warmte (zweten!), smog en luid toeterende Indiërs maken de laatste paar kilometers de zwaarste van de dag. Uitgeput zetten we onze motoren stil voor het hotel wat we geboekt hebben. De volgende dag besluiten we dat dit ook direct de laatste keer is dat we een kamer boeken. In de kamer is geen WiFi, ondanks de toezegging van de eigenaar.  We verhuizen naar een verdieping lager, maar ook hier is geen enkel bereik. Ook is de kamer eigenlijk niet geschikt voor twee personen, je kunt elkaar amper passeren. En er is geen enkel raam wat het een donker geheel maakt. We besluiten toch te blijven omdat we zin hebben in een koude douche en zien morgen wel weer verder.

Fris en fruitig gaan we laat in de middag op pad. We bezoeken in Amritsar de tempel Harmandir Sahib, ofwel de Gouden Tempel, een toeristenattractie voor bezoekers van over de hele wereld. De tempel wordt omringd door het kleine Sarovarmeer, heilig water waar veel mensen zich wassen. Er zijn 4 ingangen, die het belang van goedkeuring en openheid symboliseren. Iedereen, ongeacht welke godsdienst, mag de gouden tempel bezoeken. Echter moeten zowel mannen als vrouwen het hoofd bedekken en zijn sigaretten, drank of drugs verboden om bij je te dragen.

We stallen onze schoenen, bedekken onze hoofden en ‘wassen’ onze voeten bij het badje voor één van de vier ingangen. Het voetenbadje doet een beetje denken aan een zwembadingang, maar dit keer met heilig water en hopelijk zonder zwemmerseczeem na afloop. Nadat een andere bezoeker Erik vraagt of hij echt geen sigaretten of drugs bij zich draagt betreden we de Gouden Tempel. Een prachtige plek, zelfs de muziek die door de lucht galmt maakt indruk.

Foto 2 Gouden tempel bij daglicht 20171017

 

We lopen langzaam over de wit marmeren vloer langs het water en zien dat veel mannen zich tot op de onderbroek uitkleden om zich te wassen in het heilige Sarovarmeer. Voor vrouwen zijn aparte hokjes gemaakt zodat ze uit het zicht van de mannen zich ook kunnen wassen. Even twijfelen we of we ons zelf ook moeten ‘reinigen’, maar besluiten toch maar vredig door te wandelen. Ondertussen zakt de zon onder en wordt de aanblik van de Gouden Tempel alleen maar indrukwekkender.

Op een 62 meter lange brug staan we een half uurtje samen met veelal biddende Sikhs in de rij om de Gouden Tempel zelf te kunnen betreden. Sikhs zijn letterlijk ‘leerlingen’ van goeroe Nanak die eind 15e eeuw het Sikhisme stichtte, vooral uit onvrede over het hindoeïstische kastesysteem en het geweld tussen hindoes en moslims. De bedoeling was om in de nieuwe religie het beste uit het Hindoeïsme en de Islam bij elkaar te brengen. De basisbeginselen komen overeen met die van het Hindoeïsme, maar dan met maar één god en zonder het kasteonderscheid. Sikhs zien ook niets in pelgrimstochten naar heilige rivieren, maar ondernemen wel bedevaarten naar andere heilige plaatsen, zoals hun tempels, de ‘gurdwara’s’.

 

Omdat er zoveel mensen zijn en Indiërs over het algemeen van voordringen houden, worden we vanzelf naar voren geduwd en staan we zonder zelf al te veel te bewegen ineens in de tempel. Het interieur is prachtig versierd met halfedelstenen in fijne bloempatronen. In de  grote zaal is plaats voor de grootste priester die nu voordraagt uit het Guru Granth Sahib, het heilige boek van de Sikhs. Alles wordt hier gefilmd en zowel binnen als buiten de Gouden Tempel op grote schermen uitgezonden. Mogelijk zijn we zelf ook even in beeld geweest! Zelf mogen we helaas geen foto’s maken, maar verder overal in de tempel komen. We geven zoals iedereen doet zelf ook wat geld en lopen verder naar de eerste verdieping. Vanaf hier kunnen we goed uitkijken op de drukte en stapels geld die geschonken worden. Op de tweede verdieping, het dakterras nemen we even onze rust. Ondanks dat er zoveel bezoekers zijn is de Gouden Tempel een prachtige rustgevende plek met relatief weinig toeristen. Maar mocht je ook plannen hebben om India te bezoeken, dan mag je de Gouden Tempel zeker niet overslaan!

 

Over de inmiddels afgekoelde marmeren vloeren lopen we weer richting de uitgang, trekken onze schoenen weer aan en gaan op zoek naar een restaurant. Na een korte zoektocht vinden we een vegetarisch restaurant wat bijna helemaal vol zit met Indiërs. Dit kan geen slecht teken zijn en we bestellen Thalis. Een heerlijk gerecht met veel heftig gekruide groenten en peulvruchten, geserveerd met rijst en chapatti’s. Samen met een glas limomade storten we ons vol overgave op dit heerlijke eten.

 

Op de weg terug naar het hotel vinden we voor het eerst sinds lange tijd een drankwinkel. We wurmen ons tussen de alcoholisten door en kopen een koud biertje. Tijdens het afrekenen valt het op dat hier vooral sterke drank verkocht wordt per glas of overgeschonken in een klein petflesje. Vermoedelijk hebben de beroepsdrinkers niet genoeg geld voor een fles maar wel voor een klein bodempje.

 

Op de stoep van ons geweldige hotel drinken we sinds China weer eens een koud biertje!

Foto 5 Eindelijk weer een koud biertje! 20171017

Woensdag 18 oktober 2017 Amritsar

Omdat we een tip hebben gehad van Bernd en Claudia en dit hotel behoorlijk tegenvalt besluiten we direct uit te checken. Wel moeten we ruim een uur wachten op het ontbijt en doen we er nog een uur over om uit te checken. We hebben voor twee dagen gereserveerd en willen ons geld terug. Maar dit is India. Wat we later tijdens onze reis door dit land meer zullen ervaren is dat er altijd gedonder is over geld. Toch krijgen we uiteindelijk ons geld terug en rijden we vol gas richting Mrs. Bandhari’s Guest House in dezelfde stad. Een rustige oase midden in de drukke stad waar meerdere auto’s vanuit verschillende landen geparkeerd staan. Van de eigenaar mogen we niet op het grasveld staan naast het zwembad, waar de andere auto’s ook staan, maar moeten we achter het huis ons tentje opzetten. Na lang discussiëren weten we hem er toch van te overtuigen dat we iedereen kennen, geen overlast veroorzaken voor de overige bezoekers en mogen dan toch bij het zwembad staan.

Foto 6 Tent in tuin Amritsar 20171021

Er staat hier een Italiaan geparkeerd met een halve vrachtwagen en een arsenaal aan heerlijk eten, twee Oostenrijkse jongens met een zelfgebouwde camper en Bernd en Claudia met hun Landrover die we al kenden uit onze China-groep. De koelkast is gevuld met ijskoud bier en de Italiaan, die geen woord Engels spreekt, voorziet iedereen van heerlijk zelfgemaakte tussendoortjes. Pizza, chocoladetaart, gedroogde worst of echte espresso. Wat een held deze man! We zakken achterover, delen ervaringen met iedereen en genieten in deze oase.

 

Donderdag 19 oktober 2017 Amritsar

Een onrustige nacht voor Erik, ontelbare keren is hij uit de tent gekropen om maar net op tijd het toilet te bereiken. De reizigersziekte heeft hem weer te pakken, of kan het geen toeval zijn dat het telkens is na een paar glazen bier? Na het ontbijt is zijn maag een beetje tot rust gekomen en begint hij aan de blog over Pakistan. Bertha is ondertussen alle mogelijkheden aan het onderzoeken voor het verschepen van onze motoren, een helse zoektocht die nog weken zal duren. Tussen het harde werken door trekken we baantjes in het zwembad, heerlijk om weer eens te zwemmen! Het is echt een heerlijke ‘camping’ hier, al hebben we wel het gevoel dat we minder zijn dan de meer-betalende kamergasten. We mogen onze was niet bij de tent ophangen, dit kan storend zijn voor de andere gasten. En er wordt meerdere malen per dag gecontroleerd of we alle drankjes wel opschrijven die we hier nuttigen. Wellicht horen kampeerders bij de lagere kaste?!

 

Toch worden we s ’avonds uitgenodigd om met iedereen Diwali te vieren, één van de belangrijkste feesten in het Hindoeïsme. Tijdens deze feestdag wordt de overwinning van het licht over de duisternis (overwinning van de gelukzaligheid over de onwetendheid) gevierd. Een feest voor iedereen, met zoveel mogelijk vuurwerk en zoet eten. Bij de entree steekt het personeel vuurwerk af wat alle kanten op schiet, er zit vast geen keurmerk op deze vuurpijlen. We ontwijken er een paar, de naastliggende struiken worden nog net niet in de brand gestoken en een afgedwaalde vuurpijl zet bijna onze tent in de brand! Gelukkig is er maar een klein gaatje in de tent gebrand, maar dit had anders af kunnen lopen… Een beetje ongemakkelijk krijgen we wat sterretjes in onze handen gedrukt, drinken wat van de whisky-cola en stikken ondertussen van alle rook die zich over de stad verspreidt vanwege het vuurwerk. Rond middernacht is de auto van Claudia en Bernd niet meer te zien vanuit onze tent, terwijl deze op nog geen 5 meter afstand staat.

Vrijdag 20 oktober 2017 Amritsar

Wanneer we onze tent uitkruipen zien we bijna geen hand voor ogen zoveel smog hangt er over de stad. Een dodelijke cocktail van uitlaatgassen en vuurwerkdampen, het is niet zo gek dat India samen met China bovenaan alle lijstjes staan met vroegtijdig overlijden als gevolg van luchtvervuiling. We moeten er maar aan proberen te wennen, het zal tijdens onze reis in dit land niet veel beter worden. Bovendien gaat het afsteken van vuurwerk hier gestaag door. Er zijn hier geen regels dat het vuurwerk tot maximaal 02.00 uur ’s nachts afgestoken mag worden. Ook is er geen limiet aan de bommen gesteld. Wij denken dat deze bommen nog niet eens door de Belgische keuring komen. Elke vuurwerkbom doet je trommelvliezen bijna scheuren.

 

Na ons zelfgemaakte ontbijtje kruipt Erik weer achter de computer om aan de blog te werken en een video te monteren. Bertha probeert ondertussen onze motoren een echt Pakistaans-Indiaas uiterlijk te geven!

Zaterdag 21 oktober 2017 Amritsar

We gaan verder waar we gebleven waren, installeren de laptop en de landkaart op de eettafel en werken verder aan onze plannen.

 

Om 14.30 uur worden we samen met Bernd en Claudia door een taxi opgehaald om richting de grens te rijden. De enige grensovergang tussen Pakistan en India (de Wagah grens) wordt elke dag om 16.30 uur met veel bombarie gesloten. Een bijzondere voorstelling waar heel erg veel toeristen op af komen. Op de Indiase manier, veel duwen, trekken en voordringen, bereiken we eindelijk een plekje in het overvolle stadion. Als hier iets mis gaat en mensen moeten vluchten gaat het goed mis…

De sluitingsceremonie is een nogal agressief overkomende toneelvoorstelling waarbij de Indiase en Pakistaanse grenspolitie met veel machtsvertoon een parade houden. De troepen van beide landen dragen uniformen met felgekleurde tulbanden en kunnen met gestrekt been tijdens het marcheren bijna hun voorhoofd aanraken! En vanaf de gevulde tribunes worden de mannen en vrouwen luid aangemoedigd, het lijkt wel een voetbalstadion! Prachtig om mee te maken, al vinden we het wel een beetje overdreven dat dit spektakel elke dag plaatsvindt.

Wanneer we teruglopen naar de parkeerplaats waar we de taxi hebben achtergelaten staat de chauffeur ons gelukkig al op te wachten. Of we de auto hadden teruggevonden op de chaotische parkeerplaats was nog maar de vraag! Met keiharde Indiase popmuziek uit de boxen rijden we luid toeterend tussen alle tuktuks en auto’s met 10 passagiers teveel terug naar onze tent. Wanneer we aankomen is er nog een auto bijgekomen, Alex & Alice (Mountain Gypsies). Ook zij hebben in onze China-groep gezeten. Het begint hier gezellig te worden! We schuiven aan en trekken samen een biertje open.

 

Zondag 22 oktober 2017 Amritsar

Vandaag is de vader van Erik 65 jaar geworden, een groot feest natuurlijk. Maar helaas is dat aan de andere kant van de wereld en moeten we dit feest missen. Dit zijn momenten waarop je een klein beetje overvallen kunt worden door heimweegevoelens. Maar onze reis is zo mooi en onze avonturen zo intens dat voor echte heimwee bijna geen plaats is.

 

Erik maakt vandaag de motoren schoon terwijl Bertha de Pakistaanse blog goed doorleest. Als je een blog schrijft kun je ‘blind’ worden voor je eigen fouten. Wanneer iemand anders het doorleest (als een soort redigent) is het verhaal hopelijk wat leuker en interessanter om te lezen.

Foto 15 Motoren schoonmaken 20171021

Wanneer Erik bijna klaar is met het schoonmaken van de motor heeft de vriendelijke Italiaan, onze camping chef-kok, zijn hulp nodig. Zijn vrouw heeft een nieuwe versnellingspook meegenomen vanuit Italië maar hij krijgt hem niet gemonteerd. Samen duiken ze de camper/vrachtwagen in en steken hun hoofd in de versnellingsbak. Na een korte probleemanalyse is het duidelijk hoe de pook los gemaakt moet worden, met hand- en voetgebaren werken ze samen en na een kwartiertje is de nieuwe pook gemonteerd. Perfecte samenwerking tussen Italië en Nederland!

 

In de namiddag arriveren er nog meer campinggasten! Holger & Anja, en Karin & Dave, allemaal mede China groeps-reizigers. Het lijkt inmiddels wel op één grote bijeenkomst voor overland-reizigers! Nadat we een beetje zijn bijgepraat doet Erik op de groentemarkt om de hoek boodschappen en maakt een soort van Pad Thai. Veel groente, rijstnoedels en hete saus. Er is geen keuken hier maar met ons eigen gasstelletje kunnen we een hoop lekkers maken. En alles smaakt lekker met een koud biertje :-). Na het eten proberen we een live-verbinding te maken met Erik zijn vader om hem te feliciteren en een beetje bij het feest te zijn. Maar de verbinding is helaas heel slecht en we zien bijna alleen maar stille beelden van het feest. Toch ziet het er heel gezellig uit, zelfs Egbert en Lenie zijn op het feest! We proosten zo goed en zo kwaad als het kan op zijn 65e verjaardag! Volgend jaar zijn we er vermoedelijk weer bij hoor :-).

 

Maandag 23 oktober 2017 Amritsar

Vandaag een ‘echte’ rustdag. We lezen wat, trekken baantjes in het zwembad en gaan s ‘avonds uit eten in de buurt van de camping. We willen het niet te laat maken vanavond, morgen gaan we na een paar dagen in dit paradijs weer op pad! Op naar ons volgend avontuur!

 

Dinsdag 24 oktober 2017 Amritsar – Gandhinagar

We staan vroeg op en breken in stilte onze tent af. Wanneer we aan ons ontbijt zitten vraagt Dave zich af wanneer we onze tent afgebroken hebben, hij heeft helemaal niets gehoord! Grappig, we kunnen inderdaad zonder één woord met elkaar te wisselen onze kampeerplaats afbreken en alleen de stilte hoeven te doorbreken door het starten van onze motoren. We nemen afscheid van iedereen en stappen weer op onze motoren. Vandaag rijden we naar Gandhinagar, een nietszeggend stadje als tussenstop. Ongeveer 270 kilometer, een lange dag rijden. Overal hangt veel smog en we gebruiken onze buff als roetfilter en ontwijken veel koeien, honden en idioten die tegen het verkeer in rijden op de snelweg! Het verkeer in India is het ergste wat we tot nu toe hebben meegemaakt, overal hangt gevaar. Iets wat we later aan den lijve ondervinden…

Foto 16 Motor en koe 20171024

Aan het einde van dag, vlak voor het vallen van de duisternis bereiken we Gandhinagar. Een druk maar gezellig stadje. In Hotel Star Inn worden we vriendelijk ontvangen en werpen we onze tassen in de hoek van een grote kamer. Nadat we al het smog en zweet in het doucheputje hebben laten verdwijnen gaan we in het stadje op zoek naar wat eten. Bij een kraampje proberen we de eerste Aloo Tiki, gefrituurd brood met een pittige aardappelvulling, veel saus en kikkererwten. Een heerlijk hapje, laten we hopen dat onze magen dit aan kunnen! Bij een ander kraampje kopen we nieuwe slippers voor Erik, zijn Havaianas waren in Turkije eigenlijk al aan vervanging toe. Maar met een houtje-touwtje oplossing heeft hij het met de slippers toch volgehouden tot India!

 

Woensdag 25 Oktober 2017 Gandhinagar – Bikaner

Na een verrassend leuke avond in dit stadje en een goede nachtrust ontbijten we in onze kamer. We gaan proberen om iets meer op de kosten te letten en met een eigen ontbijtje, bestaande uit crackers en jam, kunnen we hier al een hoop mee besparen. Als we onze motoren voor de deur van het hotel bepakken merken we dat er een flinke laag stof op ligt. In één nacht zoveel stof op je motor, hoe moeten onze longen er wel niet uitzien! We zijn blij dat we niet meer roken, anders is het waarschijnlijk helemaal een hel. Erik maakt de motoren op de Pakistaanse wijze schoon (met een doekje al het stof eraf slaan) waarna we vertrekken. Weer rijden we de hele dag door een dikke laag smog. Overal waar je kijkt steken boeren hun akkers in de brand vanwege de as die de grond vruchtbaarder moet maken. Vermoedelijk succesvol voor de boer, maar dodelijk voor een hele gemeenschap. Het is niet duidelijk of dit verboden is, maar als dit aangepakt zou worden is het probleem van de luchtvervuiling vermoedelijk al een stuk kleiner. Tijdens de lunch op een muurtje bij een tankstation komen we een beetje bij van de smog. We hebben allebei hoofdpijn, dit kan geen toeval zijn.

Onderweg zien we voor het eerst sinds Turkmenistan weer kamelen. Maar dit keer niet vrij in de natuur maar als lastdier. Ze lijken het geen enkel probleem te vinden. Wanneer we een foto maken lijkt de kameel bijna te lachen!

Wanneer we Bikaner naderen rijden we dwars door de stad heen om het hotel te vinden. Geen verstandige routekeuze. Door piepkleine straatjes proberen we uit alle macht alles en iedereen te ontwijken. Onze koffers en valbeugels van de motor worden weer opnieuw getest, aan alle kanten worden we aangetikt. Maar we vinden uiteindelijk het hotel Vino Guesthouse en stallen onze motoren achter de grote garagedeur. Voor 400 roepie (nog geen €5,-) staan onze motoren veilig en hebben we een prima kamer met douche. We slikken allebei een paracetamol en nemen een tuktuk naar het stadscentrum om het Junagarh Fort te bekijken. Een entreekaartje is duurder dan onze hotelovernachting maar het fort is het bezichtigen waard. Het is dan ook niet voor niets een toeristische trekpleister, binnen komen we veel westerlingen tegen.

In het stadscentrum krijgen de toeristen rondleidingen over de markt en langs de diverse eetkarretjes. Wij hebben geen gids nodig en wagen ons zonder enige uitleg aan het volgende hapje, een Samosa. Een driehoekig gefrituurd bladerdeeg gevuld met aardappel, ui, erwten, koriander en kikkererwten. Heel smakelijk maar enorm pittig gekruid!

Foto 23 Samosa 20171025

Donderdag 26 oktober 2017 Bikaner – Jaisalmer

In de vroege ochtend betalen we het kleine bedrag voor de overnachting, jagen de koeien uit de straat en rijden richting Jaisalmer. Gelukkig is het nog niet al te druk in de stad en zijn we vrij snel op de snelweg. Ook de smog wordt langzaam minder, vermoedelijk doordat het landschap langzaam in woestijn verandert en er weinig landbouw meer is. De weg naar Jaisalmer is niet bijzonder enerverend en de dag duurt daardoor voor ons gevoel langer dan normaal. Wél moeten we een paar keer wachten voor een passerende trein wat op zichzelf een uniek schouwspel is. Veel brommers worden onder de slagboom door geschoven om zo niet te hoeven wachten. En iedereen wil vooraan staan, zowel op de linker als op de rechter rijbaan, wat een geweldige chaos veroorzaakt als de slagbomen uiteindelijk weer open gaan!

Wanneer we aankomen in Jaisalmer worden we echter getrakteerd op het mooie fort dat voor een groot deel nog bewoond is. Het fort is gebouwd op een plateau van gelige zandsteen waardoor het ver boven de stad uitsteekt. Het Fort Jaisalmer is erkend als Unesco-werelderfgoed, maar wordt tegelijkertijd ook beschadigd door alle aandacht die dat met zich meebrengt. Het onderliggende rioolstelsel is niet berekend op alle hotels die in het fort zijn gevestigd waardoor het fort in ‘beweging’ is. Met een dubbel gevoel hebben we toch een kamer binnen de fortmuren uitgekozen, maar proberen ons watergebruik tot een minimum te beperken. Door hele smalle steegjes, waar we een paar keer moeten afstappen om een geparkeerde brommer aan de kant te zetten bereiken we Hotel Desert Boys. Een vriendelijk onthaal. We kunnen de motoren kwijt op de binnenplaats van de broer van de eigenaar, die zowat naast het hotel woont. Maar daarvoor moeten we wel door het smalste steegje van de stad en twee trappen op! Twee man duwen de toegangsdeurtjes tegen de zijmuren zodat de motor er exact tussendoor past. Bertha en haar motor moeten daarna met twee man extra de trap opgeduwd worden, Erik komt met wat extra gasgeven al slippend over de marmeren traptreden zelfstandig binnen. Een leuk obstakel, die hadden we tijdens onze reis nog niet gehad! Dat ze niet helemaal ‘veilig’ staan merken we als we twee dagen later weer vertrekken en onze spiegels in de gekste hoeken gebogen zijn en de motoren in een andere versnelling staan. Ze kunnen er maar niet afblijven!

 

We hebben een kamer in een soort van kasteel met prachtig uitzicht over het fort zelf en de huizen die om het fort heen gebouwd zijn. Het is één van de mooiere plekken waar we tot nu toe geslapen hebben. We besluiten ook gelijk twee in plaats van één nacht te blijven, de sfeer is hier perfect. We wassen wat kleren, hangen de hele kamer vol met was en kruipen daarna op een hangschommel dicht tegen elkaar aan. We genieten van onze huisgemaakte Gin-Tonic en zien de zon langzaam ondergaan. We hebben het echt zo slecht nog niet op onze reis!

 

Vrijdag 27 oktober 2017 Jaisalmer

Na heerlijk te hebben uitgeslapen ontbijten we net voor de ingang van het fort bij een ‘Duitse bakkerij’. Donkerbruin brood en fabriekscroissants, dat moeten we proberen! De croissant smaakt inderdaad naar taaie schoenzool maar het belegde broodje gezond smaakt toch wel een beetje zoals thuis. Ook de zwarte koffie is echt zwart. Morgen ontbijten we hier zeker weer, maar dan zonder de croissants. Het fort is inmiddels volgestroomd met toeristen waardoor we besluiten om onze planning iets aan te passen. Op ons dakterras, wat lijkt op een openlucht kantoor, denken we na over onze vervolgreis. Vanaf waar vliegen we naar waar, of gaan de motoren toch per schip? Lastige vraagstukken die ons al een tijdje bezighouden.

Foto 26 Selfie 20171027

Rond 16.00 uur gaan we dan zelf de toerist uit hangen en trekken door het fort waar het al verrassend rustiger is geworden. Door de smalle straatjes lopen we richting Patwon Ki Havel, een vijfverdieping tellend statig herenhuis gebouwd voor rijke kooplieden van Jaisalmer. We neuzen wat rond in het gebouw terwijl we ons proberen te verstoppen voor de verkopers op de begane grond die ‘gezellig’ een praatje met ons willen maken, omdat ze Amsterdam zo goed kennen. ’s Avonds eten we op het dakterras van Little Tibet voor het eerst een slechte onsmakelijke curry. We genieten van het heerlijke eten in India, maar niet vandaag. Tot overmaat van ramp krijgt Bertha op weg naar huis ook nog last van haar maag waardoor ze slecht slaapt.

Zaterdag 28 oktober 2017 Jaisalmer – Jodphur

Na het inpakken en opzadelen van de motor vertrekken we door de smalle straatjes naar het ‘Duitse’ restaurantje om te ontbijten. Het duurt allemaal wat langer omdat we veel kleine brommers aan de kant moeten zetten om er doorheen te passen. We nemen weer een broodje gezond terwijl we een paar Indiërs vertellen waar we vandaan komen en waar we vandaag naar toe gaan. Nadat we een paar vragen beantwoorden en op de foto gaan voor het plaatselijke sufferdje, laten we het schattige fort achter ons. We rijden door woestijnachtig gebied en over perfecte wegen waar we zelfs kuddes met wilde kamelen tegenkomen! Tol hoeven we voor de snelweg niet te betalen. De eerste keer stonden we nog netjes voor een slagboom waar we met een verbaasde blik van de tolbeambte gratis werden doorgelaten. Maar nu volgen we alle brommertjes die over een smal pad aan de linkerkant gratis mogen passeren, scheelt weer een paar Roepies!

We lunchen vlak voor de stad Jodphur, zodat we met een volle maag de chaos van de stad aankunnen. En chaos krijgen we! We rijden dwars over de Sardar bazaar waar werkelijk van alles te koop is en langs de Ghanta Ghar kloktoren om uiteindelijk onze motoren in een zijstraatje tot stilstand te brengen.

Foto 32 Bertha bij toren 20171028

Bertha gaat lopend op zoek naar een hotel waar we kunnen overnachten en onze motoren veilig parkeren terwijl Erik op de motoren past. Veel Indiërs kijken hem met open mond aan of maken stiekem foto’s, en hij heeft een leuk gesprek met een Indiër die een tijdje in Antwerpen een koffietentje heeft gehad. Nu hij weer terug is in Jodphur gaan de zaken goed en heeft hij inmiddels twee koffietentjes. Belgisch bier verkoopt hij helaas niet. Na een tijdje komt Bertha bezweet aangewandeld, ze heeft geen hotel in de buurt kunnen vinden, maar wel een tip gekregen van een hoteleigenaar. We wachten even op versterking waarna we een hotelmedewerker op een brommer achtervolgen door de smalle straatjes van Jodphur. Het hotel heeft een ondergrondse parkeergarage waar we mooi uit het zicht kunnen parkeren, ook de kamer is groot en de douche groter dan onze keuken in Amsterdam. Een perfecte plek dus.

 

We zetten onze zweetpakken in de hoek, nemen een verfrissende douche en trekken de stad in. We gaan op zoek naar een potje vaseline. Onze leren motorhandschoenen beginnen behoorlijk uit te drogen en Bertha heeft gelezen dat het werkt om ze in te smeren met vaseline. Bij het vierde kraampje hebben we beet en kopen een klein potje.

 

Op de Sardar bazaar zien we veel toeristen en merken aan de marktkooplui dat ze hier gewend zijn aan toeristen. Koop dit, kom naar mijn kraampje, voor jou vandaag een speciale prijs! We lachen alles vriendelijk weg en kopen bij een minder opvallend standje een paar sinaasappelen. Nadat we heerlijk gegeten hebben bij een restaurant wat hoog staat genoteerd op Tripadvisor (handig al die toeristen hier!) trekken we ons terug op de deluxe-kamer. Nadat we onze handschoenen met vaseline hebben ingesmeerd, kijken we een aflevering van Narcos op het grote televisiescherm.

 

Zondag 29 oktober 2017 Jodphur – Pushkar

Na een heerlijke nachtrust ontbijten we in het hotel-restaurant. Allemaal niet heel bijzonder smakelijk, maar we hebben relatief weinig betaald voor de kamer inclusief ontbijt en onze motoren staan veilig in de garage. We mogen niet klagen dus, alhoewel? Als we de motoren opzadelen zien we dat de motor van Bertha is verplaatst, het remschijfslot krijgen we bijna niet meer los. Wanneer we navraag doen bij de receptie geven ze gelijk toe dat ze de motor aan de kant hebben geschoven, zodat er nog een auto extra geparkeerd kon worden. Ze vonden het teveel moeite om ons gisteravond te storen. We geven ze een boze blik en rijden vol gas de parkeergarage uit.

 

De vaseline heeft zijn werk goed gedaan! Het goedje is volledig ingetrokken in de handschoenen, ze zijn weer flexibel en zien er bovendien weer bijna als nieuw uit!

 

Onderweg richting Pushkar moeten we halverwege een beslissing nemen, de normale (oude?) route of toch de nieuwe? We besluiten de oude route te nemen wat al snel een slechte keuze blijkt te zijn. We zigzaggen over de weg heen om alle potholes te vermijden en rijden grote stukken over grind of zand. Slechts 180 kilometer vandaag, maar op deze manier gaat het lang duren! Tot aan de lunch is het hard werken, maar daarna is de weg dan eindelijk beter. Vol energie van de crackers en sinaasappelen rijden we het kleine dorpje Pushkar binnen waar het veel drukker is dan we hadden verwacht. Brommers en riksja’s komen werkelijk overal vandaan, onze koffers en valbeugels worden meerdere malen getest op hun sterkte! Het eerste hotel dat we gevonden hebben via internet vraagt de hoofdprijs voor een veel te kleine kamer en geen parkeergelegenheid. Bertha besluit dit keer op de motoren te passen en Erik trekt er lopend op uit om een hotel te zoeken. Bij het eerste hotel zit een meisje achter de receptie welke niet ouder is dan 7, die lachend vertelt hier de baas te zijn, maar geen kamers vrij te hebben. Het tweede hotel is werkelijk het smerigste dat Erik ooit gezien heeft, maar het derde hotel ziet er goed uit en heeft wel een plekje voor ons. Met de deur gesloten voor andere gasten onderhandelen we over de prijs voor één nacht. Geen afgesloten parkeerplaats voor de motoren maar buiten voor de deur in de wat rustigere steeg zonder doorgaand verkeer.  Erik gaat terug naar Bertha en samen keren ze in het straatje om naar het hotel te rijden. En daar maakt Bertha voor het eerst echt kennis met de heilige koe in India! De straat is smal en wanneer iemand met zachte hand een koe wegjaagt komt deze ineens op Bertha af. Precies tussen een muurtje en haar motor waggelt de koe richting een volgende standplaats maar niet zonder eerst bovenop de grote teen van Bertha te staan! Ze kan geen kant op en schreeuwt het uit waardoor de koe net iets harder loopt. Als je wilt weten hoe het voelt om een koe op je tenen te hebben staan, ze kan je een reisje naar India van harte aanbevelen! Hopelijk is dit de laatste keer dat we ruzie krijgen met een koe….

 

Nadat we uiteindelijk het hotel (tegenover Hotel Rising Star) bereikt hebben, checken we in en drinken we een theetje. Het is hier gezellig chaotisch, het hele gezin woont op de begane grond en de eigenaar vertelt trots aan iedereen dat hij gasten uit Nederland op een motor heeft! Enigszins verlegen drinken we onze thee op.

We zeggen de gehele familie gedag en gaan op pad naar de Brahma tempel, vlakbij het Pushkar meer. De tempel is gewijd aan de God van de schepping Brahma. Hij wordt afgebeeld met vier hoofden die symbool staan voor zijn alomtegenwoordigheid; zijn hoofden kijken uit over de vier windrichtingen. Ook symboliseren ze de vier Veda’s, die de absolute kennis bevatten en representeren. God Brahma wordt ook afgebeeld met vier armen die duiden op zijn activiteiten in zowel de aardse als goddelijke wereld. De vier armen staan voor cita (bewustzijn), buddhi (wijsheid), mana (zinnen) en ahankaara (ego). En dit leren we allemaal van een student die zijn kennis gratis heeft aangeboden bij de ingang van de Tempel.

Foto 35 Drukte bij tempel 20171029

Maar nadat we een rondleiding door de tempel hebben gehad en samen met de student richting het Pushkar meer lopen beginnen we nattigheid te voelen. We worden apart naar een ‘priester’ geleid die aan het meer prachtige woorden voor ons klaar heeft. Als je de gezondheid van je familie wilt bewaken moet je betalen, hoe meer hoe beter! En hij vertelt er ook even bij dat de gemiddelde Europeaan per familielid makkelijk €50,- betaalt! Al het geld gaat naar de armen die het hier bijzonder hard nodig hebben! Bertha loopt woest bijna dwars door de priester heen, terwijl Erik een paar roepies afgeeft bij de armenbalie. Zo weinig heeft de priester nog nooit iemand zien geven, hij is nu ineens niet zo vriendelijk meer. Maar we schudden ze af en lopen belazerd weg van het zogenaamd heilig tafereel. Dit is de laatste keer dat dit ons gaat overkomen! Maar alsof het nog niet genoeg is worden we opgewacht door de student die toch nog even om geld vraagt. Maar het was toch gratis?! Nee, dit hebben we verkeerd begrepen volgens de student. Erik begint nu ook zijn geduld te verliezen en legt de student uit dat wanneer je toeristen met geloof probeert te belazeren, dat hij in rap tempo een slecht karma opbouwt. Hij lijkt hiervan te schrikken, bedankt ons voor het luisterende oor en vertrekt.

 

Nadat we zelf bekomen zijn van de zegens van de priesters, gaan we op zoek naar de kamelenmarkt. Eenmaal per jaar is Pushkar het decor van een enorme meerdaagse kamelenmarkt. In de woestijn net buiten de stad worden bijna 10.000 kamelen verhandeld en doemt er een compleet nieuwe stad op met kermis en kraampjes. We arriveren in de schemering en worden van alle kanten aangevallen door verkopers van souvenirs, eten of dat we een ritje op een kameel willen maken. We zijn inmiddels wat gewend, maar dit is wel heel irritant. En omdat de meeste kamelen voor vandaag al op stal staan of met afgebonden voorpoten op de grond liggen maken we snel dat we wegkomen!

Maandag 30 oktober 2017 Pushkar – Jaipur

Muizen en ratten hebben we hier in India al veel gezien, maar voor het eerst sinds lange tijd ziet Erik ook weer kakkerlakken lopen als hij net zijn ogen opendoet. Hij besluit maar niets aan Bertha te vertellen. Samen maken ze zich op voor een nieuwe reisdag. De route richting Jaipur is niet echt veelzeggend en we worden weer geplaagd door dikke wolken smog. Als we Jaipur binnenrijden is de zon nog maar amper te zien, zo slecht voor de gezondheid! Om de hoek van de KTM-dealer vinden we hotel Paras-As-Moh. Bertha loopt achter drie jongens aan naar binnen en meldt zich bij de ietwat vreemde eigenaar. Er is een kamer beschikbaar voor 900 Roepie inclusief ontbijt. Terwijl we een eigengemaakte lunch nuttigen wordt de kamer schoongemaakt. Dat de eigenaar hierna thee met melk over de vloer heen laat vallen en het niet opruimt vergeten we maar even.  Na een verfrissende koude douche rijden we met een Riksja richting het centrum.

Foto 39 Riksja 20171030

We laten ons afzetten bij het wind-paleis, de Hawa Mahal. Niet zozeer een paleis maar eerder een gevel met daarin 953 ramen. Met allen als doel om de haremvrouwen van Rajasthan de mogelijkheid te bieden om de jaarlijkse parade te kunnen zien zonder zelf bezien te worden. Doordat de wind door het gebouw blaast wordt het Hawa Mahal ook wel het windpaleis genoemd.

Foto 42 Hawa Mahal 20171030

Nadat we zijn doorgewaaid, wandelen we door naar het stadspaleis van Jaipur waar we voor het eerst in India apen zien. Ze lopen over de stadsmuren en komen af en toe naar beneden om eten te jatten van toeristen of verkoopkraampjes. Hele vriendelijke beestjes dus! Omdat de toegangsprijs van het stadspaleis absurd hoog is slaan we de entree over en bezoeken we de plaatselijke bazaar. Deze bazaar is gevaarlijk smal. De fluorescerend kleurende producten komen van alle kanten op ons af. In Nederland was deze markt allang gesloten geweest door de overheid! Net buiten de markt wordt Erik geknipt en geschoren. Het resultaat is bevredigend, maar de prijsonderhandelingen na afloop geven een vervelende nasmaak. Indiërs kunnen behoorlijk op je geld uit zijn, dit wordt met de dag duidelijker! Platzak gaan we op zoek naar een pinautomaat om onze portemonnee aan te vullen.

Als we langs een bioscoop lopen zien we dat er veel toeristen naar binnen gaan. Een Bollywood film moet een hele belevenis zijn, we moeten zeker ook een keer een kaartje kopen! Met de Riksja rijden we weer terug naar ons hotel waar de eigenaar ons op staat te wachten. Hij wil alles horen over onze avonturen, maar moet eerst naar een afspraak. Of we vanavond na 23.00 uur nog tijd hebben om te kletsen? Erik legt hem uit dat het beter is om morgen bij het ontbijt wat te kletsen waarna hij met een klein pruillipje afdruipt.

 

Dinsdag 31 oktober 2017 Jaipur – Sawai Madhopur – Jaipur

We ontbijten samen met de eigenaar die ons de oren van het hoofd kletst en eigenlijk bijzonder weinig vragen stelt. Wanneer we wel iets vertellen over onze reis luistert hij vrijwel niet zodat we een wat ongemakkelijk ontbijt nuttigen. Wanneer we willen afrekenen wordt het nog ongemakkelijker. De thee met melk die we gister bij ontvangst van het huis hebben gehad moeten we toch betalen en omdat we een kamer met airco hadden komt er nog 200 roepie bovenop. Dit accepteren we niet en wijzen hem op de afspraak van gister, 900 roepie en geen cent meer. Hij protesteert nog wat maar besluit dan toch maar om zich aan de 900 roepie te houden! Weer gedonder over die roepies! Bijna warm van woede rijden we vol gas bij het hotel weg, op naar Sawai Madhopur en het Ranthambore Natuurpark waar we tijgers hopen te spotten. Maar dan slaat het noodlot toe. Na bijna 25.000 kilometer over asfalt, grind, rotsen, zand en het ontwijken van allerlei dwaze kamikazeacties kan Bertha nu geen kant meer op. Vanuit de middenberm van de snelweg springt ineens een witte heilige koe de weg op, waardoor het voor Bertha onmogelijk is om nog uit te wijken. Erik ziet haar met alle macht remmen, maar in een wolk van stof en rubber toch vol op de koe botsen. Bertha en de motor slaan rechts plat op het wegdek, onderdelen van de motor vullen de snelweg. Wat er dan door je heen gaat is onbeschrijfelijk, maar voor iemand die er vlak achter rijdt is het minstens zo erg. Alle botten gebroken, naar een krakkemikkig ziekenhuis en einde reis? Maar het overlevingsinstinct is bij ons blijkbaar zeer groot dat we direct beseffen dat we zo snel mogelijk van de snelweg af moeten. Bertha staat snel op haar benen, zwaait met een hand naar wie het ook maar ziet, terwijl ze haar andere hand in een wat moeilijke positie tegen haar lichaam houdt. Erik zet zijn motor pijlsnel op de vluchtstrook en scant direct de toestand van Bertha. Kun je lopen, waar heb je pijn, ben je er psychisch nog bij? Ze heeft een pijnlijke linkerhand, maar verder geen direct merkbare schade. Erik stuurt haar door de berm terug naar een koffietentje 100 meter terug langs de snelweg waarna hij met alle macht haar motor optilt en van de weg probeert te krijgen. Door de enorme klap is het stalen frame waarop het dashboard bevestigd is zo verbogen dat sturen vrijwel onmogelijk is. Toch krijgt hij de motor op de vluchtstrook, parkeert de motor en raapt snel nog een koffer en de grote stukken plastic van de snelweg af. Na alles verzameld te hebben duwt Erik de motor achteruit richting het koffiehuisje waar hij samen met Bertha van de schrik probeert te bekomen. De linkerhand van Bertha begint behoorlijk op te zwellen en de schrik neemt het nu over van de overlevingsstand. Tranen stromen over haar wangen, terwijl veel Indiërs ons staan aan te gapen. Erik probeert haar te kalmeren en maakt bij de uitbater duidelijk dat we flessen ijswater nodig hebben. Nadat we allebei weer een beetje terug op aarde zijn bekijken we de schade aan de motor:

 

  • Windscherm gebroken
  • Koplampglas en spiegel gebroken
  • Dashboard gebroken
  • Rechter- en linker kappen (plastic) voor 60% gebroken
  • Stalen gewei (ophanging voor koplamp, zijkappen en windscherm) 90 graden verbogen tegen stuurhuis.

Het stalen gewei verhindert dat we de motor kunnen verplaatsen. Erik wijst een aantal Indiërs aan, die zoals gebruikelijk ons hebben omsingeld en ons staan aan te gapen, om samen het gewei proberen terug te buigen. En na een paar grove pogingen lukt het om het gewei zoveel te verbuigen dat het stuurhuis vrij kan bewegen. Erik maakt een korte proefrit met de gehavende motor en kan niet direct ernstigere schade ontdekken dan enkel esthetische en parkeert de motor weer onder het afdakje van het koffiehuisje. Met tie-raps en het laatste beetje ducttape zet Erik de motor zo goed en zo kwaad in elkaar, gooit alle losse onderdelen achterop zijn motor en zet Bertha ook op haar motor. Geen natuurpark vandaag maar met een gehavende Bertha en motor terug naar Jaipur. We rijden langzaam terug naar Jaipur, zo’n 40 kilometer verderop en rijden naar Le Pension Backpackers Hostel waar we voor 600 roepie een beter onthaal krijgen dan het vorige hotel. De motoren parkeren we op de binnenplaats, gooien onze spullen in de hoek van de kamer en laten één van de medewerkers een paar koude biertjes halen. In de gezamenlijke woonkamer laten we het koude bier door onze keel glijden en voelen we de spanning langzaam zakken. De medewerkers maken een curry voor ons klaar en na nog een biertje vallen we in onze kamer in een ondiepe slaap. Hoe moet dit verder?

 

Woensdag 1 november 2017 Jaipur

Met een rotgevoel en pijnlijke hand voor Bertha staan we op. We hebben nog geen idee hoe we verder moeten en besluiten het vandaag maar rustig aan te doen. Bertha maakt een kleine bunker op bed zodat ze met haar hand omhoog kan zitten, terwijl Erik beneden aan een grote puzzel probeert te beginnen. Alle kapotte onderdelen haalt hij van de motor af om ze eventueel later weer te monteren. Maar eerst moet het stalen gewei weer naar de juiste positie gebogen worden. Nadat alle kabels (licht, dashboard, 12V-oplader) vastgezet zijn met tiewraps rijdt Erik langs diverse brommerzaken, de KTM-dealer en autogarages, maar niemand die hem lijkt te kunnen of willen helpen. De hele dag op zoek naar een helpende hand in dit drukke verkeer door wolken van smog maakt je geen beter mens. Een beetje down keert Erik terug naar het hostel waar het met Bertha ook al niet veel beter gaat. Haar hand doet nog behoorlijk pijn. We besluiten dat het beter is om morgen toch maar een arts te raadplegen.

 

Als je samen zo lang op reis bent is er altijd wel iemand die een moment wat lager in zijn energie zit of zich naar voelt. Maar wanneer je dit allebei hebt en je het beide allemaal wat minder ziet zitten, zit je in een behoorlijke negatieve spiraal. Hier moet je zo snel mogelijk uit zien te komen, en soms kan goed eten hier enorm bij helpen. Via Tripadvisor vinden we een restaurant (RJ 14) op ongeveer twee kilometer lopen. Als we voor de deur staan voelen we ons in onze korte broeken behoorlijk underdressed. Het ziet er sjiek uit, er is een parkeerhulp aanwezig en voor de deur worden we opgevangen door de Maître d’hôtel. Maar hij is heel blij om ons te zien en brengt ons vriendelijk naar een mooi tafeltje. We bestellen een sweet lassie (traditioneel yoghurtdrankje) en worden verwend met het beste Indiase eten wat we tot nu toe voorgeschoteld hebben gekregen. Zo moet het waarschijnlijk voelen om je gelukkig te eten! Ook de rekening stemt gelukkig, voor het geweldige eten betalen we een onvoorstelbaar laag bedrag (ongeveer 12 EUR). Als we terug naar ons hostel lopen, worden we gewenkt door de plaatselijke slijter. Het is 20:00 uur en dan moet elke slijter zijn deuren sluiten, maar onder een half gesloten rolluik door kunnen we nog net lachend een fles Gin kopen. Terug in het hostel nemen we een glas Gin met bitter lemon, genieten na van het eten, maar dwalen in gedachten ook weer af naar de problemen.

 

Donderdag 2 november 2017 Jaipur

Ziekenhuisdag. Nadat we beneden bij de niet al te snuggere jonge medewerkers toast en thee hebben kunnen bestellen vertrekken we naar het plaatselijke ziekenhuis, een governmental hospital. Van een vriendelijke jonge Indiër die hier ook slaapt, hebben we het adres gekregen. Na een paar minuten bereiken we het ziekenhuis wat meer op een huisartsenpost lijkt. Een artsenbezoek aan dit governmental hospital is voor iedereen gratis, ook voor toeristen. Een voornaam en leeftijd in een groot notitieboek is voldoende om achteraan in de rij aan te mogen sluiten. De rij loopt helemaal door tot in de spreekkamer van de arts, iedereen staat bovenop elkaar. We vragen ons af wat er gebeurt als je bijvoorbeeld genitale problemen hebt en je broek moet laten zakken, blijft iedereen er dan ook bovenop staan?

 

Na ongeveer 15 minuten wachten is Bertha aan de beurt. Ze legt uit wat er is gebeurd terwijl de arts geduldig luistert. Ze onderzoekt haar hand vrijwel niet, maar verwijst ons direct door naar een radiologie-bedrijfje in de buurt om een röntgenfoto te laten maken. We krijgen ook wat pijnstillers en een zalfje mee om de zwelling te verlichten, beide gratis af te halen bij de naastgelegen apotheek. Met het verwijzingsbriefje in Bertha haar gekwelde hand gaan we op pad. Omdat we een beetje vragend rondlopen, worden we aangesproken door een jonge man op een brommer die ons maar wat graag naar het radiologie-bedrijfje wil brengen, spring maar achterop! Een paar minuten later arriveren we er en stappen niet geheel onbevreesd naar binnen.

Ook bij de radiologie-afdeling is je naam en leeftijd voldoende, maar daarentegen is een röntgenfoto niet gratis. We moeten vooraf 400 Roepie (zo’n 3,50 EUR) betalen voor twee foto’s. In vergelijking met Nederland een stuk goedkoper, een enkele foto kost daar al snel 50 EUR. Qua hygiëne kan de kliniek echter dienst doen in een klassieke horrorfilm, we zien nog net geen muizen over de vloer lopen! Bertha moet mee naar een apart kamertje, legt haar hand op een vieze vuile plaat en de foto wordt gemaakt. We moeten weer terug naar boven waar we in spanning afwachten. Na een paar minuten komt de ‘radioloog’ terug met de foto’s en murmelt zoiets als gebroken. We komen er niet geheel achter wat hij bedoelt, maar wanneer we zelf de foto bekijken schrikken we toch even. Er is een breuk zichtbaar in de linker pink; fracture proximal phalynx of 5th finger seen.

Met dit slechte nieuws moeten we terug naar het ziekenhuis om wederom de arts te raadplegen. Daar aangekomen mogen we gelijk doorlopen en ons langs de rij wachtende mensen melden bij de arts. Ze werpt een blik op de röntgenfoto, zegt dat Bertha in het gips moet en gaat verder met de volgende klant. Pas na lang aandringen krabbelt ze dan toch even een adres voor ons op een papiertje waar we ons totaal geen raad mee weten. Maar een vrouw in de rij spreekt ons aan en wil ons wel naar de orthopedie-afdeling brengen. We wachten buiten een paar minuten op de vrouw, waarna we met haar meerijden naar het volgende adres. We zien dat ze zelf ook een verwijzing van de arts heeft gekregen, maar haar briefje is werkelijk compleet volgeschreven. We durven niet te vragen wat haar medische problemen zijn, maar zijn wel nieuwsgierig. We rijden in stilte richting de kliniek, maar wanneer haar man de auto voor de kliniek parkeert stelt ze toch nieuwsgierig wat vragen. Erik vertelt ons vervelende verhaal over het ongeluk en Bertha haar diagnose waarna we afscheid nemen van elkaar. We melden ons bij de balie van de orthopedie-afdeling en mogen vrijwel direct doorlopen naar de arts. In zijn kamer bespreken we het probleem samen met zijn, vermoedelijk, vrouw. De arts begrijpt dat we binnenkort weer willen motorrijden en snapt dat dit niet mogelijk is met een hand in het gips. Volgens zijn beoordeling is het voldoende om de vinger drie weken te spalken, waarvan tien dagen volledig rust te houden. Na tien dagen kan Bertha weer rijden! Maar dan moet dat natuurlijk wel mogelijk zijn… De motor staat momenteel nog steeds in ‘puin’ bij het hostel geparkeerd.

 

Terug in het hostel gaan we even op bed liggen om bij te komen van het resultaat. Wat moeten we nu? Pink gebroken… Motor in duizend stukjes… Moeten we onze reis afbreken? Moeten we met één motor verder reizen? We slapen wat en er spelen allerlei scenario’s af in ons hoofd.

 

Na een onrustig middagdutje besluiten we om de schouders eronder te zetten. Erik gaat opnieuw op zoek naar iemand die kan helpen met het ombuigen van het stalen gewei, terwijl Bertha op internet een adres probeert te zoeken waar we nieuwe rollen ducttape kunnen kopen. Om de motor enigszins te repareren hebben we dit zeker nodig, maar het laatste beetje (zwarte) ducttape is inmiddels bijna op. Overal verkrijgbaar zou je denken, maar niets is minder waar in India. Na een tijdje geeft Bertha de zoektocht even op en stort zich op het volgende projectje, de koplamp. De koplampspiegel is compleet gebroken waardoor we iets anders moeten verzinnen om het zwakke licht van de gloeilampjes te versterken. Met aluminiumfolie beplakt Bertha de binnenkant van de koplamp waardoor deze er bijna weer als nieuw uitziet, hopelijk werkt de bedrading van de motor straks ook.

 

Ondertussen heeft Erik nog steeds niemand gevonden die kan helpen met het stalen gewei. De meeste Indiërs zijn behoorlijk vriendelijk en zeggen allemaal de oplossing te hebben. Maar verder dan een beetje naar het gewei kijken of er wat tegenaan tikken komen ze niet. Terug in het hostel stuurt hij via Facebook een berichtje naar de motorclub van India, wellicht weten zij iemand? Niet veel later ontvangt hij een adres waar hij mogelijk geholpen kan worden. Een garage waar ze motoren ombouwen naar zo’n stoere custom bike. Als we de motor niet kunnen maken is dat wellicht nog wel een optie! Ondertussen heeft Bertha ook een bedrijfje in de buurt gevonden waar ze mogelijk ducttape verkopen. We beginnen samen steeds wat meer goede moed te krijgen en wandelen wat vrolijker richting het restaurant waar we gister zo lekker gegeten hebben.

 

Vrijdag 3 november 2017 Jaipur

We hebben allebei goed geslapen en gaan na het ontbijt direct aan de slag. Erik vertrekt naar de custom bike garage en Bertha gaat op zoek naar een ducttape verkooppunt.

 

De garage is vrij snel gevonden en Erik wordt vriendelijk ontvangen door de eigenaar en een vijftal monteurs. Ze zijn enorm benieuwd hoe hij aan het adres komt, wat er is gebeurd en hoe ze kunnen helpen. Erik legt alles rustig uit waarna vier man verdwijnen in de garage terwijl de vijfde breed glimlachend de motor naar binnen mag rijden. De motor wordt deels bekleed met natte doeken waarna de hoofdmonteur met een lasbrander het gewei warm brandt. En dan begint het passen, meten, kijken, slaan en opnieuw meten. Ruim drie kwartier zijn de mannen uiterst serieus en secuur bezig. En uiteindelijk lijkt het gewei weer op zijn originele stand te staan en kan de koplamp weer teruggeplaatst worden. Erik kan de mannen wel zoenen zo blij is hij met het resultaat! De monteurs zijn trots dat ze ons hebben kunnen helpen en willen geen cent voor hun werkzaamheden ontvangen. Wel vraagt de hoofdmonteur uiterst verlegen of hij wellicht een klein rondje mag maken op de motor. Hier kan Erik natuurlijk geen “nee” tegen zeggen.

Foto 51 Verhitten en rechtbuiten van stalen gewei 20171105

Nadat de hoofdmonteur de motor veilig heeft teruggebracht rijdt Erik met een brede glimlach terug naar het hostel. Hij heeft nu het gevoel dat de motor zo goed als mogelijk gemaakt kan worden. Bertha heeft helaas minder succes gehad, geen ducttape te vinden. Op het gevonden adres is niets te vinden of het staat verkeerd op internet. Dat kan dus nog een probleem worden, de zwarte meegenomen ducttape is bijna op… Voor Erik de uitdaging om zo secuur mogelijk te knutselen aan de motor. Beneden probeert hij eerst om alles op zijn plek te leggen zoals het dashboard, zijkappen en windscherm. Alles lijkt redelijk goed te passen en klaar te zijn om vast te schroeven, te tapen of met tiewraps te monteren. Daar gaan we morgen mee aan de slag!

 

Zaterdag 4 november 2017 Jaipur

De dag van de waarheid! Vandaag moet blijken of de motor weer in elkaar gezet kan worden of dat we iets anders moeten verzinnen. Als het niet lukt kunnen we er een ‘naakte’ motor van maken, zonder windscherm en zijkappen. Kan er stoer uitzien maar comfortabel is het natuurlijk niet. Terwijl Bertha boven op het dakterras onze route verder uitstippelt, begint Erik beneden aan het sleutelen. Na een lange dag passen en meten ligt het dashboard weer op het stalen gewei en is alle bedrading weer geïnstalleerd en opgehangen. In een dag is er nog niet veel meer veranderd dan het dashboard en de koplamp, maar Erik is behoorlijk tevreden. We zijn alweer flink gevorderd, het gaat de goede kant op! Onder het genot van een zak chips en een fles koud water vertelt Bertha aan het einde van de dag hoe we onze reis idealiter kunnen vervolgen (later meer……..). Nadat we weer in hetzelfde restaurant hebben gegeten waar iedereen ons inmiddels herkent, kijken we op onze kamer de eerste aflevering van Narcos op Netflix. Narcos is een serie die zich afspeelt aan de andere kant van de wereld over de jacht op Pablo Escobar en zijn Medellínkartel, van eind jaren 70 tot begin jaren 90. Een goede en spannende serie om onze gedachten even te verzetten.

Zondag 5 november 2017 Jaipur

We slapen uit (het is tenslotte zondag) en gaan daarna weer volop aan de slag. Bertha onderzoekt de mogelijkheden van het verschepen (per boot of vliegtuig) van onze motoren terwijl Erik zich weer over de motor ontfermt. Na een lange dag zwoegen, passen en meten, ontelbare keren in- en uit elkaar zetten past alles goed. Op veel plekken zijn nieuwe verbindingen gemaakt, gaten geboord of met het laatste beetje ducttape onderdelen aan elkaar gemaakt. Met de hulp van Bertha is de motor dan eindelijk klaar voor een proefrit! Maar eerst maar even een biertje om dit te vieren. Op het dakterras zakken we onderuit en maken kennis met twee Duitsers en een Indiër.

Maandag 6 november 2017 Jaipur

Met een kleine kater stappen we uit bed en laten het personeel tosti’s voor ons bakken. De motor is klaar, maar het ducttape is ook op. Mocht er na de proefrit toch nog iets aangepast moeten worden, dan hebben we een probleem. We gaan nog één poging wagen om ducttape te vinden. Op het adres wat we gevonden hebben is niets te vinden behalve iemand die ons eerder heeft gezien bij het hostel. Kom thee bij mij thuis drinken en dan breng ik jullie daarna naar het juiste adres. We krijgen een rondleiding door zijn huis, drinken thee en praten honderduit. Na een uur belt de Indiër naar het verkooppunt dat we hebben gevonden op internet en krijgt instructies over het adres. Met zijn drieën op de brommer rijden we naar het adres waar we door een grote vriendelijke man worden ontvangen. We trekken onze schoenen uit en nemen plaats in zijn kantoortje in de kelder. Terwijl we groene thee drinken en schalen vol koekjes aangeboden krijgen, leren we elkaar beter kennen. Hij vertelt ons avontuur heel bijzonder te vinden en dat de gemiddelde Indiër hier veel van kan leren. Indiërs zijn namelijk niet zo reislustig, het is vooral werken wat ze doen. Hijzelf reist ook veel de wereld over, maar voornamelijk vanwege zaken en nooit langer dan een paar dagen. Pas na zo’n 45 minuten komen we tot de reden van ons bezoek. We kunnen nergens ducttape vinden en hopen nu aan het juiste adres te zijn. Hij lacht hard en wijst dan naar de dozen achter ons! In alle kleuren en maten, maar de allersterkste elephant-tape heeft hij alleen in grijs en wit. We kopen direct twee grote witte rollen ducttape. Nadat we nog meer thee hebben gedronken nemen we uiteindelijk afscheid van de grote vriendelijke Indiër. Nu zijn we compleet en kan er niets meer misgaan!

 

We lopen terug naar het hostel, trekken onze schoenen aan en gaan richting het centrum van Jaipur. Vandaag geen gesleutel of uitzoekwerk, maar enkel en alleen ontspanning. Na het ongeluk en harde werken, hebben we dit meer dan verdiend. Bij de bioscoop kopen we alvast een kaartje voor de avondvoorstelling van de Bollywoodfilm ‘Golmaal Again’, waarna we verder de stad intrekken. Via een lange drukke straat komen we ineens uit op de Indira-bazaar. Een grote bazaar waar allerlei onderdelen verkocht worden voor scooters, brommers en motoren. Als we over deze bazaar waren gelopen voordat de motor gemaakt was had hij er waarschijnlijk heel anders uitgezien. Koplampen, knipperlichten, complete zijkappen. Alles is hier te verkrijgen. Voor de zekerheid kopen we twee reserve knipperlichten en een extra paar motorhandschoenen voor Bertha. We kunnen de pink- en ringvinger van de linker handschoen openknippen en aan elkaar tapen zodat de vingers gespalkt kunnen blijven tijdens het rijden komende week.

 

Na de markt rijden we met een Riksja naar het waterpaleis, de Jal Mahal. Het paleis ligt in het midden van een vervuild meer. Van een afstand is het paleis prachtig, maar het is hier zo smerig dat de ratten bijna aan je tenen knagen. Snel weg hier!

Met een elektrische Riksja rijden we terug naar het centrum en eten we in de buurt van de bioscoop op het dakterras een curry. Nadat we nog even natafelen en de apen over de daken zien springen lopen we naar de Rajmandir Cinema voor onze eerste Bollywoodfilm. En wat een ervaring is dat zeg! Voor de deur is het al behoorlijk druk en bij de kaartverkoop staat een lange rij. Binnen worden we verrast door het interieur wat iets weg heeft van Carré in Amsterdam. Wanneer we onze plek in de zaal hebben gevonden en het doek omhoog gaat staat iedereen op. Eerst het volkslied van India uit volle borst meezingen, daarna start pas de film. En de start is niet te missen, overal in de zaal wordt volop geschreeuwd en gejuicht alsof we in een voetbalstadion zitten. Elke nieuwe acteur op het scherm wordt vol enthousiasme onthaald en elk hysterisch nummer wordt uit volle borst meegezongen. De film is gesproken in Hindi en wordt niet Engels ondertiteld. Toch is de film door de overdreven mimiek en gebaren goed te volgen. De hele setting is zo hysterisch, maar tegelijkertijd zo ontzettend vrolijk dat we er een warm gevoel van krijgen. Een paar grote groepen toeristen denken er blijkbaar anders over en verlaten al na tien minuten de zaal. Is dit de bedoeling van de organisatie, of vinden ze het echt niet leuk? Wij blijven echter tot het einde zitten en klappen en zingen met het grootste enthousiasme mee. Wat een prachtige ervaring is dit!

 

 

Dinsdag 7 november 2017 Jaipur

De laatste knutseldag! Met de witte ducttape gaat Erik toch nog maar een keer voor, onder en naast de motor liggen om het karwei helemaal perfect af te maken. Witte ducttape staat op een witte motor toch iets beter dan zwarte. Nadat hij een proefrit heeft gemaakt van ruim een uur door de drukke stad en over de snelweg is hij tevreden over het resultaat. Onder de koplamp ontbreekt een stuk plastic, omdat dit in grote stukjes uiteen is geslagen na het ongeluk, maar verder is de motor weer helemaal ‘heel’. Erik stelt de versnellingspook zodanig af zodat Bertha met slechts een klein zetje kan schakelen. Morgen kunnen we, na een paar soms ellendige momenten, eindelijk samen op twee motoren onze reis vervolgen! We hebben er allebei enorm veel zin in en laten beide een klein traantje van geluk!

 

Woensdag 8 november 2017 Jaipur – Agra

We worden wakker van de wekker, een geluid dat we de afgelopen dagen niet meer gehoord hebben. We zijn een beetje zenuwachtig om weer te rijden, maar voelen nieuwe energie door onze aderen stromen. In alle vroegte genieten we op het terras van een eigengemaakt ontbijtje en vertrekken rond half 8 richting Agra, de stad waar zich de wereldberoemde Taj Mahal bevindt.

Foto 60 Back on the road! 20171108

We zijn vrij snel Jaipur uit vanwege het vroege tijdstip en rijden over een strakke snelweg onze eerste kilometers na het ongeluk. We zijn blij dat we weer ‘on the road’ zijn en met Bertha haar pink gaat het naar omstandigheden ook goed. Na een aantal tussenstops bereiken we Agra. Via allerlei smalle straatjes staan we ineens stil voor een politiepost. Terwijl we aan alle kanten voorbij gereden worden door brommers maakt een politieman ons met veel bombarie duidelijk dat we niet verder mogen. We wijzen naar de brommers die wel vrolijk door mogen rijden, maar hij blijft resoluut ‘nee’ schudden. Nadat we meerdere malen om uitleg vragen, geeft hij aan dat alleen mensen met een vergunning (sticker) in dit gebied rondom de Taj Mahal zijn toegestaan. Dan maar weer een paar straatjes terug rijden… Erik heeft om de hoek een hotel gezien waar we wellicht kunnen overnachten. Na een grondige inspectie en stevige onderhandelingen parkeren we de motoren op de binnenplaats van Kamal Hotel en nemen onze intrek in een prima kamer. En zo zitten we na een week gedwongen verblijf in Jaipur dan eindelijk in een andere stad. Met een biertje in de hand kijken we tevreden uit op de Taj Mahal.

Donderdag 9 november 2017 Agra (Taj Mahal)

Wakker worden, het is 04:15! We willen om 06:00 uur bij de ingang van de Taj Mahal zijn, zodat we de zon op kunnen zien komen over de Taj Mahal. Maar we zijn even vergeten dat we in India zijn of we hebben gewoon pech. De combinatie van mist en smog vormt een zware deken over de stad, zodat de zon bij opkomst vrijwel niet te zien is. Hoe dan ook, de Taj Mahal is op dit vroege tijdstip prachtig en het is nog niet afgeladen vol met toeristen. De Taj Mahal (paleis van de kroon) is een wit marmeren mausoleum gebouwd, in opdracht van Shah Jahan. Hij liet het grafmonument tussen 1632 en 1648 bouwen als laatste rustplaats voor zijn geliefde echtgenote Mumtaz Mahal, die in 1631 in het kraambed was overleden. Na de dood van Shah Jahan werden ook diens resten bijgezet in de tombe.

De Taj Mahal is één van de meest herkenbare gebouwen ter wereld en een symbool van India. In 2007 werd de Taj Mahal verkozen tot een van de zeven nieuwe wereldwonderen. Het gebouw wordt jaarlijks door miljoenen bezoekers bezocht. Voor velen van hen is het mausoleum vooral een romantische ode aan de liefde.

Nadat we een paar uur rondlopen op het complex, pakken we een snelle lunch in de stad. Omdat we al een tijd niets meer hebben gedaan dan sleutelen pakken we gelijk door en gaan wandelen in het Taj Nature Walk park, een oase van rust in de drukke stad. Vanuit dit park hebben we nog een keer prachtig zicht op de Taj Mahal.

Foto 69 Taj Mahal vanuit bos 20171109

s’ Avonds eten we in het piepkleine eettentje Joney’s Place. Een paar stoelen en een piepkleine keuken waar overheerlijk voedsel uit komt. Het eten in India is al heerlijk, maar hier weten ze helemaal hoe ze een goede curry moeten klaarmaken! Als de eigenaar vrolijk vertelt dat hij morgenochtend al om 04:00 ontbijt serveert weten we waar we morgenochtend ontbijten!

 

Vrijdag 10 november 2017 Agra – Lucknow

Wat gebeurt er allemaal?! Het is nog mistiger dan gister en behoorlijk koud als we onze voetjes naast het bed zetten. Is het wel veilig om vandaag te vertrekken? Na een heerlijk ontbijtje bij Joney’s Place besluiten we om toch maar te vertrekken. De mist zal straks vast wegtrekken. Rond half 8 rijden we langzaam de stad uit en komen op een gloednieuwe snelweg terecht. Maar omdat het zicht beperkt is tot nog geen tien meter kruipen we als een schildpad over het wegdek met onze alarmlichten aan. Voor het eerst hebben we het gevoel dat het overige verkeer zich aanpast aan de omstandigheden, maar toch blijven we daarbij heel waakzaam. We zien per slot van rekening nog steeds gekken rondrijden; snelle auto’s passeren ons in een snelvaart over de rechter rijstrook, terwijl we even later scooters over deze zelfde rijstrook zien spookrijden. Het is dan ook niet gek dat we deze dag diverse in elkaar gedeukte voertuigen passeren.

 

Pas rond 10:00 uur begint het zicht wat te verbeteren en kunnen we iets harder rijden. Nadat we onder een afdakje van een tankstation geluncht hebben, rijden we de drukke stad Lucknow in. En dan slaat het noodweer voor Bertha wederom toe. Erik ziet haar ineens met haar nek achteroverslaan als in een niet-vermakelijke horrorfilm. Er hangt een vliegerdraad over de weg heen die precies in haar helm onder haar neus blijft hangen en in haar wangen snijdt. Omdat we niet heel hard rijden zijn de snijwonden niet extreem diep maar de schrik is intens. Bertha vervloekt India, waarom moet dit haar overkomen?! Nadat we wat gekalmeerd zijn, rijden we verder door de drukte op zoek naar een hotel. We proberen vier hotels, maar kunnen bij de vijfde (Mint Elite Suites) voor een recordbedrag blijven slapen. Het is al bijna donker, we hebben weer een slechte ervaring gehad en zijn er dus wel een beetje klaar mee voor vandaag. Bertha laat zich teleurgesteld op bed vallen en laat de tranen stromen. “Wat een kut-land!”

 

We frissen ons op, eten ons gelukkig in de stad en sluiten de laptop aan op het mega-televisiescherm. Narcos voert ons een beetje weg van de werkelijkheid en we vallen uiteindelijk vredig in slaap.

 

Zaterdag 11 november 2017 Lucknow – Basti

Nadat we in het hotel veel te veel eten, omdat de vriendelijke ober maar blijft opscheppen, inspecteren we onze motoren. We zien dat het draad waarmee Bertha gister een aanvaring heeft gehad tussen het wiel van Erik terecht is gekomen. Met veel moeite prutsen we het er tussenuit, het draad is behoorlijk sterk. Omdat we nu toch bezig zijn, stellen we de ketting van Erik zijn motor ook gelijk maar even af, omdat deze de laatste paar dagen wat herrie maakte. Ondertussen worden we gadegeslagen door de bewaker. Niet voor niets. Wanneer we klaar zijn voor vertrek vraagt hij om geld. Ik heb toch op jullie motor gepast?! Erik legt hem uit dat er vannacht toch echt een andere bewaker aanwezig was en dat hij vast salaris krijgt om hier te staan. Hij moppert wat, vertrekt een paar spieren in zijn gezicht en trekt zich terug in zijn wachthokje waarna we vertrekken. We rijden vandaag naar Basti, een stadje van niets, maar het voorportaal van Nepal. In het stadje is maar één hotel te vinden (Hotel Simran Paradise) en het personeel met een bedenkelijk laag opleidingsniveau probeert ons hier te helpen. We krijgen een kamer toegewezen welke nog niet is schoongemaakt en waar het bed duidelijk is beslapen. We kijken of er niemand onder de dekens ligt en verzoeken dan de receptie om ons een schone kamer toe te wijzen. Verbaasd geven ze aan dat de kamer toch schoon is? Wanneer we de manager mee naar boven nemen om de kamer te beoordelen, ziet hij in dat we gelijk hebben en besluit hij om de kamer schoon te laten maken en het beddengoed te vervangen. Hoe armoedig de kamer er ook uitziet in India, hij is eigenlijk altijd voorzien van een mega televisiescherm. Helaas missen we een HDMI-kabel om de laptop mee aan te sluiten. Na een korte zoektocht in het stadje vinden we een kabel en kijken op onze kamer een aflevering van Narcos. We zitten helemaal in de serie!

Foto 70 Eigen hangers creeren 20171111

Zondag 12 november 2017 Basti – Grens Nepal: Sunauli/Belahiya

We staan op, genieten van een eigengemaakt ontbijtje en checken uit. Op de parkeerplaats van het hotel maken we de kettingen van de motoren schoon, iets wat we alweer een tijdje niet hadden gedaan. Ondertussen worden we weer volop aangestaard door Indiërs die ons een paar keer vragen om een selfie. We werken ongestoord verder en rijden na een uur weg met een schone en gesmeerde ketting. Op naar Nepal!

 

Toch duurt de tocht naar de grens langer dan verwacht. Er is veel verkeer op de weg en bovendien is de weg enorm smal en in een gevaarlijk slechte staat. Tot overmaat van ramp heeft Bertha ook nog last van haar maag, vermoedelijk van het tussendoortje van gister op straat. Nadat we een paar keer gestopt zijn bij een tankstation om de druk op de maag bij Bertha weg te nemen, rijden we Nepal binnen zonder tegengehouden te worden en zonder dat we het zelf eigenlijk doorhebben! Maar dat was niet de bedoeling! We moeten immers onze paspoorten en Carnet de Passage ook nog laten afstempelen!

 

Al snel vinden we een douanier die ons een paar honderd meter terug stuurt voor de eerste paspoortcontrole. Het paspoort is zo geregeld, de Carnet de Passage duurt iets langer, maar het gaat allemaal niet minder vriendelijk. Terwijl Erik buiten op de motoren past, verschijnt Bertha in het kantoor en wordt direct getrakteerd op thee en koekjes. Ze is echter verplicht om Erik ook uit te nodigen op het theekransje. Als gevolg parkeren we de motoren zowat in het kantoor, zodat we ze in alle drukte goed in de gaten kunnen houden. Onder het genot van een Indiase thee met melk en kilo’s suiker worden de Carnets grondig gecontroleerd. Daarnaast zijn de mannen ook heel nieuwsgierig naar onze verhalen en belevenissen. Op ons gemak vertellen we wat over onze hectische avonturen in India en wanneer we verwachten weer terug te komen uit Nepal. Wanneer alle formaliteiten zijn afgerond nemen we lachend afscheid. Wellicht tot ziens en zorg dat de thee dan klaarstaat! We rijden nu met de juiste stempels en papieren op zak nogmaals de grens over. Op weg naar nieuwe avonturen in Nepal!

Love to share:

15 Comments

  1. Dave

    India land van uitersten, bedankt voor het delen van jullie belevenissen. Ik lees het telkens met veel plezier. Tip voor een biertje : King Fisher premium.

  2. Loes

    Wat een belevenissen, deze keer ook met wat pech maar het krijgt jullie niet klein. De opmerking dat je je gelukkig kan eten vind ik zo mooi dat die zo op een tegeltje kan! Geweldig!
    Liefs Loes

  3. baasdick@gmail.com

    Wat n spannende tijd hebben jullie gehad met ook wel veel tegenslag.
    Ik vind het wonderbarend hoe jullie samen de tegenslagen overwinnen, zeker na de aanrijding van Bertha.
    Ook mooi om te lezen hoe jullie het samen opgelost hebben om toch maar jullie droom reis te kunnen vervolgen.
    Uit jullie verslag maak ik op dat je voor zo`n reis ( beetje grof gezegd) wel ballen moet hebben om alles te doorstaan……. shapoo.
    Lieve groet Dick. Dikke kus.

  4. Als jullie terug zijn, ben ik klaar met lezen 🙂

    Mooi ‘stukje’!
    Groetjes en pas op voor overstekende koeien!

  5. Marion

    Ook ik kom niet uitgelezen, de pink wisten we al, maar de schrik van die draad! Zo knap dat jullie de draad weer op kunnen pakken. Ik zie jullie zo voor me in die bioscoop ha ha . Op naar het nieuwe avontuur knuffel voor beiden??

  6. Jeanine

    En wederom een boeiend verslag en verhaal van jullie India trip/ervaring.
    Fijn Bertha dat het weer goed met je gaat. Wel enorme pech. En dan toch zo positief blijven. Op naar het Nepal verhaal/avontuur.

  7. luwe

    goede reis verder mooi om dit weer te lezen veilige rijs verder

  8. baasdick@gmail.com

    Film net gezien, wat een rotwegen, en dan zo soepeltjes erover heen rijden, ik was allang afgestapt, maar dan he..
    Fijne trip verder kiss kiss

  9. Marion

    oeps dat was niet Dick maar ik

  10. Lenie en Egbert

    Spannende en avontuurlijke rit door Indië. Het land hebben jullie goed leren kennen. Samen komen jullie steeds weer in een positieve flow, ondanks een aantal negatieve gebeurtenissen, om jullie wereldreis te vervolgen. Geweldig.
    De pink van Bertha is inmiddels weer voldoende hersteld en ook haar motor ziet er weer als nieuw uit. Super gedaan.
    Jullie blijven rustig, ondanks het feit dat de Indiërs steeds opnieuw proberen om meer roepies “te verzamelen”, dan was afgesproken.
    Op naar Nepal……………We lezen de avonturen wel weer.

  11. Margreet Baas en Aart Trappenburg

    Geweldig wat een power hebben jullie twee. Het is inspirerend om jullie avonturen te lezen. Goede voortzetting van de reis. Take care. Liefs Aart en Margreet

  12. Jan Korting

    zo wat een verhaal!! reis niet afgebroken goed gedaan. nog veel plezier onderweg. groeten Jan Korting

  13. @AndreGoesAsia

    Geweldige verhalen, een prachtige smaakmaker voor mijn eigen reis Juli 2018 naar Nepal.
    Ik zal een extra rol ducktape meenemen!
    Veel plezier in het vervolg van jullie reis.

  14. Thea

    Op jullie incasseringsvermogen wordt een groot beroep gedaan. Tjonge, jonge, wat een verhaal en dan die tegenslagen en dan toch weer moedig verder. Ik heb wel te doen met Bertha, kan me voorstellen dat je er dan even doorheen zit, maar…. Erik is er om te helpen en zo fixen jullie dat. Hebben jullie inmiddels heel veel ducktape??
    Goede reis en tot de volgende Blog

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top