Veel bochten, heuvels, strak asfalt en weinig idioten op de weg. Maleisië is een waar pareltje voor motorrijders. Hier kunnen we weer genieten van het motorrijden en voelen we weer waarvoor we het doen! We missen soms wel de lekkere curries van India, maar op de nachtmarkten in Maleisië gaat er een nieuwe culinaire wereld voor ons open…

Maandag 11 december 2017 Kathmandu (Nepal) – Kuala Lumpur (Maleisië)

Na een vlucht van 4 uur en 40 minuten landen we op Kuala Lumpur International Airport. Van onze piloot horen we dat het buiten 29 graden is, bijna het dubbele van Kathmandu, en dat om 20.00 uur ’s avonds! Onze motoren staan nog in Kathmandu, zij zullen hopelijk later deze week een vrachtvlucht nemen vanaf Nepal naar Maleisië. Hopelijk, want het vliegtuig vertrekt pas wanneer deze vol zit. In het snelste geval hebben we morgen de motoren al, maar in het slechtste geval moeten we nog een week ons zonder motor zien te vermaken. Vanaf het vliegveld nemen we dan ook niet de motor, maar de 30 minuten durende sneltrein naar het Centraal Station. Vanaf hier stappen we over op de Skyway. Één halte en 10 minuten lopen en we staan voor het Travel Hub KL Hostel. Het blijkt een echt jongeren hostel; voor € 16 per nacht hebben we een kamer, het toilet en de douche bevinden zich op de gang. We checken in en zetten de tassen in de kamer. Eerst een biertje om te vieren dat we in een nieuw land een nieuw avontuur aan gaan! In Bob Marley’s Reggae Bar proosten we op Maleisië en praten we over onze wensen en verwachtingen hier. Het voelt gek om zo snel in een ander land te zijn, waarbij de mensen en culturen gelijk zo anders zijn dan in het vorige land. De overgang is veel harder dan wanneer je met de motor de grens over gaat naar een naastgelegen land. Ook voelt het gek om voor het eerst samen te vliegen tijdens deze reis. Hoewel we weten dat we de juiste keus hebben gemaakt, voelt het een beetje als valsspelen. Hier in Maleisië geen verplichte gids, zoals tegenwoordig wel nodig is in Myanmar en Thailand wanneer je met een buitenlands kenteken rijdt. Hier in Maleisië zijn we vrij om te gaan en te staan waar we willen en bovendien geeft het gratis 90 dagen visum ons hier alle tijd van de wereld!! We hebben er zin in!!

Dinsdag 12 december 2017 Kuala Lumpur

Erik komt terug in de slaapkamer na een douche: “Deze douche is lekkerder dan alle douches van onze hele reis bij elkaar! Er komt zoveel water uit en hij is nog warm ook!”. Het ontbijt is ook niet verkeerd: onbeperkt koffie/thee en broodjes met boter en jam. Voor een eitje moet je wel RM 5 / EUR 1 bijbetalen. Na het ontbijt blijven we nog even natafelen, we moeten überhaupt nog uitzoeken wat we in de stad kunnen en willen doen. We hebben immers pas een week geleden de keuze gemaakt om naar Maleisië te vliegen in plaats van naar het zuiden van India te rijden.

Rond het middaguur gaan we op pad. Het is zwaar bewolkt buiten, maar desondanks benauwd en bloedheet met 30 graden. We besluiten vandaag te shoppen. Een activiteit dat ons waar dan ook ter wereld enorm tegenstaat, maar soms is het gewoon nodig en bovendien heeft deze stad een H&M!! Woehoe!! In het winkelcentrum Lot 10 gaan we los. We kopen elk 2 t-shirts. De oude zijn door alle handwasjes niet meer wat ze waren. Maar voor alles een tweede leven, de shirtjes kunnen altijd nog gebruikt worden als poetsdoek voor de motor.

Bij de uitgang van de H&M bevindt zich een Samsung showroom met de promotie van de nieuwste Galaxy Note 8. Onze aandacht wordt echter getrokken door de 4D bioscoopstoelen in de showroom en we worden uitgenodigd om deze te testen. Mocht je zelf ooit de kans krijgen: doen! Deze ervaring is echt te gek, alles trilt en het lijkt zelfs alsof de G-krachten je beproeven. Na de stoel worden we uitgenodigd om tegen elkaar te fietsen met een Samsung smartwatch. Voordat we het in de gaten hebben is er een uur verstreken en staan we met een volle stempelkaart bij het laatste loketje. “Gefeliciteerd, jullie zijn nu bekend met alle nieuwste gadgets van Samsung!”. Als dank krijgen we nog een tasje mee, enig!

Van het testen en fietsen hebben we honger gekregen. Op naar de kelder van Lot 10, want hier bevinden zich de foodhallen van Kuala Lumpur. Deze kelder is 2x zo groot als de foodhallen in Amsterdam en enkel gevuld met Chinese voedseltentjes. Voor een paar euro mogen we genieten van heerlijke noedels en gemarineerd varkensvlees. Smullen!

Met een chocolade ijsje in de hand lopen we door de Kuala Lumpur City Center (KLCC) Walkway, een wandelroute boven de straten van de stad en daarmee een snelle manier om de Petronas Twin Towers te bereiken. We wanen ons een weg door het chique winkelcentrum in de torens om bij de kassa van deze toeristische attractie te komen. Het is inmiddels 4 uur en ondanks dat de torens nog tot ’s avonds laat open zijn, wordt ons medegedeeld dat de tickets voor vandaag om naar de top te gaan al zijn uitverkocht. Voor morgen hebben ze nog wel tickets voor 11.00 uur (RM 85 / EUR 17 p.p.).

Langs de 421 meter hoge radiotoren van Kuala Lumpur lopen we terug naar ‘onze eigen Chinese wijk’. Het valt op dat Kuala Lumpur enorm veel hoogbouw heeft. Dit helemaal in vergelijking met Nepal, waar de gebouwen veelal niet meer dan 4 verdiepingen hebben. In deze stad heeft elk gebouw minimaal 5 verdiepingen en in de meeste gevallen veel meer. Wat ons ook direct opvalt zijn de straten hier, zwart strak asfalt met hagelwitte en gele kant- en middenstrepen zoals in Nederland. Bovendien zijn de straten opmerkelijk schoon. In Nepal mochten we al blij zijn als er asfalt lag dat niet kapot was. Wanneer we dit geluk hadden, had de weg veelal ook een middenstreep, maar daar bleef het vaak ook bij. Behalve de infrastructuur zien we ook een groot verschil in de bevolking. In Maleisië kleden ze zich over het algemeen netter, lijkt de gemiddelde inwoner hoger opgeleid en spugen ze niet meer voor onze voeten op de grond. Ze spugen en rochelen hier eigenlijk helemaal niet meer. Kortom, we ondergaan hier een complete culture shock!

Midden in Chinatown vinden we een kapper die er westers genoeg uitziet. We laten beide ons haar knippen en zijn enorm tevreden. Aan Bertha vroegen ze zelfs of ze het in laagjes geknipt wilde hebben! Dat Bertha “ja” zei op deze vraag is echter niet te zien, maar het eindresultaat ziet er desalniettemin netjes uit. Volgens Erik is zijn haar zelfs beter geknipt dan in Nederland.

In één van de Chinese ‘restaurants’ laten we ons in een plastic stoel vallen en genieten we van een paar koude biertjes. “Hoe zou het met de motoren zijn?” Op straat nuttigen we een Chinese maaltijd en gaan richting het hotel. We genieten van een paar koppen koffie op het dakterras en vallen onder de airco als een blok in slaap.

Woensdag 13 december 2017 Kuala Lumpur

We staan vroeg op en vertrekken half 10 vanuit het hostel. We brengen de vuile was naar een naastgelegen hostel, helaas heeft onze geen was service en lopen naar de Petronas Towers. Vandaag gaat het gebeuren, vandaag gaat Bertha weer wat hoogtevrees angsten overwinnen door naar 375 meter hoogte te stijgen. Eerder heeft ze doodsangsten uitgestaan in de lift in de Eifeltoren die je van de 2^e naar de 3^e verdieping brengt op 276 meter hoogte. Deze attractie zal dus ook een grote uitdaging worden. Ze slaapt in ieder geval al twee nachten onrustig…

 

We stappen de lift in die met 5 meter per seconde omhoog schiet naar de 41^e verdieping. Gelukkig is het geen glazen lift, dit zou het voor Bertha nog wat lastiger maken. Op de 41^e verdieping zit een skybridge op 170 meter hoogte boven de grond die de twee torens met elkaar verbindt. De skybridge is bijna geheel van glas, maar omdat je als bezoeker binnen blijft, is het voor iemand met hoogtevrees minder eng dan het lijkt. Na 10 minuten mogen we door naar de 83^e verdieping en stappen daarna over op een speciale lift die ons naar de 86^e verdieping brengt, waar ons een panorama view staat te wachten op 375 meter hoogte. Jammer dat de torens geen buitendek hebben, want zo binnen lijkt de hoogte bijna onwerkelijk. Met de verrekijkers kunnen we vanaf hier alle infinity pools inkijken die de stad rijk is 😉 .

De werkelijke hoogte van de twin torens is 452 meter en was daarmee tijdens de opening in 1998 het hoogste gebouw ter wereld. Momenteel zijn de Petronas Twin Towers de hoogste identieke gebouwen ter wereld, maar is het gebouw op zichzelf niet meer uniek in hoogte. Het hoogste gebouw op dit moment is de Birj Khalifa in Dubai met 830 meter, bijna twee maal zo hoog! Hoe dan ook, de ervaring was prachtig. Bovendien zien we dat er om de torens heen druk gebouwd wordt aan torens die waarschijnlijk nóg hoger worden dan de Petronas Towers. Enorm veel wolkenkrabbers om ons heen!

 

Na dit hoogtepunt lunchen we wederom bij Lot 10. We zijn tenslotte gewoontedieren en op deze manier proberen we nog iets van routine en vertrouwd gevoel te creëren tijdens onze reis. De volgende attractie van vandaag is de Central Market. Anders dan de naam en ons doet vermoeden verkopen ze hier geen verse producten, maar enkel souvenirs. Snel wegwezen hier!

 

Onderweg naar het hostel komen we langs de Kottu Malai Pillayar Temple, een hindoe temple, waar twee bijna naakte mannen met veel bombarie bloemen over het olifantenbeeldje Ganesha heen gooien en daarbij wierook verspreiden. In gedachten worden we weer even teruggenomen naar de dagelijkse rituelen in India en Nepal.

 

In Chinatown lopen we langs een tentje dat ons gister ook al op viel (GPS: 3.144376, 101.698638). Ze verkopen hier vis, vlees en groente op een stokje. Alle stokjes hebben verschillende kleuren en elke kleur vertegenwoordigt een bedrag tussen RM 1,50 en 3,50 (EUR 0,30 en 0,70). Het vlees wordt op de barbecue gebakken en de vis en groente mag je zelf aan je tafeltje koken in een bak kokend water die is aangesloten op gasflessen. Alsof we gaan gourmetten, super gezellig! Maar daarnaast ook super lekker, omdat we eindelijk de keuze hebben om veel groente te nemen in combinatie met minder vlees en vis. Moeders, lezen jullie dit?! “See you tomorrow”, zeggen we tegen de vrolijke verkoper wanneer we hebben afgerekend.

Donderdag 14 december 2017 Kuala Lumpur

Erik heeft gister in de 7/11 een pot pindakaas weten te bemachtigen en geniet daarom deze ochtend extra van het ontbijt. Na het ontbijt pakken we de trein naar Batu Caves. Deze serie grotten bevinden zich 15 km vanaf het centrum, worden door Hindoes als heilige plaats gezien en zijn extra bijzonder vanwege de entree en het enorme gat bovenin de grotten waardoor zonlicht op een speciale manier naar binnen schijnt. Vanaf het station worden we verwelkomd door het 43 meter hoge gouden standbeeld van de oorlogsgod Murugan die het complex bewaakt.

We lopen de 272 treden op om in de indrukwekkende grotten uit te komen. Van binnen lijkt het wel een jungle. Het is een mix van oude Hindoe beelden, apen, lianen, stalactieten en veel groen. Heel gaaf om te zien!

Vlakbij de grotten eten we een vegetarische Indische maaltijd. Elk een bord voor nog geen EUR 0,50 p.p.!! Wat hier enorm opvalt is het verschil tussen de Indiërs uit India en de Indiërs uit Maleisië. In India heerst het kastenstelsel, een verdeling van de inwoners in de maatschappij. Nergens is de verdeling zo ingewikkeld als in India, dus die zullen we hier ook niet uitleggen. Maar wat wij in India al duidelijk hebben gezien in restaurants is dat de klant koning is. In Nederland zouden we zeggen “maar de eigenaar/manager/werkgever is de keizer!”, maar deze uitdrukking kennen de Indiërs niet en dat is te merken. In India behandelt de klant de restaurantuitbater als slaafje, er wordt gefloten, afkeurend naar eten gewezen en geschreeuwd wanneer er niet op tijd nieuwe drankjes op tafel komen te staan. Dit is normaal in India. In Maleisië is dit niét normaal, zelfs niet voor de Indiërs die hier wonen. De Indiërs die hier op vakantie zijn wensen met dezelfde mate van ‘service’ geholpen te worden als dat ze gewend zijn in eigen land, helemaal in Indische restaurants. Er wordt agressief gefloten wanneer een restaurantmedewerker niet direct bij hen aan tafel komt. En nu komt de grap: de Indiase werknemers reageren hier vol afschuw op en geven andere klanten voorrang. Dit heeft als gevolg dat de Indiërs nog brutaler worden, wat in dit land dus niet helpt. Het is een indrukwekkend tafereel, vooral wanneer je de oorsprong van de culturen een beetje kent. 🙂

 

We pakken de trein die ons in half uurtje weer terug op het station brengt (EUR 3 p.p. retour). Vanaf hier willen we naar het Merdeka Square. Reisleidster Bertha maakt echter een grote vergissing door uit te stappen bij metrostation Merdeka. Dit blijkt namelijk helemaal niet in de buurt te zijn van het Merdeka plein! Oeps, foutje! Inmiddels is het al einde van de middag en we besluiten op een later moment dit plein te bezoeken. Nu eerst naar het hostel. Erik typt zijn Nepalese blog terwijl Bertha een boek leest. Alles onder het genot van een fles rode wijn die we hebben weten te bemachtigen in de supermarkt. De eerste fles weer sinds Europa!

 

’s Avonds eten we (hoe kan het ook anders) wederom bij het barbecue tentje, waar we opnieuw genieten van de smakelijke Chinese hapjes. We sluiten de dag af met biertjes in een Chinese foodhal. Wanneer de eerste stoelen gestapeld worden en het steeds rustiger wordt, zien we langzamerhand dat de hal wordt overgenomen door reusachtige ratten. Ze zijn zo’n 17 cm lang, met staart zo’n 30 cm lang en bovendien 8 cm dik. De eersten die we zien lopen schichtig langs de pilaren naar beneden. Wanneer we om de beurt naar de WC gaan en een blik in de keuken werpen zien we in één seconde drie over de vloer kruipen, terwijl het personeel er bovenop staat en bezig is de laatste maaltijden voor vandaag te bereiden. Net voor sluitingstijd, zo rond 22.00 uur wordt het steeds gekker. De ratten lopen langs de plafonds, maar ook over de vloer nog net niet over Erik’s tenen heen. Waar we ook kijken, overal lopen ratten. We vragen ons af hoe de rattentempel eruit ziet wanneer de deuren compleet gesloten zijn. Hoeveel zullen er rondlopen? Honderd, honderden, of zijn het er minimaal duizend? Krijgen ratten niet 12 nakomelingen per maand? Kan één rattenpaar niet voor 2000 nakomelingen per jaar zorgen? We lopen naar het hotel en vragen ons af of ze daar ook zo’n last hebben van ratten of muizen…. Slaap lekker?

 

Vrijdag 15 december 2017 Kuala Lumpur

Met een kleine kater storten we ons op het ontbijt. We pakken onze spullen en lopen naar een hotel 1 km verderop, het Mandarin Court Hotel. Dit hotel heeft een zwembad en een garage. Vooral dat laatste is handig, want hopelijk kunnen we morgen de motoren ophalen! Aangekomen in het hotel vinden we het al snel een beetje saai. De kamer ziet er super netjes uit. Het heeft een eigen badkamer en een prachtig uitzicht, maar we missen de reuring van een hostel. We hadden gehoopt dat dit de laatste verhuizing in de stad zou zijn, maar misschien moeten we de komende dagen toch nóg een keertje verhuizen. Wel genieten we volop van het zwembad. Lekker koud! Het uitzicht vanaf het rooftop zwembad is echter niet echt om over naar huis te schrijven. Het is bijna lachwekkend. De ene kant is afgebakend met een ommuurde overkapping en de andere kant met een hoge muur in combinatie met een hek. We kunnen helaas niet over de 4 meter hoge muren heen kijken en hetgeen wat we wel zien zijn de twee appartementencomplexen in aanbouw, op zo’n 10 meter afstand van het zwembad. Tijdens het zonnen horen we geluiden als slijptollen, schuurmachines, hamers en hogedrukspuiten.

Einde van de dag pakken we de metro naar Centraal Station. In de buurt van het CS zit de Indische buurt, waar we genieten van diverse kommetjes met heerlijke curries. Ook al was India niet helemaal ons land, het eten is ons wel bevallen.

 

Zaterdag 16 december 2017 Kuala Lumpur

De motoren zijn gister einde van de middag geland in Kuala Lumpur. Gezien de bureaucratie die we verwachten op het vliegveld hebben we daarom besloten om ze de volgende dag, vandaag dus, op te halen. De motoren mogen namelijk 30 uur gratis in de opslag staan. Hierna betaal je een tarief per uur.

 

Speciaal voor reizigers die ook hun motoren of iets dergelijks willen verschepen van ergens in de wereld naar Kuala Lumpur, hebben we een gedetailleerd stappenplan gemaakt met bijbehorende plattegronden.

 

Stappenplan ophalen vracht in Kuala Lumpur	Roadmap to pick up cargo at Kuala Lumpur
1. Neem trein Centraal Station naar KLIA 2 (EUR 11p.p.), zie Map 1.	1. Take train KL Central Station to KLIA 2 (RM 55 p.p.), see Map 1.
2. De Cargo Village ligt aan de achterkant van het vliegveld, hier rijden geen bussen naartoe (18 km), zie Map 2.	2. The Cargo Village is located on the backside of the airport, there are no busses going that way (18km), see Map 2.
3. Neem taxi van KLIA 2 naar Parking Place Security Office (EUR 8,40), zie Map 3 (P). Voor de goedkoopste taxi’s, bestel er één binnen bij de Airport Limo balie in KLIA 2.	3. Take a taxi from KLIA 2 to Parking Place (RM  42), see Map 3 (P). For the cheapest taxi, order one inside at the Airport Limo counter inside at KLIA 2.
4. Op de eerste verdieping is de FCZ Security Daily Pass Office (S) gesitueerd (GPS: 2.732440, 101.722174), veel vrachtwagens voor de deur. Lever hier je rijbewijs in als borg (je paspoort heb je later nodig!) en je krijgt een pas en bandje om de Cargo Village in te mogen (EUR 2,20 p.p.).	4. On the first floor the FCZ Security Daily Pass Office (S) is situated (GPS: 2.732440, 101.722174), recognizable by the trucks in front. Hand in your drivers license as a deposit (you will need your passport later!) and you will receive a pass and bracelet to enter the Cargo Village (RM 11 p.p.).
5. Ga naar de Cargo Village (C), ingang voor voetgangers aan de rechterkant (a).	5. Go to the Cargo Village (C), entrance for pedestrians is on the right side (a).
6. Ga naar POS gebouw, naar de IMPORT kant, en lever hier je vrachtbrief in. Hier krijg je een boekwerk aan papieren terug, waarmee je naar het MAS gebouw loopt, naar ingang CORE 1, 1e verdieping (vraag bij de receptie waar je moet zijn).	6. Go to the POS building, to IMPORT and hand in your cargo letter. You will receive lots of papers, and you have to continue your journey to the MAS building, to entrance CORE 1, 1st floor (ask the reception where to go).
7. Betaal handelingskosten EUR 39,20 totaal. Voor dit bedrag krijg je een agent toegewezen. Op dit vliegveld mag je als individu niet zelf je vracht ophalen, hoe makkelijk het eigenlijk ook is.	7. Pay Handling Charges RM 196,10 cash. For this amount you will receive an agent. As an individual it is not allowed to get your cargo without an agent, even if you think you can manage it on your own.
8. Ga terug naar het POS gebouw, naar het IMPORT kantoor. Hier ontmoet je je agent. Eigenlijk spreekt vanaf nu alles vanzelf. Met de agent loop je naar een naastgelegen kantoor waar je nogmaals handelingskosten moet betalen maar nu voor je pakketje, EUR 0,05 per kilo. (760 kg x RM 0,25 = 38 EUR).	8. Go back to the POS building, to the IMPORT office. Here you will meet your agent. From now on everything what to do will be explained by your agent. Together with you agent you will go to another office where you have to pay handling charges for your package, RM 0,25 per kilo. (760 kg x RM 0,25 = RM 190).
9. De agent levert de vrachtbrief in bij de magazijnmedewerkers die voor jou het pakketje ophalen. De agent kan zorgen voor materiaal om het pakket te openen. Al het afval (het krat) mag je kosteloos bij het gebouw achterlaten. Je mag zoveel tijd in het gebouw besteden als nodig is, om bijvoorbeeld je motor in elkaar te sleutelen. Wanneer nodig kan de agent je een taxi heen en weer geven naar het dichtstbijzijnde benzine station (10 km verderop) om benzine te halen. Neem zelf eventueel een jerrycan mee!	9.The agent will hand in the cargo letter to the warehouse employees who will get you package. The agent will have some tools to open the package. You are free to leave the package waste (the crate) at the import building. You can take your time at the building to for example remount your motorbike. If needed, the agent can offer you a retour ride to the fuel station (10 km from the Cargo Village) to get petrol. If needed, take your own canister!
10. Wanneer je motor klaar is rijd je samen met de agent naar (d) om de Carnet de Passage te laten invullen, naar (b) om je motorbloknummer en chassisnummer te controleren en terug naar (d) om de Carnet definitief te laten afstempelen. Welkom in Maleisië!!!	10.When you motorbike is ready, you will drive together with you agent to (d) to fill in the Carnet de Passage, to (b) to check you engine number and chassis number and back to (d) to receive your final stamp at your Carnet. Welcome to Malaysia!!!

Voor het overzicht en de geïnteresseerden nog even een totaaloverzicht van de kosten van het verschepen per vliegtuig van twee motoren van Kathmandu (Nepal) naar Kuala Lumpur (Maleisië).

 

Total costs shipping 2 motorbikes by air from Kathmandu (Nepal) to Kuala Lumpur (Malaysia)
Airline Transportation Charge = 247 NPR / kg Kg = L(cm) x B(cm) x H(cm) / 6.000 = 437 Real kg = 250, if real kg > volume kg than use real kg.	247 NPR x 437 kg	107.939 NPR
Airline DGR Fee	9.000 NPR x 1 bike	9.000 NPR
Crate Charge	8.500 NPR x 1 bike	8.500 NPR
Eagle Export Handling Charge	12.000 NPR x 1 bike	12.000 NPR
Airway Bill Fee	200 NPR x 1 bike	200 NPR
CGC Fee	400 NPR x 1 bike	400 NPR
Nepal Customs + handling charge	5.500 NPR x 1 bike	5.500 NPR
Total per motorbike		143.539 NPR
Total costs in Nepal to ship 2 motorbikes by air from Kathmandu to Kuala Lumpur	2.372 EUR	287.078 NPR
Train KL Central Station – KLIA 2	55 RM x 2 persons	110 RM
Taxi KLIA 2 – Cargo Village	42 RM x 1 ride	42 RM
Security Pass	11 RM x 2 persons	22 RM
Handling Charges agent	196,10 RM x 1 agent	196 RM
Handling Charges cargo per kilo	0,25 RM x 760 kg	190 RM
Total costs in Malaysia to get 2 motorbikes back from customs	116 EUR	560 RM
Total costs shipping 2 motorbikes by air from Kathmandu – Kuala Lumpur	2.488 EUR

Ondanks dat we al wat tips hadden gekregen van medereizigers heeft het ons een halve dag gekost om alles uit te zoeken, te regelen en alleen al onze motoren terug te krijgen. Wanneer we een handleiding zoals bovenstaand hadden gehad, hadden we waarschijnlijk de motoren binnen een uur terug gehad, in plaats van na 4 uur. Het is bovendien lastig uit te leggen aan medereizigers zonder goede kaart, omdat de meeste gebouwen niet zijn weergegeven in Maps.me of Google Maps.

 

Het begon al bij de taxi’s. Sommige taxi’s willen pas rijden vanaf 20 EUR, terwijl je bij anderen nog niet eens de helft kwijt bent om naar de Cargo Village te gaan. De goedkoopste taxi’s zijn te regelen binnen bij KLIA 2, op de 2^e verdieping. Wij laten ons natuurlijk niet besodemieteren.

 

Onze taxi chauffeur deed echt zijn best om ons op de juiste plaats van bestemming af te zetten, hij heeft verschillende medewerkers rondom de Cargo Village geraadpleegd, maar uiteindelijk zijn we afgezet bij de personeelsingang van de douane. Hier kan het personeel zijn/haar security pass ophalen. Zo kregen wij na het inleveren van onze rijbewijzen hier ook een pas. Het leek voor de medewerkers een gewone gang van zaken. Met deze pas konden we wel bij de douane komen, maar niet doorgelaten worden tot de Cargo Village. “Jullie hebben de verkeerde pas en jullie zullen een andere pas moeten ophalen. Zijn jullie met de auto? Nee? Ai, de Security Daily Pass Office zit helemaal aan het begin van dit terrein.” Eerst moesten we de oude passen weer inleveren, rijbewijzen terug ontvangen en vervolgens worden we doorgestuurd naar de Security Daily Pass Office, wat 30 minuten heen en weer lopen is in de brandende zon. Dit kantoor is overigens te herkennen door de vele vrachtwagens die voor de deur staan.

 

Met de pas in de hand lopen we terug naar de Cargo Village en we worden direct doorgelaten. Met de vrachtbrief in de hand worden we van gebouw naar gebouw gestuurd, letterlijk van het kastje naar de muur. Het cargo terrein is behoorlijk groot en het is niet gebruikelijk dat twee toeristen een pakketje op komen halen. Twee uur later hebben we eindelijk het gevoel dat we bij de juiste balie zijn en krijgen we een stapel formulieren terug wanneer we onze vrachtbrief laten zien. Vanaf het POS gebouw worden we doorgestuurd naar CORE 1 van het MAS gebouw, waar we een half uur geleden vandaan zijn gestuurd. Met nieuwe formulieren in de hand en een beetje meer zelfvertrouwen lopen we er opnieuw naartoe. Door de vriendelijke man van de receptie worden we begeleid naar een kantoor op de 1^e verdieping. Op dit kantoor worden we vriendelijk ontvangen door een jonge meid. Ze haalt direct een envelop tevoorschijn met kopieën van onze paspoorten en carnets, ze had ons blijkbaar verwacht. Dit is goed nieuws! We betalen handelingskosten en krijgen een agent toegewezen. Particulieren mogen namelijk niet zelf hun pakketje ophalen, hoe makkelijk dit ook is. Terug bij het POS gebouw wordt onze agent opgeroepen en nog geen minuut later staat Mr. Savi voor onze neus. Bij de import moeten we nu nogmaals betalen, nu voor het ophalen van het pakketje uit het magazijn, een bedrag per kilo. Mr. Savi levert het vrachtformulier in bij de magazijn medewerkers die voor ons op zoek gaan naar de pakketjes. Het is een drukte van jewelste hier. De één na de andere heftruck komt naar buiten met pallets bloemen, fruit en kleding. Het duurt even, maar om 12.30 uur zien we dan eindelijk de eerste kist voorbij komen en niet veel later de tweede. Wat een opluchting!! Ze zijn er!! De pallets worden midden in de hal neergezet, waar we ze uit mogen pakken. Mr. Savi heeft voor ons een schroevendraaier en een hamer geregeld, waarmee hij de kisten gemakkelijk weet open te krijgen. Gelukkig maar, want ons eigen gereedschap zit allemaal in de kist zelf! De kist en het bubbeltjesplastic kunnen we gewoon ergens in de hoek gooien, dit hoeven we gelukkig niet mee te nemen.

 

Eerst halen we de deksel en de wanden van de pallet en pakken we alle losse spullen van de pallet af. We zetten de motoren op de pallet op de bok, een precies klusje, maar het lukt! Terwijl Bertha de achterkant naar beneden drukt, zet Erik het voorwiel terug in de voorvork. Deze hadden we er namelijk afgehaald om het pakket zo klein mogelijk te maken. We monteren de voorrem, het windscherm, de spiegels en sluiten de accu aan. De motoren starten direct, altijd een geluksmomentje! Terwijl Erik de laatste hand zet aan de motoren, krijgt Bertha een lift van Mr. Savi naar het dichtstbijzijnde tankstation 10 km verderop. Voor het vervoeren van de motoren moet de tank zo goed als leeg zijn. We hebben niet alleen benzine nodig om naar het tankstation te rijden, maar ook om de motoren te laten lopen om de banden op te pompen met behulp van de 12V stekker. Tanken gaat in Maleisië weer op de Stan-land-manier: eerst geld geven, tanken, en het teveel betaalde krijg je weer terug. Tanken in Maleisië is overigens een lachertje met RM 2,25 / EUR 0,45 per liter. We gooien de tank vol met de jerrycans die Bertha gevuld heeft en zo rijden we rond 16.30 uur het POS gebouw uit. Samen met Mr. Savi rijden we nu naar het douanekantoor, waar we vanmorgen ook al stonden. Bertha levert hier de Carnets in en drie vrouwen kijken haar vragend aan. Ze zetten wat stempels, maar weten eigenlijk niet hoe het werkt. Bertha biedt aan hen te helpen en legt hen uit hoe het formulier in te vullen en te gebruiken. Het onderste deel is voor Import, het middelste deel voor Export en het bovenste deel is voor de bestuurder. Één van de vrouwen heeft al stempels gezet bij import én export. Gelukkig gebeurt het vaker dat de formulieren verkeerd worden ingevuld. Geen zorgen dus. Het belangrijkste voor ons is dat er een stempel en handtekening op het bovenste deel staat. De stempel staat er. De handtekening moet Bertha bij haar baas halen, die me eerst doorverwijst naar het gebouw aan de overkant. We rijden met de motoren naar de overkant waar onze motoren worden gecheckt op chassis nummer en motorbloknummer. Vervolgens mogen we weer terugrijden, waar Bertha eindelijk de handtekening krijgt op beide carnets. Yes, om 18.30 uur mogen we de Cargo Village verlaten en rijden we op eigen motoren Maleisië binnen! Whoop whoop!

Over het strakke asfalt mét belijning rijden we naar het centrum, zo’n 65 km verderop. We zagen de bui al een beetje hangen, maar de stortbui kwam toch eerder dan verwacht. En zo rijden we opeens door de stromende regen door Maleisië. Momenteel regent het gemiddeld om de dag, maximaal een half uurtje. Maar als het regent, regent het goed en komt het met bakken uit de hemel. Half doorweekt besluiten we toch maar om even te schuilen aangezien de wegen het vele water ook niet goed kunnen verwerken. We stoppen net na een afrit onder een viaduct, waar al meerdere motoren/brommers staan te schuilen. Wanneer we een half uur later wegrijden zien we dat er ook speciale schuilplekken zijn voor motoren die met een bord met een motor en een paraplu erop worden aangegeven. Ondanks het weer voelt het fantastisch om hier te rijden. Wat een rust vergeleken met India en Nepal. Auto’s toeteren niet meer, ze blijven in hun eigen baan rijden, geen verkeer meer tegen de richting in, geen fietsers, mensen, koeien of honden op de rijbaan. Kortom, het is weer genieten! Bovendien is Kuala Lumpur niet eens zo’n hele drukke stad, dus rijden we in een uurtje de 65 km die ook dwars door de stad heen gaat naar het Court Mandarin Hotel. De motoren kunnen we gratis kwijt in de parkeergarage. We pakken een snelle douche en lopen wederom Chinatown in. Bij het vertrouwde barbecue tentje genieten we van een heerlijk diner en proosten we op een nieuw avontuur óp de motor ín Maleisië!

 

Zondag 17 december 2017 Kuala Lumpur

Vandaag een relaxte dag. We slapen uit, en genieten bij het zwembad. Het liefst zouden we de motoren pakken en weg rijden uit deze stad, maar helaas moeten we komende week nog het Indonesische visum regelen. Dit hadden we graag eerder gedaan, maar omdat we niet wisten wanneer de motoren aan zouden komen en dus niet wisten wanneer we onze paspoorten nodig zouden hebben konden we het risico niet lopen om de visums al eerder aan te vragen. Nóg een kleine week in Kuala Lumpur dus. Geen vervelende stad om te verblijven, maar de honger naar nieuwe avonturen na weken in de stad (Kathmandu en Kuala Lumpur) is groot!

’s Avonds eten we een claypot in Chinatown. Dit is een pot met rijst en kip gebakken in sojasaus. Wel lekker, maar niet heel bijzonder. We zijn blijer met de taugé-Chinese kool salade die we erbij krijgen. We eindigen de dag met aflevering 10 van de eerste Narcos serie, met de ontsnapping van Pablo Escobar uit zijn eigen gebouwde gevangenis, sensationeel! Nu al zin in het volgende seizoen!

 

Maandag 18 december 2017 Kuala Lumpur

Rond 9.30 uur komen we aan bij de Indonesische ambassade. Het is er al enorm druk. We parkeren de motoren in de garage. Terwijl Erik op de motoren past, vertrekt Bertha met alle papieren naar de ambassade. Als Nederlander krijg je normaliter een Visa on Arrival (VOA) voor 30 dagen, welke je eenmalig met 30 dagen kunt verlengen waarna je het land moet verlaten om opnieuw een visum te kunnen krijgen. Een MBA oud-klasgenoot van Bertha woont op Bali en kan ons een uitnodigingsbrief verzorgen waarmee we een Social-Cultural Visum kunnen aanvragen. Dit visum is geldig voor 60 dagen en kan elke maand verlengd worden tot maximaal een half jaar. Zo hebben we iets meer tijd om Indonesië te ontdekken! Nu maar hopen dat de aanvraag wordt geaccepteerd. Wanneer Bertha een nummertje wil trekken, blijken deze op te zijn. Er worden maar 80 aanvragen per dag gedaan. Het kantoor gaat om 9.00 uur open, maar vanaf 8.00 uur kun je al een nummertje trekken en nu zijn ze dus op. Balen! Er zit niets anders op dan het morgenochtend vroeg maar weer te proberen.

 

We checken in bij Step In Guesthouse, waar we de motoren voor de deur kwijt kunnen. Een relaxed guesthouse met veel zitplaatsen, ook buiten, en bovendien goedkoop (RM 50 / EUR 10 ) per nacht incl. ontbijt! ’s Avonds gaan we op advies van een Nederlandse die we ontmoeten in het hostel sushi eten in Berjaya Times Square. Dit is een groot winkelcentrum met een pretpark op de bovenste verdieping. De achtbaan heeft zelfs loopings en raast door het gebouw heen, indrukwekkend! We nemen plaats aan de lopende band en eten ons buikje rond aan al het lekkers wat voorbij komt.

Dinsdag 19 december 2017 Kuala Lumpur – Kuala Selangor

Vandaag poging 2! We staan om 6 uur op en rijden rond 7 uur opnieuw naar de Indonesische ambassade. Deze keer parkeren we de motoren buiten, naast het gebouw op de parkeerplaats. Dit is dichterbij en de helft goedkoper (RM 4). Iets voor 8 uur is Bertha nummer 5 in de rij. Iets voor 9 uur gaat de wachtkamer van het visum kantoor open. Een man roept of elk individu een nummertje heeft. Ik zeg dat ik voor twee personen wil aanvragen, maar slechts één nummer heb. Hij geeft aan dat ik dan ook twee nummers moet hebben. Het 2^e nummer dat ik trek is nummer 22. Gelukkig kunnen we wel beide vandaag nog terecht.

 

9.10 uur gaan de balies open en niet veel later is Bertha aan de beurt met het eerste nummertje. Alle papieren lijken in orde. Bertha mag echter niet voor Erik aanvragen, ondanks het feit dat er nergens een handtekening gezet hoeft te worden. Enigszins teleurgesteld rekent Bertha af voor 1 visum (205 RM) en loopt snel terug naar Erik. Met nummer 22 op zak rent Erik terug naar het kantoor, zodat zijn nummer niet zal vervallen met het gevolg dat we morgen terug moeten komen. Bij Erik verloopt de aanvraag echter verre van soepel. Zonder geadresseerde brief aan de ambassade wordt de aanvraag niet geaccepteerd. De medewerker haalt er nog een paar collega’s bij, maar alle zijn het erover eens dat deze aanvraag niet deugt. Erik probeert ontelbaar keer uit te leggen dat Bertha (Belanda) eerder met exact dezelfde papieren geholpen is, hij kan bij niemand doordringen.

 

Kwaad van woede komt Erik bij Bertha terug. “Met precies dezelfde formulieren word ik afgewezen! Aargh!!” We besluiten samen de aanvraag nogmaals in te dienen bij de vrouw die Bertha heeft geholpen. We trekken voor de zekerheid voordat we naar binnen gaan nogmaals een nummertje (66), maar besluiten dat wanneer haar balie vrij is voor te dringen en ons probleem uit te leggen. Met een ietwat neutraal-geïrriteerd gezicht accepteert ze nu Erik’s aanvraag wel?! Maar Bertha blijkt een toeristenvisum te hebben aangevraagd in plaats van het Social Cultural Visum. Dit kan onder geen beding gewijzigd worden. Rood van woede eist Bertha beide paspoorten terug wanneer dit niet aangepast kan worden. “Er staat toch duidelijk op het aanvraagformulier dat we een Social Cultural Visum willen??! Er zou voor ons toch geen reden zijn om een toeristenvisum hier aan te vragen aangezien we die gratis op het vliegveld krijgen??!! Dat zou pure tijdsverspilling zijn om daarvoor hierheen te komen!!” Met een verbeten gezicht pakt ze Bertha’s aanvraag van de stapel en wijzigt ze de aanvraag. Uiteindelijk is alles mogelijk 🙂 . We bedanken haar voor haar hulp en ze geeft een knikje terug als een boer met kiespijn. Nu maar hopen dat de aanvraag wordt goedgekeurd en we vrijdag onze paspoorten kunnen ophalen mét een Indonesich Social Cultural Visum. Fingers crossed!

 

Rond 12 uur vertrekken we richting Kuala Selangor. We gokken het erop zonder paspoorten een uitstapje te doen de komende dagen, weg uit de stad! We nemen eerst de weg richting Klang en hopen zo het laatste stuk langs de kust de rijden. De weg blijkt helaas te ver van de kust, geen zee te zien. Daarentegen wel veel groen en palmbomen. Wat een genot om in dit land te rijden! De afstanden in dit land zijn relatief kort en er zijn geen files of opstoppingen.

 

Terwijl we voor het stoplicht wachten om het stadje in te gaan zien we rechts van ons een groot restaurant met een bord ‘Lunch Buffet RM 8’. We wisselen van rijbaan en slaan af naar het restaurant. Hier worden we verwelkomd door een enthousiaste vrouw met zwarte zonnetjes getekend op haar oogleden. Wanneer we betalen krijgen we een bord en mogen we zo vaak opscheppen als we willen en genieten zo van typische Maleisische gerechten met veel vis en groenten. Het orgaanvlees en de kippenklauwen laten we maar even voor wat het is en beperken ons tot hetgeen wat we kunnen definiëren.

 

De vrouwelijke manager vraagt of ze mag aanschuiven, ze krijgt niet vaak toeristen hier. Met liefde vertelt ze over haar stadje en wat we hier kunnen doen, maar ook waar we verder overal naartoe kunnen gaan in Maleisië. Vergeet de Lonely Planet, ga naar het restaurant in Kuala Selangor! Stilletjes vragen we ons af wanneer de aap uit de mouw komt en wanneer we moeten betalen voor haar tips of wanneer ze zich aanbiedt als gids. Maar niets van dit alles, ze heeft het beste met ons voor. Tot slot belt ze het Sea Lion Firefly Concept Hotel, het hotel dat we reeds geboekt hebben, en geeft aan dat we een korting krijgen wanneer we haar naam noemen. Wat een topvrouw!

 

Met een volle buik en een pagina vol tips stappen we weer op de motor en rijden naar het hotel 1 km verderop. Voor 70 RM / EUR 14 krijgen we een kleine, maar nette kamer zonder ramen. Prima voor een nachtje.

 

Eind van de middag rijden we op 1 motor het stadje in 3 km verderop. Bij Bagan Seafood bestellen we per ongeluk veel te veel. Bestel in Maleisië nooit meerdere medium borden! 2 small borden is genoeg voor 2 personen, wellicht 1 medium bord al wel. Het eten is teveel, maar verrukkelijk. Omdat we dichtbij de zee en de rivier zitten is vis volop verkrijgbaar en vers: 1 bord mini octopus in ketjapsaus, 1 bord witvis in zoetzure saus en 1 bord chinese kool. Rond half 7, net voor het donker wordt, stappen we op de motor naar Kampung Kuantan Fireflies (GPS: 3.362407, 101.30154). Voor RM 52 / EUR 12 kun je hier met een bootje de rivier op om vuurvliegjes te spotten. De boot wordt voortgeduwd door een man met een stok (punteren). Nou hadden we beide nog nooit vuurvliegjes gezien en wisten we ook niet zo goed wat we ons erbij moesten voorstellen. Wat is de kans dat we ze zien? En zien we er dan 1 of 10? En hoe groot zijn ze eigenlijk?

We varen vanaf de kade het donker in. Na nog geen minuut lijkt het alsof we op een knipperende kerstboom afvaren. We denken eerst nog dat we op een andere boot afvaren waar mensen foto’s maken en denken dat we flitsen zien. Maar dan zien we de miljoenen vliegjes die zich verzamelen op de mangrove bomen. Het soort dat hier leeft hebben de gewoonte om allemaal tegelijkertijd licht te geven. De mannetjes geven licht om de vrouwtjes voor zich te winnen. Het lijkt wel alsof ze het hebben afgesproken, want we zien inderdaad dat de vliegjes tegelijkertijd een paar keer per seconde licht geven. Het is een zeer indrukwekkend verschijnsel. Wanneer we verderop in de mangrove varen komen er zelfs vuurvliegjes op de boot en op de tassen. Dichtbij zijn ze zo helder. Ze zijn overigens maar een paar millimeter groot. Ondanks dat dit boottochtje er op het eerste gezicht suf uit ziet, en ondanks dat het zo rustig is, is dit een rock & roll ervaring. Zo onwerkelijk!

 

Woensdag 20 december 2017 Kuala Selangor – Sekinchan – Kuala Lumpur

We hebben geen wekker gezet en ontbijten met bruine bammetjes uit de supermarkt. De hele ochtend overwegen we wat we gaan doen. Rijden we naar Sekinchan en blijven we daar slapen, blijven we hier slapen of gaan we terug naar Kuala Lumpur. Op het moment dat we de keuze hebben gemaakt lopen we naar buiten en zijn compleet verbaasd als we zien dat het buiten keihard regent. Besluit of niet, er zit niets anders op dan eerst de bui af te wachten.

 

Na de hoosbui rijden we naar Sekinchan, een klein vissersdorpje 30 km verderop dat bekend staat om haar rijstvelden. Helaas voor ons is de rijst net gerooid, maar in het Paddy Rijstmuseum leren we wel hoe het hele proces in zijn werk gaat en krijgen we bovendien 2 pakjes Wedding Rice. Wellicht kunnen we deze in de toekomst nog gebruiken 😉

Hier in Maleisië verbouwt men de langkorrelige rijst. De rijstteelt gaat als volgt te werk. Zaad selectie – zaad inweken – zaad zaaien binnen in bakken – het zaad buiten in de bakken laten groeien – ondertussen ander land preparen (veel water) voor overzetten van de planten – de kleine plant vanuit de bakken overzetten op het geprepareerde land – onkruid wieden – bemesten – het land opnieuw onder water zetten – oogsten – de verschillende rijst op basis van grootte en kleur verdelen. De rijst heeft twee zaai momenten, in maart en in september. Warm weer en veel water zijn essentieel voor een goede teelt.

 

Na het educatieve uurtje ontmoeten we een motorrijder uit Engeland. Hij heeft eerder gereden naar Marokko, maar droomt ervan om de reis die wij maken ook te doen. We moedigen hem zijn spaarrekening aan te vullen en zijn droom waar te maken. Hij is blij dat hij ons heeft ontmoet!

 

In het stadje blijkt dat we niet hebben geleerd van onze fouten (of de communicatie met de ober verloopt niet helemaal soepel), maar tot onze verbazing krijgen we 3 grote borden opgediend. We hadden toch 2 besteld? Het ziet er zo lekker uit en we kunnen het niet weigeren, maar het oog blijkt opnieuw groter dan de maag…

Vanuit Sekinchan rijden we weer 100 km terug naar Kuala Lumpur, waar we net voor een dikke stortbui aankomen. Bij het Step In Guesthouse worden we direct herkend en krijgen we een kamer toegewezen. Deze keer 2x zo groot als de vorige keer, maar voor hetzelfde geld. Bij het vallen van de avond zijn onze buikjes nog behoorlijk gevuld. Misschien tijd voor een liquid dinner in Kuala Lumpur? Het is tenslotte ook een must om het uitgaansleven hier een keer te proeven.

 

We starten onze kroegentocht in The Rabbit Hole aan de Changkat Bukit Bintang straat. Dit is dé uitgaangsstraat van KL (volgens ons). Na de twee biertjes besluiten we verder te gaan. Dan komen we het Nederlandse meisje tegen dat we eerder in het hostel hebben ontmoet, samen met een backpacker vanuit het eerste hostel in KL. “Wisten jullie dan niet dat vrouwen in deze straat alles gratis krijgen? Kom maar mee…. “. Bertha gaat de rest van de avond aan de gratis cocktails terwijl Erik de rekening betaalt en het lijkt alsof hij opeens tweemaal zoveel voor zijn biertjes moet betalen. We eindigen de avond ergens in de straat in een café met een goede funk band waar we helemaal los gaan. Met de voetjes van de vloer!

Donderdag 21 december 2017 Kuala Lumpur

Wanneer we wakker worden uit een coma zijn we blij dat we gisteravond in het bed zijn beland van het juiste hotel. Wat een avond! Vandaag gaat er een dik vet kruis door de dag die kan worden samengevat met chips, cola en Domino’s pizza.

 

Vrijdag 22 december 2017 – Kuala Lumpur

De dag van de waarheid. Krijgen we een Indonesische visum of niet? Rond half 1 lopen we richting de Indonesische ambassade. Onderweg lunchen we wederom bij Lot 10, gegarandeerd lekker voedsel! Wanneer we 13.45 uur voor de deur staan is deze nog gesloten in verband met lunch. We besluiten maar even te wachten in het naastgelegen kantoor waar de airco vol aan staat. Even afkoelen!

 

Wanneer we weer bij de ambassade zijn blijken we niet de eersten te zijn voor het nummertje. Blijkbaar gaat ook na de lunch de deur naar het nummertjes trekken al eerder open. Toch gelukkig geen probleem voor ons, want iedereen mag een nummer trekken en het ophalen van de paspoorten in de middag gaat vrij snel. We zetten onze handtekening en krijgen onze paspoorten terug. Verbaasd staren we naar het visum. We hebben wel een visum gekregen, maar deze is maar 30 dagen geldig in plaats van 60 dagen. “Is dit een misverstand?”, vragen we aan de mevrouw achter de balie? Ze geeft aan dat de ambassade sinds kort strengere regels hanteert en dat 30 dagen heel normaal is. We mogen het visum nog wel 4 x verlengen. Teleurgesteld druipen we af. Hoe gaan we dit oplossen? Het verlengen zal elke keer veel tijd in beslag nemen, zo’n 2 weken als je de verhalen op internet mag geloven, en we hadden gehoopt op de eerste 60 dagen geen gedoe. Hoe dan ook, we vinden er vast wel wat op!

 

’s Avonds gaan we weer uit eten bij de barbecue tent en ontmoeten we een Canadees die al 12 jaar in China werkt. Ook hij is bezig met een visum hier, maar dan voor China. Het is leuk om zijn verhalen over China te horen. Hij vertelt dat de provincie Xinjiang, waar wij doorheen zijn gereden, zoveel politie heeft in verband met een aanslag 3 jaar geleden. “Mensen zijn gek geworden daar”, zegt hij. Dat hebben we inderdaad gemerkt!

 

Zaterdag 23 december 2017 Kuala Lumpur – Fraser’s Hill – Tanah Rata (Cameron Highlands)

We rijden eerst naar de Decathlon, waar Erik een nieuwe buff wil kopen. De buff is het eerste wat we zijn kwijtgeraakt of vergeten tijdens deze reis, en dat na 7 maanden! De oude ligt waarschijnlijk nog in een hotel in Kuala Selangor. We parkeren voor de deur, maar worden, zoals wel vaker in dit land, door een bewaker weg gedirigeerd. Het grote nadeel van een land met meer regelgeving is dat de motoren niet overal geparkeerd mogen worden. Ondanks dat de parkeerplaats zo goed als leeg is, mogen we niet in de parkeervakken staan en ook niet op de stoep. Waar dan wel? We proberen duidelijk te maken dat we alleen maar een kleine aankoop willen doen en na één minuut weer terug zijn. We hadden sowieso in de tijd dat we nu drie keer verplaatst zijn al weg kunnen zijn. En weer blaast de man op zijn fluitje en schreeuwt wat in zijn Walkie Talkie. Erik begint zijn geduld te verliezen en doet alsof zijn neus bloedt. Snel loopt hij naar binnen. Ondertussen komt er een andere bewaker aan op een scooter die Bertha dirigeert hem te volgen. Bertha geeft aan dat ze in haar eentje onmogelijk twee motoren kan besturen. “1 minuut”, zegt ze. “No, impossible.” Uiteindelijk weet ze het net zolang te rekken totdat Erik weer naar buiten komt. Gedoe om niets…. We stappen op de motor en kunnen niet wachten op het avontuur wat ons te wachten staat!

 

We rijden het eerste uurtje vanaf Kuala Lumpur over drukke binnenwegen, maar slaan dan rechtsaf de binnenlanden in naar Fraser’s Hill. Deze laatste 50 km is niets anders dan strak asfalt in combinatie met (haarspeld)bochten. Het lijkt de Eifel wel, alleen nu door de jungle in plaats van door de bossen. Genieten! Bovendien mogen we weer zwaaien naar andere motorrijders. We zien weer zwaardere motoren bestuurd door locals: Honda’s, Kawasaki’s en BMW’s. Die hebben we sinds Turkije niet veel meer gezien! Heel leuk!

Fraser’s Hill ligt op 1500 meter hoogte en is daarmee ook gelijk een stuk kouder dan Kuala Lumpur, 15 graden in plaats van 30+ graden. Het stadje is in 1922 door de Engelsen gesticht en dankt zijn naam aan de Schotse pionier Louis James Fraser die hier eind 19^e eeuw een tinsteen handel opzette. Vanwege deze roots heeft het dorpje een westerse uitstraling, de huizen zijn gemetseld met steen en hebben puntdaken met dakpannen.

Na de lunch nemen we dezelfde heerlijke weg terug naar de snelweg 1. Alleen een regenwoud zou een regenwoud niet zijn als het er niet regent. Spontaan komt het met bakken uit de lucht en net voordat het echt losbarst kunnen we schuilen in een bushokje. We besluiten de regenpakken aan te trekken aangezien het er niet naar uit ziet dat het vandaag nog droog gaat worden. En we mogen tenslotte nog zo’n 200 km rijden.

 

Op de snelweg richting Ipoh is het behoorlijk druk. De Maleisische kerstvakantie is begonnen en het slechte weer in combinatie met de drukte zorgt voor lange files. Voor motoren geldt deze file gelukkig niet, die mogen op de vluchtstrook alle auto’s aan de linkerkant passeren. Wanneer we halverwege de middag bij een picknickplaats wat willen drinken merken we pas echt hoe druk het is. We komen amper de parkeerplaats op en kunnen vervolgens onze motoren moeilijk kwijt. Er zitten meerdere gezinnen te picknicken in de overdekte huisjes, en ons sinaasappeltussendoortje wordt van alle kanten aangevuld met onder andere vers gebakken kroepoek. Jummie!

 

We slaan af naar de 59 richting Cameron Highlands. Net als richting Fraser’s Hill is dit een prachtige weg met veel bochten en groen. Maar hoe rustig het was richting Fraser’s Hill, zo druk is het richting Cameron Highlands. We kunnen de bochten niet nemen zoals we zouden willen en we doen bijna 2 uur over de laatste 60 km opwaarts.

Ondertussen regent het nog steeds en als een bezopen katje komen we rond 19.00 uur aan in Tanah Rata, een dorpje midden tussen de theeplantages. Voor een paar euro kunnen we terecht in Map Travelodge, een hostel met alleen maar losse bedden gestapeld in hokjes. Iedereen heeft zijn eigen hokje. Helaas niet helemaal ons ding, maar er was eigenlijk geen andere optie momenteel in dit dorp. Alle hostels zaten al volgeboekt! We pakken een douche en kopen een biertje om op de eerste rijdag te proosten! Ondanks de regen hebben we vandaag genoten van het motorrijden, iets wat we enorm hebben gemist in India en Nepal. Waar we wel volop van hebben genoten in India is het eten en gelukkig hebben ze hier een Indiaas restaurant waar we ’s avonds genieten van Chicken Masala (kokos, chili, gember) en Palak Paneer (spinaziecurry met kaas). Eet smakelijk!

 

Zondag 24 december 2017 Tanah Rata (Cameron Highlands)

Vanwege de oordoppen zijn we door de wekker heen geslapen. Een Indiër vond het nodig vannacht om nog even te bellen en zijn zoontje zorgde vanmorgen vroeg ervoor dat iedereen wakker werd. Oordoppen in een slaapzaal zijn dan echt een uitkomst!

Na een ontbijt (roti met kaas) rijden we op onze motoren zonder bagage naar de Habu BOH Thee Plantage. Cameron Highland ligt op 1200 meter en is vernoemd naar William Cameron, een Britse expeditieleider. Door het perfecte stabiele klimaat (15 – 25 graden) en veel regen kan men er goed thee verbouwen. Ondanks dat India, China, Sri Lanka en Vietnam leading zijn in het produceren van thee, komt Maleisië op de 5^e plaats jaarlijks dichterbij. De fabriek die wij hebben bezocht is één van de grootste in het land en produceert jaarlijks 1.250.000 kg thee, dit staat gelijk aan 1.710.000 kopjes thee per dag.

Het bezoeken van theeplantages is voor ons een enorme ervaring, het ruikt overal naar thee, het landschap is er groener dan groen en er is niets lekkerder dan een kopje thee te drinken met vers gedroogde theebladeren. Jummie!

Op de terugweg rijden we nog langs een bijen-aardbeien boerderij. Voor de Aziaten is deze boerderij blijkbaar een hele belevenis, maar wij Nederlanders zijn de aardbeien wel gewend en dit was voor ons dan ook niet heel bijzonder.

Terug in het hotel drinken we nog wat kopjes thee en eten een verse mango. Na het diner rennen we als de wiedeweerga naar de Church of Our Lady of Mount Carmel, een Romaans Katholieke Kerk die vanavond een kerstmis op het programma heeft. Het is tenslotte kerstavond! Voor Bertha een primeurtje, met kerstavond naar de kerk, Erik heeft het in zijn jongere jaren wel vaker gedaan. De liederen staan gepresenteerd op grote schermen en gezongen in zowel het Maleisische als Engels. Een slimme zet, gezien het aantal toeristen uit de buurlanden. We kunnen dus uit volle borst meezingen “glooohohohohohohohohohohohohohohohoriaaa, in excelsis deeeeooo”

Met een dubbel gevoel verlaten we de kerk. Het was een mooie avond, maar verlangen toch ook een beetje naar familie en vrienden thuis. Voor ons beide is het de eerste keer dat we de kerstdagen niet in Nederland doorbrengen. De dagen kunnen soms een beetje als een verplichting voelen, vanwege het ‘vaste schema’ elk jaar weer. Maar beide beseffen we dat deze dagen normaliter toch ook vooral heel fijn en gezellig zijn, zo samen met vrienden en familie. En nu, op kerstavond, gaan we na een spelletje Beverbende om 21.00 uur maar naar bed, elk naar ons eigen coconnetje, helemaal alleen… Hopelijk vangen we morgen iets meer van het kerstgevoel…

 

Maandag 25 december 2017 Tanah Rata (Cameron Highlands) – Ipoh

Na een English ontbijt, door Indiërs bereid, pakken we onze spullen en vertrekken. Door de bossen, palmbomen, straathonden en apen rijden we naar Ipoh. Onderweg zien we dat het landschap af en toe flink toegetakeld is door de mens.

Ipoh is een relatief grote stad met 700.000 inwoners. We hadden dan ook niet verwacht dat wanneer we de jungle uit zouden rijden direct midden in de stad zouden zitten, maar dit was dus wel degelijk het geval. De stad is omgeven door groen en kalksteenrotsen, welke je goed ziet wanneer je over de fly-overs rijdt die de stad rijk is. Voor de komende nachten hebben we weer een kamer voor onszelf, wel zo fijn. We lunchen bij de onderburen, een Chinees restaurant met allemaal bakken vol eten. Je krijgt aan het begin van de rij bakken een bord met rijst en mag dan zelf alles erbij scheppen: kip, tofu, sojabonen, boontjes en eieren. Voor twee volle borden rekenen we RM 25 / EUR 5 af. Dit bedrag is inclusief de Chinese thee die je er onbeperkt bij krijgt. Het eten is hier lekkerder dan in de duurdere restaurants en je mag zelfs de grootte van de porties bepalen. Het nadeel is echter wel dat je 9 van de 10 keer op plastic stoeltjes of krukjes zit. Prima voor een lunch, maar je blijft er niet de hele middag zitten ‘omdat het er zo gezellig zit’.

 

Na de lunch doen we een rondje langs de restaurants in de buurt, om te kijken of we ergens kunnen reserveren voor een wat chiquer kerstdiner. Dichtbij zit een Belgisch tentje: North Sea Genuinely Belgian, maar biedt een enorm duur diner, waarbij de Belgische biertjes nog apart afgerekend dienen te worden. Ook het kaasplankje wat ze wel op de kaart hebben staan, staat niet op het speciale kerstmenu. We zien het wel vanavond en trekken ons terug in het Mari hostel. Het is overdag zo extreem warm, 31 graden in combinatie met een hoge luchtvochtigheid voelt het drukkend. Het hostel ziet er van binnen hip uit, overal betonnen vloeren en muren, zwarte leidingen en licht houten meubels. Het biedt veel plek om ergens te liggen of zitten.

Begin van de avond trekken we er weer op uit. We lopen via de Clocktower naar Healy Mac’s Irish Bar. Een goede keuze, dat blijkt. Het is al redelijk druk wanneer we aankomen, terwijl op dit tijdstip nog niemand aanwezig was in het Belgische restaurant. We pakken uit vanavond, het is tenslotte kerst; biertjes, zalm, zuurkool met spek, brownies met koffie en likeurtjes.

 

Later de avond worden ons opeens twee biertjes aangeboden door de Maleisische man naast ons. Erik had hem kort gesproken op het toilet. Hij vindt ons avontuur zo mooi “Dat verdient een biertje!”. Even later krijgen we nog twee biertjes, nu twee Heineken. “Hoe zeg je proost in het Nederlands? Proost!!” Samen met zijn vrienden proosten we op het leven en poseren we voor de foto. Ondanks dat de man amper recht kan lopen rijdt hij aan het einde van de avond toch in zijn dikke Mercedes naar huis. Als dat maar goed gaat…

 

Dinsdag 26 december 2017 Ipoh

Iel, wat stinkt daar zo…? Er is een jongen in het hostel die enorm stinkt. En dat ruik je niet alleen als je er naast staat, maar ook wanneer hij een uur geleden het toilet heeft gebruikt, net heeft staan douchen, of zich ergens in de 150m2 gemeenschappelijke ruimte bevindt. Het zal wel in zijn kleding zitten, maar wij vinden het walgelijk. Iedereen heeft er moeite mee blijkt. In het hostel zijn namelijk twee grote ruimtes. En wanneer de jongen zich verplaatst van de ene ruimte naar de andere, verplaatsen de medebewoners van dit hostel, inclusief wij zelf, ons in tegengestelde richting. Zo is Erik deze ochtend met zijn Nepalese blog bezig en heeft hij zich al vijf keer met zijn hele hebben en houwen (laptop, oplader en boekjes) verplaatst. Een medewerker van het hostel loopt de hele ochtend door het gebouw met één of andere toiletspray. Het is bittere ernst!

 

Rond de middag blijkt er een bus te vertrekken. Samen met de stinkende jongen vertrekken er een aantal backpackers. Wat als je bij zo’n jongen in de bus moet zitten voor een hele dag? Wat als je met hem in een slaapzaal ligt? Wij zouden spontaan een ander hostel hebben gekozen. Wij zijn blij dat hij hier weg is. Nu maar hopen dat hij niet naar Penang gaat met Oud & Nieuw!

 

Bertha koopt ’s middags wat fruit in het Urban Transformation Centre, een voormalig fabrieksgebouw, maar nu propvol met stands. Ze verkopen alles, van eieren, groente en fruit, maar ook speelgoed.

 

’s Avonds moeten we 2 uur wachten voordat het opgehouden is met regenen en we kunnen dineren. We hopen wat lekkers te eten bij de nachtmarket, maar deze markt blijkt bij aankomst meer een prullaria markt te zijn. Uiteindelijk belanden we weer bij één van de vele Chinese restaurants in de buurt. Wat goed is, hoef je natuurlijk niet te veranderen.

 

Woensdag 27 december 2017 Ipoh

Wanneer we wakker worden regent het nog steeds. Het heeft de hele nacht geregend en niet zo’n beetje ook. Gelukkig zijn de motoren nog niet weggedreven. We zouden vandaag eigenlijk op pad gaan met de motor maar besluiten dit nog even uit te stellen. Rond 12 uur is het dan eindelijk droog en lijken de wolken iets minder zwart. We gaan ervoor!

 

Het eerste bezoekje is de Perak Cave Temple, een boeddhistische tempel gebouwd in 1976 in een grot. Bij binnenkomst worden we welkom geheten door een 12 meter hoge gouden Boeddha. Aan weerszijden van de Boeddha staan 4 wachters die hem beschermen. Vooral de muurschilderingen met de draken is imposant.

Aan de achterkant van de tempel hebben we nog de kans om via treden omhoog te lopen, een pad dat bovenop de rots uitkomt. Je hebt hier uitzicht over de bergen rondom Ipoh, maar waar ons oog het meest op valt is het grote industrieterrein dat zich pal naast de tempel bevind. Daar gaat de religieuze droom.

Badend in het zweet komen we weer terug bij de motor en vervolgen we onze weg naar de Kek Look Tong Temple, gebouwd in 1920, in het zuiden van de stad. Onderweg voelen we druppels. We schuilen bij een McDonalds, maar het blijkt mee te vallen en snel rijden we weer door. In tegenstelling tot eerdere rotstempels die we in Maleisië hebben gezien, ziet deze er veel beter onderhouden uit. In de tempel zijn de beelden van Boeddha en andere boeddhistische figuren weer overal te vinden. Maar het mooiste van deze tempel is eigenlijk de tuin aan de achterkant die omringd is met lijmsteenrotsen. Te midden van de tuin liggen twee vijvers, de ene met grote vissen en schildpadden, de andere met waterlelies. Ook heeft de tuin een pad waar je op je sokken of blote voeten overheen kunt lopen: een reflexologie voetpad. Mama Lenie, dit was echt iets voor jou geweest!

Wanneer we wegrijden van de tempel blijft Bertha opeens midden op de weg stil staan. “Is dat nou een tak of is het een watervaraan? Het beweegt! Het is een kleine varaan!!” Wow! We zien de 70 cm lange varaan hier tussen de bomen en Erik gaat erop af met zijn fototoestel. Het beest ruikt met zijn tong onrust en niet veel later draait hij zich vliegensvlug om en trekt zich terug langs de sloot. Wat een spanning en sensatie!! We wisten helemaal niet dat die beesten hier leven!

Net voordat het donker wordt gaan we er weer op uit om nog wat van de stad te zien. Zo tegen de avond zijn de temperaturen hier heerlijk. De stad blijkt behoorlijk veel straatkunst te hebben.

’s Avonds gaan we eten bij Bricks & Barrels, een super hippe tent bij ons in de straat. “When life hits a brick, let’s have a barrel!” Die steen hebben we niet geraakt, maar de barrels wel. We sluiten de avond af met wat blikbiertjes op het balkon van het hostel. Met de top 2000 op de achtergrond voelen we ons toch nog een beetje dicht bij huis zo tijdens deze feestdagen 🙂 .

 

Donderdag 28 december 2017 Ipoh – Taiping

We vertrekken uit Ipoh, het is weer tijd voor een nieuwe plek. We rijden eerst naar de Victoria Bridge in Enggor. Dit is één van de oudste spoorwegbruggen in het land en in 1897 gebouwd rondom de mijnindustrie door de Engelsen. De brug is gebombardeerd tijdens de 2^e wereldoorlog, maar daarna weer volledig opgebouwd.

Tegenwoordig rijden er geen treinen meer overheen, maar de brug is nog wel open voor voetgangers en brommers. Er is bijna geen ruimte voor onze motoren, maar Erik besluit het toch te proberen, alles voor de plaatjes! De motor past werkelijk precies tussen het staal- en hekwerk van de brug, aan beide kanten past geen vinger meer tussen. Maar behoudens een paar krassen op de koffers haalt Erik de overkant, waar hij vier keer voor- en achteruit moet steken om de bocht te kunnen maken.

Vlakbij de brug zien we een fruitstalletje waar we stoppen. De man verkoopt naast bananen ook durian, jackfruit en rambutan. Vanwege het rode, stekelige en harige uiterlijk kiezen we een kilo rambutan. We eten het fruit op naast het stalletje waar we plaats nemen op een stoel in het kringetje oude mannetjes. Maar niet voordat de verkoper ons heeft uitgelegd hoe je dit fruit moet eten. Met een duim druk je de schil naar binnen en tegelijkertijd naar de zijkant, zodat de schil barst en de helft van de schil eraf gaat en je het witte vruchtvlees eruit kunt halen en op kunt eten. Maar let op! Er zit een grote pit in het midden! Het fruit is lekker en niet extreem zoet. Waarschijnlijk zou rambutan jam ook lekker zijn! Terwijl we genieten van het fruit, maken de eerste mannetjes aanstalten stiekem een foto van ons te nemen. Niet veel later maakt iedereen foto’s van ons en moeten we samen poseren voor diverse camera’s en worden we gefilmd. Blijkbaar komen hier niet vaak westerse toeristen.

We vervolgen onze sightseeing tour door Kuala Kangsal langs de gouden Ubudiah Moskee die omringd is met palmbomen en langs het houten Royal Perak Museum waarbij geen spijker aan te pas is gekomen tijdens de bouw. Waarschijnlijk staat hij als gevolg daarvan nu in de stijgers…

Vanaf hier nemen we de kortste route naar Taiping, maar deze blijkt dwars door de jungle over een pad niet breder dan een meter. De apen in de jungle schrikken van ons en springen spontaan met 20 tegelijk voor de motor langs. Uiteindelijk komen we uit in een nieuwbouwwijk van Bukit Chandan en zien we aan de rand van deze wijk een restaurant vol met locals. We parkeren de motoren bijna binnen en worden welkom geheten door de schoonzoon van de eigenaar die goed Engels spreekt. ”How did you found us? Did you came from that side? From out of the jungle??!” (Restaurant Selena Anjung Pak Unggai, GPS: 4.756636, 100.94451) De schoonzoon legt de gang van zaken hier uit. “Pak een bord met rijst en schep zoveel op als je wilt.” Voor twee volle borden met kip, ananas, aardappelrostis en andere ondefinieerbare gerechten betalen we RM 14, nog geen EUR 3. Hierbij krijgen we nog 4 kopjes thee en wat glazen limonade om het pittige eten te blussen. Na de lunch komt de gastheer bij ons zitten, terwijl andere gasten ons nieuwsgierig aankijken. Hij vraagt naar onze reis en zegt dat hij een beetje verlegen is omdat zijn Engels zo slecht is. Wij geven juist aan dat zijn Engels heel goed klinkt, zonder accent, maar zijn woordenschat blijkt even later toch wel iets minder dan die van ons. Desalniettemin hebben we een interessant gesprek over de toekomst en mogen we niet vertrekken voordat we de chocoladetaart van zijn schoonzus hebben geproefd. Ondanks onze gevulde buikjes past hij er nog net bij en smaakt de taart verrukkelijk. We maken wat foto’s met de medewerkers en de motoren. Dit restaurant heeft geen extra klanten nodig, maar mocht je ooit in de buurt zijn, ga hier eten!!! Zowel de medewerkers als de klanten zijn enorm open en vriendelijk. Ondanks dat we de enige buitenlanders waren en Bertha de enige vrouw zonder hoofddoek, voelden we ons er enorm welkom.

 

Later krijgen we de foto’s van één van de medewerkers opgestuurd via Instagram.

Op naar Taiping. Tijdens het rijden zien we de donkere wolken op ons af komen. Gaan we het nog redden voor de bui? Nog maar 10 km, nog 5 km, nog maar 900 meter. We staan voor het stoplicht met het hotel in ons vizier terwijl we de eerste druppels voelen. Het licht springt op groen en we geven vol gas. Uiterst snel parkeren we de motoren aan de straat voor Sojourn Beds & Cafe. Het hotel heeft een afdakje waar we als een gek alle spullen droog neerzetten. Wanneer we het slot op de motor doen giet het al zo hard dat je binnen 20 seconden doorweekt zou zijn wanneer je buiten zou staan. We waren echt nét op tijd!

 

Na de bui doen we een rondje in het koloniale Engelse stadje, langs de clocktower (1881 / 1891), de bibliotheek (voorheen de eerste Standard Chartered Bank van Maleisië, India, China en Australië), het Taiping Rest House (maar ook deze bleek onder constructie) en de King Edward VII school/instituut (1883). Gedurende de 2^e wereldoorlog werden de klaslokalen van de King Edward school gebruikt als martelkamer door de Japanse militairen.

Na dit toertje duiken we de Night Hawker Food Court in en dompelen we ons onder in de Chinese restaurants.

Vrijdag 29 december 2017 Taiping – Georgetown (Penang)

Het hotel waarin we zitten is een hoog oud koloniaal pand. Het doet westers aan wanneer je er door de gangen loopt. Het hotel heeft echter ook een hoog ‘mag niet’ gehalte. Overal hangen bordjes met regels:

• Spring niet van de bedden op de vloer in verband met het geluid en de beschadiging van de vloer.
• De airco mag alleen gebruikt worden tussen 20.00 en 08.00 uur. (Met als gevolg dat je buiten die tijden bijna verbrandt in de slaapkamer)
• Geen tassen op de tafels.
• De lamp mag alleen aan/uit gezet worden met het knopje aan de muur. (Alsof iemand het in zijn hoofd haalt het peertje eruit te draaien)

 

Wat ons betreft een negatieve benadering van de toerist. Je voelt je dan ook niet enorm welkom hier, alsof ze liever hebben dat je betaalt en zo snel mogelijk weer weggaat.

 

We rijden vandaag naar Penang, of Pinèng zoals de lokale bevolking het uitspreekt. Dit eiland is aan de noordwestkust met Maleisië verbonden aan het vaste land door middel van twee bruggen. Vandaag pakken we de meest zuidelijke brug. De Sultan Abdul Halim Muadzam Shah Bridge is 24 km lang, waarvan 17 km over het water gaat, en is daarmee de langste in Maleisië en zuidoost Azië. Voor deze brug moet tol betaald worden, ook op de motor moeten we eraan geloven. We betalen samen RM 4 / EUR 0,80, de eerste tolgelden weer sinds Italië. In alle tussenliggende landen hebben we ook zo nu en dan gebruik gemaakt van tolwegen, maar was het telkens gratis voor motoren. Op deze brug is een speciaal pad gemaakt voor motoren en ook een speciaal tolpoortje. Op het pad kun je elkaar bijna niet passeren (1 richting op). Gelukkig is het er niet heel druk en hebben we wat tijd om een foto te maken op de brug.

We hebben een aantal nachten geboekt in 100 Cintra Street, een hostel midden in de stad Georgetown en hopelijk een goede plek om oud en nieuw te vieren. Het hostel bevindt zich wederom in een oud koloniaal huis. De plafonds zijn zo’n 5 meter hoog en de 2^e verdieping lijkt te hebben stilgestaan sinds begin 20^e eeuw. Alle oude meubels staan er nog en er zit een dikke laag stof op. De kamers bevinden zich op de 1^e verdieping, en elke kamer heeft een robuuste zigzag metalen klapdeur van 4 meter breed. Het is weer eens iets anders en bovendien best functioneel.

We mogen hier kosteloos wassen, dus dat is dan ook het eerste wat we doen. ’s Avonds is het enorm gezellig in het guesthouse. Er zitten een aantal reizigers die al maanden door Azië reizen. We ontmoeten de Duitser Ben die ook in mei 2017 is gestart op de motor vanuit Europa. Hij is ook door een aantal Stan-landen gereden, maar geëindigd in Vladivostok. Vanaf daar heeft hij zijn motor terug gestuurd en sindsdien reist hij verder met het openbaar vervoer. Maar hij mist zijn motor nog iedere dag en is zo jaloers dat wij hier wel met de motor heen zijn gekomen. Hij denkt er dan ook over om in Australië een motor te kopen en zijn reis op de motor weer voort te zetten.

 

Naast de Duitse Ben hebben we nog een motorrijder in ons midden, namelijk de man die we eerst verwarren met Ted Simon. Voor de lezers die Ted Simon niet kennen… Ted Simon was één van de pioniers op het gebied van motorreizen rondom de wereld en schreef daar een boek over: Jupiter’s reizen. Het boek is ietwat gedateerd maar als je je bedenkt dat de reis al in 1973 is gestart, er op dat moment geen internet was en eigenlijk de gehele informatievoorziening minimaal was, dan maakt deze invalshoek het boek er een stuk spannender op. Hoe dan ook, hij is een legende in de motorwereld. Maar voor wie dacht dat Ted de enige was in zijn soort en tijd, die heeft het mis! De wat oudere verlegen Engelsman in ons hotel komt opeens naar ons toe, vraagt over onze motoren en vertelt dan dat hij zelf ook een aantal reizen op de motor heeft gemaakt. De eerste was in 1975 op een 300cc, vanuit UK naar Zuid Afrika, oversteken naar Zuid Argentinië en vanuit daar naar Canada. Hij heeft over zijn eerste reis 3,5 jaar gedaan. Wij vroegen hem hoe hij dat in die tijd deed met overnachtingen, etc. Hij gaf als antwoord dat hij toentertijd überhaupt al blij was wanneer er een weg liep tussen bepaalde steden, want daar was hij niet altijd zeker van en niet van alle gebieden waren kaarten beschikbaar zoals nu. Een plek om te overnachten en eten komt volgens hem op de tweede en respectievelijk derde plaats. Het is jammer dat de man een beetje in zichzelf is gekeerd (misschien ook als gevolg van het vele reizen alleen), maar de verhalen die wél los komen doen onze hartjes sneller kloppen!

 

Zaterdag 30 december 2017 Georgetown (Penang)

Rond half 12 pakken we de bus 101 in het centrum (RM 4 / EUR 0,80 p.p.) die ons in een uurtje af zet voor de ingang van het Penang National Park (NP). De entree voor het NP is gratis, wel moeten we ons registreren. Blijkbaar raken er nogal eens mensen kwijt in het NP. Vanaf de entree is het 1,5 uur lopen door de jungle naar Teluk Keracut oftewel Turtle Beach. Onderweg zien we nog een anderhalve meter lange watervaraan op het strand lopen. Ondanks dat de varaan een carnivoor is, zal hij waarschijnlijk geen mensen eten. Toch ziet hij er levensgevaarlijk uit. Tijdens de wandeling zien we ook veel apen, waaronder een wollige zwarte met een witte snoet (Dusky Leaf aap). Super schattig!

Anderhalf uur en 3 liter zweet later komen we uit bij Turtle Beach. Helaas zijn er geen schildpadden op het strand te bekennen. We hadden onze zwemkleding mee, maar zwemmen wordt niet aangeraden hier vanwege de vele kwallen die levensgevaarlijk kunnen zijn. Een boekje lezen op het strand is ook lekker! Het voelt overigens goed om weer op het strand te zijn. Het is namelijk alweer 5 maanden geleden dat we strand onder onze voeten hebben gehad, namelijk in Antalya Turkije. Vanaf die tijd hebben we wel nog in bijna alleen maar hoge temperaturen gereden, maar geen strand gezien!

Einde van de middag lopen we de route weer terug aangezien het park officieel om 18.00 uur sluit. Na de wandeling nemen we een ijsje om af te koelen. Zelfs op de motor met pak aan zweten we niet zoveel als hier! Één ijsje blijkt niet genoeg, en we nemen er nog maar één. Bertha dacht ‘laten we eens gek doen’ en neemt een lokaal ijsje. De vrouw van de winkel vraagt nog “weet je het zeker?”. Het ijsje leek van chocolade, maar blijkt van bruine bonen gemaakt te zijn. Wie verzint zoiets??!! Alsof je een blik bruine bonen op een stokje zet. Geen goede keuze dus en enigszins teleurgesteld en verbaasd stappen we de bus in.

 

Bij aankomst terug in Georgetown gaan we op zoek naar eten dat wél lekker is. We proberen voor het eerst Dim Sum: kleine hapjes in bladerdeeg. Summy Jummy! We begrijpen niet dat die balletjes hier zo goedkoop (EUR 0,10 p.st.) verkocht worden, aangezien ze allemaal met de hand worden gemaakt en elk balletje er zo creatief en speciaal uit ziet. Na de snackjes bestellen we een Tom Yam Soep. Ook een primeur voor ons, maar desalniettemin wel een lekkere primeur. Maar ondanks dat we al een beetje aan het pittige eten gewend zijn, beginnen we weer volop te zweten. Het houdt niet op vandaag!

 

Zondag 31 december 2017 – Georgetown (Penang)

De laatste dag van het jaar! En wat voor jaar! Aan het einde van de dag doen we inkopen voor de avond der avonden: diverse blikbiertjes en wat chipjes. Het plan is om vanavond  naar Love Lane te gaan, een caféstraat die speciaal deze avond is afgesloten voor verkeer. Daarna willen we door naar The Esplanade, de boulevard van Georgetown waar vuurwerk wordt afgestoken. Maar we beginnen de avond in het hostel en drinken bier met de andere reizigers en de hostelmanager. Dan schreeuwt de manager opeens “I gonna get my scottish friends” en hij komt terug met een fles Chivas whisky en deelt met trots de glazen uit. Vandaag is het ‘drinking Sunday’, wat hier zoiets betekent als ‘gratis de hele avond drank’. Normaal is het in dit hotel elke zaterdag ‘drinking Saturday’, maar vanwege oud & nieuw heeft de manager het een dag verplaatst. Terwijl Erik zich op de whisky stort, gaat Bertha diner halen samen met een Schotse medebewoonster. Het is lastig om haar te verstaan vanwege haar zware accent, maar als je je best doet is het een enorm leuke meid. Vanavond gaan we weer voor de Tom Yam soep. Hierbij kun je zelf bepalen welke groenten/vlees/vis/noedels je wilt combineren. Ideaal om wat extra groenten binnen te krijgen. (GPS: 5.416224, 100.332955) We nemen het mee, zodat we het in het hostel rustig kunnen opeten.

Terug bij het hostel is het nog steeds gezellig. De biertjes en glazen whisky bezetten de grote stamtafel. We besluiten hier te blijven, het is zo gezellig! Om 23.50 uur rennen we met zijn allen naar het kleine dakterras, waar we om 00.00 uur vuurwerk de lucht in zien vliegen vanaf een hoge toren. Het vuurwerk is kort, maar krachtig en na 10 minuten is de show voorbij.

We wensen elkaar een gelukkig 2018 en in het bijzonder elkaar een veilig, maar groots en gezond avontuur in 2018! De avond gaat nog door tot in de late uurtjes…

 

Maandag 1 januari 2018 – Georgetown (Penang)

Vandaag zijn we er even niet. Laat een reactie achter na de piep. “Piiiiieeeeep”.

 

Dinsdag 2 januari 2018 – Georgetown (Penang)

Vandaag zouden we eigenlijk weer vertrekken, maar in verband met de lichamelijke gesteldheid naar aanleiding van oud & nieuw, blijven we nog een nachtje langer (net als alle andere gasten in het hostel eigenlijk 🙂 ).

 

Einde van de dag, wanneer de zon bijna weg is en het kwik iets is gedaald (en we onze ledematen weer voelen), doen we samen een speurtocht door de stad. Penang, en dan met name Georgetown, staat bekend om haar straatkunst. Elke straat heeft wel een afbeelding op de muur geschilderd of een kunstwerk gemaakt van metaal. Van een ander stelletje in het hostel hebben we een kaart gekregen met de meest opvallende afbeeldingen in de stad. Zo gaan we als Sherlock Holmes met de kaart in onze hand op zoek naar de schatten in de stad! Bij enkele objecten blijft het niet bij afbeeldingen, maar maakt het meubilair in de straat zoals een stoel, een boom of een motor ook deel uit van de street-straatkunst. Heel inspirerend om te zien! Wanneer je van deze kunstvorm houdt, moet je zeker een keer een bezoekje wagen aan deze stad!

 

Woensdag 3 januari 2018 Georgetown – Kangar

Na 5 dagen feesten en uitrusten vertrekken we weer. Deze keer met twee tassen minder. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om onze slaapmatjes en slaapzakken hier achter te laten. In verband met de hoosbuien die hier plaatsvinden en mogelijk op Indonesië ook zullen plaatsvinden is de kans klein dat we de komende 4 maanden zullen kamperen. Mocht de kans zich daarna voordoen kunnen we altijd nog 2 yogamatjes kopen of gewoon hardcore op de grond slapen en een voorbeeld nemen aan Kolonel E. van Zwam. Het laken en de tent houden we namelijk. We laten de spullen achter in het hostel, wellicht dat enkele backpackers er nog wat aan kunnen hebben! Opsturen is geen optie, de verzendkosten zijn vrijwel net zo duur als de aanschafwaarden van de spullen zelf.

Wij zijn in ieder geval weer een paar kilo lichter en bovendien hoeven we op deze manier nog maar 1x te lopen van de motor naar het hostel in plaats van 2x. Het scheelt dus een hoop gedoe. Alleen de gedachte al maakt ons blij!

 

We nemen deze keer de noordelijke brug van het eiland af, de Penang Bridge. Opvallend is dat er alleen tol wordt geheven wanneer je het eiland op rijdt en niet wanneer je eraf rijdt. Via de kust rijden we richting het noorden. In Yan doen we een lunchstop bij één van de vele wegrestaurantjes. Ook kopen we wat fruit. De mango’s kennen we, maar daarnaast kopen we ook een soort van groene appel: crystal guave. Het is tenslotte altijd leuk om het plaatselijke fruit uit te proberen en vooral in dit land zien we zoveel fruit dat we helemaal niet kennen!

 

Halverwege de middag komen we aan op het platteland van Kangar, Kejora Homestay. Er staan drie huizen op de kavel. In de eerste twee is niemand te bekennen. In het derde huis staat een oude man af te wassen. We melden ons bij hem, maar hij maakt in gebarentaal duidelijk dat hij niets met de homestay te maken heeft. Wel weet hij dat de sleutels van de kamer voor de deur in een kokosnoot hangen.

We bekijken de kamer en deze ziet er heel goed uit. Handdoeken liggen klaar en er staan zelfs een waterkoker en een koelkast. We hebben echter niets te eten bij ons en in de directe omgeving is niets te vinden. We besluiten direct op pad te gaan om inkopen te doen voor het avondeten en ontbijt. Over smalle bospaadjes rijden we naar Arau, waar een grote supermarkt zit. We halen ingrediënten voor een verse salade: sla, tomaat, komkommer, paprika, cashewnoten, mozzarella en honing. Dit wordt aangevuld met noedels en voor het ontbijt yoghurt en granen. Met volle tassen rijden we door de motregen terug naar het huisje, waar nog steeds niemand is. Dan maar niet. We redden het ook wel zonder gastheer en maken het onszelf gemakkelijk.

 

Het nadeel van op het platteland of in de jungle slapen zijn de beesten. Wanneer we ’s avonds nog een laatste keer buiten naar het toilet gaan schrikken we ons een hoedje. Zwaluwen vliegen vlak voor de deurpost heen en weer. Er terwijl Erik Bertha geruststelt en advies geeft om laag te blijven staat hij opeens weer in de kamer met de deur dicht! Hij wordt aangevallen door een kikker! Voorzichtig doet hij de deur weer open en probeert hem weg te jagen, wat lastig gaat, omdat hij zo bij de muur omhoog springt. Snel naar het toilet. Terug in de kamer blijken we een insluiper te hebben! Gelukkig is het een gekko, die zorgt tenminste dat de vliegen muggen in deze kamer worden opgeruimd. Vooral Bertha zit sinds een paar dagen helemaal onder de muggenbulten. Met het geluid van de gekko en de tsjilpende krekels gaan we slapen.

 

Donderdag 4 januari 2018 Kangar – Pantai Tengah (Langkawi)

We genieten van een ontbijt op het balkon met uitzicht op de groene velden. Ook deze ochtend heeft de eigenaar zich nog niet laten zien. We vinden het wel een beetje vreemd. We doen de deur weer op slot en vertrekken alsof we er nooit geslapen hebben. Op naar de veerpont, want vandaag gaan we naar het eiland Langkawi!

 

Twee dagen geleden hebben we online twee tickets gekocht voor de ferry van Kuala Perlis naar Langkawi (RM 96 / EUR 20 p.p. incl. motor voor enkele reis). Dit is de enige ferry naar Langkawi die ook auto’s en motoren meeneemt. Langkawi ligt ten noordwesten van Maleisië in de Andamanse zee. De veerboot vertrekt om 11.30 uur en je moet er anderhalf uur van te voren zijn. We checken om 9.30 uur in bij de terminal en zijn uiteraard ruim op tijd, ook gezien het feit dat we pas om 11.00 uur de boot op mogen. We parkeren de motoren bij de moskee die in het water is gebouwd (Masjid Al Hussaid), maar deze parkeerplaats blijkt even later ook als wachtrij te dienen voor de ferry. Tijdens het wachten worden we meerdere malen op de foto gezet door wat locals die met de scooter naar de overkant gaan.

Eenmaal op de boot worden de motoren niet vastgezet met spanbanden. Gelukkig ziet de zee er vandaag rustig uit. Stipt om 11.30 uur vertrekken we vanaf de haven richting Langkawi. We komen rond 13.30 uur aan op Langkawi, maar bij een heel andere haven dan we hadden verwacht, namelijk tussen Kuah en Cenang (GPS: 6.292815, 99.786724). Dit geeft de aankomst een wel wat verrassende wending! Gelukkig past de Garmin navigatie de route snel aan en zo rijden we in een half uurtje Cenang binnen en vinden we ons hostel Crowded House (EUR 20).

Het welkom is ietwat gek. We worden welkom geheten door een kleine agressieve herdershond die klaar staat om ons aan te vallen. Nog net op tijd wordt hij tegen gehouden door één van de eigenaars die komt aangesloft vanuit een soort ontplofte huiskamer. Overal liggen volle asbakken, lege blikken bier, pizzadozen en ander ondefinieerbare zooi. ‘Zeker een feestje geweest gisteravond?’, denken we, en we checken in. Na het inchecken vertrekken we gelijk naar het Pantai Tengah strand en rennen het water in. Heerlijk! Eindelijk weer zwemmen in de zee! Wel spotten we her en der middelgrote kwallen. Ze zijn niet gevaarlijk hier, maar je wilt er liever niet door gebeten worden. Na de duik lopen we langs het strand en deels over de weg weer terug naar het hostel. Vlakbij het hostel is een diepe sloot waar Erik een grote watervaraan ziet zwemmen. En even later zien we nog één zitten in het gras.

Het naastgelegen hotel heeft een groot zwembad, waar wij als ‘buren’ ook gebruik van mogen maken. Hier is het duidelijk een stuk luxer.

 

Voordat we ’s avonds het stadje gaan verkennen drinken we nog een biertje in de ‘woonkamer’. Ondertussen is de rotzooi nog niet opgeruimd, de stapels afwas en aangebroken flessen rum staan nog op de bar. We beginnen te geloven dat het hier altijd een puinzooi is. En dat terwijl we de Franse eigenaren niets anders zien doen als liggen en roken. Kan de mens een gelukkig leven lijden in een wereld waar drank en sigaretten je doel is? Het zou in ieder geval niet in onze aard zitten om een hostel op deze manier te runnen. Je zou er hier zoiets gaafs van kunnen maken, echt zonde wat ons betreft. Het bier en de sigaretten zijn hier overigens op Langkawi veel goedkoper dat op het vast land. Zo betaal je hier voor een blikje in de supermarkt RM 2,20 / EUR 0,44, terwijl je er elders in Maleisië al snel RM 8 / EUR 1,60 voor betaalt (0,33 l). Sigaretten kosten hier nog geen EUR 0,50 per pakje van 20.

 

’s Avonds lopen we, deels over het strand, naar Pantai Cenang, een naastgelegen meer toeristisch en dus drukker strand. Bij Yellow Beach restaurant laten we ons vallen in twee hangmatstoelen. De vakantie is begonnen!!

 

Vrijdag 5 januari 2018 Pantai Tengah (Langkawi)

We maken ons eigen ontbijt en dat is maar goed ook! Er is een optie om hier ontbijt te bestellen, maar omdat de eigenaren zich pas vanaf 10.00 uur laten zien zijn de gasten die eerder opstaan enigszins teleurgesteld. Wanneer een jongen ons vraagt hoe we aan de lekkere bruine boterhammen met feta, tomaat en gebakken eieren komen en wij uitleggen dat we het zelf verzorgd hebben, begrijpt hij de situatie. Bij een Turks winkeltje om de hoek hebben we de feta kunnen kopen. Na een paar maanden geen smaakvolle kaasjes smaakt de feta goddelijk! Tijdens het ontbijt barst er boven ons een flinke regenbui los. Wanneer het weer droog is gaan we naar het strand. We lopen via een hotel naar hetzelfde strand, maar omdat het de hele dag bewolkt is, is het vandaag goed uit te houden. Bij dit deel van het strand heeft het hotel een net in de zee gespannen tegen de kwallen. Dit zwemt een stuk relaxter. Het strand is hier overigens wit en super zacht. De zee is niet heel helder, je kunt je voeten niet zien, maar biedt wel een optimale verkoeling.

Eind van de dag kopen we wat biertjes, een zak chips en genieten van de zonsondergang op de bank voor onze kamer. We zien ook nog een paar zwarte dusky leaf aapjes in de bomen rondom het hostel. En omdat we nog nooit eerder zo omringd zijn door de zee genieten we ’s avonds van een heerlijke visschotel.

Zaterdag 6 januari 2018 Pantai Tengah (Langkawi)

We staan vroeg op en hebben weer een leuke dag voor de boeg! Na wikken en wegen hebben we besloten om een scooter te huren voor een dag (RM 40 / EUR 8 ). Beetje gek misschien als je twee motoren voor de deur hebt staan, maar een scooter is een stuk lichter, dus minder kans op vallen en dus kunnen we lekker in onze korte broek en jurkje op pad! Bovendien hoeven we niet te schakelen, dus de slippertjes mogen ook aan. Wanneer Bertha haar rijbewijs laat zien vraagt de man verbaasd: “Are you driving? Are you sure?”. “Yes!!” Vol enthousiasme rijden we met zijn tweeën weg, Bertha aan het stuur! Scooter rijden is eigenlijk ook gewoon super leuk. Misschien moeten we onze volgende reis op een scooter doen?

We rijden naar het noorden van het eiland, Seven Wells, zo’n 20 km verderop. De 7 watervallen zien er wat ons betreft niet heel spectaculair uit. Maar het leuke van de 7 poeltjes is dat je van poeltje naar poeltje kunt glijden over de spekgladde rotsen. Het water is koud, dus we glijden er lekker op los!

Ondertussen wordt het steeds drukker bij de poeltjes. Veel toeristen durven niet naar beneden te glijden, maar nadat Erik het een paar keer heeft voorgedaan glijden de eerste gillend naar beneden.

 

Na een uurtje poedelen wordt het steeds drukker en houden we het voor gezien. We stappen weer op de scooter en rijden naar de Temuran waterval. Dit blijkt een regelrechte flater, het is niet meer dan een kabbelend beekje. We gaan op zoek naar een eettentje en nog nét voordat er een plensbui losbarst vinden we er ééntje waar we droog kunnen lunchen.

We vervolgen onze dagtrip naar het hoogste punt van het eiland, Gunung Raya op 881 meter hoogte. Tijdens de smalle weg omhoog zien we weer veel zwarte dusky leaf aapjes. De ogen kunnen je indringend aankijken. Toch blijft het schattig.

Na deze hoogtestage rijden we door naar de noordoostkust Pantai Tanjung Rhu, waar we een ananas bestellen die eigenlijk nog wel wat langer aan de struik had kunnen zitten. Onze tong tintelt helemaal wanneer we hem op hebben. Hoe kan dat toch?

We vervolgen onze route verder over het eiland naar de mangroves. Een mangrove is een gebied vol met bomen of struiken die deels onder water staan. In dit gebied is een klein stuk afgezet en vrij voor toeristen om er rond te lopen op houten vlonders. Maar waar toeristen zijn, zijn lastige apen. Erik loopt voorop, maar wordt tegen gehouden door een groep agressieve apen die hem met blote tanden tegemoet schreeuwen. Snel maken we rechtsomkeer. Weg hier! Een apenbeet is wel het laatste wat we willen.

Het is al eind van de middag en we rijden verder rondom het eiland, terug naar het dorpje waar we onze scooter weer inleveren. De chagrijnige verkoper van vanmorgen is nóg niet bijgetrokken, zonder ons maar aan te kijken geeft hij ons de borg terug. Nou ja, wij hebben in ieder geval wél een leuke dag gehad!

Na een koude douche blijkt dat we beide compleet verbrand zijn. Bertha op haar hoofd, armen en hals, en Erik, omdat hij het meeste achterop zat op zijn benen. Auw! We gaan uit eten bij een vriendelijk (personeel & geprijsd) restaurantje om de hoek genaamd Cactus. Beide bestellen we gebakken vis, mmmmm!

 

Zondag 7 januari 2018 Pantai Tengah (Langkawi)

We willen vandaag weer een dagje op het strand genieten, maar ’s ochtends regent het zo hard dat we eerst nog bij het hotel blijven. We checken onze financiële planning. In dit overzicht begroten we onze reisuitgaven per maand. Aan het einde van de maand checken we dit met de werkelijke uitgaven om zo te bepalen of we nog op schema lopen of goedkoper moeten leven. Zoals eerder beschreven was ons oorspronkelijke dagbudget EUR 100. Onderhand hebben we geleerd dat we in dit land ook voor veel minder kunnen leven zonder hier enorm op te letten. Zo hebben we het dagbudget nu gesteld op EUR 50 per dag. Wanneer we ons best zouden doen, zou je hier zelfs voor EUR 25 per dag kunnen leven, maar in zo’n geval zouden we meer bezig zijn met het zoeken naar goedkope eettentjes, dan soms ook genieten van het leven en de luxe. Met EUR 50 per dag moeten we opletten waar we gaan eten, maar kunnen we soms ook een avond los gaan :-).

 

Naast de financiën zoeken we deze ochtend ook onze vervolgroute uit. Zoals eerder geschreven op onze website moet je tegenwoordig verplicht een gids in Thailand hebben, wanneer je het land binnen rijdt met een buitenlands kenteken. Echter hebben we nu contact met een Duits meisje op de motor die via de Wang Prachan grens is binnen gekomen zonder gids en geen gekke vragen. Dit willen we ook proberen! Niet geschoten is altijd mis!

 

’s Middags luieren we lekker op het strand in de schaduw van een boom. ’s Avonds eten we bij Indian Palace lekkere massala’s met roti, want het Indiaas eten verveelt immers nooit!

 

Maandag 8 januari 2018 Pantai Tengah (Langkawi) – Kangar

Rond 10 uur vertrekken we vanuit Crowded House, nu weer op de motoren. Bertha’s slipper is gisteravond kapot gegaan, een ramp, vooral wanneer je eigenlijk altijd op je slippers loopt. Maar de Havaianas hebben het toch al 7 maanden volgehouden! We gaan op zoek naar nieuwe in de grote shopping mall, maar hier blijkt alles helaas nog gesloten. Dan later maar ergens proberen. We maken een paar kopieën in een copyshop wanneer we een koppel zien naderen “Wauw, you made it with your bikes to Langkawi?!!”. Het is Ash, de motorrijder uit Australië die we eerder hebben gezien in het hostel in Pokhara. We herkenden hem bijna niet, want hij was 2 maanden geleden nogal kortaf, waarschijnlijk chagrijnig omdat zijn motor toen stuk was en hij niet wist wat de oorzaak was van het rare geluid. In tegenstelling tot toen heeft hij nu een dikke grijns op zijn gezicht die ongetwijfeld ook veroorzaakt wordt door de dame naast hem. We praten kort bij, maar moeten dan vertrekken om de veerboot te halen. Wellicht zien we hem nog in Indonesië!

 

Aangekomen bij de veerboot (GPS: 6.292518, 99.787529) blijkt deze een uur vertraging te hebben. Hij vertrekt 14.00 uur in plaats van 13.00 uur. Gelukkig hebben we de tijd!

 

Einde van de middag komen we aan in Kangar, in P-Motel, een simpel doch schoon motel. We vragen de jonge jongen achter de receptie of hij een goed restaurant weet in de buurt. Óf hij snapt de vraag niet, óf hij weet geen restaurant, dat is ons niet helemaal duidelijk. Dan gaan we zelf maar op ontdekkingstocht. Verderop zien we verschillende lampjes hangen. In het restaurant zien we verschillende locals eten, dit is goed besluiten we. Met behulp van de plaatjes op de muur bestellen we onze gerechten. Wanneer we deze ontvangen zien we de jongen van het hotel opduiken en een maaltijd bestellen. Hij begreep kennelijk de vraag niet helemaal.

 

Na een Narcos aflevering vallen we beide als een blok in slaap.

 

Dinsdag 9 januari 2018 Kangar – Wang Prachan Border (Thailand)

Soms, heel soms, heb je van die nachten die onvergetelijk zijn. Niet omdat je nou zo’n leuke droom hebt gehad, of om andere zaken in combinatie met je bedpartner, maar omdat de andere hotelgasten nogal sterk aanwezig zijn. We hebben eerder zulke nachten gehad in Pakistan en India, maar wij denken dat deze nacht de kroon spant.

 

Vannacht hoorden we eerst geschreeuw naar elkaar op de gang. Mensen nemen nog een douche, de gemeenschappelijke douche zit naast onze kamer. Maar daarna is het relatief rustig, afgezien van de regen die buiten onverminderd door gaat. Maar wacht eens even, dit is geen regen, dit is een douche die al meer dan een uur aan staat. Erik denkt aan de straal te horen dat er niemand meer onder staat en gaat op onderzoek uit. Wat blijkt. Iemand heeft de douche ‘vergeten’ uit te zetten, wat nogal vreemd is, of deze is met opzet aangezet. Naast de douche spuiten ook 2 wc-(poep)kraantjes met hoge snelheid water tegen de plafonds aan. Ook deze staan al een behoorlijke tijd aan. Door de hoge druk komen zelfs al stukken gipsplaten van het plafond naar beneden. Het is een ravage in de WC’s en douches. Iemand heeft hier duidelijk kwade bedoelingen mee. Waarom? We zullen het nooit weten, maar we kunnen eindelijk rustig slapen nu alles stil is op de gang. Wel begrijpen we nu waarom we een borg moeten betalen voor de kamer. Hier komen blijkbaar idioten die graag spullen kapot maken.

 

’s Ochtends ontbijten we bij de 7/11 aan de overkant van de straat: krentenbrood met cheddar kaas en koffie. Wanneer we terug bij het motel komen om de spullen te pakken blijkt Erik de motelsleutel toch niet meegenomen te hebben. Die ligt waarschijnlijk nog in de kamer, met de deur op slot. Daar sta je dan…. De jongen achter de receptie pakt zenuwachtig alle reservesleutels en probeert ze één voor één. Het duurt even voordat hij zijn beide handen vol sleutels geprobeerd heeft, maar van kamer 116 blijkt geen reservesleutel te zijn. Hij probeert nog wat met zijn bankpasjes, maar tevergeefs. We moeten wachten op de manager die over een uur aanwezig zal zijn. Op zich geen probleem, maar we zijn vandaag speciaal vroeg opgestaan omdat we een spannende grenspost zullen kruizen. Het is dus balen dat we een uur moeten wachten, maar het is niet anders, eigen schuld. Ondertussen probeert de jongen nog een half uur lang alle sleutels en kijkt nogmaals in de laden van zijn bureau. Opeens komt hij naar buiten “the door is open!”, glimlacht hij. Hij heeft de sleutel kunnen vinden. Yes! We bedanken hem voor de moeite en excuseren ons voor onze onnozelheid. We pakken onze spullen en rijden weg, hopelijk op weg naar Thailand!

Op advies van andere overlanders pakken we de kleine grensovergang Wang Prachan. De kans dat de douane hier op de hoogte is van de nieuwste regelgeving is waarschijnlijk klein, omdat hier simpelweg minder toeristen komen. We tanken de motoren vol, want in Thailand is de brandstof dubbel zo duur. Het laatste stuk rijden we bergopwaarts door de dichtbeboste omgeving. Haarspeldbochtjes volop, die pakken we toch nog maar even mee! Een beetje zenuwachtig komen we aan bij de Maleisische grens, waar we worden verwelkomd door 10 giechelende medewerkers. Ze hebben het duidelijk naar hun zin op hun werk met elkaar, en onze spanning verdwijnt als sneeuw voor de zon. We krijgen een stempel in het paspoort en de Carnets krijgen ook binnen een paar minuten een exit stempel. Dit gaat snel en bovendien enorm vriendelijk. Hopelijk gaat dit ook zo makkelijk in Thailand!