Week 62-64 Australië: De laatste kilometers knallen langs de oostkust tussen Brisbane en Sydney

Brisbane. Het is alweer even geleden dat we een stad hebben gezien van dit formaat. Hoewel we in Indonesië vaak genoeg door dorpjes reden met behoorlijke aantallen, zien we in Australië zelden grote getalen mensen. Ter vergelijking de inwonersaantallen in Jakarta (9,6 miljoen) en Denpasar (800.000) in Indonesië met Perth (1,9 miljoen), Alice Springs (25.000) en Cairns (147.000) in Australië. Brisbane met 2,2 miljoen inwoners zal wel even schrikken worden. Toch moeten we niet vergeten dit inwonersaantal relatief te zien in vergelijking met het oppervlakte waarop ze leven, namelijk 16.000 km2, waar de inwoners van Jakarta het slechts met 662 km2 moeten doen. Verschil is er zeker! Brisbane here we come!

 

Donderdag 26 juli 2018 Mudjimba – Brisbane

Na zoveel maanden in een tent is het wennen om weer in een huis te slapen. Beide hebben we een beetje onrustig geslapen. Bovendien heeft Bertha de wekker om 06.00 uur gezet. Chantal, bij wie we vannacht sliepen, loopt gebruikelijk elke ochtend hard over het strand en Bertha ziet dit als een kans om deze ochtend met haar mee te lopen. Het is twee kilometer naar het strand toe en we zijn net op tijd voor de zonsopgang. Na wat snelle kilometers besluiten we verder te wandelen terwijl we naar elkaars verhalen luisteren. We praten over hoe het is om als vrouw een wereldreis te maken op de motor.

Bij terugkomst besluiten we op de Australische manier te ontbijten, dat betekent, buiten de deur! Voor 22 AUD per persoon krijgen we een bord vol zalm, worstjes, bacon, eieren, spinazie en brood. Smullen geblazen!! Eenmaal terug bij het huis van Chantal, waar haar huisgenoot ondertussen al naar haar werk is vertrokken, typt Bertha een sollicitatiebrief uit. Chantal werkt de meeste dagen in de week thuis als onderzoeker naar de optimale bewegingen voor turners bij de Academy of Sport in Brisbane. Dit is onderdeel van haar studie. Haar vriend, die ze net heeft leren kennen is nu op reis voor zijn werk als lasser op grote hoogtes. Hij last terwijl hij aan abseil-touwen hangt. Een beroep dat voor Bertha niet zou zijn weggelegd. Nadat Erik en Chantal beide Bertha’s sollicitatiebrief hebben geredigeerd, verstuurt ze hem en pakken we onze spullen. Tijd om te gaan. Tot ziens op de motor!

We rijden vandaag naar Brisbane. Onderweg stoppen we twee keer. De eerste stop is bij de Glass House Mountains Lookout, waar we de prachtige rotsformaties zien (GPS: -26.78182, 152.88102). Op aanraden van Chantal stoppen we ook bij de Wild Horse Mountain Lookout aan de M1 (GPS: -26.930267, 152.99829). Na een stevige klim van 700 meter in het motorpak (veel te warm!) hebben we uitzicht op zowel de Glass House Mountains als de Koraalzee. Volgens Chantal zouden we ook Brisbane kunnen zien, maar de rook van de bosbrand zorgt ervoor dat we deze stad zo’n 70 kilometer verderop nog niet zien.

Rondom Brisbane beginnen de eerste tolwegen van het land. Omdat Chantal zelf ook regelmatig op de motor in Brisbane moet zijn, wist ze ons precies uit te leggen hoe we de tolwegen moeten omzeilen. Zoals in de meeste landen moet je hier de tolweg namelijk niet vooraf betalen, maar kun je zonder dat je het in de gaten hebt, een tolweg betreden en krijg je de factuur hiervoor netjes in de bus thuisgestuurd, inclusief 14 AUD opstartkosten. Liever niet! Er is maar één manier om de stad in te komen en de rivier over te steken en dat is via de Story Bridge.

106 stoplichten later komen we aan in hartje centrum, waar Katja ons al zwaaiend tegemoet rent. Een tijdje geleden hadden we een oproepje geplaatst op Facebook voor tips & tricks in Australië qua overnachten. Door Ron, Katja’s vriend, zijn we toen uitgenodigd om bij hen thuis te verblijven. “Altijd plek voor een medelander”, aldus Ron. Ron (44 jaar) komt oorspronkelijk uit Nederland, maar is al op zijn 20e hierheen verhuisd voor de liefde. Zijn toenmalige liefde heeft hij ‘ingewisseld’ voor een Duitse liefde, maar toch is hij in Australië blijven wonen. Hij is begonnen in Australië als politieman, via de stad kwam hij terecht op het platteland. Hij vertelt mooie verhalen over de tijd dat hij als enige politieman van het dorp, ‘zijn dorp’ moest bewaken. In dit dorp heeft hij toen backpacker Katja (33 jaar) leren kennen. Ron werkt later in de persoonbeveiliging (Obama, Merkel, Poetin) en in de getuigenbescherming, maar kan hier helaas niet teveel over kwijt. Katja doet naast haar werk als Sales Manager in retro reflecterend materiaal (plastic) een MBA (Master in Business Administration) opleiding. Daarnaast zijn ze beide momenteel aan een streng dieet (geen koolhydraten, maar enkel eiwitten en vetten) en sporten ze elke dag. Het is een enorm actief stel dat ter ere van onze komst hun dieet graag een paar dagen opzij zet. Of is dit stiekem een goed excuus om te drinken?? 😉

Nadat we de motoren in de garage hebben gezet, naast de BMW 1200 GSA van Ron, krijgen we een eigen slaapkamer mét badkamer toegewezen. Wauw, wat een luxe!! We frissen ons op, klaar om Brisbane onveilig te maken! In het nabijgelegen Shafston Hotel, een combinatie van een hotel, een kroeg en een casino, nemen we plaats. Erik en Bertha gaan voor de spareribs, terwijl Ron en Katja aan de salade gaan. De ene na de andere pitcher wordt besteld en zo tegen tienen lopen we alle vier licht aangeschoten naar huis.

Vrijdag 27 juli 2018 Brisbane

Ron gaat net weg wanneer we om 08.00 uur opstaan. “Doe alsof je thuis bent”, en hij geeft ons de sleutel. Hij heeft speciaal voor ons brood gehaald en Katja heeft bij de Aldi, waar ze momenteel Nederlandse weken hebben, De Ruyter hagelslag voor ons gekocht! Wat een feest!!!

Na het ontbijt trekken we met een rugzakje vol water en appels er op uit. Om de Brisbane River over te steken nemen we de CityCat Ferry vanaf Mowbray Park naar North Quay, 4,80 AUD per persoon enkele reis. Brisbane is de eerste drukke stad die we zien in Australië. Het heeft 2,2 miljoen inwoners en daarnaast komen er dagelijks mensen die hier werken en zijn er natuurlijk de toeristen. Archives Fine Books is de eerste stop. We vinden het altijd leuk om door boeken te snuffelen en deze winkel is én heel groot én verkoopt alleen maar tweedehands. We vinden er van alles, van avonturenboeken over mensen die met kamelen door Australië rijden tot en met Nederlandse boeken over windmolens. We weten niet wat we moeten kopen en kopen uiteindelijk niets…

Via de Albert Street, waar we heerlijk Mexicaans eten bij de drukbezochte fastfoodketen Guzman Y Gomez (aanrader!!!), komen we uit bij de City hall. Op het podium in deze hal deden de Rolling Stones destijds hun eerste optreden in dit land. Bij het lopen door het gebouw raken we bijna verdwaald, zo groot is het!

We nemen een kijkje in de Albert Street Uniting Church waar op dat moment een dienst plaats vindt. Het is een gek gezicht, zo’n oude lage kerk uit 1889 te midden van de wolkenkrabbers. Via de futuristische voetgangersbrug Kurilpa Bridge, lopen we naar het museum voor de moderne kunst. Het gratis museum biedt wat ons betreft niet heel veel interessants, maar het is altijd goed om je geest te verruimen of een oppepper te geven door het zien van bizarre kunst. Het rode gat waar Bertha voor staat valt wat ons betreft onder de noemer ‘bizar’. Het kunstwerk lijkt van veraf enorm groot en wanneer we dichterbij gaan staan is het niet te zeggen hoe diep het gat is. Het kan één meter diep zijn, maar ook tien meter. Oftewel, één groot hersenspinsel!

Via het South Bank Park, waar opeens een Nepalese Pagoda opdoemt tussen een regenwoud van bomen, lopen we naar de South Bank Ferry van waar we de CityCat terug pakken naar Mowbray Park.

Rond 15.30 uur zijn we terug in het huis van Ron en Katja. Mooi op tijd, want Bertha moet zich voorbereiden op haar sollicitatiegesprek via de Skype om 18.00 uur. Om 18.45 uur komt Bertha vol spanning de kamer in gelopen. “Het ging wel.” Ze is niet heel enthousiast, maar heeft er ook zeker geen slecht gevoel over. Tijd om stoom af te blazen! Ron en Katja stellen voor naar Eat Street Market te gaan. Katja wil wel Bob-pen. De Eat Street Market is echt een ding in Brisbane. De markt is opgebouwd uit allerlei zeecontainers vanuit waar er gerechten worden geserveerd. De entree is 3 AUD per persoon en het is er voor ons doen best druk! Volgens Ron en Katja valt de drukte nu enorm mee, in de zomer is het er dubbel zo druk! Omdat Ron over een paar weken naar Vietnam op vakantie gaat, besluiten we dat het een goed idee is om Vietnamese biertjes te testen. Ook halen we Vietnamese vlees- en rijstgerechtjes om alvast in de stemming te komen.

We gaan over op een zwaarder bier waarvan we de naam niet meer weten. Het heeft een zwart label, het is Aziatisch, het ziet er uit als Guinness, maar proeft de helft zo zwaar. Wel heel lekker! Tegen tienen loopt het leeg en stelt Katja voor om als afzakkertje een koffie te halen bij de Mt. Coot-tha Lookout, een uitzichtpunt vanuit waar je de hele stad kunt overzien. Zeer indrukwekkend. Overal waar je maar kijkt zie je lichtjes! Ron vertelt dat je tien jaar geleden vanaf hier nog maar de helft van de lichtjes zag. Er is zo enorm veel bij gebouwd de afgelopen tien jaar. Eenmaal thuis sluiten we de dag af met een kopje koffie en thee. Wat een fantastische dag!

Zaterdag 28 juli 2018 Brisbane

Ondanks de vele biertjes gaat voor Bertha de wekker om 5.30 uur. Katja doet elke zaterdag mee aan de Park Run, een internationaal concept opgezet door vrijwilligers. De deelnemers lopen elke week 5 kilometer en deze run wordt ook elke week geregistreerd. Het doel is om meer mensen aan het sporten te krijgen en natuurlijk voor jezelf om een verbetering te zien ten opzichte van de week daarvoor. Hoe vaker je komt, des te eerder je kans maakt op een ere applaus, die je krijgt wanneer je bijvoorbeeld 50, 100 of 250 keer bent geweest.

Met zo’n 300 lopers verschijnen we om 7.00 uur aan de start in het New Farm Park. Doordat ze zo lang niet gesport heeft, voelt Bertha werkelijk alles trillen, van buikvet tot aan het zitvlees. Ondanks dat ze door vier moeders met kinderwagens wordt ingehaald, valt de tijd van 29.17 minuten haar niet tegen na meer dan een jaar niet gesport te hebben.

Het New Farm Park is een beetje het Westergasfabrieksterrein van Brisbane, met een oud powerhouse pand dat dienst doet als kunstlocatie voor schilders en live bands. In het park wordt ook elke zaterdag de Powerhousemarket gehouden, waar we onze spieren even laten rusten met een kopje thee. Bertha heeft voorgesteld vanavond te koken en koopt gelijk wat groente en fruit in op de markt.

Rond 8.30 uur zijn we weer terug in het appartement en bereiden Ron en Katja een heerlijk ontbijt voor met vooral veel eieren en bacon. Jummie! Zaterdag is ook de dag om boodschappen te doen en met zijn vieren hebben we een uitje naar de Aldi en de Coles. Met alle boodschappen in huis slaat het stel gelijk aan het kokkerellen; pindakoeken met pindakaas, natuurlijke suikers en ei & brownies met pure cacao en natuurlijke suiker, waarbij de room door de brownie wordt ‘geswirld’. Ron legt de kunst van het ‘swirlen’ uit alsof het hogere wiskunde betreft. Haha!

Foto 23 – Lekkernijen door te swirlen

Wanneer ze beide uit de oven komen zijn we enorm verrast. Dit is zo lekker! Gaan we thuis ook maken! Vooral de pindakoeken zijn zo makkelijk te maken. Dat swirlen voor de brownies… dat benodigt wel enige oefening.

’s Middags doen we spelletjes met deze fanatiekelingen. We spelen Qwixx en Yahtzee, waarbij de dobbelstenen nog nét niet van het balkon gegooid worden!

’s Avonds koken we zalm met broccoli, pesto, pasta en pijnboompitjes voor ons allemaal. Niet koolhydraat-vrij, maar gelukkig vinden ze het wel heel lekker! Bovendien genieten ze enorm van het feit om iemand anders in hun keuken bezig te zien. Onder het genot van een wijntje praten we over onze avonturen en spreekt Ron zijn wens uit om samen met twee motoren vanuit Australië naar Europa te rijden. De optie om de tweede slaapkamer in te richten als hoofdkantoor om de reis uit te stippelen wordt serieus in overweging genomen. Het is fantastisch om het stel enthousiast te zien worden voor zo’n reis en het is prachtig om ze op basis van onze ervaring een beetje wegwijs te maken in het spinnenweb van zaken die je kunt of die je moet uitzoeken. Of ze echt gaan, weten we niet. Stiekem hopen we het, want ze zijn op plek van bestemming in ieder geval van harte welkom in Amsterdam!!! Nadat de fles leeg is taaien we af. Het waren twee intensieve nachten en dagen, maar wat hebben we veel gelachen!

Zondag 29 juli 2018 Brisbane – Byron Bay

We worden wat later wakker dan normaal. Gister hebben we afgesproken dat we wachten met vertrekken totdat Katja en Ron terug zijn van het hardlopen. Ze doen mee aan de Stadium Stomp Gabba, 5000 treden hardlopen in het stadion van Brisbane wat hier om de hoek is gesitueerd.

We hebben hier twee dagen heerlijk geslapen en wat is het hier fijn, zo’n huisje midden in de stad Brisbane. Grappig om te merken dat we ons ergens inmiddels zo snel thuis kunnen voelen. Het elke dag verplaatsen van plek naar plek met de motor maakt een prettige basis al snel een thuisbasis. Na het ontbijt met heerlijke hagelslag van de Aldi maken we onze motoren, die veilig in de garage beneden staan, klaar voor vertrek.

Rond 10.30 uur vallen Ron en Katja dodelijk vermoeid over de drempel. Ze hebben alles gegeven in het stadion, maar zijn trots op het resultaat en de medaille. Respect! Buiten praten we nog wat over onze motoren waarna we vertrekken. We hadden hier makkelijk langer kunnen blijven, maar helaas zit de tijd ons een beetje op de hielen. Hopelijk zien we elkaar snel nog een keer!! Is het niet in Australië, dan misschien wel in Europa?

Via de 68 en de Highway 13 laten we Brisbane achter ons en zitten we al snel op de Lions Road. Dit is een heerlijk bochtige weg die ons door prachtige landschappen voert. Australië heeft het grootste aantal ‘dienstenclubs’, met meer dan 120 in Australië en Papoea-Nieuw-Guinea. De Club Lions bestaat uit vrienden, familie en buren die een gezamenlijke filosofie delen: de samenleving is wat we er zelf van maken. De Lions Road is onderdeel van deze filosofie en is aangelegd door deze krachtige gemeenschap in samenwerking met de staat New South Wales. Deze weg doorkruist overigens de staatsgrens tussen Queensland en New South Wales. Behalve de vele houten bruggetjes is het een perfecte weg.

Foto 28 – Lions Road

Wanneer we door het dorpje Wiangaree rijden knijpt Erik hard in de remmen en roept Bertha om zich om te draaien. Er is een campdraft hier in het dorp, eindelijk onze kans om er eentje te bezoeken! Campdraft is een fascinerende paardensport waarbij het vooral draait om de beheersing van het paardrijden. In een kleine arena moet de horseman (man of vrouw in alle leeftijden) uit een achttal koeien één uitkiezen voor in de grote arena. Het is een grote uitdaging om de koeien zo uit elkaar te drijven dat er eentje overblijft om naar de grote arena te begeleiden. De poort mag maar twee keer open. Wanneer het ook de tweede keer niet lukt om één koe uit de kudde te drijven, is de rijder gediskwalificeerd. De kleine arena is nog maar het eerste onderdeel van het ‘spel’. Het tweede onderdeel speelt zich af in de grote arena. In de grote arena moet de horseman de koe in een acht-vorm sturen. Één verkeerde beweging van de koe en de rijder is gediskwalificeerd. De diskwalificatie wordt aangegeven door een op pruimtabak kauwende cowboy die enorm hard met zijn zweep op de grond slaat. Het is een prachtig spektakel. Vooral bij jonge kinderen van rond de zes jaar oud is het fascinerend om te zien dat ze het paard al zo goed onder controle hebben.

Foto 29 – Wiangaree Arena

Na Wiangaree rijden we via Lismore naar Byron Bay. Hier helemaal geen cowboys, maar bijna alleen maar hipsters of enorm welgestelde mensen. De vuurtoren die staat op het meest oostelijke puntje van Australië, bewaren we voor morgen, het is al aan de late kant. Bij de camping Glen Villa Resort worden we door een stuk chagrijn ingecheckt. Wonderbaarlijk dat sommige mensen in deze branche er soms totaal geen zin in hebben. Op de langste campingplaats van de hele camping zetten we onze tent op waarna we in de campkitchen tussen alle verbodsborden heerlijke wraps en rode wijn nuttigen. Daarna lekker slapen!

Maandag 30 juli 2018 Byron Bay – Bellingen

Vannacht werden we allebei wakker van de regen. Bertha is blij, en Erik wat minder. Het vachtje van Erik wordt zo nat en gaat stinken. De tent krijgt daarentegen dan wel een fijne opfrisbeurt. Hopelijk spoelt het rode zand van Australië er zo een beetje af. We draaien ons om, slapen nog heerlijk een paar uur verder en staan op met een waterig zonnetje. Gelukkig is het ondertussen droog geworden. Erik hangt zijn vachtje te drogen waarna we een ontbijtje oppeuzelen. Nadat we alles ingepakt hebben, rijden we door het jetset-dorpje naar de vuurtoren. We moeten eigenlijk 4 AUD per motor parkeerkosten betalen, maar de parkeerwacht staat druk met iemand te kletsen, zodat we ongemerkt naar binnen kunnen rijden. Nadat we een paar poses aannemen voor een ietwat suffe foto, komt de parkeerbeambte toch onze kant op. Niets aan de hand, hij wijst ons zelfs een gratis plekje aan! Omdat we alle foto’s al hebben bedanken we hem uiteindelijk en beginnen we onze etappe richting Bellingen, waar Lianne en Nigel Locke wonen. Bijna twee jaar geleden hebben we dit stel in Flåm (Noorwegen) ontmoet. Op de camping spraken ze ons aan, omdat ze toevalligerwijs ook beide op een Transalp motor rijden, niet in Noorwegen, maar thuis in Australië. Sindsdien zijn we in contact gebleven via Facebook en gaan we ze nu op onze eigen Transalps bezoeken.

Via de Sommerland Highway rijden we rillend over prachtige wegen en door idyllische dorpjes die zo als filmlocatie kunnen fungeren. Rillend, omdat het echt een koude dag is. Het is goed te merken dat het winter is. Geen vrieskou, maar met zo’n 12 à 13 graden is motorrijden geen extreme luxe.

Het huis is even zoeken, maar bij het juiste nummer staat een grote schoolbus op de inrit, zodat we vermoeden dat we verkeerd zitten. Even lijkt er niemand thuis te zijn als we ons langzaam ontdoen van de motorhelm en oordoppen. Gelukkig zijn ze toch thuis en hebben we zo een ietwat vreemde ontmoeting. Het is gek om mensen die je niet zo goed kent, of eigenlijk voornamelijk via Facebook, opeens zo in hun eigen habitat te zien. Toch klikt het vrijwel direct weer, het zijn enorm hartelijke mensen. Op de veranda genieten we van thee met honing en pindakoekjes die lijken op die van Ron uit Brisbane. We kletsen en vertellen over en weer over onze avonturen. Lianne heeft heerlijke zalm met zoete aardappelen gemaakt waar we intens van genieten. Wanneer we net klaar zijn met het diner komt de Deense familie terug van een dagje stappen. Ze zijn hier drie weken op vakantie en verblijven de laatste paar dagen met hun twee kinderen bij Lianne en Nigel. Volle bak dus. Lianne heeft in haar studententijd een jaar bij de Deense vrouw gewoond en daaruit is een goede vriendschap ontstaan. En zo is de tafel helemaal vol en toosten we op het leven. Bij de koffie eten we huisgemaakte tompoezen en TimTam chocoladekoekjes. Deze laatste koekjes kun je niet zomaar eten, maar hier is volgens huize Locke een speciale manier voor. De koffie dient eerst door de TimTam geslurpt te worden. Eerst happen we een stukje van de boven- en onderkant af zodat er luchtruimte ontstaat, waar de koffie doorheen kan stromen. Vervolgens moeten we één uiteinde in de koffie hangen en aan de andere kant heel hard zuigen totdat de koffie er helemaal doorheen is gegaan. Het chocoladekoekje wordt binnen no-time een stroperige wafel die je dan zo snel mogelijk in je mond moet stoppen. Lachend probeert iedereen de TimTamTechniek. Na enkele koekjes hebben we het door. Verrukkelijk!! Na een heerlijke middag en avond trekt iedereen zich terug op zijn kamer. Weer hebben we een heerlijk bed en we slapen met het raam op een kiertje heerlijk in.

Dinsdag 31 juli 2018 Bellingen – Newcastle

Na een heerlijke nacht zitten we samen met Nigel en Lianne aan het vroege ontbijt. Hun eigen kinderen zijn al een aantal jaren het huis uit. Lianne werkt niet meer en Nigel heeft zijn bedrijf (monteur) opgegeven en brengt de kinderen in en rondom het dorp naar school. Twee momenten van de dag werkt hij, ’s ochtends en in de middag, voor de rest van de dag is hij vrij. Ze hebben bewust afscheid genomen van het grote geld en genieten van het ‘eenvoudige’ leven. Toch is juist nu alles mogelijk. Wanneer het goed weer is en Nigel zin heeft om te surfen, gaat hij surfen. Wanneer het zonnig weer is, pakken ze beide de kano om in de buurt te gaan kanoën. Met hun huidige manier van leven genieten ze nog meer van de dingen die ze leuk vinden en dat is prachtig om te zien en te horen. Het is een leven waar we stiekem misschien wel een voorbeeld aan kunnen nemen. En ondanks dat Nigel zijn vroegere baan als monteur heeft opgegeven, kan hij het niet laten om voor de hobby nog wat te gaan sleutelen. Een blik op de garage van Nigel maakt Erik jaloers. Wat we zeker willen als we straks thuis zijn is een groter huis mét een garage én ruimte voor nieuwe hobby’s!

Wanneer Nigel terug is met de schoolbus is het tijd om afscheid van elkaar te nemen. Het was jammer dat we ze niet voor ons ‘alleen’ hadden en we bovendien zelf geen tijd meer hebben, want anders waren we hier een week gebleven. Dan hadden we kunnen surfen, kanoën of met zijn vieren op crossmotoren door de outback kunnen toeren. Als ze ooit in Nederland op bezoek komen zijn ze in ieder geval van harte welkom om bij ons te logeren en met de Alps een deel van Europa te ontdekken.

Foto 43 – Lianne, Bertha, Erik en Nigel

Met alle wintervoering in onze motorkleding laten we Bellingen achter ons en gaan we on the road again. Via een kleine omweg belanden we op de Thunderbolts Way die ons door een prachtig landschap voert. Alleen is het zo koud!

Foto 44 – Newell Falls

We rijden naar Singleton vanaf waar we over de M15 naar Newcastle rijden. Hier gaan we op bezoek bij Arsène die we samen met Jerome hebben ontmoet in Turkije. Toen was het al een ietwat vreemde snuiter. Losse tassen aan alle kanten aan zijn motor vastgesnoerd, met daar bovenop nog een gitaar zodat we hem van veraf al konden onderscheiden van de rest van het verkeer. Toch hebben ook deze vrienden wonder boven wonder Australië in een razend tempo weten te bereiken en konden we na de vele verzoeken het aanbod om bij Arsène langs te komen onmogelijk afslaan. Echter, ondanks dat hij nu een vaste baan heeft in dit land en wij daarom dachten dat hij wellicht op het rechte pad was beland, lijkt hij alleen maar nóg zweveriger te zijn. We kunnen zijn huisnummer 10 in een wirwar van schuine straten niet vinden, zodat we hem bellen. Terwijl het buiten bijna vriest, komt hij ons ophalen, zijn lichaam enkel gewikkeld in een kleine theedoek. Hij blijkt niet op nummer 10, maar op nummer 23 te wonen. Slechts een klein verschil, maar hij dacht dat we er zo wel uit zouden komen… hahaha! Hij deelt het huis met een onbekend aantal jongens waarvan er momenteel één thuis is. Nadat Arsène zijn douche heeft afgemaakt praten we met zijn drieën onder het genot van een biertje over onze avonturen. Wanneer we buiten ‘Franse Kaas’ met ‘stokbrood’ nuttigen is het voor de Fransman tijd voor een joint. We hebben al meer wietgebruik in Australië gezien en ook al is het illegaal, het blijkt eenvoudig te verkrijgen. We zijn niet bepaald fan van wiet en wanneer de aandacht van onze gastheer uiteindelijk verschuift van onze komst naar de joint en daarmee zijn karakter nóg meer verandert verklaart het een beetje waarom we er geen fan van zijn. Hij wordt behoorlijk apathisch, kijkt hol uit zijn ogen en lacht maar een beetje om zich heen. Koken gaat hem ook al niet meer worden en Erik besluit hem maar een handje te helpen met de pasta, het vlees en een soort van tofu. Groente hoort blijkbaar niet in het gerecht thuis en de pastasaus wordt koud uit de pot geserveerd alsof dit de gewoonste gang van zaken is. Hmm…. Misschien hadden we wat te hoge verwachtingen van een Fransman die tot wel 5x toe aan biedt om heerlijk te koken voor ons, maar dit slaat toch wel volledig de plank mis. Op een kleedje op de grond (om beter te aarden) in de woonkamer nuttigen we de ‘maaltijd’ terwijl de tv aan staat. Aangezien we toch niets meer aan ‘onze’ Arsène hebben, is de tv een aangename afleiding. Na het eten proberen we het gesprek nog een beetje op gang te trekken, maar het is een beetje vergooide moeite. Rond 22.00 uur schuiven we de bank van de muur, bedanken we Arsène voor het gebruikte schimmelmatras dat hij uit de garage tevoorschijn weet te halen en installeren we ons op onze eigen matjes. We slapen onder de airco die de kamer deels opwarmt. De isolatie in de Australische huizen is vaak bijzonder slecht. Centrale verwarming is al helemaal niet gebruikelijk. Huizen worden simpelweg verwarmd of afgekoeld door één of meerder airco installaties. Gelukkig hebben we elkaar nog…

Woensdag 1 augustus 2018 Newcastle – Nulkaba

Wanneer we rond 07.00 uur wakker worden is Arsène al vertrokken. Hij werkt bijna zeven dagen in de week bij een bouwbedrijf en hoopt zo flink wat geld te verdienen. Al gaat het sparen hem wat minder goed af, hij heeft geen idee waar al het geld aan op gaat.

Nadat Erik het oliepeil van de motoren heeft gecontroleerd en bijgevuld, rijden we naar het centrum van Newcastle voor een ontbijtje. We hadden geen brood meer bij ons, zodat we wel ‘moeten’ ontbijten buiten de deur. Bij het restaurant, waar Erik een deluxe toasty bestelt en Bertha brood met avocado versiersels, worden we aangesproken door een man die om de hoek een motorshop heeft. Of we straks even komen buurten in zijn shop? We hebben alle tijd vandaag zodat we na het ontbijt, nog een koffie en een gesprek met een vrolijke oude dame, de motoren voor de shop parkeren. De shop verkoopt vooral sjieke urban kleding en de xxx-motoren. Stoere bikes, ideaal voor in de stad.

Na een vrolijk gesprek met de eigenaar, monteur en een klant vervolgen we onze reis. En nee, we lopen niet met lege handen naar buiten. We krijgen beide een SOL-petje ‘gesponsord’.

In Cessnock doen we boodschappen bij de Aldi waar Bertha zonder ID bewijs geen wijn mee krijgt. Wellicht geeft het petje haar de extra jonge uitstraling. Bij het infocentrum in Cessnock winnen we informatie in over wijntours in de omgeving waarna we de lunch (turks brood met gorgonzola, honing en ham) voor de deur opeten. Zo’n vijf kilometer verder checken we in bij Wine Country Tourist Park waar we voor 30 AUD per nacht inclusief stroom een mooi plekje krijgen toegewezen. De eerste paar uur zitten we lekker in het zonnetje zonder ook maar de tent op te zetten. Maar wanneer de zon weg is zakt de temperatuur behoorlijk snel, zodat we snel in actie komen. Tent opzetten, douchen en warme kleren aan! In de campkitchen warmen we weer een beetje op met thee en het avondeten. Na het eten en onder het genot van een borrel (gekregen van de buren), kletsen we gezellig met twee oude mannen over het wel en wee in Australië. Rond 22.00 uur duiken we de tent in waar we uiteindelijk met ijskoude voeten in slaap vallen.

Donderdag 2 augustus 2018 Nulkaba – Hunter Valley

Wanneer we wakker worden duiken we snel onder de douche, onze voeten zijn onderkoeld! Na een opwarmrondje bakken we dikke plakken bacon en eten we een stevig ontbijt voor een serieuze wijnproefdag. Na een tweede kop koffie en thee maken we ons klaar voor de wijntour door de Hunter Valley. Voor 20 AUD per persoon pakken we een I-Hop busje retour langs de wijnvelden. We laten ons door het busje afzetten bij Pokolbin Village, waar we rond 10.00 uur direct aan de slag gaan. Het wijn proeven is gratis, voor het bier moeten we 12 AUD voor vijf glaasjes betalen. We proeven heerlijke wijntjes terwijl we een prettig gesprek met de bardame hebben. Doordeweeks is het totaal niet druk zodat ze meer tijd heeft voor de bezoekers, en dat is goed te merken. Aandachtig luistert ze naar onze verhalen en stelt gretig vragen. Wanneer we later met de biertjes in het zonnetje willen gaan zitten fluistert ze Bertha toe dat ze vooral die prachtige glimlach moet vasthouden. En zo glimlachen we beide onze weg naar buiten om dit mooie compliment.

Na de eerste proeverij stappen we een klein beetje tipsy de deur uit en wandelen we naar de volgende proeverij, The Small Winemakers Centre. Onder het lopen eten we onze eigen bammetjes op, we moeten natuurlijk wel een gevulde maag houden! Bij het Small Winemakers Centre worden we (weer) alleen ontvangen, wederom door een dame. Het gesprek verloopt iets minder soepel, maar we komen te weten dat ze uit Zuid-Afrika komt. We gaan in redelijk tempo door de proeverij heen en krijgen zo’n acht verschillende wijnen te proeven. Ook twee heerlijke port wijnen, waar Bertha besluit een fles van te kopen (witte port).

Foto 56 – Hart and Hunter Winery

Na een uur gaan we vol warmte en gezelligheid op weg naar de volgende ‘kelder’, Roche Estate. Het Roche Estate blijkt echter meer een verzameling van te dure restaurants en veel te onpersoonlijke proefmogelijkheden. Toch gaan we niet eerder weg voordat we in het kleine kaaswinkeltje de brie van de toonbank hebben geproefd. Wanneer we het schaaltje leeg hebben komt een winkelmedewerker ons ietwat boos vragen of we alles kunnen vinden. Met volle mond mompelen we “Yes” en lopen we de winkel uit. De tastings bij Brokenwood Wines en Mc Guigan Wines zijn heerlijk, maar bijzonder onpersoonlijk. Wel kunnen we wederom kaasjes proeven in de naastgelegen Hunter Valley Cheese Factory. Jummie!

Om 16.45 uur worden we hier voor de deur opgehaald door het I-Hop busje, die ons voor de deur van de camping afzet. We zijn duidelijk niet de enigen in de bus die al een drankje op hebben. Alle gezichten om ons heen gloeien van blijdschap en enkelen hebben tassen vol wijn gekocht. Terug op de camping trekken we warme kleding aan en lopen naar de Potters Brewery, welke gelegen is aan de overkant van de camping. De proeverij is helaas al gesloten en het is er een uitgestorven bedoeling in de bar zodat we na één biertje weer terug naar de camping lopen.

Foto 59 – Potters Brewery

Op de camping eten we een heerlijk pompoensoepje met reepjes omelet. Het was een prachtige dag en we vallen met onze mutsen op en wollen sokken aan in diepe slaap.

Vrijdag 3 augustus 2018 Nulkaba – Windsor      

We worden koud, maar gelukkig minder onderkoeld dan gister, wakker. Wel is het behoorlijk mistig, waardoor de tent en de motoren zeiknat zijn. Eerst maar even een warme douche pakken! Na het ontbijt bellen we Brent van BikesAbroad.au om te informeren over het verschepen van onze motoren. We moeten met onze carnets langs de douane en hebben van hem een vrachtbewijs nodig. Hij belooft deze vandaag op te sturen.

Nadat we de motoren hebben bijgetankt, gaan we op pad. Al snel zitten we op de Putty Road. Deze weg is ons door velen aangeraden en loopt door een prachtig natuurgebied. Dat het bekend is binnen de motorwereld is ook te zien, we zijn niet de enigen! Helaas zwaait er bijna niemand… We stoppen op wat fraaie plekjes om de laatste foto’s van onze motoren te maken. Alles staat nu in het teken van ‘de laatste dagen’. Over een paar dagen zitten we al in Sydney vanwaar we naar huis vliegen. Een droevig idee.

In de middag komen we met gemengde gevoelens aan op Windsor Riverside Van Park (25 AUD). Dit zal onze laatste kampeerplek zijn deze reis L . De camping is met zijn faciliteiten ietwat gedateerd, maar het uitzicht op de windsor rivier maakt echter alles goed! Terwijl we de (vermoedelijk) laatste goonbag aanbreken spelen we een Yahtzee met uitzicht op de rivier.

’s Avonds kruipen we voor een laatste keer in onze tent. We zijn dit keer aangekleed voor een extreem koude nacht, maar zweten ons na vijf minuten kapot. Moet we toch maar de helft van de kleding uittrekken? Wellicht wordt het later in de nacht nog kouder? We besluiten lekker zo te blijven liggen en vallen al snel in slaap.

Zaterdag 4 augustus 2018 Windsor – Sydney

Na een paar keer snoozen kruipen we de tent uit en starten we de dag. We poetsen de tent en het grondzeil zodat ze schoon de koffer in gaan. Een beetje vreemd allemaal zo, alsof we echt al de laatste dag van onze reis doormaken. Met de winteronderkleding in onze verkleurde motorkleding rijden we via de Blue Mountains (Echo Point Lookout GPS: -33.732695, 150.311953) richting Sydney.

Foto 65 – Goedemorgen Erik

Onderweg komen we veel motorrijders tegen waarvan er natuurlijk niet eentje zwaait. De meeste rijders geven alleen een klein hoofdknikje. Wat dat betreft is het een stuk prettiger om in Nederland te rijden waar vrijwel iedereen elkaar groet en naar elkaar zwaait.

Langzaam zien we de hoge flats van Sydney dichterbij komen. Met een hoop ongeduldig toeterende auto’s achter ons, maakt Erik een foto van Bertha, terwijl hij zich niets aantrekt van de snelwegwoede.

Foto 69 – De eerste beelden van Sydney

Dwars door de stad heen, die overigens een stuk minder druk aan voelt dan verwacht, rijden we de Botanische Tuinen van Sydney in (GPS: -33.859881, 151.221384). Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. We rijden de trouwe Alpjes over een stuk gras naar het onderliggende voetpad waar we de motoren een mooi plekje geven. Als de politie nu langskomt en ons bekeurt nemen we de bon lachend aan. Dit fotomomentje laten we ons niet afpakken. We parkeren ze dusdanig dat beide namen herkenbaar zijn en we op het zadel kunnen poseren. Uiteraard hebben we veel bekijks en staan er al een hoop mensen ons te fotograferen. Met onze camera laten we ons fotograferen, maar de zon is echter zo fel dat het moeilijk is om echt een mooi plaatje te schieten. Gelukkig staat er een Thaise vrouw met een telelens van een halve meter tussen het publiek, die ons maar al te graag op de foto wil zetten. Special thanks to Pam Pairoj Photography!!!

Wanneer we op de motoren staan voelen we beide dat dit een zeer bijzonder moment is. Van Amsterdam naar Sydney op de motor, we hebben het toch maar samen geflikt!! Bertha pinkt zelfs even een traantje weg van puur geluk! Met een brok in de keel bedanken we de Thaise voor de foto’s en gaan op een naastgelegen muurtje zitten. Onze motoren staan er prachtig op. Het plaatje met de Harbour Bridge en het Opera House maken het plaatje ‘af’.

Foto 75 – We made it!

We herpakken ons weer, stappen weer op de stoere motoren en rijden richting Kilara, een wijk in Sydney waar Michael Ryan woont. Hij was één van de eersten die op onze Facebook-oproep had gereageerd en heeft ons uitgenodigd om bij hem te logeren. Een klein uurtje later komen we aan bij zijn huis, zetten de motoren in de garage, naast de KTM van hem, en trekken bijna direct een biertje open. Ze wonen in een prachtig huis dat vol hangt met kunst van collega kunstenaars. Sally, Michael’s vrouw, is een klassiek kunstschilder, voornamelijk gespecialiseerd in portretten. We leren een hoop over haar werk en het wereldje waar ze zich in bevindt, terwijl we zelf af en toe wat over onze reis vertellen. Sally weet vrijwel niets over onze reis, Michael daarentegen wel, maar omdat hij behoorlijk introvert is, is het voor hem moeilijk om er tussen te komen. Het diner smaakt in ieder geval verrukkelijk, wat een understatement is voor de afsluitende whiskey. In zijn drankkabinet staan aardig wat flessen, vrij om te proeven. Bertha slaat over. Erik laat dit natuurlijk niet nog eens zeggen. Na de borrels gaat iedereen naar bed. We hebben een eigen badkamer en slaapkamer (met helaas twee aparte bedden). Geen lepeltje-lepeltje dus…

Zondag 5 augustus 2018 Sydney – stadstour

Ondanks de twee aparte bedden, hebben we heerlijk geslapen. Na een opfrisbeurt in ons privé badhuis, schuiven we aan voor het ontbijt. Althans wij ontbijten. Michael en Sally hebben óf al ontbeten óf ontbijten helemaal niet. We roosteren boterhammen in een luxe broodrooster, één van de keukengadgets van Michael, en laten het ons smaken.

Foto 76 – De post wordt hier tot de stoep bezorgd

Na het ontbijt gaan we met Michael de hond uitlaten. Ze hebben een prachtige Alaska-Malamute, die ons vanochtend al twee keer had bezocht in de slaapkamer. Het grote sportveld, een paar honderd meter verderop is een gedeeld veldje. Het betekent zoiets als wanneer iedereen zijn poep opruimt kan er gesport blijven worden en blijven de honden welkom. Wanneer we in het midden van het veldje staan is goed te zien dat iedereen op elkaars honden let. Geen wildpoepen hier! We maken kennis met de andere hondeneigenaars en vertellen over onze avonturen. Hierna wandelen we terug naar huis, trekken onze motorpakken aan en gaan met zijn vieren op pad. Sally gaat bij Michael achterop en samen leiden ze ons door te stad. Dwars door alle straatjes van Sydney komen we aan bij de Gap, een oceaanklif in het oostelijke deel van Sydney. Een geschiedenis van oorlogse verdedigingswerken, maar vandaag de dag voornamelijk beroemd vanwege de vele zelfmoordpogingen. Michael vertelt ons het beroemde verhaal over Caroline Byrne, een Australisch model dat hier in 1995 om het leven kwam. Zelfmoord volgens haar toenmalige vriend, maar na langdurig politieonderzoek is het als moord bestempeld met als dader haar vriend.

Het verhaal over de oude man die een huisje heeft dat uitkijkt over de befaamde spot is hartverwarmend. De man, Don Ritchie, heeft 50 jaar lang in totaal 165 mensen gered van deze wanhoopsdaad. Alleen al aan de lichaamshouding van de personen kon hij zien wat de mensen van plan waren, waarna hij snel naar buiten ging om met de mensen te praten om ze vervolgens bij hem binnen voor een kopje thee uit te nodigen.

Foto 80 – The Gap Lifeline

We lopen verder naar het kleine haventje waar Michael vroeger veel kwam. Zijn oma woonde hier vroeger. Helaas is het huis niet meer in familiebezit. De huizen hier zijn prachtig tegen de heuvels opgebouwd en dankzij de hoge prijzen van dit moment zijn ze onbetaalbaar geworden voor de middenklasse.

We rijden via Bondi Beach verder naar het stadscentrum en parkeren de motoren onder de Harbour Bridge. We zijn in ‘The Rocks’, een buurt die vooral bekend staat om de vele kunstateliers. Sally werkt hier op zaterdag in een atelier en geeft dan les aan zo’n veertien leerlingen. Meestal met een naaktmodel. Bijzonder om dit atelier te bezoeken, zo zien we de kunst eens van de andere kant.

Via de haven lopen we terug naar de motoren en rijden weer terug naar ‘huis’, waar we gezellig verder kletsen onder het genot van vele wijntjes.

Foto 95 – hij mag ook op de bank

Maandag 6 augustus 2018 Sydney – douane

THE DAY vandaag! We gaan met de motoren richting de douane om onze Carnets af te stempelen. Een beetje vreemd, omdat ze vandaag het land nog helemaal niet uitgaan, dus vragen we ons af of deze dag wel zonder problemen gaat verlopen…

We stappen op de motor en doen er ruim 1,5 uur over om het vliegveld te bereiken, waar het douane kantoor is gevestigd. Bertha heeft in haar GPS ‘tolwegen vermijden’ ingeschakeld, zodat we alleen over de ‘gratis’ wegen rijden. Prachtig, al zien we zo net een beetje teveel van de stad. En helaas gaat het ook nog eens regenen vlak voordat we op de bestemming zijn. Nog net voordat de bui echt losbarst parkeren we de motoren voor het douanekantoor en rennen we naar binnen. Binnen trekken we een bonnetje en wachten we onze beurt af. Na zo’n tien minuten zijn wij aan de beurt en nemen we plaats bij het raampje. We hebben een vrouwelijke beambte die een goede bui heeft. Ze begint wat formeel, maar heeft al snel door dat er geen ‘gewone mensen’ aan de balie staan vandaag. Ze is benieuwd naar ons verhaal en laat de formele houding voor wat het is. Ze is onder de indruk van onze verhalen en vertelt dat ze zelf over een paar weken naar Amerika gaat voor een drieweekse reis. Dit brengt haar een beetje de winter door. En zo hebben we voordat we het goed en wel in de gaten hebben ons Carnet terug met de juiste stempels. Opgelucht met onze laatste stempels wachten we buiten met een kop koffie de laatste bui af voordat we vertrekken.

We rijden door de stad heen naar de Paddy’s Market. Hoog op de ‘things to do list’ van Tripadvisor, maar voor ons wat lager op de waarderingslijst. Het is meer een winkelcentrum met toeristentroep en een foodhal vol Australische koks die nog in hun proeftijd zitten. We bestellen gemarineerde varken met bami, maar beide hebben we dit eerder veel lekkerder gegeten. Aan de overkant van de straat doen we boodschappen voor het avondeten. Wij hebben aangeboden vanavond het eten te verzorgen. Pasta met pesto, broccoli, zalm en pijnboompitten (onze specialiteit). Zo rond 15.00 uur zijn we terug van onze dagtrip en maken we eerst onze motoren compleet schoon. Met de hogedrukspuit reinigt Erik de motoren van buiten, terwijl Bertha ondertussen de koffers helemaal leeg maakt, reinigt en opnieuw inricht. We zullen de motoren zo’n 6 weken kwijt zijn, het is dus belangrijk om te bedenken wat we de komende weken wel en niet nodig hebben. Alles wat we niet nodig zijn, gaat in de koffers, zoals matrassen, slaapzakken, maar ook alle motorkleding en accessoires. Na de schoonmaaksessie trekken we samen met Michael en Sally een verdiende fles wijn open. Dat er veel gedronken wordt in dit huis, is een understatement. Het eten smaakt (natuurlijk) verrukkelijk en we blijven nog lang natafelen, terwijl de hond en de twee katten langs onze benen krioelen. Het stel heeft op internet enkele kippenfilmpjes gevonden, waar de huisdieren nogal gefixeerd van zijn. Het is een grappig toneelspel!

Dinsdag 7 augustus 2018 Sydney – motoren wegbrengen

Een klein beetje wankel stappen we naast ons bed. Wellicht een glas of wat teveel rode wijn gister. We bijten even op onze lip en kruipen na een ietwat verfrissende douche aan de ontbijttafel om bacon met ei te verorberen. Een ideaal kater-ontbijt. Na het uitlaten van de Malamute, is het tijd om echt ‘afscheid’ te nemen van de motoren.

Foto 98 – Hondenuitlaatveldje

Vandaag rijden we naar Procycles (Horsby) om de motoren af te leveren. Behalve het windscherm demonteren, hoeven we niets zelf te doen, een heel vreemd en ietwat ongemakkelijk gevoel. Maar de eigenaar van Procycles is na een koude start een fijne vent en vertelt ons rustig wat er allemaal gaat gebeuren. We vullen samen een intakeformulier in, lopen de details een beetje na waarna we ‘afscheid’ van elkaar nemen. Hopelijk zien we de motoren snel weer terug!

Met Michael rijden we naar de werkstudio van Sally, niet ver hier vandaan. In een garagecomplex huurt ze een aparte garagebox waar ze werkt aan haar schilderijen. Op de 1e verdieping werkt haar zoon (wanneer aanwezig) ook aan zijn schilderingen. Het is best interessant om de verhalen over de technieken te horen, maar soms lijkt het maar door te gaan.

Gelukkig heeft Michael ons door en gaan we naar ‘huis’, waar Bertha in de middag nog twee sollicitatiebrieven eruit stuurt.

Woensdag 8 augustus 2018 Sydney – vanaf het water

We zijn weer redelijk vroeg wakker en gaan na het ontbijt met de trein naar de haven van Sydney. Via Groupon hebben we twee kaartjes gekocht à 35 AUD per persoon voor een walvistour. We zijn iets te vroeg zodat we eerst een kop koffie drinken aan het water.

Foto 103 – Met de trein naar Sydney centrum

Langzaam druppelen de mensen binnen terwijl de boot nog op zich laat wachten. Uiteindelijk arriveert de boot en staat iedereen klaar om de boot te enteren. De ticketcontrole verloopt via de telefoon door een ietwat slome bootsjongen. Al snel verlaten we de haven en varen we de stad uit onder de Harbour Bridge door en langs het Opera House. Ook varen we langs Fort Denison dat jaren lang als gevangenis heeft gediend. Uiteindelijk varen we langs de steile kliffen van The Gap richting open zee.

De zee is onrustig waardoor we redelijk heen en weer schommelen. Gelukkig hebben we allebei geen last van zeeziekte of iets dergelijks. Wanneer we net de haven uit zijn zwemt er naast de boot even een groep dolfijnen, maar daarna zien we heel lang niets. Wanneer iedereen het al lijkt opgegeven te hebben ziet de kapitein, die amper te verstaan is door de microfoon, in de verte een walvis. Vol gas varen we de richting op waar ook al een ander bootje dobbert. Toch zien we behalve het spuiten van lucht en water niet veel van de walvis. Het is een ietwat teleurstellend vaartochtje dus. Op de terugweg naar de haven worden we begeleid door drie dolfijnen, wat toch een hoop goedmaakt.

Rond 13.00 uur komen we weer in de haven aan en besluiten we een vislunch te pakken bij de Sydney Fish Market iets verderop. Jummie! Het stikt hier van de Aziaten die zich gezamenlijk buigen over goedgevulde vistafels. Hier worden veel Australische dollars uitgegeven.

Na de lunch gaan we weer op huis aan. Bertha heeft vandaag haar tweede skype gesprek voor haar sollicitatie. Terwijl Bertha haar gesprek voert, staat Erik in de keuken. Vandaag eten we Nasi Goreng met komkommer, tomaat en gebakken ei als side-dish. Het smaakt een beetje flauw door het gebrek aan pepers, maar toch is het volgens de familie geslaagd. Van Michael en Sally mogen we wel elke dag koken, zij zijn zo blij dat ze zelf niet in de keuken hoeven te staan. De mannen sluiten de avond af met een heerlijke whiskey.

Donderdag 9 augustus 2018 Sydney – stadswandeling

Onze laatste volledige dag in Australië. We gaan voor de laatste keer Sydney ontdekken. Met hulp van de Lonely Planet heeft Bertha (hoe kan het ook anders?) een mooie wandeltocht uitgezet die ons vanaf de haven door de stadsdelen The Rocks en Circular Quay leidt. In de haven ligt een groot cruiseschip, klaar voor een korte tocht van drie dagen. Waar naartoe is ons niet direct duidelijk. We lopen langs één van de oudste huisjes van Sydney (Cadman’s Cottage). Daarna bezoeken we de nieuw aangelegde haven, lopen langs oude woningen met houten veranda’s en sluiten onze tour af in het Foundation Park. Dit park zit vol met geintjes, enkele paadjes lopen dood en bij het volgen van andere paadjes lijkt het alsof je door een huiskamer loopt. In het centrum nuttigen we een lunch en genieten we in het zonnetje.

Foto 116 – House of Waterloo

Terug ‘thuis’ stellen Michael en Sally voor om ons vanavond mee uit eten te nemen. Samen met Nivè, een dochter van vrienden van hen die dit jaar ook bij hen inwoont vanwege studie, gaan we rond 19.00 uur naar hun favoriete restaurant een paar kilometer verderop. We hebben even een balletje opgegooid om te gaan lopen, maar de Australiërs zijn niet zo sportief en gaan liever met de auto. Het restaurant is voor 50% bezet wat ons de mogelijkheid geeft om een mooie plek uit te kiezen. Michael kiest een rode fles van de kaart en bestelt als voorgerecht een paar dozijn oesters. De Sydney Rock Oysters zijn een stuk kleiner dan in Nederland, maar ze smaken echt super lekker! Wauw! Als hoofdgerecht smikkelt Erik van een pompoensteak en Bertha van een Baramundi vis. Deze Baramundi is typisch Australisch en heeft Bertha al vaak op het menu zien staan. Hij smaakt verrukkelijk!

In huis nemen we nog een afzakkertje waarna we voor de laatste keer in ons éénpersoonsbedje kruipen.

Vrijdag 10 augustus 2018 Sydney

We worden weer vroeg wakker en zijn klaar voor onze laatste dag in Australië. We doen het rustig aan en gaan er met Michael rond het middaguur op uit naar het nabijgelegen Ku-ring-gai Chase National Park. In het park is een Sphinx Memorial gebouwd ter nagedachtenis aan de gesneuvelde soldaten gedurende de eerste wereldoorlog. Deze sphinx is gebouwd door een oud soldaat die er bijna twee jaar over heeft gedaan om deze uit één stuk rots tot in de precisie uit te houwen.

Verder kun je in het park vast prachtig wandelen, maar wij gaan alleen lunchen 🙂 .

Terug ‘thuis’ wachten we op Sally, waarna we met zijn vieren naar de luchthaven gaan. We hadden best met de trein willen gaan, maar Michael en Sally stonden erop ons weg te brengen. Niet geheel verstandig rond dit tijdstip, want over de 35 kilometer doen we ruim anderhalf uur. Toch hebben we gelukkig voldoende tijd om in te checken. Erik zijn tas is nog geen acht kilo, die van Bertha net twaalf kilo. De rest van de spullen en bagage is afgelopen week ingepakt in het krat, samen met de motor. We eten op het vliegveld een koude pasta en een maaltijdsoep, waarna we het vliegtuig in stappen. Een dubbeldekker, klaar voor veertien uur vliegen! We zitten naast een jongen die richting Bosnië vliegt en voor ons af en toe een krijsend kind. Toch vliegt de tijd voorbij en zijn we na een prettige vlucht met halverwege wat turbulentie aangekomen in Abu-Dhabi. Hier hebben we een overstap van vier uur. Heerlijk, kunnen we even de benen strekken en het bloed weer laten stromen door ons lichaam. Het volgende vliegtuig is iets minder luxe, we zitten in het midden van het midden samen met een jonge vent en een vader. De jongen is met vrienden naar Darwin geweest, de vader met het gezin naar Thailand via Djoser Reizen. Ook hier vliegt de tijd voorbij en staan we zo ineens op Nederlandse bodem. Na de laatste paspoort check zien we vanaf de ruimte met de bagageband onze ouders al staan. Rob, de broer van Erik, en zijn vriendin staan er ook! En zo, na lang wachten op onze tassen, slaan we iedereen weer in onze armen. Met iedereen gaan we borrelen en eten bij Van der Valk in Vianen.

Foto 122 – Veilig thuis, klaar voor nieuwe avonturen

Wat hebben we van onze reis genoten. Om de keuze te maken op reis te gaan was lastig en wellicht wel het moeilijkste van de hele reis. Maar vanaf het vertrek in Nederland hebben we zoveel prachtige dingen gezien, ons verbaasd, mooie mensen ontmoet, genoten van de natuur, en bovenal genoten van elkaar. Het avontuur is er één om nooit te vergeten. We hebben geleerd om altijd open te staan voor nieuwe ontmoetingen, gesprekken, maar ook voor nieuwe inzichten en ervaringen. Dit pakken ze ons niet meer af. Dit avontuur is voorbij. Tijd voor een nieuw avontuur!

We kijken terug op een fantastisch jaar

Love to share:

8 Comments

  1. Ronald

    Wat een coole gasten die Ron en Katja zeg 😉

    1. Erik

      Hahaha, zeker weten!

  2. Dick

    Mooi om te lezen dat er nog mensen zijn die wat over hebben voor anderen.
    Mooi verhaal weer als afsluiting van je mooie reis.
    Op na de volgende??

    1. Erik

      We kunnen niet wachten 🙂

  3. Loes

    Lieve Erik en Bertha, wat een mooi onvergetelijk reisverslag. Zo lief dat jullie het gedeeld hebben. Fijn ook dat jullie heelhuids en heel blij en heel gezond weer thuis zijn gekomen. Nu verder met het gewone leven:) gaat vast wel goed komen met jullie. Groet en liefs loes

  4. Ries

    Lang gewacht, toch gekomen. Het laatste deel van jullie reisverslag.

    Jullie zijn al een tijdje thuis, maar geniet lekker na, ondanks de dagelijkse sleur hier terug in Nederland. Niemand neemt je in elk geval de ervaring en de vele herinneringen af.

    En ach.. paar jaartjes hard werken en dan weer op pad. Naar Kaapstad of van Alaska naar Ushuaia… genoeg spannende bestemmingen.

    Dank voor de vele uurtjes prettig lezen en filmpjes kijken.

  5. Egbert en Lenie

    Alweer een prachtig verhaal om te lezen. Maar nu echt was dit het laatste verhaal!!!!
    We hebben er zo van genoten!!!
    En al die mensen die je op deze reis tegenkwam of op een vorige…en die je nu hebt bezocht in Australië met een zeer gastvrij welkom…als al die mensen bij jullie thuis in Amsterdam komen…..gezellig.
    Wat een memories!!!
    Een prachtige foto, staand op de motoren, als afsluiter is een mooie herinnering.
    Jullie zullen nog vaak terugdenken aan deze reis…en wij ook….

    Lieve groetjes van heit en mem.

  6. Hi, I wish for to subscribe for this web site to get latest updates, so where can i do it please help. Neille Dev Bibbye

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top