Week 8-9: De kont van moeder Georgië

De dagen en landen schieten aan ons voorbij. Met het bereiken van Iran zijn we al vijftien landgrenzen gepasseerd, de ene oersaai en de ander onvergetelijk. De blikken van de mensen onderweg, toerende en zwaaiende mensen hangend uit autoramen of de vele koeien op de weg maken veel indruk. Zoveel indrukken die soms maar moeilijk te verwerken zijn, het vakantiegevoel heeft nu echt plaatsgemaakt voor het reizigersbestaan. We genieten intens van elke minuut on the road en ondersteunen elkaar op de meest wildvreemde momenten. We waren al verliefde popjes, maar beginnen nu ook een perfect op elkaar ingespeeld motorteam te worden! BEontheroad!!!

20170721 Route Week 8-9 = 11.000 km

Dinsdag 11 juli 2017 Tbilisi town

Vandaag is het Erik zijn beurt om hard te werken, de video moet gemonteerd worden. Gelukkig is er in ons kingsize room meer dan voldoende ruimte om 8 kantoorarbeiders te plaatsen. Toch zijn we tot de conclusie gekomen dat een website ‘live’ houden meer werk blijkt te zijn dan we vooraf hadden voorzien. Gelukkig zijn we na het harde werken (meestal) tevreden met het eindresultaat en hopen we stiekem dat we niet de enigen zijn die onze verhalen met plezier lezen.

In de namiddag is Erik eindelijk klaar met monteren en gaat de video met een trage internetverbinding online. Altijd een Eureka-moment! Nu dan Tbilisi verkennen. We lopen via drukke straatjes richting het centrum waar we langs de Kashveti kerk lopen. Het is druk binnen en we besluiten een kijkje te nemen. Bertha heeft haar hoofddoek-protocol nog niet in werking gezet maar gelukkig zijn er bij deze kerk hoofdoekjes voor bezoekers/toeristen. We sluipen naar binnen en worden overvallen door de vele afbeeldingen van iconen en de rituelen die de gelovigen ondergaan. De meeste knielen, slaan een kruis, kussen mompelend het icoon waarna ze naar het volgende icoon schuifelen. Op deze wijze doet elke bezoeker een rondje door de Orthodoxe kerk. Vol verbazing maar ook met waardering voor dit prachtige ritueel verlaten we de kerk.

We onderbreken onze wandeling voor een ‘goede’ kop koffie vlakbij het marionetten theater waar een schattig kloktorentje staat die een tiental minuten achterloopt. We wachten geduldig af waarna er uit een raampje een dametje tevoorschijn komt die een paar keer op de bel slaat. Dit hadden we niet willen missen, mooiste reiservaring tot nu toe! Na de Eftelingvoorstelling lopen we naar de Anchiskhati Basilica kerk om ons over het volgende ritueel te verbazen. Binnen en buiten lopen ontelbaar veel priesters die met iedereen knuffelen of een handoplegging uitvoeren. Het ziet er bijzonder vriendelijk uit en we willen bijna ook een knuffel gaan halen. Toch besluiten we om ons afzijdig te houden en nemen ook maar geen foto’s. Het laatste wat we willen is bad karma.

Met de toeristische kabelbaan waarvoor we te lang in de rij staan gaan we naar boven om Tbilisi vanaf een andere positie te bekijken. Boven gelden andere wetten, een stukje meloen overstijgt zelfs Amsterdamse prijzen en we kunnen prijsschieten met een Kalasjnikov. Allemaal heel gezellig maar we besluiten door te lopen naar moeder Georgië, Kartlis Deda. Vanaf onze positie kun je prachtige foto’s maken, vooral wanneer je een billenman bent 🙂 De voorzijde is helaas niet te fotograferen.

20170711 Mother Georgia

We lachen om het standbeeld, slaan verkopers met apen en papegaaien op hun schouders van ons af en gaan met de kabelbaan weer naar beneden.

We trekken de oude stad in en vinden hier wel de pittoreske straatjes met de barretjes en restaurants. Na een tijdje zoeken vinden we een restaurantje welke uiteindelijk de verkeerde keuze blijkt. We bestellen wel tienmaal een biertje maar drinken er slechts 1. Wanneer we de te droge kip zonder bijgerechten afrekenen zegt de ober dat er nog biertjes aankomen. We kijken elkaar aan en besluiten erom te lachen en de ober duidelijk te maken dat wanneer hij volgende keer wat assertiever is hij ook meer biertjes kan afrekenen! We lopen door de vele underground tunneltjes onder de stads(snel)wegen terug richting het hotel. Wanneer we ergens luide muziek horen kloppen we op de stalen deur aan, geen feestje zonder Bertha en Erik natuurlijk! Er wordt niet opengedaan en we besluiten door te lopen. We zijn nog geen tien meter verder wanneer de stalen deur plotsklaps open zwaait en er een doorgeschoven sportschool figuur in gevechtshouding naar buiten springt gevolgd door een graatmagere geschminkte danser. We schatten de situatie snel in en besluiten dat dit waarschijnlijk niet een B&E feestje gaat worden en lopen gauw door. Terug in ons hotel concluderen we dat we Tbilisi niet echt in ons hart hebben kunnen sluiten. Wellicht een volgende keer…

20170711 The suspicious door under the bridge

Woensdag 12 juli 2017 Tbilisi – Şəki (Azerbeidzjan)

Erik heeft er lang over gedaan om in slaap te vallen, rond middernacht is het op de 3e verdieping en bij de receptie nog een vreselijk kabaal. Na ontelbaar keren tot tien geteld te hebben besluit Erik zich half aan te kleden en wat te doen aan het kabaal. De kinderen op de 3e verdieping zijn net de hotelkamer weer ingevlucht zodat de receptie de volgende stap is. Daar aangekomen treft hij de kruier onderuitgezakt op de bank schreeuwend in zijn telefoon terwijl twee receptionisten vermoedelijk online een mislukte auditie doen voor Idols. Zijn geduld inmiddels al eerder verloren te hebben verzoekt Erik dringend of het op zijn minst wat zachter kan aangezien er een aantal mensen proberen te slapen. Ze kijken hem aan als zombies maar begrijpen maar al te goed wat er aan de hand is. Terug in de bruidssuite is de rust ook uiteindelijk daar en valt Erik alsnog in slaap.

Na het ontbijt vertrekken we richting de wijnvelden in de Kakheti, maar niet voordat we alle ‘ontsnapte’ konijntjes terug in hun kooi hebben gezet. Het rennende satansgebroed van gisternacht heeft blijkbaar een goede opvoeding genoten…

De ochtendetappe is weinig verheffend, de aankomst bij het wijnstadje des te teleurstellender. Er zijn een tweetal wijnhuisjes waar je een proeverij kunt afkopen maar wijngaarden zijn nergens te bekennen. Na ons losgemaakt te hebben van een verschrikkelijk irritant oud vrouwtje dat uiteindelijk het hele guesthouse gratis aanbiedt wijzigen we onze plannen. We vertrekken vandaag nog naar de Azerbeidjaanse grensovergang. Vlak voordat het gas opengaat worden we aangesproken door een dame die we eerder hebben ontmoet in Vardzia. Ze heeft al een paar keer op de site gekeken en wil al onze verhalen volgen maar helaas schrijven we alleen in het Nederlands. We leggen uit dat er ook een Engelstalige versie is van de website en vervolgen onze weg met een brede glimlach.

Na een paar uur on the road bereiken we vlak voor de grens het hartelijke bord ‘Azerbaijan Border Good Luck’. We wisselen de laatste Georgische Lari om naar Azerbeidjaanse Manat en gaan op voor een enerverende ervaring.

20170712 Good luck in Azerbeijan

Bij de poort worden we tegen gehouden door een piepjong GI-Joe mannetje die vier keer aan Erik om sigaretten vraagt. Wanneer we hem proberen te negeren maar tegelijkertijd ook niet te beledigen merken we dat er nog een Nederlander voor de poort staat. Bas is op de fiets vanuit Nederland en gaat proberen China te bereiken. Na een half uur zegt het GI-Joe mannetje voor het eerst wat nuttigs, we mogen de poort door! We laten ons niet beïnvloeden door het chagrijn van de Georgische douanier en rijden door naar de Azerbeidjaanse douane. Hier gaat het allemaal een stuk vriendelijker en na de formaliteiten staan we al snel voor de laatste poort. Hier worden we weer tegengehouden door het GI-Joe mannetje (waar komt hij in godsnaam vandaan?) en weer vraagt hij Erik om sigaretten. Met zijn laatste geduld legt Erik nog één keer uit geen sigaretten te hebben en wordt doorgelaten. Bertha mag na ontvangst van talloze avances (you look nice) ook doorrijden en daar staan we dan in Azerbeidzjan!

Na ruim een uur worden we voor het eerst ‘aangehouden’ bij een politiepost. We verwachten een kort gesprekje maar krijgen uiteindelijk twee uur vertraging. De vriendelijk ogende politieagent spreekt geen woord Engels maar probeert duidelijk te maken dat de papieren van onze motoren niet kloppen. Overtuigd dat we zijn schudden we van nee, maar kunnen met geen mogelijkheid vertrekken. Erik krijgt een Engelssprekende dame aan de telefoon die schreeuwt dat we terug naar de grens moeten om onze papieren in orde te laten maken. Erik blijft rustig maar na drie keer opgehangen te hebben omdat ze zo schreeuwt begint hij zelf ook maar in de telefoon te schreeuwen. De politieagent besluit dat het welletjes is en neemt ons mee naar het naastliggende bureau. Hier krijgen we thee en cake en worden alle papieren op de foto gezet. Via Whatsapp worden alle foto’s richting de douane gestuurd zodat ze alsnog de motoren goed kunnen inchecken. Ondertussen is het best gezellig op het bureau en nemen we het maar zoals het is. Bas komt op zijn fiets ook nog even voorbij en wenst ons veel sterkte, hij gaat alvast op zoek naar een hotel.

Uiteindelijk komt een goed Engelssprekende jongeman ons een papiertje brengen wat we nog moeten ondertekenen waarna we onze reis eindelijk mogen vervolgen. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk was het toch gezellig.

20170712 The Police is your best friend

Donderdag 13 juli 2017 Şəki (Karvansaray Hotel)

We worden wakker in het Karvansaray hotel in Sheki, een prachtig monument uit de 18e eeuw. Het bed lijkt ook uit de 18e eeuw. Wanneer ons bottenstel weer een beetje in model is gekraakt gaan we op ontdekking. Voor 20 cent pakken we een busje richting de kerk van Kish, een kerk welke wellicht al in de 7e eeuw dienst deed. We krijgen een leuke rondleiding van een vrouw met zo’n slecht gebit dat we pas later in de gaten hebben dat ze ook nog vreselijk scheel kijkt. Maar haar Engels is verstaanbaar en ze vertelt zo enthousiast waardoor we geboeid blijven luisteren. De mensenresten die ze hier bij archeologische opgravingen hebben aangetroffen wijzen op extreme lengtes van boven de twee meter. Lachend zegt ze dat we er heel erg op lijken.

Terug naar het centrum delen we een taxi met een Amerikaanse vrouw. De taxichauffeur moet vroeger in het F1-circuit actief geweest zijn, we gaan extreem hard naar beneden. Badend in het zweet komen we aan in het centrum en betalen de coureur 50 cent voor het achtbaanavontuur. We lopen richting het paleis van Shaki Khans waar we ons door de toeristen heen moeten worstelen. Wanneer we een ijsje kopen vertelt de verkoper ons dat al die toeristen uit de olielanden alleen maar komen om te kopen en verder nergens in geïnteresseerd zijn. Onze gids bij de kerk van Kish vertelde al een vergelijkbaar verhaal en we lachen ons een weg richting het paleis. In het paleis krijgen we een rondleiding van een Engelssprekende gids die het verhaal zo snel afspeelt dat er maar amper tijd is voor vragen of geestelijke verwerking. Dat we geen foto’s van de binnenkant mogen maken helpt ook al niet mee. Maar het is een prachtig zomerverblijf waar duidelijk onderscheid aanwezig is tussen vrouwen en mannen en veel van het paleis is aangekleed met unieke schilderingen en glas-in lood.

20170713 Palace of Shaki Khans

Terug in het Karavansaray hotel trekt Bertha zich terug op het spijkerbed om haar buikpijn/reizigersdiarree een beetje rust te geven. Ondertussen is Bas ook gearriveerd in het zelfde hotel en eten we s ’avonds met zijn drieën in het hotelrestaurant. Het is fijn om met medereizigers te praten en ervaringen te delen. Je begrijpt elkaar toch wat sneller dan wanneer je vakantiegangers ontmoet. Bas maakt filmpjes voor Discovery, welke zijn te zien op het YouTube-kanaal ‘D-Tour’.

Vrijdag 14 juli 2017 Şəki – Baku

We betalen de vermoedelijk alcoholistische parkeerwachter voor het ‘bewaken’ van onze motoren en rijden met een lege maag naar het dorp. Na een paar happen brood en geitenkaas rijden we richting Baku. Het eerste stuk van de dag etappe is nog vrij aantrekkelijk, we rijden zelfs door een stuk bebost gebied. Maar al vrij snel rijden we door een woestijnachtig landschap wat vraagt om in slaap te vallen op de motor.

20170714 Wake up tea

Wanneer we wakker worden rijden we ineens op het formule 1 circuit in Baku! Dat er formule 1 gereden werd in Azerbeidzjan wisten we nog wel, maar niet dat het in Baku was. Alle kleuren, reclameborden en hekken langs de weg maken het rijden er niet makkelijker op. We stoppen bij een Harley Davidson dealer waar we kettingspray proberen te kopen. Hij heeft niets op voorraad maar duwt ons een halve spuitbus in de handen. Ook wordt de ketting van Bertha even gespannen. Prima service, jammer dat het geen Honda-dealer was.

Vlakbij het hotel, waar we de kleinste kamer tot nu toe betrekken, smeren we samen onze kettingen. We twijfelen aan het resultaat van de Harley-monteur maar besluiten om dit de volgende dag te beoordelen. Ondanks de buikpijn van Bertha gaan we op een kleine ontdekkingstocht in het centrum.

Zaterdag 15 juli 2017 Baku – Lankaran

Wanneer we de 1e kilometers van de dag hebben gemaakt blijkt de ketting van Bertha toch niet goed gespannen. Dan maar zelf aan de slag! Voor de deur van de Bibi-Heybat moskee sleutelen we een uurtje in de brandende zon maar hierna staat de ketting weer zoals het hoort. Volgende keer zelf doen of door een ‘echte’ monteur. Dat Harley spul is niets waard 🙂

De weg naar Lankaran is vrijwel net zo saai als de dag ervoor, het stukje offroad of het gebrek aan goed asfalt maakt de dag etappe nog licht avontuurlijk. Ondertussen heeft Erik ook extreem last van zijn maag. Bij mannen ligt de pijngrens waarschijnlijk lager, Bertha moet constant gejammer aanhoren door de intercom. Toch proberen we onderweg nog moddervulkanen te vinden. We vinden in een natuurpark wel veel mooie rotstekeningen maar helaas geen moddervulkanen. Na een uur door de woestijn geven we het op en rijden verder richting Lankaran.

Wanneer we eindelijk bij het hotel zijn is Erik helemaal uitgeteld maar vindt toch nog de kracht om te onderhandelen over de kamerprijs. Het hotel lijkt uitgestorven of zelfs gesloten maar wanneer we weer op de motor willen stappen staan er ineens vier mannetjes voor onze neus. Kamer is betaalbaar en lijkt op een bruidssuite en de motoren kunnen op de binnenplaats geparkeerd worden. We doen het! Bij het opstappen laat Erik voor het eerst zijn motor vallen, de vermoeidheid eist zijn tol. Na een massagedouche en een goede maaltijd hervindt Erik zich een beetje en spelen we een potje Beverbende. Een leuk spelletje, vooral als Erik wint! Dit alles onder het genot van een fles wijn, gekregen van de hoteleigenaar in Tbilisi. Deze moet immers op voordat we de Iraanse grens overgaan!

Zondag 16 juli 2017 Lankaran – Rasht (Iran)

Een spannende dag vandaag, we vertrekking richting Iran. Dit is het eerste land waar we onze Carnet-De-Passage nodig zullen hebben, een soort tijdelijk importontheffing voor onze motoren. Zonder dit document komen we Iran niet in, heel belangrijk dus. Na het ontwijken van wat politieposten vinden we uiteindelijk de grensovergang wat meer op een industrieterrein lijkt.

20170716 Old Dutch trucks are still in use in Iran

Bij de 1e post moeten we onze paspoorten laten zien en betalen een klein bedrag. Bij de 2e post is alles wat officiëler, maar wanneer het in orde blijkt te zijn wordt er flink wat afgelachen. De vriendinnenfoto op de koffer van Bertha trekt bovendien volop de aandacht. Via het stuk niemandsland rijden we naar de slagboom van Iran waar we merken dat onze adrenalinepeil stijgt. Bertha doet voor het eerst haar hoofddoek op terwijl Erik de eerste pogingen doet om het land binnen te komen. Veel mensen maken ruzie met elkaar en even lijkt er een vechtpartij tussen een douanier en een burger uit te breken maar uiteindelijk worden we ‘geholpen’ door iemand die bij de douane werkt. De paspoortcontrole loopt vrij soepel en waarna we alle tassen en koffers open en dicht hebben gedaan voor controle vertrekken we naar het volgende kantoor. Hier vangt het wonderlijke toneelspel van het afstempelen van de motorpapieren (Carnet-De-Passage) aan. Samen met de douanier loopt Erik van loket naar loket zonder logische volgorde. Hier en daar wordt er wat geld heen en weer geschoven en controleren we samen met een andere mopperende douanier de motor in combinatie met de papieren. Wanneer we alle loketten zijn afgelopen moeten we ons melden bij de grote baas die de laatste stempel zet.

Eenmaal buiten blijkt dit niet de laatste stempel en moeten we naar het volgende kantoortje, waar we voor de verandering zelf ook een keer een handtekening mogen zetten. Uiteindelijk krijgen we met een glimlach de laatste stempel en mogen we Iran in! De douanier legt ons vriendelijk uit dat we gewoon rechtdoor moeten rijden richting Tehran, maar dat hij toch ook nog even betaald moet worden. We betalen hem een paar dollar en zijn blij dat wij eindelijk samen op Iraans grondgebied staan! Terwijl we een beetje bij staan te komen van dit avontuur krijgen we van het naastliggende kraampje/supermarkt een koud drankje aangereikt. Nog niet op krijgen we een cake en twee koude flessen water. Wanneer we willen betalen wil de man geen cent ontvangen en ervaren we voor het eerst de warme gastvrijheid van de Iraniërs.

De eerste kilometers zien we veel Iraanse vlaggen en afbeeldingen van religieuze leiders (Ayatollah). Ook zwaaien we naar vrijwel elke auto die druk toeterend, filmend of ons klemrijdend verwelkomt in Iran! We genieten met volle teugen! Tijdens het tanken krijgen we nog een leuke verrassing, twee volle tanks benzine voor nog geen zes euro!! Dit land is goed voor ons dagbudget!

We dineren vroeg, betalen waarschijnlijk nu wel teveel en besluiten vlakbij de snelweg in het bos te gaan kamperen. In het begin is het nog lawaaiig van de picknickende mensen maar uiteindelijk is het doodstil in het bos. Zo stil dat we zelfs een beetje bang worden. Wanneer we denken wolven in de nabijheid te horen kruipen we snel onze tent in en hopen maar dat het snel licht wordt. Kort daarop worden we wakker, maar dan van kunstmatig licht. De parkwachter met twee hulpjes parkeert zijn terreinwagen praktisch in onze tent en begint onverstaanbaar te schreeuwen. Wanneer hij doorheeft dat wij geen Iraans spreken grijpt hij zijn mobiele telefoon om een Engelssprekende Iraniër aan de telefoon te krijgen. Ik krijg de telefoon in mijn handen gedrukt en hoor vanuit de andere kant weer iemand schreeuwen. You have leave forrest, too dangerous!! Er is geen tussenkomen aan en de persoon lijkt enkel die ene zin Engels te kunnen. We besluiten dus maar om de boel in het pikkedonker rond middernacht in te pakken en een andere slaapplek te zoeken. Dit is het moment dat we blij zijn dat we compleet op elkaar ingespeeld zijn en dat zelfs in het donker de tent inpakken en de motoren opzadelen geen enkel probleem oplevert. Het geeft onze gemoedstoestand een onverwachte boost en rijden zonder mopperen achter de boswachter aan richting de uitgang. Bij de slagboom vragen ze een aantal keer ‘where go you’, maar elk antwoord vanuit ons levert een vragend gezicht op. Wanneer we na overleg besloten hebben om een hotel te proberen dat op zijn minst een uur rijden is roept één van de hulpjes dat we naast de ingang mogen slapen. Blij dat we niet in het donker de snelweg weer op moeten, nemen we dit aanbod snel aan en zetten de tent weer op. Dan proppen we onze oordoppen in en slapen we pal naast de snelweg een beetje tot de zon opkomt.

Maandag 17 juli 2017 Rasht – Tehran

20170717 Campsite on the playground next to the highway

Wakker worden naast de snelweg, wie heeft dat niet op zijn bucketlist staan. Wij kunnen er niet genoeg van krijgen! Na een bezoek aan het bostoilet zetten we een streepje op ons lijstje en zwaaien we vrolijk naar de boswachters. Ook dit avontuur hebben we overleefd, op naar Tehran!

De snelweg naar Tehran is goed onderhouden, maar wel wat saai. Het woestijnlandschap stelt constant de vraag: vindt u mij aantrekkelijk? De vraag is moeilijk te beantwoorden, wellicht maakt het besef dat we hier rondrijden op onze eigen motoren elk landschap mooi. Een blik op de benzinemeter maakt ons echter nerveus. Hadden we in Georgië vaak om de 100 meter een tankstation, hier in Iran is het echt zoeken. Wanneer de dagtelller de 300 aantikt zien we een tankstation bordje en er doemt een verlaten tankstation op. Geen geluk, maar vrijwel direct erna staat iets wat lijkt op een container waar benzine te koop is! We tanken vol geluk en goedkoop, doen een plas in de woestijn en vervolgen onze weg.

20170717 Refill in the desert

We rijden het drukke Tehran binnen, in alles merkbaar een miljoenenstad. Op tweebaanswegen rijden vijf auto’s door elkaar, kleine motoren proberen zich er nog tussen te wurmen. De smog slaat op onze ogen en kelen en de warmte maakt het er allemaal niet makkelijker op. Keer op keer denken we aangereden te worden, maar na een ijzersterk staaltje navigeren van Bertha staan we voor de deur van het hostel. We maken een oprit van stoeptegels en rijden de motoren de binnenplaats op. Ze hebben helaas geen tweepersoonskamer vrij maar we kunnen een dorm als privékamer huren. Altijd leuk, acht bedden voor ons tweeën! Nadat we gedoucht hebben, gaan we op zoek naar een wisselkantoor in de buurt. In Iran is het voor ons Nederlanders niet mogelijk om te pinnen of onze creditcard te gebruiken. In de vorige landen hebben we dan ook het volledige uitgavebudget voor Iran (en Turkmenistan) moeten opnemen in Dollars. Gek genoeg kunnen we namelijk in Iran Dollars wisselen voor de plaatselijke valuta. Midden in de stad vragen we wat rond en voor we het in de gaten hebben zitten we gedrieën op een brommertje richting de wisselkantoortjes. Het lijkt alsof werkelijk elke Iraniër ons wil helpen!

We wisselen 300 dollar om voor een vuilniszak vol Iraanse Rial en gaan met de metro terug naar het buurtje waar we logeren. De metro is heel overzichtelijk, spotgoedkoop, heerlijk cool en vol met vriendelijke mensen.

Dinsdag 18 juli 2017 Tehran

Bertha voert het hoofddoek protocol uit en we starten onze ontdekking van Tehran. We proberen in de buurt een wegenkaart van Iran te vinden maar besluiten al snel dat we hier geen succes gaan boeken. We pakken de metro richting Tajrish waar we een paleis en de bazaar willen bezoeken. Wanneer we bovengronds staan kunnen we het niet vinden, maar in Iran zoek je slechts 20 seconden, hierna word je bijna aan de hand meegenomen!

Na een bezoek aan de bazaar, waar we veel kruiden en olijfolie zien, komen we via een zijstraatje aan bij de Imam Zadeh Saleh Shemirah moskee. Deze stond niet op onze lijst, maar het is een prachtige verrassing. Uiteraard zijn de mannen en vrouwen ook hier gescheiden en moeten de vrouwen daarbij een Chador om/aan. Bertha wordt direct aangesproken door iemand van de beveiliging “You Chador!”. We begrijpen het niet direct maar worden geholpen door een vriendelijke dame, Sahar, die Bertha meeneemt op sleeptouw. Erik blijft achter bij enkele mannen die redelijk Engels praten.

Hoewel Bertha bij de grensovergang werd verteld dat het allemaal niet zo nauw komt en ze zelfs een petje mag dragen is het nu toch beduidend strenger. Hier moet ze behalve haar hoofddoek ook een chador dragen, volgens Erik meer een gordijn dan een mooi kledingstuk. Later op de dag vertelt Sahar dat we in Tehran vooral op de groene politieauto’s moeten letten, dit is de ‘smaakpolitie’. Zij letten op of je je wel voldoende aan de voorschriften van de Koran houdt. De blauwe politieauto’s zijn er voor het verkeer.

Eenmaal in de moskee gaan we eerst naar het graf van een zoon van een oude imam. Vrouwen kussen de graftombe van Musa al-Kadhim en geven geld in de hoop hier iets voor terug te krijgen. Na de goudgele ruimte komen we in een indrukwekkende ruimte met spiegels. Hier zitten vele vrouwen op de grond en lezen individueel de Koran. Ondanks dat het verboden is maakt Sahar een foto van ons en hoopt maar dat dit haar geen bad karma geeft.

20170718 Imam Zadeh Saleh Shemirah moskee (7)

In een volgende ruimte zitten ook veel vrouwen, het is een ruimte waar Sahar zelf ook vaak komt om even tot rust te komen. Niet alleen vanwege het feit dat hier de temperatuur betrekkelijk cool is, de ruimte geeft je een bepaalde positieve energie. Terwijl Sahar onafgebroken uitleg geeft over de rituelen en verschillende ruimtes is de chador van Bertha al meerdere malen afgezakt en heeft ze het wel gehad met al dat gepruts van kleding. Weer buiten wordt ze weer aangesproken door de ‘smaakpolitie’. Dit keer hangt de Chador van Bertha niet evenredig recht aan beide zijden. Een flinke snauw van Sahar maakt dat de agent zich met de staart tussen de benen uit de voeten maakt. Ook is Sahar er niet van gediend dat veel vrouwen vanaf 1 meter afstand foto’s van Bertha maken, ze lijkt de attractie van de dag te zijn!

In de verte ziet Erik de douchegordijnen weer verschijnen en nadat Erik de mannelijke zijde van de moskee bezoekt worden we uitgenodigd bij Sahar thuis voor een lunch. We halen haar auto op in de garage en rijden naar een goed deel van de stad. Ze woont met haar dochter Jasmin en haar hond Lexy in een prachtig appartement met uitzicht op de achtertuin van de ambassade van Duitsland. Vol enthousiasme delen we tijdens de lunch verhalen en ervaringen met elkaar.

Sahar en Jasmin reizen veel, ze zijn zelfs al eens op bezoek geweest in Amsterdam. Volgende keer dat ze onze stad bezoeken komen ze bij ons logeren! Nadat Jasmin nog een mooi stukje speelt op haar piano vertrekken we naar de Sadabad Royal Palace. Sahar zet ons af voor de deur en we nemen met drie dikke zoenen afscheid van elkaar.

20170718 Sadabad Royal Palace

Het bezoek aan het paleis is ietwat teleurstellend. De tuinen zijn prachtig maar binnen is het allemaal een klein beetje vergane glorie. We maken de tour beleefd af maar vertrekken vrij snel richting Meydan-e Enghelan-e Esmali waar we weer op zoek gaan naar een wegenkaart. In dit district zitten behoorlijk veel (studie)boekenzaken, maar veel verder dan een stratenkaart van Tehran in de Perzische taal komen we niet. Wanneer we buiten een jonge man treffen en meegesleurd worden vinden we eindelijk een wegenkaart. We bedanken hem allervriendelijkst en besluiten voor onze volgende grote reis alle grote wegenkaarten (landkaarten) vooraf aan te schaffen.

Woensdag 19 juli 2017 Tehran

We slapen wat uit en vertrekken na het ontbijt richting het Golestan Palace. Wanneer we uit het metrostation komen kunnen we het niet vinden, maar wederom worden we aan de hand meegenomen door een vriendelijke Iranier. Hij blijkt in Schotland te wonen maar is op dit moment op bezoek bij zijn moeder. Voor de deur van het Paleis worden we afgezet. Na wat beraad besluiten we een ticket te kopen voor een bezoek aan het fotomuseum en het grote paleis. In de paleistuin drinken we het duurste kopje koffie tot nu toe (€ 3,50 voor een espresso) en bezoeken we het fotomuseum waar enkel foto’s lijken te hangen van minder knappe Iraniërs. Er is geen gids of Engelstalige uitleg aanwezig maar we kunnen maar moeilijk voorstellen dat hier foto’s van edele families tentoongesteld worden. Na het fotomuseum lopen we door naar het paleis waar we bij de ingang verblind worden door al het spiegelglas. Helaas mogen we ook hier geen foto’s maken maar het ziet er prachtig uit.

20170719 Golestan Palace (4)

Na het bezoek aan het paleis gaan we voor Bertha op zoek naar een geschikte blouse/jurk voor Iran. Ze voelt zich in haar kleding die ze speciaal voor Iran heeft gekocht toch niet helemaal op haar gemak. In een veel te drukke winkelzaak met opdringerig personeel vindt ze uiteindelijk de perfecte lange blouse en rekenen we snel af.

In het hostel proberen we een zelfgemaakte groentesoep te maken, al is dat in Tehran (of in Iran) vrij lastig. De diversiteit aan groente is helaas beperkt tot tomaten en komkommer, wellicht dat we daarom al een aantal dagen buikklachten hebben.

Donderdag 20 juli 2017 Tehran – Kashan

Erik staat op met een algeheel gevoel van zwakte. Voordat de motoren volgepakt op straat staan is hij al vier keer naar de wc geweest om de leidingen met grote snelheid door te spuiten. Buiksteken en diarree, een perfecte combinatie om een stuk motor te rijden. Toch vertrekken we vanuit Tehran en strijken na een uur neer bij een superluxe wegrestaurant. Buiten op het bankje drinken we thee en eten we een heerlijke pizza. Ondertussen praten we met veel mensen en worden onze motoren volop bewonderd. We genieten van het moment en even is de buikpijn van Erik wat minder.

Na een korte rit komen we aan in Kashan waar we ons nu allebei behoorlijk slecht voelen. Bertha kruipt snel onder de dekens en Erik wacht nog even op de mogelijkheid om de motoren te parkeren. We kunnen parkeren bij de buurman die een afgesloten tuin heeft. Eerst kan Erik parkeren tegen de auto aan, maar wanneer eindelijk beide motoren binnen staan lijkt het de mannen toch handig om de auto buiten te parkeren. Motoren weer naar buiten, auto er achteraan en de motoren weer naar binnen. Eindelijk staan ze achter slot en grendel en kan Erik ook in bed kruipen om een beetje aan te sterken.

20170720 Kashan Kamalalmolk Guest House

Na een paar uur slapen is Bertha alweer aangesterkt en neemt ze Erik mee op sleeptouw naar het dichtstbijzijnde restaurant in het oude centrum. Het is verrassend wat er achter de voordeuren schuilgaat. Het restaurant wat we bezoeken blijkt een kelder te hebben van wel 8 meter onder straatniveau.

Er staat weinig op de kaart en datgene wat we bestellen smaakt niet al te best. We gaan snel terug naar het hostel waar Erik direct weer in slaap valt en Bertha het 2e deel Millennium van Stieg Larsson uitleest.

Vrijdag 21 juli 2017 Kashan-Isfahan

Na het ontbijt halen we onze motoren ongeschonden op bij de buurman en vertrekken richting Isfahan. Het is een klein stukje rijden maar voor Erik ver genoeg, elke hobbel is te voelen in zijn maag. Onderweg wordt hem met 100 km/uur opeens een doek aangereikt door een automobilist, wellicht brengt deze geluk?

Bij het hostel kunnen we de motoren in de achtertuin parkeren en krijgen we een privékamer met gedeelde badkamer en wc’s. Erik gaat op bed liggen terwijl Bertha haar eerste filmpje monteert. Wanneer Erik na een paar uur wakker wordt is Bertha al bijna klaar met haar film. Jaloers denkt Erik dat het bij hem nooit zo snel gaat! Bij de ondergaande zon bezoeken we de brug van Khaju bridge waar we prachtige foto’s maken. Ondanks de lichamelijke tegenslagen genieten we volop van dit land!

20170721 Khaju Bridge Isfahan (4)

Love to share:

20 Comments

  1. Rob en Caressa

    Prachtig verhaal weer om te lezen broer. Wel mooi dat ze in Iran zo vriendelijk ellemaal zijn. Dat maakt de reis een stuk leuker. Veel plezier nog en we lezen snel weer over jullie. Kus van ons

  2. Mir

    Hier iemand die trouw meeleest en geniet. Vanaf nu wordt het spannend!! Beterschap jullie ?

  3. Wim van Wegen

    Het was weer ge-wel-dig om te lezen, alsof je er zelf bij bent! Hopelijk zijn jullie buikklachten snel voorbij!

  4. Marijke

    Mooi beschreven!!! Zit er helemaal in. Ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

  5. Eddo

    Wauw wat een avontuur! Mooi om te lezen hoe de mensen zijn in andere landen (Iran bijv). Nu weer wachten op het volgende deel

  6. jeanine

    En wederom een leuk reisverslag. Petje af voor jullie positiviteit. Het blijft iedere keer weer leuk om jullie verhaal te lezen. Goed om te horen dat jullie zo op elkaar zijn ingesteld. Lijkt mij toch heel erg belangrijk bij zo’n onderneming. Geniet nog verder van deze reis, sterkte met de buikklachten en op naar voor ons het volgende verslag.

  7. Loes

    Niet twijfelen of we het wel lezen, sterker nog ik lees het wel een paar keer!!! Het is boeiend, spannend en leuk. Ga vooral lekker door ook al is het veel werk. Sterkte met jullie buikklachten. Soms zijn de plaatselijke middeltjes aan te raden, niet altijd wetenschappelijk verantwoord maar wel beregoed!! Liefs Loes

  8. Marion

    Hoi lieve mensen, wat een prachtig blog wederom!! Inderdaad heel wat werk, maar voor de thuisblijvers een genot om te lezen! Je zit op je stoel te lezen, sluit je even af van de buitenwereld en wordt aan de hand meegenomen voor jullie reis met bijzondere -spannende en ook weer enge verhalen ervaringen. Saai hier dan hoor!! En dan de hele mooie foto`s maken het af. Maar goed dat de deur in Tbilisi niet direct werd opengedaan voor het feestje….Die grensovergangen zijn iedere keer weer een beleving op zich..ook gezien de mensen die je daar treft, zoals Bas op zijn fiets, ook een onderneming op zich als je dat alleen doet! Iran binnenkomend, wat een welkom door de inwoners, maar dan de boswachters, doet me denken aan het liedje er zijn geen wolven in het bos van doct P…nou dacht het wel!
    Wat een prachtige ontmoeting met Sahar en Jasmin. Die chador Bertha staat je erg goed
    voor die momenten dan maar..Sterkte met de buikklachten, luister goed naar je lichaam .
    Onze zondag hebben jullie weer een feestelijk tintje gegeven–Knuffels Dick en Marion

  9. Ireen

    Lieve Erik en Bertha,
    Net jullie blog op mijn smartphone gelezen maar eigenlijk moet ik de ipad erbij pakken om de mooie foto’s eens goed te bekijken en nogmaals de blog doorlezen. Het leest heerlijk weg en wat een spanning bouwen jullie erin op. Wisten jullie dat cola heel goed tegen darmongemakken helpt?
    Best lastig als je daarmee op vakantie wordt geconfronteerd. Sterkte ermee, hoop dat het snel overgaat. Liefs Ireen

  10. Marion

    Hallo Bertha en Erik.
    Weer n mooi verslag van jullie ervaringen.
    Zo als ik het leest staan jullie sterk in jullie schoenen en genieten jullie met volle teugen, vangen de tegenslagen samen goed op.
    Door jullie mooie verslagen en foto`s is het gemis van jullie n beetje dragenlijk.
    Hele dikke kus en blijf goed voor elkaar zorgen.
    Liefs Dick.

  11. Dave

    Het is elke keer genieten van jullie belevenissen.
    Fijn dat jullie dit op deze wijze kunnen delen.
    Leuk dat jullie zoveel hartelijke mensen ontmoeten, maar zo je doet, zo je ontmoet. Dat zit wel goed bij jullie :-). Sterkte met de buikklachten, zelf zweerde ik bij cola light, maar niet overal verkrijgbaar ;-). Verheug me op jullie volgend verslag ?

  12. Saleh

    Hi my friends 🙂
    Do you remember me?
    I’m saleh,the one who guide you to buy a road map in tehran “in enghelab streed” the center of bookshops in iran:D
    It was very good experience that i see you and talk to you on that situation in crowded street…
    You are very friendly with fantastic characteristic:)
    I hope you had a good time in iran.
    Excuse me if i could n’t help you more…
    I was very busy in that time but talking to you was very enjoyable for me.
    After seying goodbye i tell to myself : “oh no…i forgot to take a memento photo with them” then I ran back and looking for you but i could n’t find you 🙁 …
    I wish the best for you.
    Thanks for talking and sorry if i had some mistake in my conversetion when i was speaking in english:))

    Bye Bye

    Saleh sattari 😉

  13. T.Rinsma

    Hoi Erik en Bertha,
    Wij hebben genoten van jullie spannend avontuur!Jullie zij samen een sterk koppel in voor en tegenspoed!Super !Gebruik cola zonder prik bij maag en darmproblemen!Veel plezier en voorspoed wensen wij jullie bij deze wereldreis!Marianne en Oom Tinus en familie!

  14. Werkelijk prachtig om jullie verhalen te lezen! Vindt het erg interessant omdat wij volgend jaar van Bant naar Beijing rijden met klassieke auto’s. Meer info is te vinden op http://www.transasiaclassic.com. We nemen ook een deel van de route die jullie nu rijden. Krijg zo heel veel bruikbare informatie! Ga vooral zo door! Hetvvergt veel discipline om een film te maken en een blog te schrijven! Hulde hiervoor. Wens jullie nog een hele fijne reis en zie werkelijk alles wat er op deze site staat. Groeten uit mooi Bant!

  15. Lenie en Egbert

    Weer een prachtige blog met veel variatie onderweg! We gaan er vanuit dat de magen van jullie weer normaal functioneren, wat een toestand. Zelfs een van de motoren kwam ten val……
    Wat goed dat jullie nieuwe vriendschap hebben opgedaan in Teheran en ook een zekere Bas, toerfietser van beroep, hebben ontmoet.
    Erik naar de kapper en Bertha een nieuwe chador, zodat de vrouwelijke vormen onzichtbaar worden. Zo kunnen jullie weer een hele tijd vooruit.
    Op naar de volgende blog. We blijven jullie natuurlijk volgen op de kaart in onze woonkamer.
    Leafs fan Heit en Mem út Bant.

  16. Ton en Ineke

    Hallo Erik en Bertha
    Het is leuk om jullie verhalen te lezen en jullie zo op de reis te kunnen volgen.
    Wat een levenservaring doen jullie zo op!
    Nog veel plezier op de reis en hopelijk zonder tegenslagen.

    Groet van Ton en Ineke

  17. Thea

    Lieve Bertha en Erik,

    Jullie beleven nog eens wat, het is enorm boeiend om het te lezen en af en toe heb ik ook zoiets van: tjonge, jonge, het is behoorlijk grensverleggend. Ik las ook dat iemand de suggestie had over wolven die daar rondspoken. Gelukkig, gelukkig, zijn jullie weer meer in de bewoonde wereld gekomen en wordt jullie ook wat aangeboden, de mensen zijn wel aardig voor 2 Motorrijders die heeelemaaal uit The Netherlands komen. Ik kan me zo voorstellen als je lekker gedoucht hebt, gegeten en een glaasje dat jullie keihard snurken.
    Wel vervelend die buikklachten, zeker als je nog eens eind moet. Pauzes nemen jullie,TOP hoor. Erik en Bertha, niet denken dat we het niet lezen, juist wel, sterker ik kijk er naar uit. Ik ben blij dat jullie geen onnodige risico’s nemen en goedgemutst steeds weer op MOTOR Pad gaan. Bijtijds stoppen en bijkomen en natuurlijk ook van die nare buikpijn.
    Liefs Thea

  18. Jan Baas

    Wat een veerkracht moeten jullie hebben om door al die ” moeilijkheden” heen te komen maar wat een bijzondere ervaringen. Deze tour zou eigenlijk in de media moeten verschijnen want het zal heel wat mensen aanspreken. De foto’s zullen we thuis op de pc nog eens goed bekijken. Veel reisplezier en vooral geen buikpijn klachten meer. Tot jukkie volgende berichtgevingen.

  19. Angelique Cosentino

    Hallo Erik en Bertha, wat ontzettend leuk om over jullie reis te lezen. Het lijkt wel een boek vol avonturen. Mooi beelden. Hopelijk verdwijnen de buikklachten snel. Heel veel plezier en succes met het vervolg van jullie reis.
    Groet,
    Angelique

  20. Thea

    Lieve stoere Bertha en Erik,
    Toch wel ontberingen met die diaree, wat een buikpijn kan dat geven en je wordt er ook heel moe van als je buik zo van slag is. Ondertussen karren jullie lekker door de reis en volgens mij ook nog op schema. Gelukkig worden jullie ook nog wel eens geholpen aan een slaapplek en wat ben je dan blij als je alleen maar hoeft te liggen en slapen. De foto’s geven een mooi beeld en Bertha, het is af en toe op en af met je hoofddoek en andere gewaden. Het is wel heel veel wat jullie zien en meemaken, stoere types zijn jullie, kunnen de hele wereld aan. Goede reis en blijf oppassen en alert en Erik veeeel gekookt water drinken, anders droog je uit.
    Liefs Thea

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Top