Na lange maanden voorbereiden, waarvan de laatste maanden behoorlijk stressvol verlopen, zijn de laatste dagen dan eindelijk aangebroken. In alles merk je dat het ook echt de laatste dagen zijn. Op de woensdagavond voor start van de voetbaltraining bij je ouders eten voelt al bijzonder. Ook een beetje ongemakkelijk, er hangt iets in de lucht waarvan iedereen een ander gevoel heeft. De laatste dagen kunnen voor ons niet snel genoeg gaan, onze ouders denken daar wellicht totaal anders over. Waar beginnen ze in godsnaam aan, zien we ze vaak denken, een overpeinzende blik wanneer we onze koffers niet ingepakt krijgen of weer wat vergeten zijn.

Er spookt in de laatste dagen zoveel door je hoofd. Wat ben ik nog vergeten, wat moet er allemaal nog geregeld worden. Wie moet er nog uitgenodigd worden voor het feestje? Slapeloze nachten zijn eerder regel dan uitzondering, de laatste dagen hebben zelfs een klein beetje invloed op ons samenzijn. Niets dramatisch, maar er wordt toch wat sneller gemopperd op elkaar. Maar tijdens het typen van dit stukje is de hele wereld weer anders. We zitten weer als verliefde pubers naast elkaar, genietend van een kop thee en een kabbelend beekje op de achtergrond. Life is good on the road!

Zo’n lange reis maken zonder een feestje te organiseren is eigenlijk not done. Na lang nadenken hebben we samen besloten om het afscheidsfeestje in Bant te organiseren, bij de ouders van Bertha. In Amsterdam hebben we ook ruimte om een feestje te organiseren maar dan konden de motoren niet zo centraal opgesteld worden. Iedereen zou dan naar buiten moeten om de motoren eventueel te bekijken. En het blijft Amsterdam hè, voordat je het weet zijn we bestolen zonder een kilometer te hebben gereden. Daarom het feestje in Bant, in de schuur waar het droog en ‘warm’ is. Echter, toen we daar aankwamen stond er een grote party tent op ons te wachten. Een verrassing van Lenie en Egbert, evenals de warmtestralers voor als het wat later zou worden..

De motoren hadden we op een verhoging van pallets gezet zodat iedereen tijdens aankomst en in de partytent er goed zicht op had. We hebben tijdens het rijden niet het gevoel dat we zulke zware en grote motoren hebben, maar aangekleed met koffers en tassen op zo’n podium zien ze er woest en zwaar uit. Klaar voor de strijd! Het afscheidsfeestje in Bant met de motoren en de feesttent was er eentje om nooit te vergeten. Lenie die een prachtig nummer had ingestudeerd, de vriendinnen van Bertha leken ineens allemaal op Claudia de Breij na een paar wijntjes, en de grap van Karel met de kalkoen en de pauw kwam de hele avond voorbij! Het halve voetbalteam van Erik kwam met een dikke wagen het feest ook opvrolijken, de bob moet een zware avond gehad hebben. Na vele tranen en knuffels was het prachtige feest in de vroege ochtend ten einde. Heel bijzonder en speciaal dat zoveel mensen op ons afscheidsfeestje zijn gekomen met zoveel mooie cadeaus. Dit nemen allemaal mee in gedachten op reis. We hebben zelfs een virtueel cadeau gekregen, bestaande uit allemaal digitale vriendschapsberichten die week na week tijdens onze reis tevoorschijn zullen komen. Het was geen toeval dat we dit cadeau hebben gekregen van de oud-media studiegenoten van Bertha.

Bertha en Erik gaan weg,

Een heel jaar zonder pech!

Met beide handen aan het motorstuur,

Bijna de wereld rond,

Soms met een zere kont,

Elk op een motor naar het avontuur……

In de dagen na het feestje zijn we druk met alles wat je maar bedenken kan. Het inpakken, uitpakken en weer inpakken van de zijkoffers. Wat past wel, wat past na het uitpakken niet meer in de koffer en wat hebben we bij nader inzien toch echt niet nodig. De EHBO koffer en pillendoosjes worden grondig nagelopen en de laatste schroefjes en boutjes worden vastgedraaid. Ook de laatste visums worden geregeld. De ambassade van Nepal was in Amsterdam in een heerlijke gemoedelijk huiskamersfeertje op de Herengracht, de Chinese ambassade in Den Haag in een vieze toren die het woord welkom totaal niet uitstraalde. En dit bleek ook, de regels voor een Chinees visum zijn de afgelopen dagen flink aangescherpt. Op dit moment is het enkel toegestaan om een visum aan te vragen in het land van herkomst, zonder uitzondering. En het visum heeft een geldigheidsduur van drie maanden, wat niet in ons reisschema past. Eind september willen we de doorsteek door China maken, dit is ruim 4 maanden verder. Een uitdaging dus die we tijdens onze reis moeten zien op te lossen….

Na de dagen van stress gaan we op vrijdag volgepakt op de motor naar Maarssen waar de ouders van Erik wonen. Ook daar moet nog een hoop geregeld worden. De laatste bankzaken, GPS tracker installeren en toch nog eens wat spullen aanschaffen. Pas op zaterdag zijn we rond 16.00 uur klaar met alles wat we nog kunnen bedenken en ontspannen een beetje. Dick en Marion, de ouders van Erik hadden ook een mooi feest georganiseerd voor de familie. Veel ooms, tantes, neven en nichten waren aanwezig op het afscheidsfeestje, waar dit keer Marion de touwtjes in handen had wat betreft de muziek. Samen met Dick, Monique, Rob, Sjaak en Caressa werd een prachtig lied gezongen. Erik kreeg een behoorlijke brok in zijn keel, het besef dat het nu allemaal echt gaat gebeuren komt met de seconde dichterbij!

Vrij zijn als een vogel,

Stralend als een vlinder,

Onderneem, geniet, bemin,

All the things you can do

We love You

Be on the road die gaan op pad pad pad,

Een jaar weg, ja dat is toch wel wat,

Missen gaan we jullie echt wel,

Want jullie zijn een heel leuk stel!

Om 21:00 uur is het dan tijd voor een toost met het hele gezelschap, waarna het gezinnetje overblijft voor een laatste glas. Afscheid nemen bestaat niet, over een jaar zien we elkaar weer. Maar het is een gek gevoel, alsof het even uit is. Maar snel vergeten 🙂

De volgende ochtend is moment dan daar, we gaan vertrekken. Na het heerlijke ontbijt, met de klassieke broodjes kaas uit de oven nemen we onze ouders stevig in de armen. Ook Bart en Maaike zijn speciaal nog naar Maarssen gekomen om ons uit te zwaaien, alles bij elkaar een hele intense en prachtige ochtend. Egbert en Lenie rijden met de motor achter ons aan om uiteindelijk bij de Duitse grens de laatste kop koffie te drinken. Hier is het afscheid wel iets minder moeilijk aangezien we elkaar weer zien op de Alp d’Huez, wanneer we Bart gaan aanmoedigen tijdens zijn dappere Alp d’Zes uitdaging.

En zo start ons avontuur….