Na onze avonturen kriskras door Europa begint het landschap langzaam te veranderen. In Griekenland zijn de meeste straatnaamborden al niet meer te lezen zonder Engelse ondertitel en in Turkije is het er niet makkelijker op geworden. We hebben gaandeweg de reis in ieder geval voorgenomen om in de landen waar we langer dan een paar dagen zijn een paar woorden plaatselijke taal te leren zoals hallo, bedankt, één en twee etc. Je merkt dat wanneer je vraagt naar hoe de taal gesproken moet worden mensen heel enthousiast reageren en het leuk vinden dat je de taal een beetje probeert te leren. Ze helpen je graag op weg.

Woensdag 7 juni 2017 Kaluderac (Montenegro) – Pestani (Macedonië)

Na het bezoek aan Montenegro rijden we via Albanië door richting Pestani (Macedonië) om het meer van Ohrid te bezoeken. Vooral in Albanië zien we een groot verschil met het Europa wat we kennen, het is vies op straat en de hygiëne eisen liggen veel lager. Vanaf Albanië besluiten we dan ook om niet meer uit de kraan te drinken.

Vlakbij onze eindbestemming zien we het weer compleet omslaan. In de bergen is het vreselijk noodweer en het onweer slaat een paar keer goed in. Wanneer we schuilen voor de regen in een vergankelijk bushokje besluiten we dat we het laatste stukje richting camping vol gas moeten om het onweer voor te blijven. En dat hoef je Bertha maar één keer te zeggen, met haar lichte angst voor onweer trekt ze de straatstenen er bijna uit, Erik heeft moeite om haar bij te houden. De camping halen we niet, op het meer van Ohrid zien we het noodweer razendsnel dichterbij komen en schuilen bij een restaurant. Onverwacht, maar het restaurant zit vol met Nederlanders. Lekker goedkoop hier hè, een halve liter bier kost een euro en een hotelkamer al niet veel meer. Aangezien het maar blijft regenen en een camping op dit moment niet zo’n goed idee is besluiten we om een kamer te nemen naast het restaurant. Prima keuze, goed gegeten en na het eten frissen we ons op en doen nog een paar glazen. Vooral de Raki is behoorlijk sterk, uiteindelijk vallen we als een blok in slaap.

Donderdag 8 juni 2017 Pestani (Macedonië) – Kastraki (Griekenland)

In de ochtend ontbijten we op het balkon met een broodje kaas en behoorlijk pittige salami en vertrekken we richting Bitola Macedonië. De rit is in de ochtend nog behoorlijk fris, alle ritsen van onze Macna motorpakken gaan voor het eerst dicht. Na een uurtje rijden arriveren we in Bitola, wat een romantisch historisch centrum zou moeten hebben. Maar na een tijdje zoeken naar de juiste richting besluiten we het op te geven en drinken we een kop koffie bij een schattig koffietentje. We laten het historisch centrum voor wat het is en vertrekken verder richting de Griekse grens. Vlak voor de grens maken we onze laatste Macedonische Denar op aan vers fruit en amandelen. Bij de grens zien we dat onze voorganger al zijn fruit in mag leveren bij de douanier, maar zonder problemen worden we doorgelaten. Welkom in Griekenland!

Ook hier worden we aan het einde van de dag overvallen door slecht weer en besluiten wederom een hotel te nemen. Na wat onderhandelingen slepen we onze bagage naar de kamer en genieten op het balkon van het uitzicht op de bergen van Meteora, kloosters gebouwd op hoge rotspilaren. Vanaf het balkon zien de kloosters er onbedwingbaar uit, maar de volgende dag gaan we de uitdaging aan!

Vrijdag 9 juni 2017 Kastraki en Meteora (Griekenland)

Om 08.00 uur zijn we fris en fruitig en klaar voor het ontbijt. Maar helaas is de nors kijkende en zuchtende serveerster nog in dromenland en komt een half uur later om de hoek kijken of er toevallig al klanten zijn. Zonder mopperen eten we ons ontbijt op en vertrekken richting het eerste klooster van Meteora. Ook in de vroege ochtend is het al goed warm om te wandelen, maar vol goede moed gaan we op pad. Helaas is het eerste klooster op vrijdag gesloten, maar via een prachtig bergpad met halverwege een grot komen we aan bij het tweede klooster. Deze is vandaag wel open en dat is te merken ook. Ondanks dat het nog geen hoogseizoen is kun je al over de toeristen heen lopen, hoe moet het er hier aan toe gaan tijdens het hoogseizoen? We moeten er allebei niet aan denken! Bij de ingang betalen we entree en bedekt Bertha haar blote benen met een omslagdoek. Het klooster zelf is prachtig en in zeer goede staat. In de kerk zijn veel afbeeldingen te zien van martelaren, je valt bijna over de afgehakte hoofden en levende verbrandingen. Maar in het tweede gedeelte van de kerk zijn meer vredige muurschilderingen te vinden zoals het laatste avondmaal. Werkelijk elk vrij stukje muur of plafond is beschilderd, een prachtig gezicht. Even vergeten we de drukte om ons heen en nemen plaats in één van de kloosterstoelen.

Na ons heilig intermezzo klimmen we verder naar de volgende kloosters. De wandeling is prachtig, het is begrijpelijk dat dit decor gebruikt is voor een James Bond Film,  For Your Eyes Only. Vermoedelijk heeft de film echter wel bijgedragen aan de grote stroom van toeristen wat het ‘heilige en vredige’ leven compleet heeft veranderd.  Na de lange wandeling komen we rond 14.00 uur aan in het naastgelegen stadje waar we twee Griekse traditionele recepten bestellen, Moussaka en Gemista. Samen met een biertje rusten we onze voetjes en genieten van dit moment.

Zaterdag 10 juni 2017 Kastraki – Makrygialos (Griekenland)

Na het ontbijt, dit keer wel om 08.00 uur, vertrekken we richting de Griekse kust. Onderweg helpen we een schildpad met oversteken, wie heeft dat ooit gedaan! Het beestje kruipt uiteraard direct in zijn schild wanneer hij opgetild wordt, maar wanneer we hem veilig aan de andere kant van de vangrail zetten vervolgt hij zijn reis op zijn dooie gemak. Erik moet toepasselijk gelijk denken aan het verhaal van de haas en de schildpad, een fabel van de Griekse slaaf Aesopus. Zijn wij met de snelheid van onze motoren de haas in dit verhaal…

Onderweg bestellen we voor de tweede maal per ongeluk een koude espresso, maar ze zijn door de vrolijke dames achter de counter met zo veel liefde (en koekjes!) gemaakt dat we ze met een licht verbeten grimas toch maar opdrinken. Uiteindelijk belanden we in Makrygialos op een camping aan de kust. Prima strand, Bertha loopt een half uur hard in de brandende zon en s ’avonds koken we een lekkere maaltijd. Een relaxte dag die tijdens onze slaap helaas eindigt in onweer met flink wat regen.

Zondag 11 juni 2017 Makrygialos – Avdira Xanthi (Griekenland)

Wanneer we wakker worden regent het helaas nog steeds. We besluiten onze Macna regenpakken aan te trekken en alles vol goede moed in te pakken en snel te vertrekken. De tent zal vanavond vast wel drogen, en onze gemoedstoestand heeft wel wat meer tegenslag nodig om verpest te worden. Tijdens de rit van vandaag blijft het regenen, de pakken houden ons gelukkig droog en zelfs behoorlijk warm op deze ietwat koude dag.

Wanneer we aankomen op Camping Natura aan de kust is het alweer behoorlijk warm en kunnen we de tent laten drogen. Op het strand chillen we met chips en rode wijn, het leven van een motorrijder is lang zo slecht nog niet. Maar tijdens het avondeten gaat het weer regenen. We schuilen onder een afdakje van een klein huisje wat niet verhuurd is en kunnen aan de overkant het gezellige samenzijn van Bulgaren aanschouwen. De drank vloeit rijkelijk en er wordt flink meegezongen met muziek wat vanuit de naast geparkeerde auto uit de luidsprekers galmt. Voordat we het in gaten hebben worden we uitgenodigd aan tafel, waar we al snel zelfgestookte rode wijn en sterke drank achterover moeten slaan. Na het dansen is Erik al snel de weg kwijt, Bertha ‘geniet’ nog wat langer van de Bulgaarse rode wijn.

Maandag 12 juni 2017 Avdira Xanthi (Griekenland) – Aceabat (Turkije)

Na het wakker worden van de wekker valt Bertha bijna flauw van de adem van Erik, spiritus ruikt nog lekkerder! En Erik valt bijna flauw van zijn kater, die Bulgaarse sterke drank was nog sterker dan hij gisteravond had geproefd! Vandaag gaat in alles een beproeving worden! Ook Bertha is niet helemaal fit van de Bulgaarse rode wijn, maar bij Erik gaat het allemaal nog een stuk slechter. Direct na vertrek vanaf de camping, waar de Bulgaren uiteraard nog in een coma liggen redden we onze volgende schildpad en vertrekken richting Eceabat Turkije. Bij de Turkse grens moeten we bij 6 verschillende loketten onze papieren laten zien, en bij de laatste hebben we het gevoel dat we onze reis kunnen vervolgen. Helaas, de motor van Bertha moet door de X-Ray (zoals je bagage op een luchthaven gescand wordt). Dit betekent weer helemaal terug naar het begin om heel omslachtig op een soort platform de motor te parkeren. Een groot gevaarte scant de motor van Bertha terwijl wij ons afvragen of we iets moeten inleveren, maar ook dat zo’n scan wellicht beter is dan al onze koffers uit te moeten pakken voor inspectie. Na ca. 10 minuten is de scan-formaliteit afgerond en mogen we terug naar loket 1. Vandaar mogen we bij elk loket uitleggen waarom we er weer zijn en moet elk volgend loket nog even gebeld worden ter verificatie. Maar eindelijk krijgen we bij het laatste loket een vriendelijke glimlach en een stempel in ons paspoort. Welkom in Turkije!

Eindelijk maken we onze eerste kilometers in Turkije. Ook al voelt dit land nog steeds niet helemaal als het einde van de wereld, maar aangezien het grootste deel in Zuidwest-Azië ligt voelt het wel als een beetje afscheid van Europa. De eerste kennismaking met de Turkse bevolking is positief, onderweg moeten we naar menigeen zwaaien en krijgen we van wildvreemde mensen vriendschapsverzoeken op Facebook. Ook zie je overal de Turkse vlag trots wapperen, een mooi gezicht.

Vlak voordat we de camping bereiken doen we boodschappen in een schattig dorpje, waar de plaatselijke mannelijke senioren zich verzameld hebben op het pleintje. Tijdens het inpakken van de boodschappen voelt Bertha iets alsof ze staat trillen op haar benen. Vast vanwege de Bulgaarse drank heeft Erik niets in de gaten, maar overal komen de mensen naar buiten. De oude mannetjes op het plein gebaren dat de grond schudt, het is een aardbeving! Weliswaar een stuk verder weg, maar de schok en de schrik bij de mensen is hier goed te voelen. Hopelijk is dit onze enige aardbeving tijdens onze reis.

Met Bertha nog trillend op haar benen komen we aan bij de camping Kum in Eceabat. We worden ontvangen door een man met zijn twee jonge ‘assistenten’ die een poging doet Vito Corleone uit de Godfather na te doen. We weten niet of we nu om de man moeten lachen of om in de ‘tegenaanval’ te gaan en hem uit te nodigen voor iets meer vriendelijkheid. We kiezen voor de lach en laten Vito in zijn Godfather rol achter. De camping heeft zijn glorie een tijd geleden al verloren, vooral de mannen toiletten zijn zo smerig als een festivaltoilet na 6 dagen intensief gebruik. Tijdens het plassen in het urinoir komt Erik er snel achter dat het smerige ding niet is aangesloten, hij staat over zijn eigen motorlaarzen te pissen! Bij de douches worden we aangevallen door zwaluwen die daar genesteld hebben, kortom welkom in Eceabat!

Dinsdag 13 juni 2017 Aceabat – Borhaniye (Turkije)

In de ochtend eten we een boerenomelet zonder brood en haasten we ons richting Burhaniye. Onze eerste tussenstop is het paard van Troje (of Truva), ca. 30 kilometer zuidelijk van Canakkele. Over deze plaatsnaam hebben we al meerdere keren gelachen, het doet ons denken aan de mop van de kalkoen en pauw die Karel uit Bant en Arnout uit Utrecht zo heerlijk kunnen vertellen. Canakkele = kanmakkelijk…..

Het Paard van Troje is een relikwie, nagemaakt in de jaren 70 door een Turkse kunstenaar. Erin klimmen om een paar leuke foto’s te maken is eigenlijk het leukste wat je ermee kan, verder lijkt het een lokkertje voor toeristen. De archeologische opgravingen van Troje zijn meer de moeite waard om te bezichtigen, maar om het paard bij de ingang kun je niet heen 🙂

Na de tussenstop rijden we een stuk verder tot we stoppen voor de lunch. We begrijpen elkaar amper bij het bestellen en vragen de ober om het lekkerste wat hij heeft te serveren. Dit blijkt uiteindelijk çorba, soep met brood, te zijn. Geen slechte keus, het smaakt heerlijk! Dit gaan we vaker bestellen, en ook op deze manier langs de kant van de weg eten. Heel gezellig en vriendelijk, en we proeven de echte Turkse keuken! Na de soep rijden we door naar Burhaniye. Een deel rijden we over een puinweg waar nog niet geasfalteerd is. De barrière die er aangebracht is door middel van zand en stenen kunnen we met een beetje duw- en vliegwerk passeren.

In Burhaniye kunnen we onze tent praktisch op het strand neerzetten. Met een ondergaande zon en onze voetjes in het zand genieten we na van weer een prachtige dag. Het jonge Duitse stelletje in de tent achter ons ligt al vanaf 18.00 uur stoned in de tent, als we de volgende ochtend vertrekken liggen ze daar nog.

Woensdag 14 juni 2017 Borhaniye – Kusadasi (Turkije)

Met het geluid van de zee staan we op om richting Kuşadası te vertrekken, een havenstadje die bij menig Nederlander bekend is. Ontbijt en lunch dit keer allebei langs de kant van de weg, Sucuklu kaşarlı tost (Turkse tosti met sucuk en kaas), Köfte en Kebab. Bestellen in het Turks gaat ons al beter af en we worden telkens uiterst vriendelijk geholpen. We genieten in Turkije.

In de namiddag arriveren we in Kuşadası waar je kunt merken dat vrijwel alles hier gericht is op de toeristen. Er zijn maar weinig echte Turkse restaurants te vinden, maar de camping is heerlijk rustig en met een wasmachine kunnen we ook eindelijk onze waszak eens goed leegmaken.